Sjå òg «Utfører hageservicenæringa oppdrag i byte mot seksuelle tenester?», publisert 26.november 2023 og «Vintervedlikehald av private vegar har sin pris – iallfall dersom du er singel dame!», publisert 28.november 2023.

Det ser ut som eg har stukke nevane ned i eit formidabelt ormebol, nemleg noko som meir og meir ser ut som eit undergrunnsnettverk av mannfolk som held ved like hagane og eigedommane til single damer, mot at damene gjev dei seksuell tilfredsstilling. I sommarhalvåret utfører desse mennene via sine «enkeltmannsføretak» ymse hageservice for kundane sine, medan dei i vinterhalvåret finn fram plog og strø-/saltemaskin og gjer tilkomstvegar og oppkøyrsler framkomelege for dei same kundane. Ved å hyre hageservice-mennene om sommaren, forpliktar dei seg nemleg òg til å hyre dei om vinteren – mot ein fælsleg pris!

Etter at eg publiserte dei to artiklane har eg blitt kontakta av ein lesar som hevdar at han jobbar i heimesjukepleia i ein av dei sørlege bydelane i Bergen. Vedkomande blir her kalla «Andreas» og er ein helsefagarbeidar i slutten av 20-åra som har vidareutdanning innan geriatri via privat fagskule. Han jobbar for det meste natt, sidan det ifølgje han er tryggast for han sånn reint karrieremessig. Av personleg erfaring veit eg at konspiratoriske kjerringar litt oppe i åra gjerne vegrar seg for å jobbe natt, og dette veit mannleg helsepersonell å utnytte; slik held dei seg unna konfliktane som uunngåeleg ville ha oppstått på dagtid med desse kjerringane. Dessutan vil dei fleste leiarar sjeldan kødde med nattevaktene, sidan det er den delen av turnus der det er mest vanskeleg å få tak i folk. Om leiar ikkje får tak i nattevakt, må ho nemleg sjølv stille på den vakta.

Andreas fortel at han har mange oppdrag heime hjå enkjefruer som gjerne bur litt isolert til i sine digre palass, gjerne med ein lang, bratt bakke frå hovudvegen og opp til den staselege residensen. Dei var i si tid gifte og fekk ungar med styrtrike kaksar frå dei gamle adelsfamiliane i Bergen, dei familiane som eigentleg kontrollerer både Bergen og store delar av Vestland (tenk Vestlandet sitt svar på Rothschild-familien). I riktig gamle dagar eigde visse familiar alt av jord i eit område, og lét «allmuen» aller nådigast få byggje hus på eigedommane deira mot at dei betalte ei årleg avgift og heldt landet rundt ved like. Denne ordninga, som skriv seg tilbake til mellomalderen, er framleis rådande praksis i til dømes Åsane bydel, der éin familie framleis eig all jord mellom Eidsvåg lengst sør i bydelen og Ulset litt lenger nord. På Ulset (Åsamyrane) ligg no kjøpesentera Åsane senter og Horisont. Nemnde kjøpesenterområde er i dag djupstaten sitt 15-minuttsby-prosjekt i Bergen.

No er ektemennene for lengst døde og gravlagde, og det overveldande fleirtalet møtte sin død hjå «Morfin-Mona» og «Midazolam-Merete» rundt om på sjukeheimane i området. No sit enkjene alderssvekte og sorgtyngde i dei enorme palassa av skamlaus rikdom, og lengtar både etter døden og sin kjære ektemann. Mange av dei har aldri hatt førarkort, sidan dei som finare fruer ikkje var forventa å køyre sjølve. Barna har for lengst flytta ut, starta suksessrike karrierar og går sannsynlegvis framleis i psykoterapi etter ein kjærleikslaus barndom med eit sjukeleg fokus på materielle verdiar. Dei kjem ikkje og besøkjer si gamle mor om dei so får ein pistol retta mot tinningen. Kven ville det, etter ein slik barndom? Enkjefruene har «lavet ris til egen bag», som dei sjølve stundom uttrykkjer i anger og resignasjon.

Andreas fortel om eit gjennomgangstema når han reiser heim til desse enkjefruene på seine kvelden. Dei inviterer han inn i den iskalde entreen og inn i stova, der ettermiddagsvakta har hjelpt ho å tenne i peisen slik at ho ikkje skal fryse i hel. No om vinteren har ho stengt av dei fleste av dei vel 30 romma i herskapshuset, og ligg på sofaen i stova om natta. Ho er særs takksam for besøk, smilet går nesten i sirkel i det rynkete ansiktet. Andreas lagar ein kopp varm suppe til ho, og syt føre at ho får i seg kveldens siste medisinar. Ho sit der og vil eigentleg ikkje at han skal gå (sjølv om ho veit at han har ei lang oppdragsliste og lite tid). Hendene er skjelvande og giktbrotne, og ryggen står nesten i vinkel. Auga er derimot fylt av ei namnlaus frykt og skam i det ho ser ut vindauget på snøen som lavar ned over den nesten eventyrlege hagen på godt over to mål.

Er det noko som plagar deg? spør Andreas.

Snart vil plogmannen kome, seier ho stille med tårer i auga. Stoppeklokka med Bergen kommune-logo på seier at oppdraget er over. Han må vidare til neste. Ho takkar Andreas for hjelpa ho har fått, og ønskjer han god vakt vidare. Sjølv har ho ikkje tenkt å leggje seg riktig enno.

Andreas krympar seg i medynk i det han går over den snødekte gardsplassen og inn i den vesle, elektriske kommunebilen. Det tragiske er at ho ikkje kan leggje seg riktig enno – ikkje før ho har «betalt» plogmannen.

Liknande scener speler seg ut heime hjå dei andre eldgamle fruene. Andreas har for lengst forstått kva som skjer, og samtalar med andre mannlege kollegaer bekreftar mistankane hans. Når han kjem til ei enkje like etter at plogen har vore der, høyrer han stille gråt inne frå stova – og lukta av ei nyleg ladning ligg tung i rommet. Ho vil berre vere i fred, for no er marerittet over for denne gong.

Han har vurdert å ta dette opp med leiinga, for det er for han særs openbert at plogmannen får dei til å suge han. Dette er rein eliminasjonsprosess frå hans side. Samleie med so gamle kroppar blir rekna som biologisk umogleg. Handjobb? Det vurderer han òg som umogleg, sidan slike giktbrotne nevar ikkje er i stand til å tilfredsstille nokon som helst. Fleire mannlege kollegaer frårådar han på det sterkaste å ta det opp med leiinga – helst bør han ikkje snakke om dette med nokon kvinnelege medlemmer av heimesjukepleia. Dei vil ikkje forstå. Dei vil fornekte det. Kanskje er dei sjølve offer for plogmannen, iallfall dei av dei som ikkje har ein MANN i huset.

Andreas fortel til Saksyndig at situasjonen er den same om sommaren. Sidan det framleis er dagslys ute, kan han sjå at den digre hagen nyleg har blitt stelt. Oisann, her har det visst kome ei fontene med ein naken, tissande engel – den var ikkje der sist. Og er dei eksklusive marmorhellene mellom hovudhuset og lysthuset av ein annan farge enn sist veke? Ei av prydbuskene har framleis ein merkelapp frå hagesenteret hengjande på den eine greina. Lukta av nyslått gras er derimot eit sikkert teikn på at hageservice-mannen, «mister Hagen», har vore innom ganske nyleg. Enkjefrua sit der med glitrande perler og kjakar raudnande av skam. Det er so mykje ho har lyst til å fortelje, men nokon har bede ho vere musestille om dette. Ikkje ein lyd til nokon! Hugs kva som skjedde med enkjefru Halvorsen i fjor. Ho berre forsvann ei natt, og naboane høyrde lydar av noko som høyrdest akkurat ut som ein stubbefres.

Det er stor skilnad på før og etter besøket av mister Hagen (eller «mister Plogen» som han truleg kallar seg om vinteren). Før besøket skin auga til dei gamle damene av uro og redsel. Etter besøket er auga døde og kjenslelause medan skamma ligg over dei. Dei vil ikkje ha mat, for dei er so altfor, altfor mette etter den kamelen dei måtte svelgje (men vi veit alle kva dei eigentleg måtte svelgje!). Akk! Fornedringa! Den særs upassande lyden av perlekjedene som raslar når gamla står der på kne, og dei suge- og smattelydane som samstundes kling. Og rautet når mister Hagen/mister Plogen kjem so det dundrar i kjeften på ho som prøvde å bli Frøken Norge i 1967! Slik ein skandale! Slik ein grov urett! Slik ei tingleggjering av sømelege folk!

Naturleg nok veit ikkje Andreas si arme råd. Han veit berre at dette må ut – same om det kostar han eit ublidt møte med ein stubbefres eller ein snøplog. Eg veit av personlege erfaringar at sanninga stundom har ein særs høg pris. Men det er på tide at nokon seier ifrå. Korleis kunne nokon av desse damene vete at dei inngjekk ein avtale med sjølvaste Djevelen då dei ville ha vakre hagar? Korleis kunne dei vete at dei måtte sjekke inne på proff.no om hagemennene òg dobbeltopererte som plogmenn om vinteren, og var del av eit undergrunnsnettverk av menn med ei umetteleg sexlyst?

Dei kunne ikkje vete det. Dei kunne umogleg vete det!