Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er fiktive.

Etter å bokstavleg tala ha blitt ledd ut av personalmøtet, sit Morfin-Mona no eitrande forbanna i sin søte, vesle el-bil. Ho ligg i sørgåande løp av Fløyfjelltunnelen på veg til Lagunen. Der skal ho fare på polet og kjøpe vin og brennevin, før ho stikk heim og drikk seg sanselaus medan ho synest synd på seg sjølv og gjer seg til eit offer for ei «vondsinna personalgruppe som vil skvise ho ut av sin viktige jobb som sjukepleiar». Kanskje ein prat med hovudtillitsvalt i NSF òg vil vere på sin plass.

Klokka er halv tre og trafikken er tett. Det ligg bilar i begge felt av tunnelen. Brått dukkar det opp ein lysegrå Volkswagen Caravelle bak ho. Den ligg omtrent opp i ræva på ho. Ho myser i sladrespegelen med sine små, avføringsbrune griseauge. Javel, ja? Har du høyrt om å halde avstand til køyretøyet framfor deg, mister Caravelle?

Bilen blinkar med langlysa. Mona rynkar panna. Ho ligg i 82 kilometer i timen. Kvifor blinkar bilen til ho? Ho held då fartsgrensa og litt til.

Bilen blinkar ein gong til med langlysa. Mona trekkjer på skuldrene, før ho gassar litt på. Han har det tydelegvis travelt, og venstrefeltet er fullt av bilar so han kan ikkje køyre forbi.

Den store bilen rusar med motoren, før han blinkar igjen. Dei ligg omtrent støytfangar mot støytfangar.

«Men kva faen…?» mumlar den halvgamle kjerringa, før ho gassar på litt meir. No ligg ho i 90, men bilen bak ligg framleis på ho som ei irriterande blodigle.

Ho gassar på litt meir, og ligg i 95.

Akkurat då køyrer dei forbi fotoboksen, og Mona blir teken bilete av.

«Helvete!» utbryt ho, i det ho ser bilen bak køyre forbi ho i ein fæla fart. Den forsvinn raskt bak andre bilar.

Hadde ho ikkje visst betre, ville ho ha trudd at bilen bak prøvde å få ho til å køyre for fort med vilje, slik at ho skulle bli teken i fotoboksen. No blir det høgst sannsynleg ei bot i posten, saman med eit lite flatterande bilete av det stygge, pløsete trynet hennar. Ho køyrer ut av tunnelen og ut i det vakre, solbada bylandskapet.

Lagunen aular av folk og bilar. Det er knapt ledige plassar på den enorme parkeringsplassen. Brystvortene er som vanleg særs godt synlege på den lysegule, tettsitjande skjorta ho går i. ho kunne like gjerne ha vore naken. Inne på det digre handlesenteret kravlar og kryp folk rundt som maur i ei maurtue. Somme av dei er godt over pensjonsalder og nærmar seg avlivingsalder. Mona ser på dei mysande, desperat etter å ta livet av dei. Snart må vel nokre av dei bli innlagt på korttidsavdelinga for «utreiing»?

Inne på polet sit ei vakker blondine med store puppar i kassen. Ho kastar Mona eit servilt smil med auge som kjenner ho igjen. Mona smiler dritfalskt tilbake, før ho grafsar til seg ei svart handlekorg med sine små, feite dokkenevar. Snart dumpar det ein dunk raudvin opp i korga, etterfølgt av ei flaske kvit akevitt. Ho slengjer like gjerne ei flaske Jägermeister oppi korga òg, for her skal det drikkast til teppet fell!

Akkurat då dundrar eit anna menneske inn i ho so ho slepper frå seg eit forskremd raut. Ho står der og stirar på ein gammal mann med stokk – fyren må vere minst 90 år gammal.

«Se kor du går, frue!» utbryt han på velklingande bergensk. – «Du løp jo meg ned!»

«Eg ‘løp deg’ ikkje ned, gamle mann!» snerrar Mona med sitt stygge tryne vrengt i ein grimase av djup forakt. – «Sjå kor du går – om du kan!»

«Eg har udmerket syn, og eg så at De gikk rett på meg mens øgene va et helt annet sted!» seier mannen med kraftig utestemme. Dei andre kundane i lokalet snur seg mot dei – og det gjer òg puppeblondina i kassa. – «Eg kunne ha mistet balansen og skadet meg! Eg e ikkje akkurat en ungdom!»

«Nei, det skal dei greske gudane vete!» snerrar Mona bistert. – «Ikkje stå der og rop til meg! Eg har langt viktigare ting å gjere enn å krangle!»

«Ja, eg ser ka slags ‘viktige’ ting De har tenkt å gjøre,» seier han medan han ser i forakt på den fulle handlekorga.

«Øh, orsak, er alt i orden her?» spør blondina, som brått står framfor dei.

«Det e hon som ikkje ser!» snerrar den gamle mannen. – «Hon gikk rett på meg! Dette e mishandling av eldre!»

«Eg gjorde det ikkje med vilje!» seier Mona med ei stemme som går i fistel.

«Roleg no, Mona, lat oss snakke med innestemme,» seier blondina. Ho har same tonefallet som om ho skulle ha snakka med eit lite barn.

«Eg forlanger en unnskyldning!» utbryt mannen.

«Du kan berre ryke og reise!» seier Mona i fistel. – «Eg ber ikkje om orsaking for eit uhell!»

«Innestemme, Mona, innestemme,» seier blondina medan ho med armane gestikulerer at ho skal dempe seg. Mona (og dei enorme, struttande jura) ser ut som ho skal eksplodere. Når fekk ho seg noko sist? Det må vere ein mannsalder sidan!

«Hon e faktisk sykepleiar!» seier mannen med kraftig utestemme. – «Hon jobbar på korttidsavdelingen på [x] sykehém! Hvis det e sånn hon behandlar pasientene, så stakkars di!»

«Kan eg berre få betale…?» spør Mona oppgjeven. – «Han må tydelegvis utreiast for demens.»

«Det e det frekkeste!» nærast roper mannen.

Akkurat då dukkar ein smilande Securitas-vektar opp.

«Mona, eg må be deg forlate dette lokalet,» seier han. – «Set i frå deg varene. Du lagar ei scene her inne.»

«Ei scene?!» gaular Mona i fistel. – «Det er jo den senile tosken som står der og skjeller meg ut!»

«Eg vil ha meg frabedt en slik karakteristikk,» seier den no påfallande rolege og beherska eldre herren.

«Mona, no må du gå,» seier vektaren bestemt.

Mona slepper frå seg eit makteslaust stønn, før ho travar av garde med enorme bryst som held på å sprengje.

I staden for vin og brennevin blir det to sekspakningar med øl på den lokale matvarebutikken. Med eit bistert uttrykk i ansiktet sit ho i stova og hiv innpå med øl medan ho skriv ein flammande e-post til sin tillitsvalde i NSF. Ho skal hovud rulle! Det er jaggu på tide å setje litt gudsfrykt i nepa på den stokk dumme filippinar-sjefen Sandy.

Mona sit der brisen og småflirer. Ute er skyene like mørke som sinnet hennar.

Seinare den ettermiddagen sit ei halvgammal blondine i andre enden av byen og les ein e-post som har tikka inn frå ei viss Mona. Dama er kledd i ei mørkeblå uniformsskjorte og kvite bukser. Dei grøne auga glir over teksten og ho får ein perpleks grimase i ansiktet. So byrjar ho å le so latteren rungar inne på det vesle vaktrommet. Ein kollega kledd i same uniformstypen, ein mann med afrikansk utsjånad, stikk hovudet inn døra.

«Kva er det du ler av, Sygni?» spør han med ein vag utanlandsk aksent.

«Dette må du lese,» seier ho og vinkar han til seg. Han les over skuldra hennar. So byrjar han òg å le. – «Dette er truleg årsbeste frå ein av våre medlemmer! Hah! Ubetaleleg!»

«Seriøst?» utbryt han medan han ler so han må støtte seg i bordkanten. – «Er dette meint å vere alvor? Dama er jo klin sprø!»

«Eit psykiatrisk tilfelle, utan tvil,» seier Sygni. – «Og ho vil at eg skal hjelpe ho! Har du høyrt på maken?»

«Har du faktisk tenkt å hjelpe ho?» Han ser på ho vantru med lattermildt ansikt.

«Eg må jo det, eg er jo hovudtillitsvalt.» So les ho over teksten igjen, og bryt nok ein gong ut i latter. Det gjer kollegaen òg.

Ute har det byrja å regne. Det vakre, skogkledde åslandskapet ligg kledd i skodde. Vêret er like fuktig som auga til dei gapskrattande sjukeheimstilsette.

I nær framtid vil det nok finne stad eit temmeleg latterleg møte mellom Mona, Sygni og Sandy.