Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Det er sjukt mykje folk på Vestkanten storsenter i Loddefjord vest for Bergen sentrum. Det er i grunnen ein tanke urovekkjande, sidan det er midt i arbeidstida på ein heilt vanleg vekedag. So mykje folk er elles berre eit vanleg syn på laurdagar eller i feriar, når «alle» har fri. Ein skulle nesten tru at fellesferien aldri tok slutt i år. Det ufyselege vêret og det fullstendige fråværet av sommarpenisar er derimot eit sikkert teikn på at vi ikkje lenge skriv heitaste juni/juli. Det er no byrjinga på september, men vêrmessig kunne det like gjerne ha vore slutten på oktober. Djupstaten sitt vêrmodifiseringsprosjekt må ha blitt sett i høggir for å setje litt autoritetsfrykt i den norske saueflokken i forkant av den planlagde masseinjiseringa med covid-influensa-apekopp-aids-«vaksinar».

Helsefagarbeidaren Kristin brøyter seg veg gjennom dei mistenkjeleg store folkemengdene. Ho er kledd i sin søte pleiaruniform med lyseblå uniformsskjorte med Bergen kommune-logo, og dei mørkeblå buksene som heimesjukepleia nyleg har byrja å gå med for å differensiere seg sjølve frå «kvitbukse-slavane» som sit fast på ymse avdelingar på dårleg drivne fryktkultur-sjukeheimar. Ho er so pissetrengt at auga omtrent går i kryss. Med eit komisk desperat uttrykk i ansiktet ser ho eit toalettsymbol i det fjerne, og set opp sitt allereie høge tempo.

Nokre hundre meter unna sit Coop-Malin i kassa på Coop OBS og skannar varer med eit euforisk uttrykk i det søte jenteansiktet. Perleøyredobbane glitrar vakkert på kvar side av dei tomatraude bollekjakane, og det stramme gullsmykket med den vesle «M»-en dinglar leikent og ertent mot halsgropa. Dei store puppane står rett ut og ser ut som dei skal rive uniformsskjorta opp. Køa er herleg endelaus, og 21-åringen er so ekstatisk at det ser ut som ho skal kome når som helst. Ho er i himmelen. Dei fleste andre der inne er i ein av dei djupaste sirklane i helvete.

Inne på polet har Karl akkurat grafsa til seg fire flasker sterkøl og ei lita flaske Jack Daniel’s. Han har gjort nok «research» denne veka, og no er det berre litt kontorarbeid som skal til før snøballen byrjar å rulle. Han har kontakta dei rette instansar, og no er det berre å vente til informantar melder seg. Her må det ekstraordinær ekspertise til for å hente ut informasjon, men heldigvis kjenner Karl ekstraordinære personlegdommar som av dei fleste oppegåande folk blir avvist som rabiate konspirasjonsteoretikarar som lagrar fleire hundre flasker piss i beredskapslagera sine for å bruke til alternativterapi. Han tenkjer seg om litt. Her må det nok meir alkohol til. Han set tilbake den vesle Jack Daniel’s-flaska – to store flasker endar i korga.

Kristin spring med trippande steg inn på dametoalettet og ser til si store gru at alle dørene er låste. Ho står der og vrir på seg med dei skjelvane låra kryssa. Åh, ho kjenner seg som eit symjebasseng! Ho burde ha droppa den siste literen med kaffi i lunsjpausen, men ho er so inni helvete sliten i dag! Når hadde ho sist ein fridag? Det må då ha vore i slutten av april – i 2022. Dei skrik jo etter folk i Bergen kommune etter den store «utreinskinga» av annleis-tenkjarar. Den siste korona-sjukdomsbølgja, som tilfeldigvis dukka opp like etter siste covid-vaksinering, tok knekken på vel 75% av vikarpoolen til kommunen, so dei resterande 25% må dermed jobbe 175% meir. Dette reknestykket var iallfall det konstituert einingsleiar vidareformidla frå Byrådsavdelinga på sist personalmøte. Stakkars Kristin ser ut som ho skal gå i lufta – og dersom ikkje eit av toaletta snart blir ledig, kjem vaskedama til å få ein særs ubehageleg jobb her inne!

«Hei-hei…!!» dirrar Malin medan alt i ho kitlar, kriblar og svulmar so herleg. Ho er klissvåt nedantil, og hadde ikkje ho hatt truse og bukser på seg, hadde ho for lengst sklidd av stolen og slått den svære, struttande bakenden på golvet. Ho bit seg i leppene der ho sit og stønnar. Køa berre veks og veks. So fort ho har ekspedert éin kunde, dukkar ti nye opp. Her kan ho fort bli sitjande heile vakta, for dette rushet har vart omtrent sidan butikken opna i dag tidleg. Ho skulle eigentleg ikkje byrje på jobb før to, men måtte kome hit klokka sju og opne sidan det er so mykje sjukdom i personalgruppa for tida. Dei gamle kjerringane som har jobba her sidan oldeforeldra til Jesus Kristus levde, har alle meldt seg sjuke. Det må nok vere denne fryktelege apekopp-influensa-covid-Svartedauden som har råka dei. Heldigvis er trygge og effektive vaksinar under utvikling, og Malin skal pile ned på næraste helsestasjon so fort dei blir tilgjengelege – ho stoler nemleg på Vitskapen®! Åh, no er det rett før ho kjem!

Karl tek polvarene opp i ein fleirgongspose. Han burde ha kjøpt litt øl og mat òg. Eit raskt blikk på Coop OBS i det fjerne får han til å slå tanken frå seg. Det er jo hundre meter kø i kvar kasse. Karen brøyter seg veg gjennom folkemengdene. Kvifor er det so mykje folk her? Har butikkane byrja å dele ut gratis varer? Ein skulle nesten tru det var siste handledag før jul! Er ingen i lønt arbeid lenger? Han tenkjer sitt der han går langsetter den lange, lange, ekstremt folketette korridoren. Mange er for sjuke til å vere i arbeid, men likevel friske nok til å gjere alt anna. Slikt er det derimot ikkje politisk stovereint å seie, sjølv om mange tenkjer slik. Her dreiar det seg om manglande empati, for det finst jo so mange «usynlege» sjukdommar for tida. Det må vere alle plantegiftene, 5G-strålinga, eller ein viss «vaksine». Han flirer rått for seg sjølv, og prisar Herren for at han enno ikkje treng å slite seg ut i ein utakksam jobb hjå ein psykopatisk arbeidsgjevar.

Kristin må til slutt bort og banke med desperat varsemd på ei dør.

«Øh, er du snart ferdig der inne?» spør ho tynt med ei bedande jentestemme.

«Gje meg fem minutt!» lyd ei stemme som openbert kjem frå ein mann.

«Er du mann?» spør Kristin. «Dette er eit dametoalett!»

«Og so? Kan hende eg definerer meg sjølv som kvinne.»

Kristin blir sur og sett ut, spesielt når ho tydeleg høyrer han le. Ho går til neste dør og bankar varsamt på den. Ho har omtrent krampe i vagina av å halde tilbake det svære symjebassenget av kommunekaffi-framkalla piss.

«Er du snart ferdig?» spør ho i desperasjon. «Eg må so frykteleg på do! Eg har halde meg i fleire timar!»

«Slutt og mas, di fitte!» snerrar ei stressa dame godt opp i åra. «Eg sit og prøver å drite! Bæsjen min er akkurat som stein!»

«Fitte?» Kristin freser der ho står. «Prøv med Laxoberal, di uhøflege, vemmelege, halvsenile—» Ho held seg stønnande til underlivet. «Åh, det kjem snart ut øyra på meg!» Ho trippar bort og formeleg hamrar på den tredje døra. «Ta no å bli ferdig! Det er andre som vil inn her! Vis litt omsyn!»

Eit framandt tungemål gjallar – den hysteriske, utanlandske dama går i fistel. Kristin stønnar og trampar patetisk i golvet. Fleire andre kvinner som er like komisk pissetrengte har allereie samla seg her inne. Dei ser på kvarandre med sine mørke, trengde auge. Her er for mykje folk og for få dassar!

Auga til Coop-Malin kryssar seg omtrent då ho ser ei handlevogn som er so full at det er haug på den. Her må då omtrent ein femtedel av butikken liggje, og absolutt alt skal skannast av hennar søte, skjelvne jentehender.

«H-hei-hei…!!» stønnar ho i det ho byrjar å skanne.

«Heisann, Coop-Malin,» lyd ei kvinnestemme muntert.

«Åh, no er eg endeleg Coop-Malin…!!» stønnar jenta medan ho kjenner at himmelen er på veg.

«Hehe, du bur jo omtrent her,» seier denne søte, vene kvinnestemma. Den formeleg kitlar i øyra hennar. «Eg har handla her i fleire månader, og du sit alltid i kassa når eg kjem hit. Du har blitt ein del av inventaret no, Coop-Malin.»

Stemma lyd vakkert og sensuelt i øyret hennar i det Malin gjev seg hen til noko ho ikkje lenger greier å halde tilbake. Herlege samantrekningar nedantil får heile kroppen hennar til å skjelve.

«Du har blitt Coop-Malin no, og vil vere det i all framtid…!»

Auga hennar rullar bakover og ho smiler ekstatisk frå øyre til øyre – frå perle til perle.

«Malin!» lyd brått ei sur, tverr damestemme.

Coop-Malin skvett til, på randa av det som kunne ha blitt tidenes orgasme. Ho ser inn i dei kvasse auga på ei halvgammal kjerring som truleg avlivar gamlingar på korttidsavdelingar.

«Har du sovna, eller?» spør ho skarpt. «Skann varene mine med éin einaste gong!»

«B-beklagar…!!» seier den sinnssjukt sprengkåte butikkmedarbeidaren, før ho byrjar å skanne. Klitoris pulserer og verkjer. Den sprengfulle blæra summar og kitlar. Stakkars Malin held på å eksplodere. Ho elskar dette. Den slemme jenta prøvde å kome i arbeidstida, og slikt kan ikkje Coop Noreg® ha noko av!

Karl går til ein butikk der dei har tilbod på bøtter. Han gnir seg på haka. Ei bøtte hadde ikkje vore so dumt. Det er lite toalettfasilitetar der han skal. Dei som bur der trur ikkje heilt på konseptet innlagt vatn eller vassklosett. Dei er for alternative til det. Det står ei vakker, blond ungjente på utstilling bak disken med lekre gulløyreringar som dinglar ertent og leikent for kvar ei rørsle ho gjer med hovudet. Tre gullsmykke velsignar den solbrune, perfekte huda hennar.

«Hei-hei…!» seier ho med si lett dirrande jentestemme. Brystvortene er godt synlege på skjortestoffet til den gule, tettsitjande skjorta. Puppane står rett ut, digre som jura på ei mjølkeku.

«Eg skulle gjerne ha hatt ei bøtte,» seier Karl. «Eg har høyrt at—»

Brått lyd fleire desperate damebrøl bak han. Han og jenta snur seg forskrekka mot ein heil bøling med kvinnfolk som kjem springande og nærast invaderer butikken. Ei av dei har til og med heimesjukepleie-uniform frå Bergen kommune.

«Bøtter!!» rautar dei.

«Neimen, i alle dagar…!» utbryt blondina bak disken då ho ser kvinnene gripe kvar si bøtte, flekkje ned buksa (eller løfte skjørtet) og setje seg ned og pisse. «Nei, veit du kva…! Orsak meg, bøtter er ikkje toalett…!» Ho slepper frå seg eit sensuelt stønn, hjelpelaus og tafatt. – «Hjelp, kva er i vegen med dei?»

«Enkelte eig ikkje folkeskikk,» svarer Karl og ristar blåsande på hovudet. So gnir han seg nok ein gong på haka. «Øh… Kunne eg ha fått ei av bøttene dei har pissa i til redusert pris?»

Blondina får eit tankefullt uttrykk i ansiktet. So rykkjer ho til og held seg til hovudet medan tårene sprett – det gjer nemleg jævla vondt å bruke hovudet. Ho nikkar med eit lett dirrande «m-hm…!».

Snart går Karl derifrå med ei 75% prisredusert bøtte det stinkar kjerringpiss av. Eit dusin synleg letta kvinnfolk går ut av butikken med kvar si bøtte – nesten alle saman følte seg moralsk forplikta til å kjøpe den bøtta dei i desperasjon nettopp pissa i. Ansikta er raude som tomatar, og raudast av dei alle er stakkars Kristin, som i full offentlegheit har vanæra Bergen kommune og kanskje til og med svekt tilliten folk flest har til helsepersonell. Ho håper so inderleg at sjefen hennar ikkje får greie på dette!