Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Over Romarheim ein regnvåt sommardag dundrar ein ekspressbuss i veg. Bak rattet sit ektemannen til Midazolam-Merete med eit dorskt, dovent, døsig uttrykk i det feite, pløsete ansiktet. Han gjespar sakte so heile kjeven knakar. Fyren er utkånka og daudtrøytt etter eit digert burgarmåltid på Bystasjonen i Bergen. Som nytilsett bussjåfør har han fått i oppdrag å køyre ei busslast menneske opp til Førde. Av alle stader. Sjølv ville han ikkje ha sett sine bein i den stygge dritbyen om han fekk betalt for det. Eller, vent litt. Han får jo betalt for det!

Auga gjekk i kryss i den nesten fem kilometer lange Eikefettunnelen. Han hugsar ikkje at han køyrde ut av tunnelen, so han må ha teke ein aldri so liten blund. Med førti passasjerar, der sju av dei er små barn. Jaja, dette var det sikkert ingen som fekk med seg. Dei sit jo og søv nesten alle saman.

Det har vore stille i leilegheita i 15-minuttsbyen etter at Merete vart lagt inn på Sandviken. Ikkje fordi ho forsvann (ho var jo alltid på jobb i det «Karma Kameleon»-vikarbyrået). Etter at «Kristin og Silje» frå Barnevernet dukka opp med to bøse brytarar av nokre politibetjentar og stal ungane, har det vore so stille heime at ein kan høyre ein Big Tasty-fis falle – om fisar då plutseleg kan falle. Han har ingen intensjonar om å gjere noko med det. Kva kan han gjere? Han kunne jo ikkje ha mislykkast meir som far og ektemann. Advokat har han ikkje råd til likevel. Han går med glede med på kva som helst frå rettsvesenet si side. Bortsett frå kastrasjon, vel å merke.

Han slepper ut ein lang, lang fis som omtrent får han til å lette frå setet. Det stinkar Big Tasty framme i bussen, og han ser at eit av dei sovande kvinneansikta rynkar lett på nasen. Ho er like feit som han sjølv, so ho er nok vant med halvdødelege analutbrot. Når han tenkjer seg om, so ser det ut som alle passasjerane om bord er overvektige. Skal dei på møte i Overvektiges landsforbund? Det ville ikkje ha forundra han.

No er han oppe på høgda på Romarheim, og det er berre nokre raske, lette, leikne mil til ferjeleiet på Oppedal. So er det ei ferd på ein E39 med gul midtstripe strake vegen til Sunnfjords skitne, hårete navle. Førde. Å bu der må då vere ein lagnad verre enn døden. Han gjespar igjen vel og lenge. Burde han stoppe i vegkanten og ta ein cowboystrekk? Det vil nok ikkje passasjerane eller sjefen hans like, han har jo ei rute å halde. Kanskje han kan ta seg ein liten lur på ferja. So får heller passasjerane vekke han når dei er på andre sida av fjorden.

Den svære, lange bussen med den svære, feite fisemannen byrjar nedstiginga mot Masfjordtunnelen. Munnen hans opnar seg sakte og auga kryssar seg igjen. Tunga stikk sakte ut or kjeften. Snart sit han der og snorksøv i det bussen rullar nedover i den lange, bratte tunnelen. Det går fortare og fortare og fortare. Det ser ut som inga makt i verda kan stoppe dette digre beistet.

Det neste han hugsar, er at han ligg fastbunden på ei båre i noko som ser ut som eit ambulansehelikopter. Alvorlege ansikt svevar over han, eit manns- og eit kvinneansikt. Kvinna rettar eit skarpt lys mot auga hans. Han greier ikkje å fokusere, og kjenner seg kraftig rusa. Det kjennest ut som hovudet er skilt frå kroppen, for han har absolutt inga kjensle frå halsen og ned. Han prøver å snakke, men greier berre å gape. Dei to ansikta snakkar, men han greier ikkje å skilje orda. So blir han overmanna av intens dorskheit, og må berre nett lukke auga litt.

So finn han seg sjølv liggjande i noko som ser ut som ei sjukeseng. Gardinene som omringar senga er trekt føre. Dei har ein blåleg, gråleg, ganske so ubestemmeleg farge. Han høyrer eit apparat pipe svakt ved sida av han. Han ser framleis dobbelt, og greier ikkje å feste blikket. Han ser berre ei kvit dyne, hendene og føtene er godt pakka inn og gøymt. Det tek ikkje lange tida før han kånkar ut igjen.

«Han er rette kandidaten,» høyrer han ei stemme seie. Det er stemma til ei dame godt opp i åra. Den har autoritet og makt, so det tydar at ho nok har ei toppleiarstilling. «Fraktur i øvre del av nakken, vi snakkar total lamming frå halsen og ned. Fraktur i begge armar og begge bein. Fire ribbein er brotne. Bekkenet er regelrett knust. Fyren har blitt kvesta skikkeleg. Normalt sett ser vi føre oss eit liv som pleiepasient, som vil bli ganske kort. Men denne karen har ein sjanse i havet.»

«Ja, dersom dommaren går med på det,» høyrer han ei mannsstemme seie. Begge snakkar Sunnfjord-dialekt, so det tydar at han – skrekk og gru! – er i Førde.

«Ein dom for aktlaust drap og eit liv som lam… Eg trur eg ville ha takka ja til dette på flekken. Vi har folk som driv og ‘bearbeider’ dommaren, so alt er i grunnen i boks.» Dama flirer stille.

«Kva med pasienten? Han er jo ikkje vakna frå koma enno. Må han ikkje gje gyldig samtykke?»

«Vi samtykkjer for han. Dette er jo… eksperimentelt, for å seie det mildt. I og med at Forsvaret er involvert, treng vi ikkje å følgje menneskerettane til punkt og prikke. For å gjere det, må ein jo fyrst og fremst ha med menneske å gjere.»

«Du seier noko. Han er jo injisert med patentbeskytta mRNA-teknologi, og har dermed sjølv blitt… vel… ei patentbeskytta vare som våre sjefar eig. Han har ingenting han skulle ha sagt.»

«Nei, her er det berre å køyre på.» Dama høyrest både munter og oppgira ut. Kanskje ein smule kåt. «Eg går og tek ein telefon.»

Kva i alle dagar skal skje med denne utkånka fisemannen som har sovna bak rattet og sannsynlegvis drepe ein haug menneske? Er dette slutten på byrjinga for vår ubrukelege etar? Det er iallfall byrjinga på noko nytt som overgår lesaren sine villaste fantasiar.