Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Etter fleire veker med råkalde temperaturar, kom det torsdag 20.februar eit lenge etterlengta vêrskifte i Sør-Noreg. Snø og is byrja å smelte, og det var ein kort periode obligatorisk kaos på norske vegar fordi brøytemannskap fekk instruksar frå høgste hald om å ikkje gjere noko. Trass trafikkuhell, enorm pågang på legevakter av ymse beinbrot etter fall på isen, og eit og anna dødsfall, er alle einige om at det er betre med regn og vind enn med stilleståande Sibir-luft som gjer folk sjuke og ubrukelege.

To jenter på vel 20 år har nettopp gjennomført ei anstendig treningsøkt på Sats på Vestkanten. Dei har sveitta, stønna og vrikka på dei perfekte kroppane sine i nitti minutt, og skal no heim og nyte eit spartansk måltid. Tru den nye prompetrenden, har dei prøvd å gjennomføre sine søte jentefisar utandørs der dette har vore tarmmessig gjennomførbart.

For å skape kontrast for den visuelt fokuserte Saksyndig-lesaren, er den eine jenta ei blondine, medan den andre er ei brunette. Lat oss kalle dei Silje og Lene, sidan halve landet heiter det. Ein kan seie mykje om nybakte foreldre, men særleg originale når det gjeld namneval er dei på ingen måte. Det er kanskje like greitt, for den største forbanninga foreldre kan kaste på eit barn, er å gje det eit namn det vil bli mobba for heile livet. Det er nok grunnen til at det finst ei Silje eller Lene på kvart eit gatehjørne, men ikkje ei Tallulah-Stefana eller Rhododendrine-Nilsine.

Blondine-Silje og Brunette-Lene spaserer med raske dådyrsteg langs den glinsande asfalten. Dei skal til Olsvikåsen, som ligg eit par kilometer lenger oppe i den tronge, bratte Loddefjorddalen. Dei kunne ha teke bussen, men på grunn av alle bussuhella er der knapt bussar å oppdrive. Neste buss kjem om to timar og femten minutt, og so lenge har dei ikkje tenkt å hengje på Vestkanten under nokon omstende. Då spaserer dei heller.

Dei går inn på ein sideveg til hovudvegen, som tek dei gjennom eit landskap av dystre bustadblokker som er tretten etasjar høge. Her bur bydelens avskum og dagdrivarar, der knapt ein einaste av dei er i lønt arbeid. Parasittar og ubrukelege etarar, som snyltar på samfunnet utan skam.

Utanfor ei av blokkene står ein gjeng på 13 unge menn. Alle er mørke i huda og har mikrofon-frisyrar. Dei snakkar saman på eit framandt tungemål som truleg ikkje eingong er skriftfesta. So kjem ei vakker blondine og ei like vakker brunette gåande forbi, søtt vrikkande på sine spretne rumper og herleg bulande bryst. Dei to jentene kastar eit blikk på mennene og nikkar med lukka, reserverte smil.

Ved å smile til dei framande unge mennene har jentene ifølgje mennene sin interne jungellov vist intensjon og lyst til samleie. Det veit naturlegvis ikkje dei to blåøygde jentene, men denne lova har dei unge mennene fått inn med morsmjølka.

Snart byrjar dei 13 mennene å følgje etter dei to lykkeleg uvetande jentene.

Fortauet langs vegen er klink is, so Silje og Lene tek i staden turen gjennom den digre gravlunden som ligg mellom Vestkanten storsenter og Olsvik-krysset. Dei kastar eit blikk over skuldrene sine og ser ein gjeng menn følgje etter dei, vel 100 meter bak dei. Dei to kastar kvarandre lettare nervøse blikk. So byrjar dei å gå litt fortare.

Dei kastar eit nytt blikk over skuldrene sine. Mennene har kome litt nærare dei, og fleire av dei småspurtar. Dei to slepper frå seg små gisp. So byrjar dei å småspurte sjølve. Den endelause gravlunden med dei mange monumenta over gløymde liv ser formeleg ut til å vekse. Olsvik-krysset blir fjernare og fjernare, kan det verke som.

Latter og rare lydar kjem frå dei 13. Jentene kastar på nytt blikk over skuldrene. No er alle mennene halvnakne med blotta kjønnsorgan. Dei har breie smil på sine kjøtfulle lepper. Kjønnslemmane vaggar og sprett i all si struttande prakt. No byrjar jentene å springe i panikk med redsel i sine unge, vakre ansikt.

Fluktforsøket deira er fullstendig fånyttes. Som ein ulveflokk omringar gjengen på 13 unge menn dei to jentene. Dei er fanga av ein mur med erigerte, sjokoladebrune penisar. Som norske jenter som har bydd seg fram, er dei no å rekne som fritt vilt.

Forpinte skrik og rop om hjelp lyd på den enorme gravlunden. Hovudvegen bortanfor er sterkt trafikkert, og all duren og vegstøyen kveler alle lydar. Dei unge mennene (truleg fødd omkring 2006-2008), tek seg til rette éin etter éin – dette har dei gjort mange gonger før, og rutinen deira er dermed godt innarbeidd. Alfahannen får forsyne seg fyrst. Det skjer smertefulle penetreringar medan mennene håner dei to jentene på sokalla «kebab-norsk».

28 minutt seinare er ulveflokken tilfreds, og mennene stikk seg vekk like raskt som dei kom. Tilbake ligg to valdtekne, skamfarne jenter og grin stille. Blodet sildrar frå stort sett alle kroppsopningar, og ladningar med uhyre dunstande sæd ligg overalt. For å setje prikken over i-en er smarttelefonane deira borte, saman med lommebøkene deira. Valdtektsmennene har faktisk òg stole skoa deira.

Ikkje berre ligg Silje og Lene der valdtekne og grin i regnet, dei har til og med ikkje sko!

Etter langt om lenge greier dei to å krype på alle fire ut av gravlunden og ut på hovudvegen. På eit busstopp får dei merksemda til eit eldre ektepar, som straks ringjer ambulanse. Jentene får seg ein tur på Bergen legevakt, der dei på grunn av fyrsteklasses triagering må sitje grinande, skjelvande og blødande og vente i heile åtte timar før ein lege tek seg tid til å sjå på dei. På grunn av dei glatte vegane har legevakta nemleg sett ein slags uoffisiell Bergensrekord i frakturar, og alle desse pasientane har fyrsteprioritet.

Dei to jentene får via legevakta ringt foreldra sine, som naturlegvis rykkjer ut til legevakta og hentar dei. Ein overivrig parkeringsbetjent bøtelegg begge bilane fordi billetten bles ned frå dashbordet då dei i all si stressa frykt lukka bildørene – og legevakta vel å sende faktura (med fakturagebyr) fordi ingen av dei to jentene har med seg bankkort å betale med. Dette sjølv om foreldra til begge jentene tilbyr seg å betale for sine avkom – her må alt gjerast etter «bokji», sjølv om det i dette tilfellet er fullstendig feil.

Dagen etter køyrer fedrane til Silje og Lene dei to jentene til den lokale politistasjonen i Laksevåg bydel, der denne bestialske gjengvaldtekta blir meldt til ei småsliten blondine med hestehale og politiuniform. Ikkje berre har det skjedd ei gjengvaldtekt, det har òg skjedd tjuveri av lommebøker, smarttelefonar og to par ganske gode sko.

Politibetjenten vel å dele saka i to, der tjuverisaka blir henlagt på staden. I våre dagar har alle norske politidistrikt ståande ordre om å henleggje alle sokalla «materielle» saker. Dei får jo igjen på forsikringa. Valdtektssaka, derimot, skal dei bruke «litt tid på», som politidama sjølv formulerer det. Ho legg til at jentene nok har sin del av skulda, sidan dei valde å gå gjennom ein gravlund etter mørkets frambrot, og etter å ha smilt på ein seksuelt inviterande måte til «ein gjeng frå ein kultur med ein intelligens som ikkje direkte kan samanliknast med vår eigen». Jentene føler det som om dei har vist puppane og «høneheimane» til desse villmennene – dei hadde aldri smilt til dei om dei hadde visst at mennene var so dårlege til å styre lystene sine!

Dei to byttedyra har gjort det dei kunne, og so får politiet vise om dei framleis er verdig det vesle dei har av tillit hjå folk flest.