Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er fiktive.

Ute er det ruskevêr, vind og kvite bølgjer på Byfjorden. Ein viss sjukeheim står der og ruvar som ein søyle av damefall, dårleg rykte og desperat leiing. Inne sit Sandy på sitt vesle leiarkontor kledd i kvit pleieuniform. Perleøyredobbar glitrar mot den filippinar-brune huda. Det dyre sølvsmykket med det hjarteforma anhenget heng der slapt som eit menneske som har hengt seg. Verneombodet Ivar sit og les på dataskjermen med heva augnebryn.

«Javel, ja…» mumlar han stille, før han tek ein lang slurk kaffi. – «Eg har sett mange absurde utspel frå Mona, men denne e-posten tek kaka.»

«Ja, ho kjenner seg tydelegvis latterleggjort etter at vi braut ut i latter på førre personalmøte,» seier Sandy, før ho òg tek seg ein lang kaffislurk. – «Mellom anna. Det er berre ein del av denne teksten.» Ho ristar blåsande på hovudet. – «Jøye meg!»

«Den dama har definitivt bikka over.» Han får ein perpleks grimase i fjeset. – «Inni helvete… Kven er denne Michelle?»

«Det må dei greske gudane vete!»

«Den dama treng psykologhjelp.»

«Psykiater-hjelp, helst!» Sandy ser på klokka, som er fem på elleve. – «No kjem dei snart. Mona og NSF-tillitsvalt Sygni.»

«Ja, dette kan bli interessant.» Ivar tek ein ny, lang slurk av kaffien.

Døra inn til kontoret står open. Heisen på andre sida av gangen byrjar å lyse. Dei to vender seg sakte mot etasjemarkøren over dørene. Tala byrjar å gå oppover. Heilt til sjette etasje, der dei to som dei einaste levande menneska oppheld seg.

Dørene opnar seg. Ut kjem Mona og Sygni. Mona er kledd i ein kvit, høghalsa genser som får dei enorme, struttande jura til å sjå endå større ut enn dei er. Brystvortene kunne knapt ha vore meir synlege. Ho har på seg eit par skinntights som nok hadde passa betre på ei som var 40 år yngre. Sygni er ulasteleg kledd i ein grønleg, sommarleg tunika, eit par lyseblå dongeribukser og ei sjokoladebrun skinnjakke der ein NSF-pins glitrar. Eit vakkert, stramtsitjande sølvsmykke med eit lekkert kors dinglar mot den høge, tynne, lett rynkete halsen på denne NSF-blondina.  

«Stig på,» seier Sandy og vinkar dei til seg.

Sygni står i døropninga og stirar inn på den tomme, mørklagte korridoren.

«Her er jo ikkje eit menneske,» seier ho. – «Kor er personalet og pasientane?»

«Mesteparten av personalet er på lønt permisjon,» seier Sandy. – «Eit par av pleiemedhjelparane er nede i fjerde etasje og demonterer møblar og sjukesenger. Og pasientane… Vel, vi har ingen. Ei heller bebuarar på langtidsavdelingane. Dei to siste flytta i førre veke.»

«Har ikkje den største private sjukeheimen i Bergen lenger pasientar eller bebuarar?» spør Sygni.

«Nei.» Sandy vinkar dei igjen til seg. – «Men det er ikkje relevant. Lat oss få denne seansen overstått.»

«Vel, seanse er ikkje akkurat det rette ordet…» mumlar Sygni i det ho og Mona går inn på kontoret.

Mona kastar eit skarpt blikk på Ivar.

«Kvifor er verneombodet her?» spør ho.

«Ivar har òg erfaring som tillitsvalt,» forklarer Sandy medan ho landar to kaffikoppar på bordet. Ivar løftar opp den enorme TV-kanna og heller oppi kaffi. – «Men han er òg her i rolla som verneombod fordi denne… ‘saka’… handlar om arbeidsmiljøet. Nærare bestemt det subjektive og psykososiale arbeidsmiljøet.»

«Greitt, eg reknar med at begge de to har fått tid til å setje dykk inn i… ‘saka’,» byrjar Sygni. – «So… Lat oss snakke saman. Ein av mine—» Ho må undertrykkje latter. Det same gjer Sandy og Ivar. Mona ser bryskt på dei med sine små, gjødselbrune griseauge. – «Ein av mine medlemmer meiner seg mobba av kollegaer og leiing. Ho har… med sine eigne ord formidla skriftleg til meg korleis ho sjølv opplever… ‘saka’. Eg reknar med at—» Ho må igjen undertrykkje latter. – «Eg reknar med at de har lese e-posten, som eg etter ønske frå Mona har vidaresendt.»

«Vi har lese den, ja,» seier Sandy der ho tappert strevar med å halde seg alvorleg. – «Vi tek naturlegvis slik kritikk til oss, og eg vil på vegner av sjukeheimen beklage at du, Mona, opplever deg mobba av oss. Det var—» Ho bryt ut i kort latter som ho kamuflerer som eit hosteanfall. Ivar sit der med hendene framfor munnen, han nærast ristar der han sit. – «Det var ikkje tilsikta frå vår side.»

«Det lønner seg å ta ein prat når ein har slike… ‘saker’,» seier Sygni, som stevar like mykje med å halde seg alvorleg. – «Eg har forstått det slik at du for tida er sjukemeldt, Mona? Og at det kan ha noko å gjere med denne… ‘saka’?»

«Det stemmer,» seier Mona stille. – «Éin ting er at kollegaer og leiing sit og ler av full hals av meg på personalmøte, og kjem med usanne påstandar om meg oppi trynet på meg. Ein annan ting er at eg føler at kompetansen min ikkje lenger blir teken på alvor her, etter at eg har jobba her i over 30 år. I referatet frå personalmøtet som eg vart ledd ut frå, står eg til og med oppført som ‘Morfin-Mona’!»

Ivar bryt ut i latter, som han raskt kamuflerer som eit hosteanfall. Sandy må kamuflere sitt eige latteranfall som eit nys. Mona myser stygt på dei. So vender ho seg mot Sygni.

«Det har i det siste blitt stadig meir amper og fiendtleg stemning i personalgruppa,» seier ho. – «Ein vil ha det til at eg er skuld i den noverande situasjonen på sjukeheimen, eg som berre har ivareteke pasientane etter beste evne, i god tru og i tråd med gjeldande sjukepleiefaglege retningslinjer.» Ho legg handa emfatisk på brystet. – «Eg er faktisk eit godt menneske som berre vil det beste for pasientane mine!»

«Åh, eg trur eg dauar!» utbryt Ivar, før han kamuflerer endå eit latteranfall som hoste. Sandy sit der med skjelvande leppe og dirrar. So byrjar ho òg å le/hoste.

«Eg… føler at leiar og verneombod ikkje heilt oppfører seg so profesjonelt,» seier Sygni med ei lett dirrande stemme der ho sjølv sit og prøver å halde seg alvorleg. Ho kniser lett, men kremtar for å kamuflere knisinga. – «Dette er riktig nok berre ein uformell prat for å… lodde stemninga, men eg forventar ein litt meir sakleg… tone.»

Ho bryt deretter ut i latter som ho umiddelbart kamuflerer som ivrig hosting. Mona sit der grav alvorleg og med ein harmdirrande mine i det feite, pløsete ansiktet. Dei enorme jura ser ut som dei skal eksplodere.

«Eg trur eg ville ha gått til fastlegen og sjekka den stygge ‘hosten’ om eg var dykk,» seier ho stille. – «Eg sit med kjensla av at de ikkje tek meg på alvor. Kanskje eg skal kontakte advokat i staden, som gjerne er meir profesjonell av seg…»

«Ja, du treng definitivt meir profesjonell hjelp!» kjem det frå Sygni. So byrjar ho, Ivar og Sandy å gapskratte. Ivar ler til og med so kraftig at litt kaffi kjem ut nasen på han.

Mona reiser seg eitrande forbanna opp. So ser ho på skjermen, der e-posten står i all si «saklege» prakt. Dei små griseauga glir over teksten, og ho blir tomatraud i ansiktet. Ho var ikkje akkurat edru då ho skreiv den, og kan ha formidla litt for mykje sensitiv informasjon frå barndommen. Minna om Michelle fyller den vesle, bornerte skallen hennar. Dei ville berre leike og utforske kvarandre. Ho hugsar alt i detalj. Korleis denne vakre, leikne brunetta kjærteikna, kitla og saug so ivrig på dei små jentepuppane til Mona under eiketreet ved det vesle vatnet i den store hagen. I fleire timar heldt ho på. Ho hugsar korleis Michelle-munnen saug ho so intenst og ivrig at stakkars Mona fekk mjølkespreng – før Michelle knisande sprang sin veg og aldri viste seg igjen. Og korleis denne intense, uuthaldelege mjølkesprengen aldri gav seg, og fekk brysta til å vekse, vekse og vekse medan resten av kroppen aldri gjorde det.

Dette var ikkje berre ein leik. Det var ei forbanning. Michelle var ikkje av denne verda.

Mona gjekk inn i vaksenlivet med mjølkespreng og lengsel, to følgjesveinar ho aldri vart kvitt. Ho byrja på sjukepleia, ho fullførte sjukepleia (under sterk tvil!), og ho byrja å myrde.

Dei kitlande, sprengjeferdige brysta som ingen av barna hennar ville suge frå. Ho pressa dei kitlande, bresteferdige brystvortene mot dei små babymunnane i fortviling og desperasjon, men dei vende alltid hovuda vekk. Ho måtte stå der gråtkvelt og blande dyr morsmjølkerstatning medan hennar eigne jur summa og kitla av gammal, innesperra mjølk som Michelle-munnen framkalla for alle dei åra sidan.

Mona med dei store jura. Mona som aldri fekk mjølka av seg. Mona som vart forheksa av ei demonjente som aldri hadde tenkt å fullføre det ho ein gong starta. Mona som no, i livets haust, truleg har verdas eldste mjølk i dei enorme monsterutvekstane.

Latteren rungar i rommet. Eit heilt liv med mjølkespreng har aldri vore meir pirrande og uuthaldeleg irriterande enn no.

«Faen ta dykk, eg seier opp!!» rautar kjerringa, før ho styrtar ut av rommet.

Ho står der komisk framfor heisen og trampar i golvet medan brysta dissar, dirrar, summar og kitlar. Dei formeleg skvulpar. Tårene trillar nedover dei kokande kjakane. Audmjukinga er total. Hennar ære, om ho nokosinne hadde ei, er ugjenkalleleg tapt.

Michelle sitt djevelsk søte ungjenteansikt fyller ho i det ho sprett inn i heisen. Ho var ei heks, Mona lét seg lure. Den søte jentestemma seier det som står skrive i stein: «Ikkje ein einaste drope skal nokosinne sleppe ut!»

To regnfrakk-kledde, eldre damer står i vegkanten med kvar sin rullator og ser med hovuda på skakke korleis Mona styrtar ut av bygningen, nøkkar opp døra på sin søte, vesle el-bil og kavar seg inn. So køyrer ho av garde i ein fæla fart, og køyrer nesten på ei ungjente på ein el-sparkesykkel ute i hovudvegen. Bilen forsvinn rundt svingen.

«Du verden…» utbryt den eine dama på velklingande bergensk. – «Hon va rød som en tomat og hadde mord i blikket! Tror du hon endelig har blevet oppsagt?»

«Det får vi da inderlig håbe…» svarer den andre og ristar på hovudet med store auge. – «Heldigvis er der ingen pasienter på denne dødsfabrikken lenger. De har alle reist til et bedre sted: En annen sykehém!»

Dei to damene smiler letta i det regnet kjærteiknar deira tilårskomne ansikt.