Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Tidleg om morgonen ein tysdag vart det oppdaga eit særs skremmande og urovekkjande syn på Loddefjord terminal vest for regntunge, innesperra Bergen sentrum. Ei tenåringsjente vart funnen naken, festa til ein av bjelkane i terminalbygget, hengande frå klitoris.

Etter 16-24 minutt med lammande panikk og total, morgontrøytt forvirring, ringde ein svensktalande vektar politi og ambulanse. Ambulansen kom etter fem minutt, men måtte vente. Politiet brukte nemleg 16-24 minutt sidan dei ikkje har GPS i bilane sine, og fordi betjentane ikkje ante kor Loddefjord låg. Dei var jo austlendingar heile gjengen.

Jenta hang der og grein so sårt og stille. Ein nærare gjennomgang av «fittefestet» avslørte at der hadde blitt brukt ekspansjonsboltar. Dette kunne ein tømrar på veg til jobb konkludere – han hadde blitt hyra inn av operasjonsleiar Fjolsine Flatbanck i politiet fordi verken ho eller resten av hestehalegjengen hadde nemneverdig bygg- og anleggskompetanse.

Spesialverktøy vart kommandert frå næraste byggforretning, og til slutt vart den skamfarne jenta boren inn i den ventande ambulansen. Morgonrushet heldt fram sin vanlege gang heile tida medan dette redningsprosjektet gjekk føre seg. Enkelte bussjåførar køyrde diverre ifrå passasjerar som ikkje rakk perrongen i tide, truleg fordi nemnde sjåførar ikkje fekk sex hjå sine betre halvdelar i helga (dei fekk populært sagt ikkje «freddan» på fredag).

Jenta vart køyrt strake vegen til legevakta. Etter å ha venta i 16-24 minutt på triage, vart ho sendt rett til hasteoperasjon på urologisk avdeling på Haukeland. Røntgenbilete viste òg at begge armar og begge bein hadde blitt knekt, i tillegg til fleire ribbein – so då var ho ein obligatorisk snartur innom ortopedisk avdeling òg (berre for papirarbeidet sin del). Snart visste heile det digre sjukehuset kven jenta var.

Og snart visste «jungeltelegrafen» kven jenta var òg. Det tok berre 16-24 minutt før namn og bilete enda opp på sosiale media. Ho var dottera til ein saksbehandlar i NAV, her kjent som «Hege S.», på folkemunne kalla «Trege-Hege».

Den likbleike, gråtkvelte burugle-mora sat ved sida av den kraftig neddopa jenta i senga då Fjolsine og to helsehalekollegaer vitja sjukehuset seinare den særs regntunge dagen. Dei hadde 16-24 minutt til å ta imot ei forklaring på kvifor jenta vart funnen hengande etter klitoris på Loddefjord terminal.

Jenta fortalde i sin djupe morfin- og fentanylrus ei grufull historie: Ho hadde blitt offer for ei gjengvaldtekt. 16-24 menn, mørke i huda og mørke til sinns, hadde gått til åtak på ho like før midnatt måndag. Fjolsine kravde straks å få vete kva ei jente gjorde mutters åleine på Loddefjord terminal midnatt måndag. Ho hadde vel skule dagen etter, vel?

Jenta hadde faktisk skule, men rektor og klasseforstandar hadde blitt informert om hendinga. Jenta hadde gyldig fråvær (for å seie det mildt).

Hadde Trege-Hege godkjent at hennar yngste dotter oppheldt seg totalt åleine på ein skummel bussterminal midt på svarte natta? Mora vreid på seg i stolen og måtte be om litt tid til å hoste opp ei plausibel orsaking. Fjolsine gav ho 16-24 sekund. Svaret kom nesten eit minutt på overtid. Hege hadde trudd at dottera var og overnatta hjå ei venninne. Fjolsine kravde namn, adresse og personnummer til venninna, og mora fekk 16-24 sekund på å hoste opp naudsynleg dokumentasjon. Det greidde ikkje Hege å gjere, og dermed konkluderte politiet, etter å ha veksla private ord seg i mellom i 16-24 sekund, at Hege ikkje hadde peiling på kor dottera var den natta.

Barnevernet kom til å bli varsla om hendinga, kunne Fjolsine sakleg og alvorleg informere. Og dottera vart verande på sjukehuset inntil vidare – ho var jo so hardt skamfaren. Ein skulle tru ein flokk ville dyr (16-24 individ) hadde overfalle ho, for so å køyre over ho med 16-24 bilar.

Seint tysdag kveld vart det lagt ut ein skrytevideo på ein profil på sosiale media. Den viste 16-24 mørkhuda tenåringsgutar valdta og fornedre ei viss «NAV-dotter» på Loddefjord terminal. Dei lo og hånte det stakkars mennesket medan dei heldt tidenes pulefest med den vevre ungjentekroppen. Dei var identifiserbare med fulle namn og ansikt, og snakka kebabnorsk slik berre innvandrarar frå visse land kan.

Trege-Hege vart morgonen etter konfrontert med videoen av sjefen sin nede på det berykta NAV-kontoret ho «jobba» på. 16-24 kollegaer hadde òg blitt tilsendt videoen. Hege gjorde det einaste rette (?) og pilte ned på politistasjonen i sentrum og anmeldte dei 16-24 gutane. Fjolsine sat i 16-24 minutt og tok imot anmeldinga frå den gråtande, hikstande, skjelvande kvinna. So vart Hege sendt på dør ut i regnet med følgjande kalde beskjed følgt av kort hånlatter:

«Saksbehandlingstida for anmeldinga er 16-24 veker.»

Den fortvilte kvinna stakk innom fastlegen sin og prøvde å bli sjukemeldt, men sjukepleiaren i resepsjonen informerte smilande at han var travelt oppteken, og at han tidlegast kunne ta imot ho om – lat oss seie – 16-24 vyrkedagar. Hege måtte pile tilbake til jobb igjen, djupt såra og vonbroten.

Heile Bergen, og snart heile Noreg, visste kven dei 16-24 innvandrargutane var. Snart visste nesten alle kven jenta og mora var òg. Hege S. var temmeleg berykta blant NAV-klientar, for ho hadde eksepsjonelt treg saksbehandlingstid (derav tilnamnet «Trege-Hege»). Ho hadde brukt den mangedobla saksbehandlingstida – som nokon hadde påført NAV – til å jobbe endå tregare enn ho allereie gjorde. 16-24 vekers saksbehandlingstid på dagpengar, sosialhjelp og andre livsnaudsynlege ytingar fekk mange klientar til å kome med skarp kritikk mot både ho og systemet. Som rådande praksis er blant dagens dysfunksjonelle «saksbehandlarar», reagerte Hege med å sporenstreks politianmelde dei. Ikkje berre sat dei alvorleg sjuke utan jobb og pengar og stod i fare for å misse heimen sin, dei fekk òg ei politisak på seg.

Fjolsine hadde i fleire år motteke ein konstant straum av trugselanmeldingar frå denne kjerringa, og hadde blitt tvinga til å bruke verdifull tid på å etterforske desse desperate, utpinte, utslitne menneska. Dei vart alle dømt og bøtelagde, for trugslar mot NAV var jo «uakseptabelt». No kom altso kvinnemennesket og leverte anmelding av gjengvaldtekt av den vesle horedottera si. Hehe, 16-24 veker frå no av kom Fjolsine til å levere brev på Digipost til ho om at saka var henlagt. Der var jo ikkje nok opplysningar til å identifisere dei 16-24 gjerningsmennene. Gjenkjenneleg ansikt og fullt namn var ikkje nok – Hege måtte då vete at ein òg krev personnummer for å kunne identifisere folk no for tida! (Og desse svartingane ser jo heilt like ut, sa ho diskret til ein blendakvit hestehalekollega, som himla med auga og flirte…)

Den stakkars jenta døydde diverre av skadane. Ho fekk sepsis av di rust frå ekspansjonsboltane og bjelkane i terminalbygget hadde penetrert systemet hennar. Trege-Hege måtte betale for ei svindyr gravferd med berre 16-24 frammøtte (ho var jo ein upopulær saksbehandlar i farleg inkompetente NAV!), og fekk i tillegg rekning frå Bergen kommune for skadane som ekspansjonsboltane hadde påført berebjelken. Den kom på rundt 16-24 tusen norske kroner, og her snakkar vi berre om sjølve materialet.

Bergen bystyre hadde etter ei tid møte om denne stygge saka. Der vart alle einige om at rasisme framleis var eit gedigent problem i den regntunge Hansa-byen. Noko måtte gjerast, haldningar måtte endrast – og alle dei ekle høgreekstreme måtte få eit par kraftige dask på pungen! Faktasjekkarar fekk instruksar om å gå rundt på diverse alternative bloggar og kome med skarp kritikk av alt som stod der. Spesielt artiklar som handla om innvandring frå MENA-land, hjernevaska norske jenters botnlause naivitet, og byggtekniske verktøy slik som spikarpistolar og ekspansjonsboltar. Og bussjåførar som ikkje fekk pule på fritida og som difor «hemna seg» ved å køyre ifrå stressa passasjerar, skulle òg få sine pass påskrivne – men naturlegvis ikkje utan tilsvar!

Vi har jo ytringsfridom her i landet, folkens!