Dei fleste innan alternative media har fått med seg at John Kerry feis so det dundra under ein tale om reduksjon av klimautslepp for ei kort tid tilbake. Vi er alle einige om at slik ein hyklerisk kommentar small frå rette kjeft (for ikkje å snakke om ræv!). Alle fekk seg ein god latter, og alle slo fast herifrå til Månen at herr Kerry burde feie for eiga ræv før han og hans likesinna står der på sine høge hestar og i fullt, fisande alvor vil ha oss til å fly, køyre og puste mindre.

Men nok om han. Lat oss gå over til eit møte som fann stad fredag 15.desember 2023 på eit her namnlaust konferansehotell i nærleiken av Bergen lufthamn Flesland. Der fann det stad eit møte med nokon som på ingen måtar er lokalutgåva av Miljøpartiet De Grønne – men som gjerne kunne ha vore det. Vi skal ikkje kaste glas i steinhus – eller noko i den dur. Vi snakkar om i overkant av femti klimaaktivistar, alle unge damer utan særleg mykje mellom øyra (men desto meir andre stader, som denne historia seinare vil bevise!).

Desse nauta var ikkje berre klimaaktivistar og über-woke, dei var òg veganarar. Dei er dei verste folka du kan vere med – eg reiser heller på fjelltur med ein gjeng svoltne kannibalar enn å vere éin time med ein veganar. Hotellet hadde etter beste evne diska opp med mat under dette møtet, og servert mellom anna ein bønne- og brokkolibasert omnsrett, godt krydra, oljesteikte remser av kålrabi og paprika på ei seng av linser, raspa gulrøter og dill, blomkål- og erter i eldfast form med asparges, vegetarost og soyafløyte, og mykje, mykje anna 100% godkjent veganarmat som folk flest hadde rygga unna med store, oppsperra auge og grimasar av djupaste avsky.

Primus motorar for dette møtet var systrene Skretting frå flataste Jæren: Line Victoria, Albertine og Maria Paula. Alle tre var so hjernevaska og indoktrinerte at sektmedlemmer frå det kyskaste bibelbeltet ville ha blitt grøne av misunning. Dei trudde på det som stod på nettsidene til NRK, og måtte dermed kunne seiast å vere utanfor alt håp. Dei var fortapte og forderva, sistnemnde både metaforisk og – fysj! – bokstavleg tala.

All den veganske maten låg og gjæra og buldra i magane på dei femti stappmette jentene. Dei byrja å ese ut der dei sat og vreid på seg og prata på innpust og utpust. Dei som prata mest av dei alle, var Skretting-systrene. Dei var det naturlege (og unaturlege!) midtpunktet i alle rom dei diverre oppheldt seg i.

«Vi må innføre individuelle klimakvotar og restriksjonar på flyreiser i denne augneblink – om ikkje før!» sa Line Victoria på sitt breie Jæren-mål (som Saksyndig her ikkje eingong har tenkt å prøve å gjengje!). – «Ingen må få sleppe ut meir CO2 enn naudsynt! CO2 er ein dødeleg gass som kveler planeten!»

I det sekundet sleppte ho ein lang brakfis – eit utslepp av noko heilt anna enn CO2.

«Ja, eg kunne ikkje ha vore meir einig!» utbraut Albertine og heldt seg til den struttande veganarmagen. Ein skulle nesten tru ho var gravid – men tanken på at nokon vitig mann ville gje seg hen til eit slikt premienek var absurd. – «Ingen må få fly meir enn tre gonger på eitt år – eller helst omvendt! Fly slepper ut so mykje gass at du ikkje vil tru det!»

So feis Albertine so det song i veggane.

«Eg stemmer iherdig for at privatbilar må ryddast ut frå denne jordd!» stemde Maria Paula brekande i – den stein dumme blondina uttala til og med den stumme d-en i slutten av «jord». Det høyrdest heilt dumt ut – men ikkje so dumt som den lyse, nærast interrogative fisen som sprengde seg ut rævholet på ho sekundet etterpå.

«Alle privatbilar må konfiskerast utan at eigarane får vederlag!» sa Line Victoria i det ein høglytt fjert fekk skjørtet hennar til å blafre som eit segl i vinden. – «Dei burde få beslaglagt sine køyretøy og blitt gjevne svidande bøter som gjev dei panikkangst og søvnlause netter!»

Braaaaaaak, kom det frå ræva hennar.

«Politikarane må *fiiiiiis* kome med kraftige incentiv for å utrydde privatbilisme!» kauka Albertine. – «Bompenge*fiiiiis*prisane burde tidoblast, om ikkje hundredoblast! Bilistane skal *fiiiiis* flåast levande!»

«Alle bilar som passerer bompengeringar, burde oppsøkjast og eigarane *fiiiiis* få hundre klaps på sine nakne rumper!» snerra Maria Paula. – «Barnevernet burde *fiiiiiiiis* ta ungane frå foreldre som framleis vågar å køyre ekle, stinkande fossilbilar!»

«Vel tala, syster!» utbraut Albertine. – «Ingenting *fiiiiiiis* stinkar verre enn eksos!»

Stanken låg som ei tjukk skodde i lokalet. Det gjekk knapt an å sjå frå eine enden til den andre. Dei 47 andre jentene snakka like høglytt – og feis desto høgare. Ein hotelltilsett stakk hovudet (og diverre nasen!) inn for å sjå om det var noko møtedeltakarane trong. Ho smelte igjen døra og heldt seg til magen, spygrøn i leten, før ho pilte på sine søte, høghæla sko mot næraste toalett.

«Våre partimedlemmer er allereie i ferd med å *fiiiiiis* tvinge olje- og gassnæringa i kne!» sa Line Victoria og strekte seg på stolen. – «Å *fiiiiiiis* sprengje Nord Stream-røyrleidningane sommaren 2022 var *fiiiiiiis* berre fyrste steg! Neste gong ryk *fiiiiiis* oljeplattformene!»

«Jaaaaa, åh jaaaa, lat oss *fiiiiiis* saksøkje desse forureinande svina!» utbraut Albertine, so ivrig etter å gjere livet surt for andre at det omtrent kom horn i panna hennar. – «Vi er jo *fiiiiis* juristar alle tre!»

«De ligg eit *fiiiiiis* hestehovud framfor meg, systrer!» stønna Maria Paula høglytt. – «Fyrst må vi jo halde fram vår agenda med å *fiiiiiiis* gjere det so vanskeleg som mogleg å parkere i sentrumsnære strøk!» Magen hennar var som ein sperreballong. – «Vi må få oversikt over *fiiiiiis* dei stadene i landet som framleis har *fiiiiiiiis* gratis parkering! Der krev vi ein minimums*fiiiiiiiis* på hundre kroner timen, jenter!»

«Ja, lat oss flååååå desse egoistiske bileigarane!» buldra Line Victoria, før ho feis i heile tjue sekund. – «Åh, Gud i himmelen, kor godt det er å fise!»

«Hundre kroner timen?» flirte Albertine. – «Lat oss *fiiiiiis* krevje to hundre i timen! Og bileigaren må dytte bilen inn i *fiiiiiis* parkeringslomma! Då kjem ingen til å ville *fiiiiiiis* parkere nokon stad, og i staden må dei *fiiiiiiiiis* ta bussen!»

«Ein gassbuss, naturlegvis!» kniste Maria Paula. – «Innan 2025 skal der vere *fiiiiis* totalforbod mot diesel- og bensinkøyretøy i ein avstand av *fiiiiiis* tretti kilometer frå ein by! Akkurat som dei største byane har *fiiiiis* piggdekkoblat i dag for å avgrense svevestøv, skal der innan 2025 vere *fiiiiis* fossiloblat i Oslo, Bergen, Trondheim, Stavanger, Tromsø og *fiiiiiis* alle byar eg kjem på! Sjølv dritbyar som *fiiiiiiiiiis* Førde!»

Line Victoria sa noko, men den særs sjenerande brakfisen ho sleppte samstundes gjorde det umogleg for dei andre å høyre kva ho sa. Ho letta omtrent frå stolen, og hadde eit smil av pervers nyting i ansiktet.

«Vedfyring må vi òg forby, for er det noko som *fiiiiiiis* stinkar, so er det brent ved!» klynka Albertine, so oppgira at ho nesten fall av stolen. – «Alle omnar skal kon*fiiiiiiis*skerast! Dei skal brennast! So skal eigarane sitje der og fiiiiiiise – eg meiner fryyyyyse!» Ho letta på ræva og feis medan auga rulla tilbake av nyting.

«Det er genialt!» nærast skreik Maria Paula, før ho i ekstase trykte seg alt ho greidde. Det small som eit børseskot. Ho sperra opp auga. – «Åh, faen, eg trur eg dreit på meg…»

«Lat oss lufte litt her, jenter,» sa Line Victoria og reiste seg elegant med sin oppblåste mage og struttande bimbo-rumpe – magen var minst like oppblåsen som egoet hennar. Ho trippa over til vindauget og sleppte ein kort, liten promp for kvart steg ho tok. – «Det er tung luft her inne. Det er sikkert *fiiiiis* dei fæle dieselflya som lettar og landar på *Fiiiiis*land.»

Ho opna vindauget og sleppte ein lang, skikkeleg sur og våt fjert medan ho stønna av vellyst. Ein fugl som flaug forbi ute ramla daud til marka. Eit edelt nåletre vart brunt på nokre få sekund. Ein stakkars kar ute på ski på ein bø i nærleiken spydde so det spruta.

«Vi må presse Flesland til å gå over til *fiiiiiis* grøn energi!» utbraut Albertine.

«H-hei, eg trur faktisk eg dreit på meg, jenter,» sa Maria Paula stille. – «Det er reine mørja her bak.»

«Då er planen klllllar!» freste Line Victoria medan skjørtet blafra av den ròtne jentevinden. – «Vi saksøkjer Flesland! Lat oss *fiiiiiiis* forfatte ei begjæring om søksmål i klimaets namn!»

«I klimaets *fiiiiiiis*!!» skrålte dei andre jentene, før ei av dei fekk eit rart uttrykk i ansiktet.

«Oi, no dreit eg meg ut eg òg…» sa ho stille.

Systrene Skretting og resten av denne gjennomròtne jentegjengen heva dagens møte. Til deira litt snurte forbløffing, vart dei sterkt oppmoda om å forlate hotellet via næraste naudutgang. Der var jo andre gjester her, og lunsjbuffeen var akkurat servert…

Og difor, barna mine, er bompengar og parkeringsavgifter so høge i storbyane. Det er slike dumme, useriøse fisefolk som står bak dette, og målet deira er å halde oss som fangar i fæle, kjipe 15-minuttsbyar i mikroleilegheiter, der vi må ete slik mat som får oss til å gå rundt og prompe dagen lang. Har de verkeleg lyst til det, ungar? Å bu i ei knøttlita leilegheit og sitje der med stor mage og fise i eitt sett? «Neeeei, æsj!» Stem Noregsdemokratane, so kan du ete kjøt, køyre bil og reise rundt i verda fisefri so mykje du vil!