I romjula var mesteparten av Noreg eit ugjestmildt isaude av snø, stengde vegar, fiberbrot og ekstremvêr. Det var ufyseleg og bikkjekaldt ute, og alle som prøvde å gå seg ein tur, risikerte å bli eit offer for elementa. På ein viss sjukeheim i Bergensområdet bles vinden mot dei tjukke vindauga i seksetasjarsbygningen, og heilt på toppen i korttidsavdelinga pulserte dei av vindkasta. Det gjekk knapt an å sjå over til den andre bygningen, ein avstand på mindre enn hundre meter. Byfjorden var kvit og skummande, bølgjene var fleire meter høge.

Klokka på veggen tikka seg mot to om ettermiddagen, bebuarane hadde ete middag ein time tidlegare, og denne «daudtida» mellom eitt og vaktskifte halv tre valde dei to sjukepleiarane på avdelinga å bruke på følgjande vis:

Inne på medisinrommet sat ei kliss naken Morfin-Mona tilbakelent mot veggen på eit av borda medan Midazolam-Merete utførde kyndig munnsex mellom dei korte, breie låra hennar. Høge kysse-, sleikje- og smattelydar høyrdest, sameleis den konstante straumen av «godlydar» frå den ekstatiske, fæle megga. Det grå håret til Mona var lettare rufsete etter eit kvarters forspel med kyssing, stryking, kjærteikning, kitling og fanden veit kva Merete hadde gjort for å gire opp denne halvgamle kjerringa.

«Å ja, å ja, å ja, no kjem eg snart, Merete…!!» stønna Mona med det stygge trynet forvrengt i ein grimase av dyrisk lyst. Merete sleikte og slafsa ivrig i veg der nede. Det blonde håret hennar var kaotisk – perleøyredobbane skein mot den tomatraude huda hennar. Mona sitt tryne var på grensa til blått. Det var uvisst om ho var i ferd med å nå klimaks, eller om ho var nær eit hjarteinfarkt.

Mona slo handflatene i bordet so alle morfinampullane klirra. Ho strekte og vrei seg i ekstase. Dei digre, nakne puppane såg ut som dei skulle eksplodere då ho heiv etter pusten, pesande som ei bikkje.

Akkurat då banka nokon på døra. Eit lett, leikent «banketi-bank». Merete sitt ansikt dukka opp frå mellom beina på kollegaen, tilsmurt i kjønnssaft, slim og diverse fitteskum.

«Øh, kva gjeld det?» spurde Merete bryskt medan Mona vrei seg som om ho hadde maur under huda. Kjerringa såg ut som ho skulle gå i lufta.

«610 klagar over fising,» laud ungjentestemma til Prompe-Pia.

«Fising?» spurde Merete medan Mona forma ordet ‘faen’ på dei glinsande leppene. – «Slike ord bruker vi ikkje på ei korttidsavdeling. På fagspråket kallar vi det flatulens.»

«Han klagar over fla-tu-lens, då,» sa Pia, før ein lett, leiken «prompeti-promp» høyrdest. – «Kan han få noko mot denne fla-tu-lensen?»

«Øh, vi har ingenting mot det…!!» sa den komisk sprengkåte Mona. – «Han må berre… flatulere det av seg…!!»

«Flatulere?» laud den naive stemma, etterfølgt av ein like naiv fis.

«Mannen må fise seg tom…!!» nærast rauta Mona. Ho fekk overbalanse og heldt på å ramle av bordet. Merete måtte gripe ho. – «Åh, helvete…!!»

«Kva *fiiiiis* driv de med der inne?» spurde Pia.

Dei to damene såg febrilsk på kvarandre, før Merete svarte komisk høgtideleg:

«Øh… Vi har kontroll av narkotikarekneskapen. Og kva driv du med, Pia? Har du ikkje pasientar å sjå etter?»

«Det er jo det eg *fiiiiis* gjer. Eg var innom 610, og han *fiiiiiis* klagar over fla-tu-lens!»

«Ta (åh, for faen), ta fyren med på ein gåtur i gangen…!!» glefste Mona. – «Litt rørsle vil vere godt for magen, og få lufta til å gå ut naturleg…!!»

«Øh, okei. Takk skal de *fiiiiiis* ha.»

Mona og Merete lytta merksamt etter stega og prompelydane, som vart mindre og mindre høyrlege.

«Er det mogleg…!!» stønna Mona. – «Akkurat like før eg kom…!!»

«Skal eg avslutte, Monalisa?» spurde Merete ertent. Mona nikka særs bestemt, om ikkje aggressivt.

Det smilande fjeset til Merete forsvann ned mellom låra på Mona og heldt fram med å sleikje ho. Den gråhåra gratispa beit seg i leppene med eit udelikat smil i det halvgamle, lett pløsete ansiktet der ho sat og vrei seg i vellyst.

Samstundes hadde ettermiddagsvaktene møtt opp i vaktrommet for å lese rapport. Det var verneombodet Ivar, den filippinske sjukepleiaren Sandy og tre veganar-ungjenter som eg ikkje gidd å dikte opp namn på riktig enno (det går jo tretten på dusinet av desse jentene!). Ivar og Sandy sat på kvar sin berbare PC og las. Ungjentene sat og gassa seg med gassframkallande, «berekraftig mat».

«Hmm, det har skjedd to mors her i dag,» sa Ivar. Mors (uttala ‘mårrs’) var det latinske ordet for død, og var det sjukeheimar kalla dødsfall hjå pasientar og bebuarar. – «614 og 616.»

Ivar og Sandy vende blikka sine mot den digre, kvite tavla i andre enden av rommet, der det stod romfordeling; kven i personalgruppa som hadde ansvaret for kva slags rom. 614 og 616 var det Mona og Merete som hadde ansvaret for i dag.

«Eg hadde 614 og 616 på dagvakta i går,» sa Sandy. – «Då var dei friske og oppegåande. Vi var til og med på konsert nede i fyrsteetasje. Dei skulle jo eigentleg utskrivast fredag før nyttårshelga.»

«Pasientane blir fort sjuke og døyr her oppe,» sa Ivar stille. – «Iallfall når dei to er på vakt.»

Han og Sandy såg på kvarandre tankefullt. So høyrde dei steg og fiselydar ute i gangen. Begge to gjekk ut dit. Der kom Pia gåande med 610, ein kvithåra, 90 år gammal mann med bart og rullator. Både han og Pia feis for kvart steg dei tok. Sandy heldt seg for nasen medan Ivar vart både kvalm og bleik.

«Har du fått deg ein ny fisekompis, Pia?» spurde Ivar halvvegs på spøk.

«Mona og Merete bad meg ta meg ein tur med han for å *fiiiiiis* få ut fla-tu-lensen,» sa Pia der ho stod og vrei på seg. Både hennar mage og magen til 610 stod som sperreballongar.

«Det e denne pokkers kaninmaten eg fikk til middag!» utbraut den eldre herren på velklingande bergensk. – «Eg blev så full i luft! Eg tålar ikkje bønnar og brokkoli og ka hunen det andre grapset var!»

«Hmm, ser ut som det er ‘vegatardag’ på sjukeheimen i dag,» sa Ivar. – «Det vi på folkemunne kallar ‘Skretting-dagen’. Har du fått noko mot denne lufta i magen?»

«Ikkje det spøtt!» utbraut 610. – «Eg fikk bare instruksar om å bli luftet i korridoren som en hund!» Han sleppte ein lang, skikkeleg ròten brakar som høyrdest akkurat ut som «gøfffft» (som du sikkert hugsar er lyden eldre lagar når dei fis på grunn av slapp lukkemuskel).

«Vi har då minst ti Big Pharma-legemiddel som hjelper mot luft i magen,» sa Sandy. – «Kor er Mona og Merete?»

«Dei er på medi*fiiiiiiis*rommet,» stønna Pia. Både ho og 610 stod der og feis og vrei på seg.

«Kva gjer dei der?» spurde Sandy. – «Det er jo snart vaktskifte og rapport.»

«Dei *fiiiiis* kontrollerer narkotikarekneskapen,» sa Pia.

«Det gjorde då eg og Karin i går,» sa Sandy undrande. – «Berre hald fram med å ‘lufte’ pasienten din, so går Ivar og eg og undersøkjer kva dei driv på med.»

Dei to gjekk nedover den lange korridoren. Inne på kjøkkenet låg det ei tung lukt av kokt kål, bønner, brokkoli, lauk og ein ufyseleg stank av kloakk. Døra til medisinrommet var lukka og låst. Ei slags rar klynking høyrdest frå andre sida av den tjukke døra.

Sandy banka bestemt på døra med ei myndig mine i det lysebrune, vakre filippinaransiktet. Lydane stoppa.

«Ja, kva faen er det no…??» rauta Mona.

«Dette er Sandy og Ivar,» sa Sandy. – «Kvifor har ikkje 610 fått noko for lufta i magen sin?»

Febrilsk romstering høyrdest. Hoppa nokon ned av eit bord? Det høyrdest akkurat slik ut. So vart døra opna. Der stod Mona og Merete, raude som tomatar i ansiktet. Frisyrane deira var rufsete, som om dei hadde gått ute i stormen. Merete tørka raskt vekk noko glinsande frå ansiktet. Mona såg ut som eit barn som hadde blitt nekta laurdagsgodt og fått eit par kraftige klaps på rumpa.

«Vel…» sa Sandy og kvilte hendene på hoftene med eit sarkastisk smil. – «Er de ferdige med å ‘kontrollere’ narkotikarekneskapen? Vi ventar på rapport.»

«Øh, ja…!!» sa Mona – ho kokte formeleg der ho stod. Eimen av våt fitte var om mogleg endå kraftigare enn lukta av «berekraft» ute på kjøkkenet.

«Flott,» sa Sandy. – «Eg trur vi må lufte her inne seinare.»

«Ja, dette ventilasjonsanlegget har nok sett sine beste dagar,» sa Merete medan ho såg miskunnsamt på «stakkars» Mona.

«Kanskje de òg kan svare oss på kvifor to friske, utskrivingsklare pasientar plutseleg er døde,» sa Sandy.

Dei fire gjekk nedover den stinkande korridoren. Ivar såg temmeleg nervøs ut då han såg mørket i auga til Mona og Merete. Den relativt nytilsette Sandy, som framleis hadde prøvetid, var lykkeleg uvetande om lagnaden som venta på ho.

I nær framtid kom ein nervøs, usikker, seksuelt frustrert blondine-leiar til å kalle ein viss filippinar inn til drøftingsmøte. Ingen avbraut «kontroll» av narkotikarekneskapen ustraffa!