No ser agendaen deira ut til å vere avslørt. Mona snufsar lett i det ho går inn på kontoret til den blonde leiaren av korttidsavdelinga på ein viss sjukeheim i Bergensområdet. Ute er det iskald, hjartelaus polarvind som piskar bølgjene på Byfjorden høge og frodande. Det skummar og trykkjer av uvêr, ulykke og død. Den høge, hengslete fyrstikkdama sit seg ved skrivebordet medan korte, korpulente, uhyre barmfagre Mona får instruks om å setje seg ved det vesle bordet.

«Øh, kva gjeld det?» spør ho spakt og audmjukt, denne maska ho tek på seg når ho plutseleg blir innkalla til slike samtalar.

«Eg vil berre ta noko opp med deg under fire auge, før eg går til resten av personalgruppa,» seier sjefen med ei lett skjelven stemme.

«Jaha?» Ei tåre trillar nedover det tomatraude kinnet. Ho tørkar den raskt vekk.

«Vi skal jo ha personalmøte torsdag i neste veke, so då blir det naturleg å ta dette emnet opp med dykk sjukepleiarane fyrst.»

«V-vel, det høyrest jo rimeleg ut.» Mona vêrar at denne samtalen kanskje ikkje handlar om det ho fryktar. – «Kva er det du refererer til?»

«Enkelte tilsette har reagert på bruken av A-preparat på pasientane. Desse personane meiner pasientane får for mykje morfin og Midazolam, når der finst billegare alternativ slik som Oxynorm, Nobligan og Paracet. Vi har etter kvart fått eit stramt budsjett, og det vil ikkje bli betre no i 2024. Vi har allereie måtte kutte ut kaffi til kaffimaten for å spare pengar. Og fleire i personalgruppa reagerer difor på at vi framleis kallar dette måltidet for ‘kaffimat’. Der blir jo ikkje servert kaffi.» Ho himla med auga. Mona sat der som på nåler. – «Éin ting er den stramme økonomien vår. Det har òg blitt antyda at enkelte sjukepleiarar er ganske mykje inne på medisinrommet, når dei heller burde ha assistert kollegaer ute i avdelinga.»

«Javel?» Ho svelgde. – «Vi driv jo og legg i dosettar der inne, og ikkje minst kontrollerer vi narkotikarekneskapen for å avdekkje eventuelt svinn. Det var jo ei sak i 2011 der ein sjukepleiar vart oppsagt fordi ho stal Oxynorm og selde det i Nygårdsparken.»

«Eg kjenner ikkje til den konkrete saka, men det er jo slikt kontrollar er meint å førebyggje. Og som arbeidsgjevar har eg rett til å innføre ytterlegare tiltak. Faktisk skal eg i morgon den dag snakke med teknisk leiar for å høyre om det er mogleg å få installert eit overvakingskamera på medisinrommet.»

«Heilt uaktuelt,» seier Mona bestemt. – «Ein arbeidsgjevar har ikkje lov til å videoovervake dei tilsette.»

«Arbeidsgjevar har rett til å innføre kontrolltiltak, jamfør Arbeidsmiljølova. Akkurat som ein butikkeigar kan installere overvakingskamera for å førebyggje tjuveri frå dei tilsette. Men eg skal naturlegvis ta ein prat med verneombod og tillitsvalde fyrst.» Ho reiste seg opp. – «Det var i grunnen berre det eg ville snakke om, Mona. No kan du tre av.»

«Øh, greitt.»

Mona og leiaren går tilbake til vaktrommet, der Merete sit og stirar manisk på dataskjermen. Ho skvett til då ho ser leiaren i døra, og leiaren skvett like mykje tilbake. Mona forsvinn vidare nedover korridoren, særs letta over sjefen ikkje fattar mistanke om kva ho og Merete eigentleg driv med på jobb.

«Greitt, Merete, no er det din tur,» seier leiar med eit uleseleg uttrykk i ansiktet.

«J-ja,» seier den gråtkvelte blondina.

«Går det bra med deg?» spør leiaren då dei går nedover korridoren. Merete nikkar kort. – «Det er ikkje verdas undergang. Det er berre ein samtale.»

Dei går inn på kontoret. Leiaren lukkar igjen døra. Merete set seg ved det vesle «møtebordet», synleg skjelven og utilpass. Auga er raude og tårefylte. Leiaren går over til dataskjermen, opnar e-postprogrammet og byrjar å skrive ut fleire dokument på den store laserskrivaren borte ved bokhylla. Ark etter ark skyt ut. Klokka tikkar oppe på veggen. Fem på halv to ein tysdag ettermiddag. Dei malmtunge slaga slår omtrent mot dei perleglitrande øyra til Merete. No er ho ikkje høg i hatten, for å seie det mildt!

Ei utskrift av ein viss e-post landar på bordet framfor den vakre blondina med det glitrande sølv- og diamantsmykket. Ho krympar seg då ho kjenner igjen innhaldet. Det er e-posten ho sendte til sjefen før nyttårshelga.

«Eg vil snakke litt med deg om denne e-posten,» seier leiaren. – «Det er ein del der eg ikkje heilt skjøner.»

«Øh, kva er det du ikkje skjøner?» spør Merete med ei skjelven, nesten jenteaktig stemme. – «Sandy er totalt udugeleg som sjukepleiar, og høyrer difor ikkje heime på korttidsavdeling. Mona og eg gjorde rett i å sende skriftleg klage til deg.»

Leiaren smiler kaldt. So peiker ho på datoen på e-posten. 13.september 2022.

«Denne e-posten handlar ikkje om Sandy,» seier ho stille. So landar ho eit papir til på bordet. E-posten har datoen 28.desember 2023. – «Denne gjer det. Ta ein titt på dei påstandane du og Mona har skrive.»

Merete sitt blikk vekslar fram og tilbake mellom dei to tekstane. Påstandane er identiske, berre eitt og anna ord er bytta ut. På eitt punkt i teksten har Merete derimot dumma seg ut. Ho omtalar sjukepleiaren Sandy som helsefagarbeidar. Ho held seg til munnen.

«Åh, gud…» utbryt ho stille.

Leiaren landar fire papir til på bordet, som essensielt er den same teksten som har blitt «resirkulert» for kvar gong. 9.mai 2023. 11.april 2022. 15.juni 2021. 18.oktober 2020. So kjem det forsyne meg seks utskrifter til på bordet. Dei går tilbake til 2016. Klagane er nøyaktig dei same, og servert med sopass lange mellomrom at leiaren har gløymt dette essensielle faktumet.

«Tolv e-postar med nokolunde den same ordlyden,» seier leiaren stille. – «HR-leiaren tykte formuleringane dine høyrdest mistenkjeleg kjende ut. Det tykte eg òg. Eg har jo lese dei før. Heile tolv gonger.» Ho lener seg bakover på stolen. – «Eg har sagt opp tolv tilsette usakleg sidan 2016, basert på dine og Mona sine skriftlege klagar. Er noko som helst av det du har skrive sant?»

Spelet er tapt. Merete dekkjer ansiktet til med hendene og byrjar å grine. Ho sit der og hikstar og ristar. Leiaren gjev ho ein pakke med papirlommetørkle berre for å vere grei.

«Det var Mona som tvinga meg!» utbryt Merete med eit tryne som glinsar av tårer og snørr. – «Det var hennar idé heilt frå starten av! Eg vart med på det berre for å unngå å bli oppsagt sjølv! Ho er ein psykopat! Ho manipulerte og truga meg!»

«Ho gjorde det, ja…» Leiaren himlar med auga. So smiler ho lurt. – «Mona påstod at du manipulerte ho til å konspirere mot desse tolv tilsette.»

«Den fitta lyg!!» nærast skrik Merete. – «Ho prøver berre å redde si eiga ræv! Den utakknemlege megga! Alle dei gongene eg sleikte—». Ho avbryt seg sjølv medan kjakane blir tomatraude.

«Sleikte kva?»

«Øh, berre gløym det.» Ho snufsar og hikstar der ho sit og skjelv. – «M-misser eg jobben no?»

«Det du og Mona har gjort mot meg, er å sjå på som grovt pliktbrot. De har gjeve meg usanne påstandar som har fått dyktige kollegaer oppsagt. Tilliten min til dykk er borte, og eg kan ikkje ha tilsette i mi avdeling som eg ikkje stoler på. Eg må be deg levere frå deg kodebrikka og nøkkelen til medisinrommet. Eg viser deg med dette bort frå arbeidsstaden. Eg og HR-leiaren vil opprette personalsak på både deg og Mona. Fram til drøftingsmøtet finn stad, får du lønt permisjon. Du vil få eit brev om denne saka i DigiPost seinare i dag.»

«Javel,» hulkar Merete i det ho leverer frå seg kodebrikka og ID-kortet. Ho ser fleire år eldre ut i fjeset.

«No kan du gå.»

Merete går ut av kontoret med det vesle ho har igjen av verdigheit. Ho kastar eit hatefullt blikk på Mona, som står i andre enden av korridoren. So forsvinn ho inn i heisen.

Mona er ute av stand til å leggje saman to og to då ho ser Merete forsvinne frå etasjen. Ho tek opp smarttelefonen og sender ho ei tekstmelding.

Går alt bra, Merete-pusen? Kor skal du?

Svaret kjem nesten med éin gong.

Dra til helvete, svikefulle fitte!!

Mona får tidenes hakeslepp der ho står. Dette går langt utover det vesle ho har av forstand!

Inne på kontoret sit leiaren i telefonen med HR-leiaren.

«Planen fungerte,» seier ho med eit triumferande smil. – «Då ordnar eg kamera på medisinrommet i morgon, og so tek vi komplett kontroll av narkotikarekneskapen heilt tilbake til 2016.»

«Flott,» seier HR-leiaren. – «Kva skal vi gjere med Sandy?»

«Ho er ikkje oppsagt, so då legg vi berre vekk heile denne saka. Vi får audmjukt gå ned på kne og be ho om orsaking, og so håpe at ho ikkje saksøkjer skjorta av oss.»

HR-leiaren klukkler frå andre enden.

«Veit du, Sandy kan faktisk vere vårt verktøy for å rydde litt opp i personalgruppa. Nokon må gå, og vi begge veit nøyaktig kven.»