Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er fiktive.

Mange av lesarane av Saksyndig har nok lurt på kva som skjedde med Midazolam-Merete etter at ho fekk avskjed frå korttidsavdelinga frå ein viss sjukeheim i Bergensområdet. Ved hjelp av kjennskap og vennskap fekk ho seg ganske kjapt ein heilt annan jobb i ein heilt annan bransje. No er ho reinhaldsarbeidar hjå vikarbyrået KarmaCare, som har adresse sentralt i Bergen sentrum i eit digert kontorbygg som husar nokre av Vestlandet sine verste psykopatar. Dagane er lange og fulle av slit og fornedring.

Det finst faktisk noko som heiter karma i universet, folkens! Men tru ikkje at vi er ferdige med ho enno – ho har jo myrda pasientar i kaldt blod i årevis. Dette er berre ein mellomstasjon før dei verkelege prøvelsane startar.

Akkurat no står ho på alle fire inne på eit toalett og skrubbar golvet. Det skal vere so reint at ein kan ete av det. Ho er sveitt og raudsprengt i ansiktet. Perleøyredobbane skin i det grelle lyset, og sølvsmykket med hjarteforma diamantanheng dinglar endelaust fram og tilbake. Eit og anna stønn kjem frå kroppen hennar, som er minst ti kilo lettare av det nådelause «negerarbeidet».

«Merete!» lyd brått ei stemme i døropninga. Blondina frys til og snur seg mot sjefen sin, ei småfeit, raudhåra dame med briller, kvit herreskjorte og dresskjørt. Ho går til og med med perlekjede. – «Eg vil snakke med deg inne på kontoret. No.»

Ho snakkar med norsk-engelsk aksent, dama er opphavleg frå sjølvaste London og er verdsvant som få. Merete reiser seg på skjelvande bein og følgjer audmjukt etter den maktkåte fitta. Dei går gjennom det skremmande kontorlandskapet, der den eine haien etter den andre sit i sine båsar og øydelegg den norske helsesektoren. Dei går inn på det luksuriøse kontoret. Eit skilt med bokstavar i gull står på det enorme skrivebordet.

Vicky – Executive Manager

Merete ser lengtande på den komfortable stolen på «tiggarsida» av skrivebordet, og endå meir lengtande på bananen som ligg på bordet. Magen rumlar og skrik av svolt. Klokka er eitt om ettermiddagen, ho har jobba som eit piska muldyr sidan seks i dag tidleg. Og enno er det berre tysdag.

Vicky set seg i sin svindyre kontorstol og spreier beina.

«Du kan berre bli ståande,» seier ho, akkurat som ho ser kor sliten Merete er. Merete står der med ansiktet vendt ned og hendene kvilande på ryggen. Slaveposituren, som ho veit Vicky elskar å sjå ho stå i. – «Om ti minutt kjem regionsjefen innom kontoret. Eg vil at du skal suge kuken hans.»

«OK,» seier ho stille og nikkar.

«Eg kunne ha fått Katarzyna til å gjere det, men ho er blitt litt for gammal for han. Eg tilbydde ho til han sist han var her, men då avviste han ho. Som straff nekta eg ho matpause den dagen. Og dopausar.» Ho smiler vondsinna. – «Medan vi ventar på sjefen, vil eg at du skal sleikje meg litt. Eg blir alltid so kåt når sjefen min kjem. Eg vil sjå roleg ut når han kjem.»

«OK,» svarer ho stille. – «Skal eg sleikje deg no?»

«Ja, ventar du på skriftleg invitasjon?» Vicky vinkar ho til seg. – «Set i gang.»

Merete går ned på kne medan Vicky med eit ertent smil løftar på skjørtet. Ho går ikkje med truse i dag. Det gjer ho sjeldan, det er ei greie ho har.

Snart høyrest høge smatte- og sleikjelydar, og den psykopatiske sjefsfitta vrir seg i vellyst på stolen. Mellom beina hennar har Merete vore mange gonger før – nesten kvar dag. Ho veit korleis ho skal få ho til å kome so fort som mogleg. Ho har framleis mykje igjen å gjere, for toaletta vaskar seg ikkje av seg sjølv. Snart byrjar den raudhåra gratispa å skjelve av vellyst, og snart kjem den hundeliknande klynkinga.

Akkurat då opnar døra seg på vidt gap. Både Merete og Vicky snur seg mot døra med store auge. Der står regionsjefen mektig og velkledd.

«Jaso, de har tjuvstarta?» spør han med norsk-amerikansk aksent. Han er nemleg frå sjølvaste psykopatmetropolen New York, og et slike som Vicky til frukost. Han spradar verdsvant inn på det digre, solbada kontoret.

«Du er litt tidleg ute,» seier Vicky stille og underdanig. – «Det var ikkje meininga å ta meg til rette med vaskejenta.»

«Åh, ho er jo di, so du kan disponere ho etter kva du finn for godt,» seier regionsjefen, før han ser seg rundt. – «Eg er jævla pissetrengt. Har du ein dass?»

«Det er eit fellestoalett ute i kontorlandskapet. Men Merete held på å vaske der inne.»

«Greitt,» seier han og opnar buksesmekken på den svarte, eksklusive, handsydde dressbuksa. – «Er det greitt om eg pissar i kjeften på ho?»

«Naturlegvis,» seier Vicky i det ho dreg opp skjørtet. – «Gap opp, Merete. Du er vel tørst?»

«Ja, og eg elskar å drikke urin,» seier Merete.

Ho opnar munnen og lukkar auga. Snart står ho på kne og svelgjer unna. Urinen smaker kraftig av kjøt og raudvin. Fyren har truleg gassa seg med biff på byens beste restaurant før han kom hit. Åh, kor mykje urin! Merete kjem til å trippe rundt med blæra full av eit anna menneske sitt piss.

«Ah, det var betre!» seier mannen. Kuken hans er framleis djupt inne i kjeften på Merete. – «No når eg har tømt meg, so kan du berre setje i gang, Merry.»

Merete nikkar underdanig, før ho byrjar å suge han. Vicky flirer bak ho. Ingenting er betre enn å høyre sjefen sin flire, for so lenge ho er fornøgd, so speler ingenting anna noka rolle.

Heller ikkje det faktum at nokon tidlegare kollegaer nyleg har sendt ho eit brev der dei skriv at dei veit kva ho har gjort på ein viss sjukeheim i årevis. No er det vel berre nummeret før politiet og Barnevernet med Kristin og Silje i spissen kjem på døra.

Når flyet likevel er i ferd med å styrte, so speler det inga rolle om passasjerane drit seg ut i seta av skrekk.