Når statar, konsern og media snakkar med éi stemme og stigmatiserer dissens som «fordommar», veit du at kommunisme er komen. Når offentlege skular groomar barn for pedofile, og konsern fremjar åtferd som sjølv homofile erkjenner er sjuk, ligg det noko særs nifst i gjære.

Slik byrjar kanadiske Henry Makow sin artikkel om den gruppa av homofile som ønskjer å tvinge homofili på alle rundt seg. Langt ifrå alle homofile har denne agendaen, det dreiar seg om eit mindretal som har blitt installert i maktposisjonar av globalist-eliten. Det blir sterkt antyda likskapstrekk mellom normalisering av homofili og normalisering av pedofili. Saksyndig presenterer her representative utdrag frå artikkelen, som på denne nyheitsbloggen har som intensjon å vise meininga til forfattaren:

«Sitat frå Mae West sin sjølvbiografi: Goodness Had Nothing to Do With It (1959): ‘På mange måtar er homofili ein fare for heile det sosiale systemet til vestleg sivilisasjon. Visseleg burde ein nasjon bli gjort merksam på eksistensen til den – utan moralske motto – og effekten den har på barn som i si uskuld blir rekruttert til den. Eg hadde ingen protestar mot den som ein kult av herda inverterte… involverte berre med seg sjølve. Det var deira hemmelege, antisosiale aspekt som eg ville føre ut i sola. Som ei privat pressgruppe kunne den, og har, infisert heile nasjonar.’

Forfattarane seier at ‘ein overraskande høg prosentdel’ av patologiske løgnarar og svindlarar er homofile. (Bedragerimeistrane Churchill, Hitler, George W. Bush, Tony Blair, Obama, Fidelito [Justin Trudeau] og Macron er homofile.) Dette resulterer frå ‘ein naturleg vane av sjølvskjuling, og fører til eit sta sjølvbedrag om eins eigen homofili og implikasjonane den har’.»

Vidare presenterer Makow sin artikkel Gays Admit their Lifestyle is Sick, som opphavleg vart skriven i 2001 og revidert i 2019:

«Førestill deg at ein organisme er sjuk. Førestill deg at dei sjuke cellene overtydar organismen om at det faktisk er dei friske cellene som er sjuke. Den lettlurte organismen vil då forfalle og døy.

Dette er forholdet mellom samfunnet og dei som fremjar homofili i dag. Homofile argumenterer for at det å vere interessert i same kjønnet ikkje er ulikt det å vere venstrehendt. På den andre sida er ikkje heterofil åtferd naturleg, men sosialt kondisjonert og ‘undertrykkjande’.

Lat oss avgjere kven som faktisk er sjuk.

Lat oss sjå på homofil åtferd slik to homofile aktivistar definerer den, Marshall Kirk og Hunter Madsen Ph.D., forfattarane av After the Ball: How America will Conquer its Fear and Hatred of Gays in the 90’s (1989).

I kapittel seks listar dei opp ‘ti kategoriar av ukorrekt åtferd’, tekne frå deira eigne opplevingar, omfattande lesing og tusenvis av timar av samtalar med hundrevis av andre homofile. Dei held fast at den mannlege homofile livsstilen er ‘miserabelt’.

Dei vil at homofile skal forbetre biletet sitt ved å adressere ‘kva som er gale med mange homofile’ (s.276).

Det som følgjer er nokre høgdepunkt. Når du les dette, spør deg sjølv om der er eit anna menneskesamfunn, inkludert mafiaen, som kan kome med slike opprivande generaliseringar. Spør deg sjølv om ikkje òg vi har fått den homofile sjukdommen. […]

• Dei seier at homofile har tendens til å avvise alle former for moralitet og verdivurderingar. Homofil moral koker ned til ‘eg kan gjere kva eg vil og du kan dra ein viss plass. (Om det kjennest godt ut, gjer eg det!)’ Dersom ein homofil føler for å forføre elskaren til ein betrudd venn, gjer han det, og rettferdiggjer det som ei handling av ‘seksuell fridom’, og vennen kan berre ryke og reise.
• Dei seier at homofile lid av ei ‘narsissistisk’ personlegdomsforstyrring og kjem med denne kliniske skildringa: ‘Patologisk sjølvopptekenheit, eit behov for konstant merksemd og innrømming, mangel på empati eller bekymring for andre, keiar seg raskt, grunne, interesserte i motar/farsotter, forførande, legg for mykje vekt på utsjånad, overflatisk sjarmerande, promiskuøse, ein utnyttande natur, opptekne av å halde seg unge, forhold går mellom overidealisering og deevaluering’. Skildar ikkje dette mange heterofile i dag?
• Som eit døme på denne narsissismen seier forfattarane ‘ein særs betydeleg proporsjon av homofile menn’ som har fått diagnosen HIV-positiv, held fram med å ha ubeskytta sex.
• Dei seier at fleirtalet av homofile er ekstremt promiskuøse og fulle av seg sjølv. Dei må stadig gå meir og meir drastisk til verks for å oppnå opphissing. Dette byrjar med alkohol og dop og inkluderer slike ‘forbodne’ aspekt av sex som å velte seg i skit (fetisjisme og koprofili [seksuell opphissing av avføring; oms.an.], og sadomasochisme, som involverer vald.
• Dei seier at mange homofile tek del i sex på offentlege toalett og synest det er antihomofil trakassering når dei blir stoppa. Mange trur dei har retten til å mase på og plage heterofile menn, inkludert barn.
• Mange homofile er ‘einspora seksuelle rovdyr’ som er besette av ungdom og fysisk venleik åleine. Når det kjem til dei gamle eller stygge, er homofile ‘dei ekte åtakspersonane på skeive’. Sidan dei sjølv er desillusjonerte, er dei kyniske når det gjeld kjærleik.
• ‘Forhold mellom homofile menn varer vanlegvis ikkje so lenge’. Dei blir raskt leie av partnarane sine og blir offer for freisting. ‘Utruskapsraten til ‘gifte’ homofile menn, når ein gjev det nok tid, nærmar seg 100%’.
• Sjølv vennskap er basert på seksualtesten og er vanskelege å få til å vare. Uattraktive homofile menn opplever det som nesten umogleg å finne ein venn, langt mindre ein elskar.
• Forfattarane seier at homofile har tendens til å fornekte realiteten på ymse måtar: ønsketenking, paranoia, manglande logikk, å vere emosjonelle, og omfamne ville og dryge idear.

Finst der nokon som helst tvil om at denne åtferda er sjuk? Openbert er ikkje dette sant for alle homofile. Eit lite mindretal er i stand til monogame, langvarige forhold. Eg [Makow] føler ingen lyst til å skade homofile. Eg føler det på same måten overfor folk som har influensa. Eg vil at dei skal bli betre og vil ikkje at dette skal spreie seg.

Uheldigvis lurer sjølv forfattarane av denne boka seg sjølve. Dei hevdar at det er den homofile livsstilen og ikkje homofil seksualitet som er ‘miserabel’. Kven lurer dei? Dei to kan ikkje skiljast frå kvarandre.

Å gjere homofili til norma

Forfattarane av denne boka er ekspertar på offentlege relasjonar som trur at ‘problemet vårt grunnleggjande handlar om eit dårleg bilete blant heterofile’.

Boka legg ut i detalj om ‘ein omfattande offentleg-relasjonskampanje som burde gå ein lang veg i å reinvaske vårt svært ureine bilete’. Dette var 1989, og det har vore ein fenomenal suksess på grunn av sponsoren til Illuminati sitt jødiske bankkartell [Makow er sjølv jøde; oms.an.].»

Vidare skriv Makow om to strategiar som «Illuminati» har brukt på det amerikanske samfunnet: å overfløyme det heterofile USA med annonsar som presenterer homofile på «mist mogleg støytande måte». Deretter lanserte dei annonsar som likestiller frykt for homofile med hat av jødar, svarte og kvinner. Deretter kjem «forvandling» [dei bruker ordet conversion]: Presentere bilete av homofile som ser ut som vanlege folk. «Biletet må vere ikonet på normalitet.»

Det speler inga rolle, ifølgje Makow, at annonsane er løgner, fordi dei blir brukte til å motverke negative stereotypar som er like store løgner i seg sjølve.

Som forfattarane sjølve skriv om dette tredje stategipunktet:

«Med forvandling meiner vi noko som utgjer ein langt meir djuptliggjande trugsel mot den amerikanske levemåten […]. Vi meiner forvandling av gjennomsnittsamerikanaren sine kjensler, sinn og vilje, gjennom eit planlagt psykologisk åtak, i form av propaganda fôra til nasjonen via media. Vi meiner… å vende hatet deira om til varm omtanke same om dei likar det eller ikkje.» (153)

Makow avsluttar med følgjande kraftsalve:

«Altso vil homofile at amerikanarar skal lære at ei utviklingsforstyrring som resulterer i pervers åtferd, faktisk er sunt. Altso er amerikanarar forsvarsluase til å motstå framføringane deira, same om dei finn stad i parkar, brakker, toalett eller i klasserom. Vi nærmar oss den dagen då det å motstå ei homofil framføring vil bli sett på som å vere fordomsfull.

Det er eit mål på kynismen og sjølvbedraget til forfattarane at dei siterer psykologen M. Scott Peck, som i People of the Lie karakteriserer folk som lid av ekstrem eller ‘vondarta’ narsissisme som rett og slett ‘vonde’.

Vonde menneske, seier Peck, har ‘ein urokkeleg vilje til å ha rett og vil ikkje vurdere moglegheita for at dei tek feil… Hovudvåpenet deira er interessant nok løgna, som dei bruker til å forvrengje røyndommen for å sjå gode ut for seg sjølve, og til å forvirre andre.’ (s.297).

Pride er eigentleg designa for å få heterofile til å sjå på homofil åtferd som den nye normalen. Faktisk er homofil, i det store fleirtalet av tilfelle, forårsaka av dysfunksjonar i familierolla, eller seksuelt misbruk.

Homofile kan halde fram med å lure seg sjølve. Men lat oss gje oss her. Åtferda deira er sjuk. Og den er smittande, spesielt no når Illuminati fremjar den som sunn.»

Omsett av redaksjonen i Saksyndig. Denne artikkelen er meint å representere meiningane til forfattaren, ikkje naudsynlegvis den til Saksyndig.