Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg «Fritt vilt i Loddefjord, del 1», publisert 22.februar 2025.

Eit stort bilete av Coop-Malin prydar inngangspartiet ved Coop OBS Vestkanten ute i Loddefjord. Ho er foreviga der ho søtt sit på utstilling i sin faste kasse, og frys herleg til i det ho snur seg mot kameraet. Perleøyredobbane glitrar på kvar side av dei baby-aktige ballongkjakane, og det tettsitjande gullsmykket med den vesle M-en er fanga midt i ei lett, leiken dingling. Dei enorme brysta ser ut som dei skal rive opp skjorta, akkurat som dei sjokoladebrune mangfaldsnevane til ein «nordfjording» med mikrofon-frisyre som ikkje greier å styre lystene sine. Rumpa er so diger at den ser ut som den skal sluke stolen ho sit på. Slik er ho frosen for all framtid, og slik kjem alle til å hugse ho.

Ei langt tynnare kassedame, ei brunette med gulløyreringar og ein tatoo-choker, tek ut kassa si. Klokka er på slaget 18:00, og ho har gjort seg ferdig med ei mellomvakt denne travle laurdagen i slutten av februar. Ho heiter Benedicte, av sine særs mange venner kalla Benni, og har vore eit fast fjes på Coop OBS heilt sidan byrjinga av januar. Ho nikkar til sine to kollegaer, som sit som bleikfjesa gallionsfigurar på utstilling i dei to andre kassane. So trippar ho i veg med raske dådyrsteg til garderoben. Ho har fri heilt til måndag morgon klokka 7:00, og statistisk sett er dette hennar lengste friperiode mellom to vakter.

Snart forlét ho Coop OBS kledd i «gatekle», som i hennar tilfelle er svarte, skinande tights, ein isblå genser, ei kvit vinterjakke og ei søt, lyseblå lue. Jenta trekkjer eit sukk av lette då ho kjem ut i den friske lufta. Ute blæs og regnar det, og både vegar og fortau er heilt nakne og isfrie. Ho bur ein rask spasertur oppe i åsen, ikkje langt frå sjukeheimen Frieda Fasmers Minne. Ho går gjennom det dystre blokklandskapet i Loddefjordvegen, der dei høge blokkene strekkjer seg desperate mot den svarte, stjernelause nattehimmelen.

Jenta vel å ta turen gjennom gravlunden sidan det for ho er raskare å gå den vegen enn å gå langs fortauet og den tett trafikkerte hovudvegen.

Utanfor ei av blokkene står ein gjeng på 13 unge menn med mikrofon-frisyrar og mangfaldsbrun hud. Dei gjer ingenting, dei berre står der og heng. Dei kalde rovdyrauga rettar seg mot den vakre, veldreide brunetta som går forbi dei med seinka hovud og raske rørsler. Ho har blikket retta rett fram, ho vil ikkje møte blikket til ein einaste av dei. Lukta av testosteron og parfyme får ho omtrent til å gispe etter pusten.

Dei 13 mennene vekslar blikk seg imellom. Den eldgamle ørkenlova slår fast at ei jente som ignorerer menn på denne måten, må setjast på plass – og der finst berre éin måte å setje på plass ei slik vestleg hore.

Som om noko styrer dei på avstand, byrjar dei 13 å følgje etter den frekke, frimodige brunetta gjennom den mørke, skumle gravlunden.

Benni høyrer pesing, knegging og kebab-norsk bak seg. Ho ser seg over skuldra og auga blir store som tinntallerkenar. Der kjem ein heil gjeng vaggande, og dei har blotta, erigerte penisar alle som éin! I tillegg er tryna forvridde i nokre fælslege grimasar av nokre glis. Ho byrjar å spurte medan puppar og rumpe struttar. Det er akkurat som om heile kroppen er fanga i tjukk, dunstande sirup.

Byttedyret har ingen sjans mot ulveflokken, og ho er berre ei av mange jenter som no er fritt vilt i Loddefjord. Snart er ho omringa av ein mur av sjokoladebrune, importerte mangfaldspenisar. Det faktum at ho er jomfru, er noko ho instinktivt vel å ikkje dele med dei. Då blir dette ein kanskje endå meir krenkjande og fornedrande affære.

Dei såre ropa hennar om hjelp og nåde forsvinn i regnet, vinden og kebab-norsken. Benni blir teken hardt og lenge medan trafikken durar i veg berre hundre meter lenger borte. Til slutt, vel 28 minutt seinare, er alle dei 13 «nordfjordingane» djupt tilfredse. Tilbake ligg Benni og grin, blør og verkjer. Ho er dekt frå topp til tå med tjukk, dunstande mangfaldssæd. Lommeboka og smarttelefonen er borte, det same er dei ganske gode skoa hennar.

Smertene er so uuthaldelege at ho ikkje greier å røre seg på ganske lenge. Ho greier ikkje å flytte på armane sine, og må til slutt rulle seg bortover bakken som ein sæddunstande jenteball. Det ser komisk ut, og veldig, veldig feil. På busstoppet ved hovudvegen får ho merksemda til ei åleinemor med ein liten unge, og dei ringjer ambulanse. Det blir ein tur på Bergen legevakt, der Benni etter å ha venta i ni timar får tilsyn av lege. Han konstaterer fraktur i begge armane, i tillegg til ei rekkje skadar som berre kan kome av valdtekt. Ho blir sendt til hasteoperasjon oppe på Haukeland, nærare bestemt ortopedisk avdeling.

Benni har ei mor som slit seg ut på sjukeheimen Frieda Fasmers Minne som hjelpepleiar. Faren er ikkje inne i biletet. Mora troppar opp på ortopedisk avdeling seint på kveld, når kveldsskiftet hennar er over. Dette skal naturlegvis meldast til politiet, og dei skuldige skal straffast etter lovas strengaste ordlyd.

«Ikkje hald pusten, mamma,» seier Benni tappert. Trass sin unge alder, veit ho korleis lovverket eigentleg fungerer.

Med begge armane i gips og fatle, blir Benni køyrt til den lokale politistasjonen i Laksevåg bydel neste dag. Der tek ei sliten politidame med blond hestehale mot anmeldinga. Som tidlegare deler ho saka i to, der tjuverisaka av dei materielle eigendelane blir henlagt på staden. Dei får jo igjen på forsikringa, og i desse dagar kan ikkje politiet prioritere saker der liv og helse ikkje står på spel. Valdtektssaka skal dei derimot «sjå litt på», for å bruke politiblondina sine eigne ord.

I god tru og med altfor mykje tillit til politiet, forlét Benni og mora politistasjonen og trippar ut i regnet og vinden. Snart vil nok visse «nordfjordingar» sitje bak lås og slå, der dei høyrer heime.

Eller vil dei det?