Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er fiktive.

Ute skin sola og fuglane kvitrar so dei er galne. Klokka er sju minutt på to, og sjukepleiaren Viktoria og helsefagarbeidaren Janniche har akkurat kome inn på vaktrommet, kledde i sine søte, kvite pleiaruniformer og namneskilt. I det solbada rommet ligg ein diger haug med anamnesar frå ein bråte pasientar som kom til korttidsavdelinga frå både Haukeland universitetssjukehus og «filialen» Haraldsplass. Det er ein heilt vanleg onsdag – bortsett frå det faktum at det skal finne stad noko so sjeldan som eit personalmøte. Det byrjar å bli ei stund sidan sist, for å seie det mildt.

Inn døra kjem to vesen. Den eine er ei høg, lutrygga, temmeleg lurvete dame i 40-åra med blonde rastafletter. Den andre er ein staut, skjeggete kar med isblå auge og so mykje kroppshår at ein skulle tru han var halvt gorilla. Det er nattevaktene Ailin og Stubert, to tilsette som har vore her i 20 år og for lengst blitt ein del av inventaret. Bak dei kjem nokre grå mus av nokre halvgamle kjerringar, tre hjelpepleiarar som har vore ein anonym berebjelke i denne katastrofale vitsen av ei avdeling sidan kyrne lærte seg å fise. Dei har halde seg i bakgrunnen og halde kjeft, og difor har dei framleis jobb her.

«Hallaien!» seier Stubert og dumpar ned på ein stol. Det same gjer resten av følget. – «Det må då vere minst tre år sidan sist vi hadde personalmøte!»

«Ja, vår de facto avtroppande leiar trudde ikkje på konseptet personalmøte,» seier Ailin på nordlandsdialekt.

«Det var vel visse personar som laga leik og leven på kvart personalmøte,» seier Stubert. – «Difor måtte vi berre slutte å ha det. Det gjekk jo inventar med.»

Alle kastar eit blikk bort på den ledige stolen på høgre side av bordet. Det er plassen til Morfin-Mona.

«Ja… Visse personar.» Ailin himlar med dei vakre, lyseblå auga. – «Veit vi om ho kjem i dag? Eller er ho ‘sjukemeldt’ igjen fordi ho ikkje får drepe pasientar lenger?»

Janniche og Viktoria gispar med store auge. Stubert og dei halvgamle hjelpepleiar-kjerringane berre trekkjer på smilebanda.

«Huff, den motbydelege mordarmerra skal heldigvis snart pensjonere seg,» seier ein av hjelpepleiarane stille.

«Ja, ho kan definitivt klassifiserast som løysinga på eldrebølgja,» seier ein annan hjelpepleiar.

Akkurat då dukkar verneombodet Ivar og konstituert leiar Sandy opp i døra.

«Hmm, de burde ikkje snakke om folk som ikkje er her,» seier Sandy i det ho og Ivar går inn i rommet. – «Ein skal snakke med kollegaer, ikkje om dei.»

«Vi snakkar om Morfin-Mona,» svarer Stubert.

«Åh…» Sandy trekkjer på skuldrene. – «Då er det heilt i orden. Visse utyske bør ein helst snakke om, sidan det kan vere farleg for liv og helsekarriere å snakke med dei.»

Ivar strenar rett bort til kaffitraktaren, og smiler då han ser at kanna er full. Han heller oppi kaffi i ei kanne og finn koppar. So set han på ei ny kanne slik at dei ikkje skal gå tomme midt i møtet.

Sandy set seg ved sin sjølvsagte plass på enden av bordet. Ivar set seg på hennar høgre side. Ho snur seg mot si venstre, der stolen til Mona framleis står tom.

«Har fitta lagt seg sjuk?» spør Stubert, noko som igjen får Janniche og Viktoria til å gispe storøygd. Viktoria held seg til og med for munnen medan ho blir sprutraud i ansiktet.

«Nei, ho kjem,» svarer Ivar stille, om enn med eit knapt nok merkbart smil. Han slurpar kaffi. – «Eg såg ho nede på parkeringsplassen. Ho er på veg.»

Klokka er på slaget to.

«Skal vi vente eit par minutt, slik at ho rekk å kome opp hit frå garderoben på sine feite, korte bein?» spør ein av dei andre hjelpepleiarane.

«Ja, vi må jo nesten vere so greie mot ein god kollega,» seier Sandy. Ho er gravalvorleg ein augneblink. So bryt dei alle ut i latter.

Akkurat då openberrar Mona seg i døropninga. Rommet stirer på ho med glødande auge. Brystvortene på dei enorme jura er godt synlege i det ho nikkar stivt til dei. Ho trippar inn i rommet og set seg ved sin faste plass. Ivar heller kaffi opp i koppen hennar med eit servilt smil. Ho får ein falsk grimase av eit flyvertinnesmil i det pløsete ansiktet.

«Ja, no når alle er komne, då byrjar vi møtet,» seier Sandy. Den som sit nærast døra lukkar den. – «Vi har ein god del punkt på agendaen i dag. Fyrst, vi treng ein referent.»

«Eg melder meg,» seier Ivar.

«Greitt.» Ho dyttar ein berbar PC lett og leikent over til han. – «Som de alle veit, er personalsituasjonen vår beint fram jævleg. Vi har ikkje folk. Det har skjedd eit manne…» Ho vender det vakre blikket tankefullt til sida ein augneblink. – «…eit damefall i personalgruppa. Stakkars Pia er framleis sjukemeldt, men ho vart nyleg skriven ut av brannskadeavdelinga. Du, Ivar, som er verneombod, har levert skademelding på hennar vegner. Vi to gjennomførde vernerunde sist torsdag. Og Arbeidstilsynet er varsla om hendinga.»

«Går det bra med Pia?» spør Janniche.

«Nei.» Sandy ristar kort på hovudet. – «Det går ikkje bra. Vi snakkar tredjegrads forbrenning og hudtransplantasjon. Ho vil neppe vinne venleikskonkurransar i framtida.» Alle grøssar seg. – «So har vi vår ‘leiar’, som ser ut til å bli vekke på ubestemt tid. Seksjonsleiar har prøvd å få tak i ho, men utan å lykkast.»

«Kva har eigentleg skjedd med ho? Går det bra med ho?» Janniche ser på Sandy med sine store, omsorgsfulle auge.

«Vi veit ingenting. Sjølv mannen hennar veit ikkje kor ho er. Ei heller kor sonen deira er. Barnevernet skal visstnok vere inni biletet.» Sandy trekkjer på skuldrene. – «Vi får berre vente å sjå. Kanskje dukkar det opp ein ny leiar her med tid og stunder, ei som ikkje er so grådig psykisk ustabil.» Ho flirer kort, før ho vender blikket mot Ivar. Han ristar sakte på hovudet. – «Greitt, då går vi vidare i programmet. Du, Ivar, har vore på styremøte. Kva har du å fortelje derifrå?»

«Lite godt,» svarer han med si malmtunge røyst. – «Selskapet slit på aksjemarknaden. Jungeltelegrafen har spreidd uheldige episodar frå korttidsavdelinga. Vi har fått eit særs dårleg rykte. Til og med aksjonærane våre har byrja å selje aksjar for å kome seg vekk frå oss. Det kan hende vi må avvikle selskapet, og selje sjukeheimen til kommunen. Kanskje gjer dei heile greia om til eit asylmottak.»

«Går… går det an?» spør Sandy med ei lett skjelven stemme. – «Kva med pasientane?»

Ivar og resten av personalgruppa kastar eit blikk bort på den store, kvite tavla borte ved døra. Berre halvparten av romma har pasientar.

«Snart kan vi vel stille spørsmålet kva slags pasientar?» seier han stille. – «Situasjonen vår er ikkje unik. Òg på langtidsavdelingane blir det fleire og fleire ledige rom. Før var det slik at det gjekk maks tre dagar frå ein bebuar døydde til rommet var rydda og ein ny bebuar flytta inn. No har halve avdelinga i fjerde etasje vore ledig i ein månad.»

«Har folk slutta å bli gamle, demente og pleietrengande?» spør Sandy.

«Nei. Men ingen vil hit. Pårørande pleier heller foreldra sine sjølv enn å sende dei til oss. Dei står gladeleg på venteliste i lange tider for å få plass på andre sjukeheimar.»

Sandy ser både himmelfallen og oppgjeven ut.

So snur alle seg mot Mona. Ho ser nærast indignert på dei.

«Kva?» spør ho skarpt. – «Kvifor ser de på meg? Er dette liksom min feil?»

«Nei, nei, det var berre heilt tilfeldig,» seier Sandy og ristar på hovudet. – «Dersom denne situasjonen blir permanent – eller verre – so må vi byrje å vurdere masseoppseiingar. Ein sjukeheim må nesten ha pasientar og bebuarar for å få inn pengar. Det er den harde, kalde realiteten.» Folk ser mutte ned i bordet. – «Det er pasientane vi lever av, sjølv om dei sjølve ikkje lever so lenge når dei fyrst er komne her…»

So vender alle seg nok ein gong mot Mona, som sit og vrir på seg.

«Kvifor ser de på meg igjen?» spør ho med ei stemme som går i fistel. – «Er det noko de prøver å antyde?»

«Nei, nei, ikkje tolk alt i verste meining,» seier Sandy og ristar igjen på hovudet. – «Greitt… Dersom masseoppseiingar blir reelt, vil det gå etter ansiennitet. Og dei vi har frå vikarbyrå blir diverre den fyrste gruppa som må gå.» Ho snur seg mot Viktoria med blanke auge. – «Førebels har du jobb her. Men om ein månad… Kanskje vikarbyrået ditt har oppdrag til deg andre stader? Helsesektoren skrik jo etter folk, spesielt sjukepleiarar.»

«Dei slit litt i KarmaCare òg,» svarer Viktoria med sin søte, austeuropeiske aksent. – «Det var visst ein skandale knytt til ein satanisk orgie på Nordre Toppe nyleg. Heile greia lak ut til alternative media. Selskapet har mist fleire oppdrag her i Bergen. Stygg sak.» Ho ristar på hovudet og grøssar seg. – «Eg lyt nok snart søkje jobb i eit anna vikarbyrå.»

«Ja… Litt dumt at det går etter ansiennitet,» seier Stubert stille. – «Det er vel gjerne enkelte her som… Ja, de veit…»

So snur alle seg nok ein gong mot Mona. Ho slepper ifrå seg eit grynt og eit snøft.

«Veit de, dette er rett og slett mobbing!» utbryt ho medan kjakane blir raude og brystvortene endå meir synlege. – «Sandy, du er konstituert leiar! Har du tenkt å sitje der som eit mehe og late kollegaene mobbe meg?»

«Folkens, lat oss vere litt profesjonelle her,» seier ho, noko som får Ailin til å knise for seg sjølv. Mona snur seg mot ho, eitrande forbanna.

«Du, di hasjrøykjande hippie-megge!» snerrar ho. – «Kva sit du der og ler etter? Tørk av deg det gliset med éin einaste gong!»

«Beklagar so mykje, det er ikkje deg eg ler av,» seier Ailin. – «Eg er berre litt… høg!»

So bryt ho ut i full latter. Det same gjer Stubert og dei gamle hjelpepleiarane – til og med Sandy, Janniche og Viktoria sit der og gapskrattar. Sjølv Ivar må trekkje på smilebandet.

«Dette finn eg meg ikkje i!» utbryt Mona. – «Eg… eg føler meg ikkje heilt bra! Eg har sikkert fått korona! Eg må vekk herifrå!» Ho gispar etter pusten so dei store brysta ser ut som dei skal eksplodere. Ho trippar sjagande ut av det latter-rungande rommet.

«Huff, det var verkeleg ikkje meininga,» seier Sandy medan ho ler.

«Haha, dei puppane hennar blir større og større!» ler Stubert. Ailin ler so ho nesten ramlar av stolen. – «Ho må då vere… hahahaha… ho må då vere i topp-risikosona for brystkreft!»

«Vi burde bestille mammografitime til ho!» ler ein av hjelpepleiarane.

«Hahaha, det er fysisk umogleg å få desse enorme daiane inn i ei mammografimaskin!» ler ein av dei andre hjelpepleiarane. – «Vi må kontakte veterinær! Han har sikkert… hahaha… han har sikkert ei sånn der maskin ein kan ta mammografi på kyr på! Hahahaha!»

«No er de stygge, folkens!» ler Sandy.

«Ja, berre ta og opprett personalsak på heile gjengen og gje oss sparken!» utbryt Stubert – han brøler av latter.

«Vil nokon ha ein – hahaha – vil nokon ha ein joint?» spør Ailin, før ho faktisk ramlar av stolen med eit brak. Ho ligg på golvet og rullar seg medan ho hyler av latter.

Sandy er gråtkvelt av latter der ho forkynner:  

«Då tenkjer eg vi – hahahaha – då tenkjer eg vi avsluttar møtet for denne ga-hahahaha-ang! Åh, eg har so vondt i magen av å le sånn! Har vi morfiiiin igjen etter Mona sin nylegaste mordrunde? Hahahahaha!»

Janniche ler so den piercing-glitrande tunga står ut or kjeften. So stoppar ho og sperrar opp dei vakre auga.

«Oi, eg trur eg tissa på meg!» utbryt ho og held seg til underlivet.

«Ingen fare, vi har hundrevis av innlegg på la-hahaha-geret!» hyler Ailin frå golvet.

Mona er svart i auga av sinne der ho trippar i veg mot garderoben. Det fyrste ho skal gjere når ho kjem til Lagunen, er å fare på Vinmonopolet. So skal ei viss filippinar-fitte få ei ny sjukemelding frå ho. Hemnen skal bli kald og fælsleg. Ingen gjer narr av sjølvaste Morfin-Mona ustraffa!