Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Arve, eks-mannen til Noregshistoria sin verste drapssjukepleiar Morfin-Mona, er steindaud. Mannen ligg kald og stiv nede på likrommet i kjellaren på Haraldsplass, det vesle sjukehuset oppe i Ulriksdalen som er ei miniutgåve av giganten Haukeland eit steinkast lenger sør. Ute er vêret kaldt, klart og vakkert. Den skarpe februarsola kjærteiknar Bergensdalen og dei omkringliggjande fjella, og Byfjorden glitrar som eit vakkert smykke langt der nede. Trafikken går tett over Danmarks plass og den sørlege hovudinnfartsåra til Bergen. Frå slik ein avstand fortonar kaoset og stresset seg behageleg dempa som ein neddopa psykiatripasient.

Ein lege sit på sitt vesle, solbada kontor og prøver å spore opp Arve sine pårørande. Mona er naturlegvis uaktuell sidan ho på grunn av sin statiske status er permanent indisponibel. Legen, som er ein gråhåra herremann i slutten av 50-åra ved namn Kviige (med to i-ar), leitar seg fram til ekteparet Johannesen sine tre avkom. Cecilie i Norheimsund, Asgeir i Haugesund og Henriette på Osøyro. Lista hans over arbeidsoppgåver i dag er lang som eit vondt år, so han jobbar seg metodisk gjennom den punkt for punkt.

Han tek opp telefonen og ringjer Cecilie. Telefonen legg han på skrivebordet med høgtalar på. Veggane her er tjukke, og dei som er på jobb i avdelinga i dag kan rett og slett ikkje godt nok norsk til å kunne tjuvlytte. Etter langt om lenge tek nokon telefonen.

«Hallo…?» svarer ei noko forkava damestemme. Mykje romstering høyrest i bakgrunnen.

«God morgon, har eg kome til Cecilie?» spør han på sin behagelege sørlandsdialekt.

«Jaaaa…!» lyd stemma.

«Mitt namn er Jonathan Kviige, eg ringjer frå—» byrjar han, men Cecilie avbryt han:

«Vent…! Han er snart ferdig…! Mmmmmm, no sprutar han…!!»

Eit høgt mannebrøl lyd i bakgrunnen. Doktor Kviige ser med ein perpleks grimase på telefonen sin.

«Beklagar dette…!» seier Cecilie tungpusten, før ho kviskrar noko til personen i bakgrunnen. Lyden av steg høyrest, og ei dør blir lukka. «Eg hadde besøk av plogmannen…! Vel, no når eg har fått dette… unnagjort… kva kan eg hjelpe deg med, herr Kviige?»

«Eg er doktor Kviige, og eg ringjer frå Haraldsplass diakonale sjukehus,» seier han. «Det gjeld din far, Arve. Eg må diverre informere deg om at han har gått bort etter kort tids sjukdom. Som du veit, so var han—»

«Ja, eg veit om slaget og Haraldsplass,» avbryt Cecilie. «Men om det gjeld gravferd, dødsbu og liknande, er det min bror Asgeir som tek seg av dette. Han er advokat.»

«Hmm, er du ikkje lei deg for at faren din er død?»

«Kunne ikkje ha brydd meg mindre.»

Igjen ser han på telefonen med ein perpleks grimase i ansiktet. So spør han prøvande:

«So… Det passar kanskje dårleg at eg ringjer no? Skal eg heller ringje din bror?»

«Ja, helst. Eg har omsider bil igjen, og må på butikken.»

«Jaha… Vel, då får du ha ein fin dag vid—»

Cecilie legg på. Doktor Kviige lener seg tilbake med heva augnebryn og ristar på hovudet. Lista over alt han må gjere ligg på skrivebordet og nærast roper på han, so han har ikkje tid til å vere lamslegen lenger. Han ringjer til Asgeir. Igjen ligg telefonen på bordet med høgtalar på. Etter langt om lenge tek nokon telefonen.

«Ja, kva gjeld det?» snerrar ei stemme med tydeleg innslag av Haugalandsdialekt. Her er ein fyr som har det travelt, er den erfarne legen si magekjensle. Han bestemmer seg for å gå rett på sak:

«Dette er doktor Kviige frå Haraldsplass. Din far er død og Cecilie har sagt til meg at du er ansvarleg for alt som har med gravferd å gjere.»

«Det er korrekt. Eg er i Stavanger i dag, men køyrer opp igjen til Haugesund i morgon. Eg kan kome til Bergen i overmorgon, for då har eg ei sak i tingretten der.»

«Høyrest flott ut, Asgeir. Har du tenkt på gravferdsbyrå?»

«Eg har ordna det for lenge sidan. Eg treng berre å ta ein telefon, og so kjem dei og hentar Arve.»

«Strålande. Vel, eg skal ikkje forstyrre deg lenger, du har sikkert mykje på agendaen.»

«For å seie det mildt. Farvel, doktor.»

Han legg på. Doktor Kviige lener seg tilbake på stolen og grøssar seg. «Hente Arve». Det har for han alltid vore noko uhyggjeleg med ungar som kallar foreldra sine døypenamna i staden for «mor og far» eller «mamma og pappa». Det seier mykje om kva slags forhold dei har hatt. Men, med ei mor som Morfin-Mona, kva anna er det å vente?

Legen går vidare i den uhyre lange arbeidslista si. Henriette rakk han aldri å ringje til, men det speler inga rolle med tanke på kor ho er no. Igjen grøssar han seg.

Samstundes, nede i kjellaren, listar ein mann og ei dame seg inn på likrommet, hand i hand. Dei er kledde i dei kvite pleieuniformene til sjukehuset. Mannen har sjokoladebrun hud og mikrofon-frisyre, medan dama er fyldig og svær med lange rastafletter. NRK-Dyveke ville med intens iver og teatralsk innleving ha kalla dei «nordfjordingar». Inne i det kalde lageret, mellom døde menneske, byrjar dei to å ha sex.

I «kampens hete» blir ei av vognene ved eit uhell dytta ut ei sidedør som ikkje burde ha stått open. I det vogna trillar gjennom døropninga, kjem den an i den opne døra og trestykket på golvet som held den open. Trestykket blir drege vekk, og døra lukkar seg med eit behageleg dempa dunk.

I vogna ligg liket til Arve, og den ligg no inne på eit naborom som på ingen måte har med oppbevaring av lekamar å gjere. Det er rommet der dei oppbevarer ymse avfall – på bergensk kalla «bossrommet».

Medan dei to «nordfjordingane» har høglytt sex inne på likrommet, kjem det på naborommet inn ein sliten, halvgammal vaktmeister med ein diger plastdunk med papiravfall. Han kastar eit blikk på veggen til naborommet med ein perpleks grimase i ansiktet. Han er sjokkert, men på ingen måte overraska.

Utan å sjå den kvite vogna, plasserer han den digre dunken framfor den. Dermed blir liket til Arve godt skjult, nærast sett i skvis mellom to digre dunkar.

Like etter opnar ein garasjeport seg. Inn kjem to mørkhuda menn med mikrofon-frisyrar. Desse «nordfjordingane» jobbar som renovatørar (dei jobbar på «bossbil», som ein bergensar ville ha sagt). Dei ser dei to dunkane, kastar eit blikk mot naborommet der dei obskøne sexlydane kjem frå, og gjev kvarandre «high five» med store smil på sine breie, kjøtfulle lepper.

Dei løftar dunk etter dunk opp og tømmer innhaldet inn i den digre bossbilen. Ei viss kvit vogn endar òg opp saman med alt søppelet i bilen. Dei to jobbar på rein automatikk, og ser ikkje eingong på kva som endar opp i bilen. Restavfall, papir, plast, steindaude eks-menn – det speler inga rolle i deira verd.

Snart trillar bossbilen og «nordfjordingane» ned bakken frå Haraldsplass. Og snart trippar to særs tilfredse «nordfjordingar» ut av likrommet.

Doktor Kviige fleire etasjar lenger oppe får ei dårleg magekjensle der han sit på sitt solbada kontor. Han har akkurat snakka med ein psykiater på Olaviken på telefonen, og skal til å ringje sin langt yngre legekollega Katinka, som har spesialutdanning innan geriatri. Han får bekymra rynker i panna. Er alt som det skal vere her? Han har ei kjensle av at noko gale kjem til å skje. Han trekkjer på skuldrene. Den dårlege magekjensla kan like gjerne kome av det kokte egget han åt til frukost i dag tidleg. Egg har jo for tida so høgt D-vitaminnivå, og symptom på D-vitaminforgifting er bokstavleg tala ei dårleg magekjensle.

Legen trekkjer på skuldrene og finn fram Katinka på kontaktlista si.