Ein stad nede på flataste Jæren køyrer ein søt, liten elbil gjennom det snødekte, iskalde landskapet. Sjølv her ute i havgapet, på «randa» av verda, er det bikkjekaldt. Etter ekstremvêret «Pia» råka landet og førde til straumbrot, fiberbrot og total mangel på Internett og annan moderne kommunikasjon, har no ei kuldebølgje råka Rogaland og Vestland.

Line Victoria, Albertine og Maria Paula Skretting er godt kledde der dei sit inne i bilane sine. No nærmar klokka seg elleve, og dei skal på julegudsteneste på sjølvaste julaftan. Til informasjon har dei alle tre meska seg med ein herleg, 100% vegansk julefrukost. Dei held seg lett stønnande til dei prominente magane der dei sit og vrir på seg. No er det berre spørsmål om tid før helvete bryst laust i Guds hus.

Presten Victor helser på dei med eit fromt, fredsælt uttrykk i det tilårskomne ansiktet. Syskentrioen går inn i den fullpakka kyrkja. Nærast heile kyrkjelyden av gudfryktige lokalinnbyggjarar har samla seg, og dei nikkar alle gjenkjennande til Skretting-systrene. Somme av dei har eit lettare nervøst uttrykk i ansiktet. Eit måltid har nettopp skjedd, og magane står på spreng.

«Åh, kor kaldt det er ute!» utbryt Line Victoria i det ho og systrene finn ledige benkar borte ved eit digert glasmåleri som viser ein krossfesta Jesus med tornekrans på hovudet.

«Det var sju minusgrader heime hjå oss!» seier Albertine og hutrar.

«Bra at kyrkja har råd til å ha panelomnar på, elles hadde dette blitt ein kald fornøyelse!» seier den lett skjelvande Maria Paula. – «Det var ein nydeleg frukost du laga, Albertine!»

«Ja, eg har aldri smakt so god stuing av kål, erter, bønner og lauk!» seier Line Victoria. – «Eg gler meg allereie til middag!» Ho strekkjer på seg og stønnar ømt. – «Eg trur eg har lagt på meg. Skjørtet sit so stramt rundt livet.»

Presten påkallar høfleg merksemda til den fullstappa kyrkja – bygningen er like stinn som magane til Skretting-systrene.

«Eg vil takke dykk alle for at de møter opp her i dag, på sjølvaste gebursdagen til Jesus,» byrjar han. – «Som de alle veit, var det på denne dag at Maria og Josef kom til Betlehem, og der dei fekk beskjed om at—»

Nokon fis lenge og høgt. Line Victoria orsakar seg med si lett stønnande stemme. Victor reinskar halsen, før han held fram:

«Der dei fekk beskjed om at der var ingen ledige rom i herberget. Difor vart dei tilvist ein vesal stall, der Maria følte at fødselen var ventande. Over stallen skein den store, praktfulle stjerna, som om Gud sjølv visste at hans einborne son snart skulle bli, vel, einboren. Og der var—»

Nok ein lang, lang brakfis drønnar. Denne gongen er det Albertine som audmjukt orsakar seg. Fleire av kyrkjegjengarane viftar seg for nasen med tydeleg ubehag i ansikta. Victor sniffar rundt seg, før han uttrykkjer eit stille gisp. So held han fram:

«Det var på denne vår historiske dag at Maria fødde Jesus Kristus, Guds einborne son, Vår Herre. Etterpå kom dei tre vise menn med gull, røykjelse og myrra til Jesusbarnet. Og då kong Herodes fekk høyre at Guds son hadde blitt fødd, sendte han ut bod om at alle fyrstefødde gutebarn skulle drepast. Dermed måtte Jesusbarnet gøymast vekk, slik at—»

Maria Paula slepper ein serie uhyre respektlause småfisar, nokre lette, leikne «prompeti-prompar». Ho blir tomatraud i kjakane og orsakar seg audmjukt med ei stønnande, nærast sensuell stemme. Ei gammal dame i nærleiken gispar i avsky då denne fælslege dåmen av lauk, kloakk og elende spreier seg i det store kyrkjelokalet.

«Øh, vi burde kanskje lufte litt ut her, før barnekoret kjem og skal synge,» seier klokkaren diskret til Victor. – «Fleire av dei har astma.»

«Lufte?» mumlar han. – «Det er sju minusgrader ute. Dessutan tviler eg på at desse vindauga kan opnast. Dei er jo 120 år gamle.» Han snur seg mot kyrkja, der fleire har blitt temmeleg bleike i leten. – «Ja, de veit jo alle korleis Juleevangeliet går. So, før barnekoret kjem og skal synge, har Line Victoria Skretting bede om å få halde ein aldri so liten appell. Som de veit, er ho jurist, og driv i tillegg med innsamling på vegner av Frelsesarmeen. So… Då gjev eg ordet til Line Victoria.»

Den formfulle, vindfulle blondina smiler frå øyre til øyre i det ho skrid oppetter midtgangen. Ein søt, liten fis skyt ut ræva hennar for kvart eit steg ho tek. Ein liten gut får denne dunsten rett i trynet, og byrjar å grine med open kjeft. Ho stiller seg opp framme og strekkjer lett og leikent på seg.

«Ja, då vil eg fyrst takke *fiiiiiiis* presten Victor for at han lèt meg stå her på sjølvaste *fiiiiiis* julaftan og ‘reklamere’ for veldedige føremål,» byrjar ho. Klokkaren går diskret bort og prøver å opne det eine vindauget ved alteret. – «Jula er diverre ei tøff tid for mange. Spesielt *fiiiiiis* åleinemødrer, enkjefruer og rusavhengige slit. Rekningane *fiiiiiis* tårnar seg opp, namsmannen står og trugar med *fiiiiiis* utkasting, og kjøleskapet er tomt. Eg som jurist møter *fiiiiiis* ofte menneske i sårbare situasjonar, og eg skulle ønskje eg *fiiiiis* kunne hjelpe alle. Diverre krev Advokatforeningen at eg tek *fiiiiiis* særs godt betalt. Pro bono-arbeid kan eg *fiiiiiis* difor ikkje gjere. Heldigvis kan eg hjelpe menneske i naud vederlagsfritt gjennom *fiiiiiiiis* Frelsesarmeen, og nyleg fekk vi til ein *fiiiiiiis* innsamlingsaksjon for åleinemødrer i Sandnes-området.»

Klokkaren fell på ræv borte ved vindauget, som han på ingen måte får opp. Folk vender raskt blikka mot han der han ligg og kavar på golvet.

«Helvetes fittevindauge!» snerrar han, noko som får Victor til å sjå utilpass ut. Klokkaren forsvinn so ut ei lita dør i nærleiken. Line Victoria held fram:

«Frelsesarmeen sin nyaste innsamlingsaksjon skal gå til ein *fiiiiiis* julemiddag for enkjefruer på vår lokale sjukeheim. Liknande prosjekt blir òg lansert i *fiiiiiiis* Bergensområdet. I tråd med FN sine *fiiiiiiis* berekraftmål, skal måltidet vere 100% vegansk. Å ete kjøt er *fiiiiiis* dårleg for miljøet, og på ingen måte *fiiiiiiis* berekraftig. Vi må difor fiiiiiise – eg meiner viiiiise – solidaritet med planeten vår, for vi har berre *fiiiiiiiiis* éi jord.»

Klokkaren kjem tilbake med eit verktøyskrin. Han byrjar å fikle og rasle med det stengde vindauget. Victor ristar på hovudet og sukkar oppgjeven. Benkerada der konstant prompande og putrande Albertine og Maria Paula sit har blitt mistenkjeleg tom; folk føretrekkjer heller å stå borte ved vindauga. Line Victoria held fram:

«Som de alle veit, har vi Skretting-systrene vore *fiiiiiiiis* veganarar heilt sidan vi var i tenåra, for over *fiiiiiiiis* femten år sidan. Det var litt *fiiiiiis* uvant i starten, men etter nokre månader var det like *fiiiiiiis* naturleg som å gå på do!»

I kyrkja luktar det bokstavleg tala som om nokon nettopp har gått på do. Klokkaren stressar og kavar med eit skrujarn på vindauget. Skrujarnet glepp og han skjer seg på neven.

«Satan i helvete!!» kaukar den koleriske mannen. – «Faen, kor vondt!» Med eit bistert uttrykk i fjeset tek han opp eit kubein.

«Albertine vil stå ved døra og samle inn pengar når *fiiiiiis* julegudstenesta er over,» stønnar Line Victoria sensuelt. – «Vi tek òg imot donasjonar via *fiiiiiiiiiis* Vipps. For kvar krone de gjev til *fiiiiiiis* Frelsesarmeen, vil ei tapper, einsam enkjefrue få nyte eit *fiiiiiis* 100% vegansk måltid på sjukeheimen. Dette går til ei *fiiiiiis* god sak, folkens!»

Ho strekkjer og vrir på seg medan ho stønnar og fis, smilande av nesten obskøn vellyst. Victor sprett opp frå stolen og spurtar over til Line Victoria.

«Ja, då takkar vi Line Victoria Skretting for hennar appell,» seier han, ivrig etter å få den flatulente blondina so langt vekk frå han som mogleg. – «Og no skal vårt dyktige barnekor synge julesalmar.» Han nærast dyttar Line Victoria ned frå talarstolen. Ho trippar lett og leikent ned midtgangen.

Akkurat då går vindauget oppe ved alteret opp med eit larmande drønn som skremmer vatnet av fleire eldre damer i kyrkja. Klokkaren har greidd å bryte opp det gamle, trassige vindauget.

«Jaaaa!!» utbryt han i ekstase. – «Takk, Herre Jesus!!»

«God tale, syster!» seier Albertine der ho sit og fis.

«Ja, no vil òg *fiiiiiiis* våre lokale enkjefruer få ei berekraftig jul!» seier Maria Paula.

Ute har det byrja å snø tett. Snøfnugga og den iskalde polarvinden strøymer inn i kyrkja og får dei fleste til å småhutre. Den digre ytterdøra går opp, og tjue barn i alderen åtte til tretten skrid inn i kyrkja. Gjennomtrekken får notata til presten til å bli spreidd for alle vindar. So fort koret kjem inn i kyrkja og kjenner den fæle, berekraftige stanken, byrjar dei å kaste opp på golvet, på dei søte, kvite kjolane sine og på fleire av dei velkledde kyrkjegjengarane.

«Åh, svarte faen…» mumlar Victor bistert.