Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er fiktive.

Det vandrande, likbleike skjelettet Merete flyt ut av bussen utanfor det digre kjøpesenteret Horisont i Åsane bydel. Ute regnar det, og skyene er svarte som heksegryter. Klokka er fem på ti laurdag føremiddag, og ho har nettopp gjort seg ferdig med eit særs langt skift på jobb. Ho har vore på beina og jobba ræva av seg sidan klokka seks fredag morgon, men no har ho heldigvis fri til måndag kveld klokka seks. Då skal ho og Katarzyna gå rundt topplause på Nordre Toppe burettslag sine møtelokale og servere KarmaCare-eliten vin, før dei manar fram dette nifse Satan-dyret som skal sodomere alt som kan krype og gå der.

Auga er ville og oppsperra, pupillane er knøttsmå. Ho har vore vaken sidan klokka kvart på fem fredag morgon, men ho har so mykje dop i systemet at søvn er umogleg. Ho kan knapt blinke. Alt er som i ein draum, og ho kjenner seg sprengkåt etter å ha blitt pirra av Katarzyna heile natta. Dei to kan aldri få kvarandre, so det er det som gjer alt med ho so pirrande.

Ho har ikkje lyst å fare heim til den arbeidslause fisemannen sin og dei alvorleg traumatiserte ungane. Det er vel nummeret før «Kristin og Silje» i Barnevernet kjem på døra. Ho håper dei snart kjem, for ho er møkklei av ungane. Ho håper òg at Arve snart kjem og skyt ho, slik han lovde då dei drakk seg dritings på Folk & Røvere nede i Skostredet for ei tid tilbake.

Den mørkegrå uniformsskjorta er våt og klistrar seg til den skinnmagre kroppen. Dei svarte tightsa glinsar. Perleøyredobbane bular ut på kvar side av det firskorne, sjuklege ansiktet. Sølvsmykket med det diamantspekte hjarteforma anhenget glitrar grelt i det grå lyset. Ho går inn på Horisont, der lyset frå taket får ho til å sjå endå bleikare ut enn ho allereie er.

Butikkane har nettopp opna, og dei søte ungjentene med dei store puppane har akkurat byrja nok ei vakt der dei står på utstilling. Det lyser at dei lang veg at dei elskar det. Dei fleste ser intimiderte på Merete der ho flyt forbi dei. Ho har dundrande hovudverk og er so tørr i munnen at ho knapt kan bevege tunga. Å snakke blir nok ei utfordring, so ho håper ikkje at ho møter gamle kjende. Ansiktet er fullstendig uttrykkslaust. I hovudet hennar er det ein perfekt storm.

Akkurat då dukkar det opp ein gammal fyr med rullator. Han har følgje av ei blondine som ser ut til å vere i slutten av 40-åra ein stad. Fyren skvett til, og dei grå auga lyner bak brilleglasa.

«Det er jo De!» utbryt han på velklingande bergensk. Heile fyren skjelv av sinne og frykt. Dama ser rart på han, før ho vender blikket mot den likbleike, anorektiske blondina. – «Det va hon sykesøstaren som prøvde å myrde meg tilbake i 2019!»

Merete berre står og glaner på han, ute av stand til å snakke. Ho ser so på dama i det som framstår som djupaste forvirring.

«Myrde deg?» spør ho himmelfallen. – «I alle dagar, kva er det du snakkar om?»

«Da eg nesten blev avlivet på [X] sykehém!» snerrar den gamle kallen. – «Eg huskar denne blondinen! Og så kollegaen hennes, hon med de kalde griseøgene og di enorme daiene! Hon e en drabskvinne!»

Merete glir inn i ein herleg døs, det er nesten som ein spennande erotisk draum. Tunga nektar å lystre. Ho vender blikket på ein mystisk skapning som dukkar opp bak hjørnet der korridoren deler seg. Er det ei blondine i heildekkjande våtdrakt og eit perlekjede?

«De!» nærast skrik gamlingen til Merete. – «Ikkje bare stå der og glan! De prøvde å likvidere meg! Eg har aldri blitt så dopet ned, ikkje engang då eg skulle legges i narkose oppe på Haukeland! Kva har De å si til Deres forsvar?!»

«Roleg no, lat oss gå før vektaren kjem,» seier dottera og tek han i handa. – «Det kan då umogleg vere ho, ho ser då narkoman ut! Eg trur ikkje eingong ho skjøner norsk!»

«Din fitte!!» skrik gamlingen, før han slår til Merete i ansiktet.

Herlege ilingar går gjennom ho der ho bestemmer seg for å oppføre seg som ei stakkars, såra kvinne. Skodespelet er perfekt. Ho held seg sjokkert til munnen medan ho søkk saman. So byrjar ho å gråte og hulke so heile den magre kroppen ristar. Dottera står der og skjeller ut faren etter notar.

«Kva skjer her?» spør ein vektar.

«Min demente far slo til ei framand dame,» seier den tomatraude dottera.

Vektaren ser nøyare på Merete, som no fullstendig har gått over i offerrolla. Han får eit uttrykk av dårleg skjult avsky i det barske, tøffe trynet.

«Det var nok ikkje uprovosert, kan eg tenkje meg,» seier han stille.

«Han trur ho prøvde å ta livet av han då han var på korttidsavdeling,» seier dottera.

«Då trur han nok rett, for dette er ingen ringare enn Midazolam-Merete,» seier vektaren. – «Ho og kollegaen Morfin-Mona tok livet av den eine tanta mi i fjor haust.» Dottera ser på han med hakeslepp. Han tek opp mobilen sin. – «Ho ser rusa ut. Eg ringjer kollega for bistand.»

Merete fell på ræv – beina sviktar ho omsider. So kastar ho brått opp, ho har følt seg stinn ganske lenge. Det viser seg å vere store mengder sæd, der truleg mesteparten kjem frå Recruiting Manager, som ho saug fleire gonger i går.

Det tek ikkje lange tida før politi og ambulanse kjem køyrande gjennom 15-minuttsbyen og stoppar utanfor Horisont. Sterke hender legg Merete i kraftige reimar som det er umogleg å vri seg ut av. Dei lurer ho inn i ambulansen, som fer med fulle sirener mot legevakta ved Danmarks plass. Merete ligg der med sitt fullstendig uttrykkslause, blodige ansikt og ser på ambulansepersonellet. Dei ser tilbake på ho med fjes som er vrengde i hat.

«Du tok livet av onkelen min og bestefaren min,» seier brått den eine ambulansearbeidaren.

«Du tok livet av mora mi, bestemora mi og oldefaren min,» seier den andre.

«Du avliva grandtanta mi,» kjem det frå sjåføren.

«Du vil aldri sjå dagslys igjen, Midazolam-Merete,» kviskrar ei jentestemme inn i øyret hennar, før denne pirrande munnen kyssar den eine perleøyredobben.

Før klokka er tolv den laurdagen, ligg Merete fastbunden i ei seng på ærverdige Sandviken sjukehus etter å ha blitt vurdert som «ein fare for seg sjølv og andre» av ein lege nede på legevakta – det var truleg han ho myrda faren til i 2016, om ho ikkje hugsar feil. I det vindaugslause rommet er det bekmørkt. Dei kraftige reimane held ho i ei skrustikke, ho kan berre lett vri på seg der ho ligg hjelpelaus og skrevar. Ho er framleis sprengkåt, og framleis ute av stand til å sove. Auga er oppsperra, pupillane er små, og i hovudet hennar herskar den mest intense euforien nokosinne. Dei tok ikkje dyne på ho, og no er ho naken.

Ho tykkjer ho høyrer Erna Solberg-aktig rauting i naborommet. Har dei lagt inn den fæle megga til slutt, altso?

Den fastbundne blondina er sprengkåt, men kan ingenting gjere med det. Ho kan ikkje eingong krysse beina! Kor herleg frustrerande dette er!

Ute regnar det. Toreskrall lyd i det fjerne. Det er godt ho er inne, trygt fanga i psykiatriens dunkle irrgangar. Her skal ho vere lenge.