Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Det er ei mørk og stormfull natt i Noregs nest største by. Ved foten av mektige Ulriken kneisar Haukeland sjukehus, den største bygningen på Vestlandet – og eit steinkast bortanfor står ein langt mindre, men framleis ganske svær, bygning som alle kallar Haraldsplass. Det er midt på svarte natta, faktisk so ukristeleg seint at bybussane har slutta å gå. Dermed må dette oppdraget gjennomførast ved hjelp av det mest hata objektet i heile Bergen bykommune: ein privatbil!

Denne høgst private kassebilen stoppar eit steinkast frå Haraldsplass. Ut av bilen strøymer tolv menn med ansikt like svarte som lakken på bilen – NRK-Dyveke ville med intens innleving ha skildra alle saman som «nordfjordingar». Dei tek på seg svarte finlandshetter som skjuler ansikt som for vestlege auge ser heilt like ut. Ut av ymse sekkar og baggar hentar dei ymse verktøy, slik som hammar, brekkjarn og spett. Oppdraget er klinkande klart, og for å vere på den sikre sida har deira arbeidsgjevar brukt Google Translate for å sikre seg at dei forstår kva dei skal gjere.

Den maskerte gjengen listar seg langsetter ytterfasaden på denne miniutgåva av Haukeland medan dei leitar etter svake punkt i strukturen. Ei av dei særs mørkhuda nattevaktene med «mikrofon-frisyre» står ute og røykjer medan han ser på smarttelefonen sin. Lydnivået på det framande tungemålet kan truleg høyrast over halve Ulriksdalen. Dei tolv mennene kastar kvarandre blikk og himlar med auga. Helsesektoren si mørke framtid har røykjepause, og det på eit uteområde der røyking ikkje er tillate.

Nattevakta stumpar røyken på sjølve veggen som eit prakteksempel på «nordfjordsk» takksemd på norsk jord, og bruker nøkkelkortet for å kome seg inn i varmen. Medan han framleis ser på smarttelefonen snik dei tolv mennene seg bort til uteområdet. Ein av dei klarer akkurat å gripe tak i døra før den går igjen. På denne måten kjem dei seg inn i bygningen utan å måtte knuse ei rute og garantert utløyse ein eller annan alarm. Den mørke mannen i den englekvite uniforma forsvinn inn i ein heis, framleis med trynet klistra til smarttelefonen. Dei tolv «nordfjordingane» derimot, snik seg ned trappa til resepsjonen.

Målet deira ligg på ein prominent stad på golvet. Her er ikkje ei levande sjel. Sjølv den vesle Narvesen-kiosken er stengt for natta, noko det sølvfarga gitteret framfor den vitnar om. Resepsjonen ligg mørklagt og forlaten, og kjem til å gjere det i fleire timar enno.

Steinen i golvet som hyllar landssvikar Bent Høie ligg der opplyst, som for å signalisere til mørke menneske med mørke føremål kor den ligg. Det er alltid so lett når målet peiker seg sjølv ut for den som er på jakt etter det. Dei kjem omtrent til duk og dekt stein.

«Dette er steinen, er det ikkje?» spør ein av dei på norsk som iallfall klassifiserer til B1-nivå. Altso det NRK-Dyveke utan blygsel og med flammande iver kallar «nordfjorddialekt».

«Jepp, det er ingen andre steinar med namnet Bent Høie på,» svarer den andre på grammatisk akseptabelt norsk.

«Vi må handle raskt, før nokon oppdagar oss,» seier ein tredje på rimeleg forståeleg B1-norsk.

Resten av gjengen flirer. Med tanke på kva slags folk som er på nattevakt, er sjansen for å bli teken særs liten. Då er den største trugselen Securitas, som ofte tek rundar i desse bygga på nattetid. Der er dei aller fleste frå heilt andre regionar enn «Nordfjord», og hakket meir ivrige i tenesta enn visse mangfaldsinnkvoterte latsabbar og slaskar.

Snart byrjar dei tolv ved hjelp av ymse verktøy å fjerne glasplata som dekkjer steinen. So blir brekkjarn brukt til å nøkke steinen opp frå golvet. Prosessen er over på under to minutt, og er eit fabelaktig døme på teamarbeid og riktig avklaring og fordeling av roller. Steinen blir lagt i ei svart veske i kraftig stoff. Gjengen listar seg deretter stilt på tå som ein sjokoladebrun B-gjeng ut ei bakdør. Alarmen blir utløyst, men det speler inga rolle sidan oppdraget er ferdig.

I ly av nattemørket og jordbundne, fanga husstjerner, forsvinn «nordfjordingane» i den svarte kassebilen like fort som dei kom.

Då Securitas-bilen kjem oppom bygget er det allereie for seint. Vektaren, som på ingen måte har noko som helst med «Nordfjord» å gjere, ser med rynka augnebryn på det gapande hòlet i resepsjonen. Deretter kik han bort på den opne døra, som er årsaka til den utløyste alarmen. Han ringjer til kollegaen på sambandet sitt og forklarer på svensk kva som har skjedd. Utan å vere i stand til å leggje saman to og to, klassifiserer han hendinga som «innbrot og hærverk» i ein rapport ingen kjem til å lese.

Morgonen etter, når heile Haraldsplass summar av aktivitet, set vaktmeisteren opp to kjegler og eit raudt og kvitt band rundt det gapande hòlet – berre so alle dei ventande pasientreise-kundane ikkje skal snuble i det og slå seg endå meir helselause enn dei allereie er.

Før kontortida er over på det vesle sjukehuset, har golvet blitt mura igjen. Ein Facebook-brukar som skriv at Bent Høie-steinen har blitt fjerna, får lynraskt passet sitt påskrive av ein armé av nettroll på ymse humorsider. Dei lanserer sin eigen «faktasjekk» om at det faktisk aldri har vore ein Høie-stein der, verken på Haraldsplass eller nokon andre helseføretak i Noreg. Dei som påstår noko anna er konspirasjonsteoretikarar, Noregsdemokratar og putinistar, som garantert kjem til å få besøk av politi og helsevesen i næraste framtid. Historia er omskriven og «alle» er fornøgde.