Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Vel, vi må jo byrje ein stad, og staden vi byrjar er som vanleg Vestkanten storsenter i hjartet av Loddefjord. Her ligg regnet og skyene blytunge over Lyderhorn, Laksevåg bydel sin evige fallos, og vinden uler endelaust gjennom den lange, tronge dalen. Det aular av folk i og rundt senteret, for det meste folk som av ymse årsaker ikkje er ein del av det norske, snart IA-frie arbeidslivet. Long covid heng framleis som ein mørk skugge over alle dei regimetru sauene, og snart skal dei alle atter ein gong prøve å ta livet av seg ved å takke ja til injeksjonar frå lydige, maskerte sjukepleiarjenter.

Med toppmoderne overvakingsutstyr sit to karar i eit hemmeleg rom i 5.etasje i den digre bygningen. Dei kjem rett frå julelunsj ute på Håkonsvern med Å, der dei har delt bord med sjølvaste Erika og Stativ-Mona (ikkje det at sistnemnde fekk mat; det er jo vanskeleg å ete når kjeven er kirurgisk stengt og leppene sydd igjen).

Eit lokale i den sjeldan besøkte 6.etasje er sett av til ein diger julelunsj med den finansielle eliten i Vestland og Rogaland fylke. Maktapparatet har valt å ta sitt eige, vesle Bilderberg-møte på ein sopass anonym og bortgøymt plass som Loddefjord. Væpna tøffingar frå Deltatroppen vaktar alle dører inn i etasjen – her slepp ikkje so mykje som ein liten pusekatt inn. Hadde vanlege folk visst at dei var her, ville dei møtt opp og lynsja heile denne ekle, ufordragelege horden av menneskeheitas fiendar.

«No er det på tide å byrje,» seier den eine karen i det hemmelege rommet til den andre. Dei sit med kvar sin PC.

«Reint teoretisk, kva kan skje?» spør den andre.

«Vel, vi har greidd å forårsake klimaks, og vi har greidd å få folk til å fise til dei skit seg ut,» svarer den eine, og viser til nylege episodar som har funne stad under særs offentlege tilstellingar i Bergen. «No tek vi ein heilt ny vri. For å seie det slik, so blir det ein ganske so vindfull og anti-klimaktisk ettermiddag her i ærverdige Loddefjord.»

«Oi oi oi. Det høyrest lovande ut.» Den tøffe, barske karen ser ut som eit barn på julaftan. «Kjem dei til å få både sæd og avføring i buksene sine?»

«Hehe, det er nok ikkje slik det fungerer. Det kjem til å kome mykje braking, buldring og blafring av ymse klesplagg. Og det vil skje det utslite helsepersonell på sjukeheimar kallar «uhell». Men ingen klimaks. Det vil nok bli ein temmeleg frustrerande affære for dei. Du må nesten sjå det for å skjøne konseptet.»

«Dette skal bli moro! Eg kan knapt vente!»

Dei skrur på dei skjulte kameraa som er å finne overalt i det digre lokalet. Langbordet med mørkeraud duk står der i all si heslege prakt, dekt av det som ser akkurat ut som menneskekjøt, truleg eit kobbel av dei mange barna som forsvinn i Noreg kvart år utan at ein kjeft bryr seg. På veggen heng det sataniske symbol, i lag med bilete av avgudar og ymse mektige tryne frå både den norske og den internasjonale djupstaten. Vi veit alle kven dei er, so vi treng ikkje å nemne dei. Vi vil jo ikkje at dei skal sende folk og drepe oss ei mørk og stormfull natt.

Ei staseleg, velkledd dame i 50-åra reiser seg for å halde ein lang tale av skamlaus ordonani. Ho er den mektige leiaren av ein mektig bank, og frydar seg over at den høge renta driv folk frå gard og grunn. Perlene og gullet glitrar, dei kalde auga blenkjer, tennene skin bak kyssemjuke horelepper. Bla-bla-bla, vanlege folk må lære seg å lide. Bla-bla-bla, ei rente på 12% må jo folk ta høgd for, slik at ho og aksjonærane får rekordutbyte. Bla-bla-bla, vi lever i usikre tider, og alt er Putins og Trumps skuld. Brått får ho ei ganske so oppblåsen kjensle i magen. Samstundes byrjar maskineriet mellom dei veltrena låra å vakne. Himmelriket nærmar seg brått og uforklarleg. Ho strekkjer og vrir på den senete, ein gong so attraktive kroppen. Er det spenninga som dyttar ho nærare kanten?

«Mmmm…!!» stønnar ho i det tomatraude trynet, før ein laaaaaang brakfis får ho til å sperre opp gudinneauga sine. Ho ser ut som nokon har kasta ei bøtte med kaldt, skite, uhyre illeluktande vatn i fanget på ho.

«Ja, då seier vi takk til deg,» seier den skjulte leiaren av gruppa med eit hånleg flir. Kjerringa er ferdig i jobben sin, det er no sikkert og visst!

Ein hotellutdanna rogalending med kort heilskjegg og svikefulle hundeauge får plutseleg det same komiske uttrykket i fjeset. Den heltedyrka landssvikaren ser ut som han skal eksplodere. Akkurat i det ladninga skal til å skyte ut av han som eit NATO-framprovosert Oreshnik-missil, kjem ein uhyre lang og eksepsjonelt illeluktande brakfis.

Fleire andre særs velkjende forbrytarar blir på liknande vis vindfulle og oppskjørta. Dei er akkurat som bortskjemde ungar som for fyrste gong i sine priviligerte liv får korreks for si uhyrlege åtferd og menneskefiendtlege handlingar.

Slik sit, står og ligg maktapparatet i Vestland og Rogaland og fis medan dei nesten kjem. Inkludert den gjengen som fekk Trond Harald Haaland tvangsinnlagt for eit innlegg som kritiserte styresmaktene sitt terrorregime under «pandemien». Og ikkje minst dei som var ansvarlege for at sjukepleiar-Iris tapte rettssaka si om pandemi-trakassering av verste sort. Eit og anna tryne frå Byrådsavdelinga i Bergen kommune er òg å finne i gjengen som bokstavleg tala drit seg ut blant sine likeverdige.

Dei to karane i det hemmelege rommet ligg flate av latter. Den eine ler so hardt at han ved eit uhell skit seg ut. Det vesle, substansanale utsleppet hans er berre ei drope i havet i forhold til dei 666 menneska i etasjen ovanfor som alle har hatt groteske, sjokkerande uhell. No luktar det sjukeheim og underbemanning i heile etasjen, og snart vil heile senteret nasalt merke kva som har skjedd. Sjølv søte, jomfruelege Coop-Malin vil nok bli lettare småkvalm der ho sit evig sprengkåt på utstilling og ler, stønnar og dirrar.

«Operasjonen er vellykka,» seier den andre mannen. «Lat oss rapportere til Erika – og for Guds skuld opne eit vindauge!»

Regnet og vinden held kjeft om det som har skjedd. Men vi veit alle at det har skjedd likevel. Ingen kan halde kjeft om noko sopass grasalt. Som vanleg vil hovudstraumsmedia og sosiale media innføre streng sensur og munnkorg, og alt fokus vil bli retta mot dei fæle høgreekstreme som gjennomsyrar samfunnet med sin hårreisande rasisme, antisemittisme og antistatlege haldningar. Hovud skal rulle – men lat oss fyrst skifte undertøy!