Dette er ei novelle. Nesten alle personar og hendingar er oppdikta.

Vår mann Karl har fått bilen sin ramponert av ein annan bil på parkeringsplassen på Førde Torg, og han er no på politistasjonen for å melde forholdet. Han sit og forklarer hendinga til ei 40-årig blondine med hestehale, og viser ho bilete han har teke av dei omfattande skadane. Politiet kan be om bilete frå overvakingskameraet på Førde Torg av senterleiinga for å finne ut kven gjerningspersonen er. Det speler lita rolle for Karl, sidan han har eit kamera i bilen sin nettopp til slike situasjonar. Å melde til politiet handlar fyrst og fremst om å få igjen på forsikringa, for Karl har ein mistanke om at dette kjem til å bli ein svinedyr affære.

«Vel, no når forholdet er meldt,» byrjar Karl. «Kor stor er sjansen for at saka blir oppklart?»

«Vi kjem nesten garantert til å henleggje saka,» svarer blondinebetjenten på sin trauste sunnfjorddialekt. «Vi har ikkje all verda med ressursar, so vi har fått instruksar frå høgste hald om å berre prioritere straffesaker der liv og helse er involvert.»

«Jaja, de er no ærlege iallfall,» seier Karl i det han reiser seg. Dei to handhelser.

Karl får hjelp av bilbergar til å frakte bilen til næraste kompetente verkstad. Han fryktar ingen sjokkfaktura, for dette er ein NAF-bergingsbil, og han er NAF-medlem. Han sit på venterommet til den NAF-godkjende verkstaden medan bilmekanikarane gjer sine vurderingar.

Etter ei stund blir han vinka bort til skranken av ein gråhåra kar med kulemage og skalla isse.

«Kva er dommen?» spør Karl, sjølv om han allereie veit svaret på førehand.

«Bilen er ikkje i køyrbar stand,» seier han, og konstaterer i Karls øyre det latterleg openberre. «Frontlykta er smadra, og du har ikkje lys.»

«Kor lang tid vil det ta å fikse bilen?» spør Karl.

«Vi må bestille ny lykt frå utlandet, so det tek iallfall ei veke.»

«Hmm, eg kan ikkje vere i Førde ei heil veke. Eg har stader eg må vere.»

«Dekkjer forsikringa di leigebil?»

«Nei, men eg skal ta ein telefon til arbeidsgjevar og forklare situasjonen. Eg vil då få midlar til leigebil.»

Mekanikaren ser på han med heva augnebryn.

«Dekkjer arbeidsgjevaren din midlar til leigebil?» spør han. «Du har då ein uvanleg grei sjef!»

«Vel, eg er ein uvanleg lojal tilsett,» seier Karl.

«Har du ting du treng å hente i bilen din?»

«Ja. Takk for at du minte meg på det.»

Ut av bilen hentar Karl tinga sine, inkludert eit visst kamera.

På ein stad der ingen kan sjå eller høyre han, koplar han kameraet til sin berbare PC og studerer opptaket. Hans mistanke blir bekrefta. Ein sjokoladebrun mann med mikrofon-frisyre klyv inn i den kvite Ford Transit-bilen. Den svære doningen køyrer nokre meter bortover parkeringsplassen. So byrjar brått bilen å rygge i ein fæla fart mot bilen til Karl. Det skjer ein på alle måtar forsettleg kollisjon. So køyrer bilen av garde so fort at den nesten veltar i svingen. Kameraet til Karl er av ein sopass god kvalitet at registreringsnummeret til bilen er godt synleg.

Ein sjekk på Vegvesenet sine heimesider bekreftar at bilen er eigd av ein «nordfjording» som er busett eit stykke utanfor Førde. Vedkomande er del av den gjengen som prøver å motarbeide Karl og resten av den norske motstandsrørsla. Nokon må ha tipsa dei om at Karl skulle til Førde. I våre dagar kan ein ikkje stole på ei levande sjel, knapt nok seg sjølv (!).

Karl tek ein telefon til sjefen sin. Ei mild, dempa damestemme lyd i andre enden.

«Hallaisen, dette er Karl,» seier han. «Fienden har gått til åtak på meg. Eg sit i Førde utan bil.»

«Det er då ein lagnad verre enn døden,» svarer den milde, dempa damestemma. «Vi overfører pengar til leigebil til deg.»

«Du tok orda ut av munnen min,» seier Karl.

«Går oppdraget elles bra?»

«Ja, eg prata med kjelda mi. Han bekrefta at dei har hatt ein finger med i spelet når det gjeld alle dei positive tinga som har skjedd innan verdspolitikken den siste tida. Stoltenberg er ufarleggjort. Han er ikkje lenger Bilderberg-leiar, men fanga i den fullstendig harmlause posisjonen som norsk finansminister.»

«Hehe, han kunne like gjerne ha vore pleieassistent på sjukeheim.» Dama flirer. «Korleis går det med Prosjekt Senneset?»

«Mine folk er på saka. Ho vil snart få ei langt mindre prominent rolle i mediebiletet. Kanskje forsvinn ho heilt.»

«Høyrest bra ut. Godt jobba, agent Heldal. Kva har du tenkt å gjere med fienden?»

«Eg har i all beskjedenheit ein plan.» Karl smiler skummelt der han sit.

«Har du tenkt å… uskadeleggjere han?»

«Hehe, vi er då ikkje mafiaen. Nei, eg har noko heilt anna i tankane. So fort eg har bil, stikk eg ein tur innom kva enn som passerer for Biltema her i kalde, skoddelagde Førde.»

Etter mørkets frambrot glir ein leigebil opp til ein einebustad eit stykke utanfor Førde, nærare bestemt mellom Førde og Sande. Karl sjekkar koordinatane på mobilen sin, og ser at den kvite Ford Transit-bilen står parkert på tunet. Registreringsnummeret stemmer, ein bulk er å sjå på passasjersida, og namnet på postkassa antydar «nordfjordsk» opphav.

Karl går ut av bilen og kastar eit blikk på huset. Han høyrer eit fjernsyn stå på, volumet er ganske høgt. I tillegg snakkar ein mann i veg på mobiltelefon på eit framandt tungemål. Han snik seg bort til bilen medan han held auge med vindauga for å sikre seg at ingen ser han.

Ut av lomma på jakka fiskar han ei tube med superlim. Han stikk den inn i låsen på førarsida på bilen og tømmer heile tuba inn i den. Nokon vil nok få låsrelaterte problem neste gong dei skal ut å køyre, og noko seier han at vedkomande ikkje er NAF-medlem.

«De kan kødde med meg,» seier han då han igjen sit bak rattet på leigebilen. «Men ingen køddar med bilen min!»

Snart glir Karl langs E39 sørover mot ferjeleiet i Lavik. Han smiler frå øyre til øyre. Hemnen er fullført, og fienden vil nok tenkje seg om to gonger før dei prøver å få han stranda i Førde!