Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Tre mannlege pleiarar trillar ei seng med eit laken over ut frå slagavdelinga på Medisin 3. Alle tre mennene er mørkebrune i ansiktet og med typiske «mikrofon»-frisyrar som ein finn hjå folk frå svartaste Afrika. Tilbake står ei vakker brunette og grin so heile kroppen ristar, omringa av to forvirra småbarn som lurer på kva som har skjedd med pappa. Nok eit dødsfall er eit faktum, og liket har blitt stelt etter gjeldande, landsdekkjande Mors-prosedyre. I døropninga står ein raudhåra, kvinneleg lege og ser seansen. Klokka er presis fem om ettermiddagen, og personalgruppa skal ha sin betalte halvtimes lunsj. Ho kastar eit skeivt blikk av total likesæle på den grinande dama, og so på sin eigen mage, som rumlar av svolt.

«Vel, dett var dett,» seier ho. «Dersom de treng hjelp til å kontakte gravferdsbyrå og arrangere gravferd, kan de ta kontakt med oss – i kontortida, må eg presisere.»

Med desse orda levert, snur ho elegant på hælen og travar nedover korridoren. Tilbake står den vonbrotne, sørgjande brunetta og hikstar medan barna bæljar so ein ser ned i halsen på dei. Like etter dukkar ein kvinneleg pleiar opp, ei diger druse med kolsvart hud og lange rastafletter. På fornærmande dårleg norsk ber ho dei om å forlate avdelinga, sidan berre besøkjande kan vere her utanom kontortida. Dei har jo ingen å besøkje lenger, er den hjarteskjerande, interne logikken her på bruket.

Utan so mykje som eit varmt ord om kondolansar, blir den grinande brunetta og barna geleida (les: dytta) ut til næraste heis. Eit siste snufs kjem frå den fortvilte kvinna før dørene lukkar seg mjukt og brutalt.

Snart er stemninga i pauserommet høglytt og munter. Ein TV, ein radio og fire smarttelefonar står på fullt volum samstundes, og dei fem mørkhuda tilsette står og kranglar om kven som skal få varme sin ekstremt kraftig duftande middag i mikrobølgjeomnen fyrst. Her herskar framande tungemål der ein del av dei truleg ikkje eingong er skriftfesta. Ikkje eit ord norsk er å høyre på noko som helst tidspunkt. Helsesektorens mørke framtid har no lunsjpause, og i mellomtida må avdelinga rett og slett klare seg sjølv.

Inne på slagavdelinga ligg Arve på det siste, men utan at so mykje som ein drope morfin er i blodet. Smertene er truleg uuthaldelege. Om han framleis har tankeverksemd i den hardt slagråka skolten, so tenkjer han nok over den bitande ironien at han, som eks-mannen til ei kjerring som i tretti år tok livet av pasientar med morfin, ikkje skal få morfin sjølv når han treng det mest. Den sprengfulle kateterposen heng der i all si struttande prakt, og auga hans – som stirer i to ulike retningar – buler stygt ut frå skolten. Blodtrykket er so høgt at ein kan lure på om mannen er halvt sjiraff. Han ser bokstavleg tala ut som han skal eksplodere.

Ute herjar vinden og regnet stygt med dei mørke omgjevnadene. Bleike lys frå dei mange, mange husa er som jordfanga stjerner som aldri vil bli fri. Dei formar ein slåande kontrast til den mørke himmelen, der alle dei tunge, slemme skyene stengjer ute alle dei ekte, frie stjernene. All støyen frå pauserommet når heilt inn hit i det tristaste rommet i Bergen bykommune. Det gjer òg lukta av den underlege maten med dei uortodokse og på alle måtar framande krydderkombinasjonane. Ein av dei andre slagpasientane, ei kvithåra dame langt opp i åra, hiv etter pusten der ho ligg og ventar på å døy. Med slik ein infernalsk stank av kulinarisk fåvit, er nok døden nærare enn ho trur.

I pauserommet dansar negressene med sine formfulle kroppar og digre puppar, medan to av mennene byrjar å leikeslåst. Den raudhåra legen har forskansa seg inne på kontoret sitt, som heldigvis ligg langt unna både pauserommet og slagrommet. Her kan ho vere i fred frå både brysame pårørande og endå meir brysame tilsette. Om Arbeidstilsynet stakk innom og spurde ho om alle dei tilsette har bestått norskprøve på minimum B2-nivå, hadde ho måtte svart eit rungande nei. I overlappinga må dei norsktalande kollegaene sitje med Google Translate og tolke rapportane til den gjengen. Og tilgang til rapportsystemet har dei alle fått for eit år sidan, men enno ikkje logga seg inn på. Kan dei lese og skrive? Igjen, dette er spørsmål ho ikkje kan svare eit bekreftande ja på. I desse dagar må dei berre ta dei tilsette dei får i helsesektoren. Dei som kan jobben sin (og kan lese og skrive norsk!) har for lengst funne seg andre karrierar.

Til slutt blir ho tvinga av det vesle ho har av samvit til å vri seg ut av stolen og forlate si trygge, ansvarsfrie boble. Ho bør ta ein titt på pasientane, sidan det ser ut til at dei tilsette ikkje har nokon som helst planar om å gjere det.

Stanken og bråket frå pauserommet får legen til å riste blåsande på hovudet. Ein «mikrofon-frisyre»-mann og ei rastaflette-dame går hand i hand inn på kjøkkenet. Det skulle ikkje forundre ho om dei har tenkt å auke folketalet. Ho lyt ta ein forsiktig prat med leiinga og HR i morgon.

Slagrommet ligg der i all si blikkstille, nitriste prakt. Pasientane er ikkje mentalt til stade i denne verda. Her er mindre kognitiv aktivitet enn i Byrådsavdelinga! Det kliniske blikket hennar rettar seg mot ei seng med ein kateterpose som burde ha blitt tømt for fleire timar sidan – om ikkje dagen før. Utstyrt med eit par grøne hanskar og ei urinflaske går ho med varsame steg bort til senga. Auga hennar blir smale og ansiktet drege. Her ligg eks-mannen til Morfin-Mona, den verste drapssjukepleiaren i Noregshistoria. Men sjølv han kan ikkje liggje der med full kateterpose.

Ho står der framoverbøygd med den søte, spretne rumpa i vêret og skal til å tappe piss, då venstreauget til Arve brått eksploderer ut av skolten på han! Ho kvepp til med eit lyst klynk i det ho ser augeeplet skyte i ein boge gjennom rommet og treffe veggen. Dama ryggar bakover, snublar i sine eigne bein og landar på ræv.

«Men i helvete…» utbryt ho til det tomme rommet av øydelagde hjernar. Arve ligg der med gapande kjeft og eit gapande hol der venstreauget hans brukte å vere. Ho sprett på beina og ser med skrekk på korleis høgreauget blir raudare og raudare og buler meir og meir ut.

So eksploderer høgreauget òg. Det maltrakterte augeeplet fyk som eit prosjektil og treffer ho midt i brystet mellom dei to små, spretne legepuppane. Ho har blod og augevæske over heile overkroppen.

Arve har eit blodtrykk på 230/190, og alle varselslampar blenkjer på apparata han er tilkopla. Den vitskremde legen snur på hælen og kavar seg gjennom det altfor store rommet. Ho sjagar bortover korridoren, kolliderer med ein vegg og held nesten på å ramle. Ho når fram til pauserommet, vill i blikket.

«Hjelp, hjelp, hjelp, vi har ein situasjon!!» gaular ho til det muntre, støyande pauserommet. Alle dei svarte fjesa ser dumt på ho, som om dei ikkje heilt skjøner kva ho vil fram til. «Kom og hjelp meg!!» Igjen møter ho blanke blikk og fårete halvsmil. Inne på kjøkkenet har to tilsette synleg samleie mot kjøkkendisken. Dama har so svær ræv at ho knapt får plass på disken.

Her er ikkje mykje hjelp å få. Legen spring mot næraste medisinrom. Ho har akkurat brukt nøkkelkortet for å taste seg inn til dei mange medisinane, då ho høyrer eit høgt smell frå slagrommet. Med redde auge kik ho mot døra til det rommet, som ligg i andre enden av den altfor lange korridoren. Akkompagnert av ein TV, ein radio og fire smarttelefonar (som ikkje ein gong er i nærleiken av å kamuflere sexlydane frå kjøkkenet!), listar ho seg over golvet og bort til slagrommet.

Arve ligg der steindaud. Kateterposen har rett og slett sprukke av all urinen. Ingen medisinar i verda kan hjelpe han no.

Den raudhåra legen slepper frå seg eit klynk. Her lyt det nok skrivast avvik!