Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Det er ei vakker vårdag ute på Håkonsvern med Å, 15 minutt med bil frå det innesperra, uvetande Bergen sentrum. Sola skin frå ein skyfri himmel, fuglane kvitrar og temperaturane blir tosifra for fyrste gong på månadsvis. Etter ein lang periode med regn og vind, ser det no ut som vêrgudane har pissa seg tomme for denne gong.

Og når ein snakkar om tømming, er det i dag ein historisk dag på denne hemmelege, djupstatskontrollerte basen.

Mektige Erika trippar smørblid og leiken gjennom sitt solbada kontor. Dei tre gullsmykka glitrar i kapp med dei skinande auga og dei kritkvite tennene. Den svarte, gylne kjolen sit som eit pølseskinn på kroppen og framhevar alt av kvinneleg anatomi. Ho stoppar ved Stativ-Mona, som står ved sin faste plass borte ved døra. Den eine fingeren landar på den venstre brystvorta til dei enorme puppane – dei ser som vanleg ut som dei held på å sprengje; det kvite stoffet på den tettsitjande, høghalsa genserdrakta framhevar puppane og den skinnmagre, utpinte, arm- og beinlause kroppen. Mona ser på ho med sine store, tindrande auge, auge som i det siste har blitt meir og meir uttrykkslause. Den ekstreme tingleggjeringa har omsider byrja å setje sitt preg på denne fangen.

«I dag skal det endeleg skje…!» seier Erika og kitlar brystvorta ertent. «To veker på overtid, på grunn av ein øydelagt dreneringsslange i det vesle bassenget…! Tenk, det måtte kome fire spesialistar heilt frå Washington D.C. for å fikse slangen…! Men heldigvis er alt i orden, og alt skal gå etter planen…!» Ho fjernar fingeren frå brystvorta, som omtrent skrik etter å bli fingra med. «Eg skal kose meir med puppane dine seinare, Monalisa…! No må eg ned i kjellaren…!»

Døra til det solbada kontoret lukkar seg. Ei tåre renn nedover det munnbind-dekte ansiktet til objektet Mona.

Nede i kjellaren står to væpna soldatar i amerikanske militæruniformer vakt utanfor ei metalldør. På veggen ved sida av er der ein kodeboks med skjerm. Dei to gjev honnør då dei ser Erika trippe ut av heisen. Ho sjølv nikkar med eit overlegent smil.

«Skal du innanfor denne døra, må du ha på deg munnbind,» seier ein av dei på engelsk.

«Det veit eg godt…!» seier ho, før ho nærast tryllar fram eit gyllent munnbind og tek det på seg.

Dei to soldatane flyttar seg til side, slik at Erika kan taste den sjukt lange koden som opnar døra til det aller heilagaste. Døra opnar seg med eit autoritært smell, og ho smett seg inn. Bak ho lukkar døra seg med eit like autoritært drønn. Dette er ei lukka verd for nokre særs få innvigde. Uvedkomande som blir funne her inne, blir levert til soldatane for ei rask og effektiv avretting. Gjerne eit nakkeskot (eller Høie-skot, som mange nordmenn sit i fylla og rører om på Facebook).

Ein lang, trong korridor fører til ei ny dør med kode. Erika tastar den og går inn i noko som ser ut som ein heilt vanleg resepsjon og korridor med dører. Veggane har ein ubestemmeleg, grågrønblå farge. Golvet er lysegrått. Bak disken i resepsjonen står ei bleik, tynn, vakker dame med krøllete, sjokoladebrunt hår knytt i ein hestehale. Ho har på seg eit lyseblått munnbind. I øyra dinglar det vakre sølvøyreringar, og eit tettsitjande sølvsmykke med eit leikent dirrande anheng pyntar den tynne, vevre svanehalsen. Ho er kledd i ein typisk pleieuniform med lyseblå skjorte og kvite bukser. Namneskiltet har russiske bokstavar.

«Mektige Erika…!» utbryt den unge dama på russisk.

«I eigen person…!» svarer Erika – ho kan nemleg òg russisk. «Eg er her for å sjå dagens historiske seremoni…!»

«Ja, vi har venta på Dykk…!» seier dama og neiar underdanig. «Gå rett fram og bank på døra i enden av korridoren…!»

«Med største fornøyelse…!» kurrar Erika.

Blondina med gullsmykka og den stramme, avslørande gullkjolen trippar ned korridoren. På begge sider fører dører inn til avdelingar fylde av vektlause ballongtryne. I dag skal 120 av sengepostane bli tømde – like sikkert som ballongtryna sjølve skal bli tømde. Ho bankar på døra med ei delikat dokkehand som aldri har utført hardt arbeid.

Eit maskert pleiaransikt viser seg i døropninga. Det er ei bleik dame i legefrakk, perleøyredobbar og ei vakker gullkjede. Håret er svart med gråstenk i tinningane. Dei sjøgrøne auga er lett forstørra bak brilleglas med tjukk innfatning.

«Du kom akkurat i tide, mektige Erika…!» seier den yre legen på norsk med russisk aksent.

«Eg er punktlegheita sjølv, Natasha…!» svarer den oppglødde blondina.

Dei går inn i eit stort rom fylt av ti småbasseng på om lag to gonger tre meter. Dei er tre meter djupe. Akkurat store nok til at eit vakse menneske kan liggje der og duppe. Ei lukt av badesalt og desinfeksjonsvæske ligg i rommet. Ein behageleg kontorstol er plassert på tilskodarplass i enden av rommet, som om alle bassenga utgjer ei scene.

«I denne stolen kan du sitje medan du ser på seansen,» seier doktor Natasha. «Ballongtryna er venta kvar augneblink.»

Klokka på veggen er på slaget elleve. Erika fniser som ei skulejente i det ho set seg i den troneaktige stolen. Natasha stiller seg ved sida av ho, minst like opprømt.

Ei stor dør i andre enden av rommet opnar seg. Inn kjem der svevande – i upåklageleg tur og orden – det eine ballongtrynet etter det andre, i alt ti stykke. Pleiarar av begge kjønn (og i fullt smittevernsutstyr komplett med gule frakkar) trillar eit apparat bak dei, som inneheld teknologien som gjer dei vektlause. Fem menn og fem kvinner – alle sjukt oppsvulma og med perle-aktige tingestar i øyreflippane – ligg i lufta og skrevar. Auga står i kryss, munnane er halvopne og lett siklande. Dei mannlege ballongtryna har alle enorme testiklar, minst på storleik med fotballar – alle i ein sjukleg blå farge. Alle ti stoppar framfor bassenga.

«Fjern rumpesuge-pluggane…!» seier Natasha på russisk.

Pleiarane byrjar å fikle med dei enorme, oppsvulma rumpene til ballongtryna. Eit knepp og eit sus høyrest – som om lufta går ut av nettopp ein ballong – og so trekkjer pleiarane sakte ut det som viser seg å vere lange, tjukke pluggar som dirrar og dissar som om dei var gelé.

«Desse apparata har i over eit år soge tarmgass og avføring ut av tarmane…!» forklarer Natasha.

Erika nikkar. Ho kan skimte at anus på alle ballongtryna er bulande, som om dei har vore kraftig utvida ganske lenge.

«Vil rumpehola alltid vere so vide?» spør ho.

«Dei vil nok trekkje seg saman med tid og stunder…!» svarer Natasha. «Men dei bør nok gå med bleier dei fyrste månadene, mest for hygienen sin del…!» Ho fniser, og det gjer Erika òg.

Pleiarane stiller seg ved kontrollskjermen på vektlaus-maskinene. Sakte blir ballongtryna seinka ned i kvart sitt basseng.

«Hmm, er dei framleis heilt lamma?» spør Erika.

«Ja, men dei lammande legemidla dei har gått på i over eit år er på veg ut av systemet…!» svarer legen. «Då vil dei sakte gjenvinne kontrollen over musklane i kroppen, inkludert i underlivet…! Då kan dei mellom anna endeleg tømme dei enorme blærene…!»

«Eit heilt år som pissetrengt…!» Erika vrir seg i stolen, synleg kåt. «Hmm, eg har i grunnen aldri spurt om dette…! Kvifor kan vi ikkje tømme blæra på eit ballongtryne?»

«Det må vere minst halvannan liter urin i blæra til ei kvar tid…! Den fungerer som ballast…! Elles ville dei drive oppover som ein gassballong, og vekk frå påverknadsfeltet til vektlaus-maskina…! Feltet omringar dei berre eit par meter…! Driv dei utanfor feltet, går dei rett i bakken…!»

«Ja, og det er litt dumt, med tanke på at kroppane treng fullstendig ro for å kunne helast…!» Erika fingrar med anhenget på det strammaste gullsmykket.

«Følg med no, mektige Erika…! No skal dei frigjerast frå vektlaus-feltet…!»

Erika sit og sitrar, dirrar og småfniser. Pleiarane skrur av apparata. Ballongtryna ligg og flyt i vatnet – dei flyt faktisk som korkar sidan dei er so oppsvulma.

«Er det ein fare for at dei kan dukke under og drukne?» spør Erika.

«Dette er ikkje vanleg bassengvatn…!» svarer Natasha. «Dette er vatn med høgt saltnivå, lik det ein finn i til dømes Dødehavet…! Å dukke under er umogleg…! Dei skal liggje her og venne seg til tyngdekraft – og gjere andre heilt naudsynlege ting…!»

«Det er nok mykje inni dei som vil ut, ja…!»

Brått byrjar eit av ballongtryna, ei blondine med vakre, isblå auge, å vri sakte og lett på seg. Dei enorme, struttande brysta duvar, brystvortene er på storleik med druer. Ho vender lett på ballongtrynet og ser rundt seg med auge som framleis ikkje greier å fokusere. So boblar det godt like under vassflata, og kjakane blir tomatraude.

«Åh, so søtt…!» kurrar Natasha.

«Kva skjedde…??» spør den no sprengkåte Erika.

«Ballongtrynet feis…!» svarer legen og dekkjer til den maskerte munnen medan ho fniser.

«Naturens mirakel…!!» Erika legg ei lett skjelven dokkehand på sin esande byste.

Dei fem mannlege ballongtryna ligg på overflata med sine erigerte penisar stikkande opp av overflata som eit slags forplantingsrelatert teleskop. Dei byrjar ein etter ein òg å sakte strekkje seg og vri på seg.

Brått skyt urinstrålane i vêret ut av dei sprengjeferdige penisane. Mennene vrir på seg medan auga rullar bakover. Dei små munnane opnar seg litt meir. Det er nesten som dei prøver å stønne av lette.

«No pissar dei…!» seier Natasha.

«Hmm, du seier ikkje det…!!» Erika vrir på seg i stolen medan kjønnet hennar formeleg dampar under den stramme kjolen.

Alle 10 ligg der og fis og pissar – og snart byrjar dei å skite i tillegg. Det utmerka reinsesystemet til bassenga greier derimot å fjerne etterlatenskapane slik av vatnet ikkje forblir skite. Enorme mengder gass og urin strøymer ut som frå ein sprokken demning. Erika sine auge kryssar seg – ho ser ut som eit vilt dyr i full brunst. Etter kvart sluttar tømmingsprosessen hjå dei alle.

«Du lurer sikkert på kvifor dei alle har perler i øyra…!» seier Natasha.

«Forklaaaar meg…!!» stønnar den fæle, vonde gratispa.

«Perlene overvakar puls, blodtrykk, O2-metning og temperatur…! Vi vil følgje med på dei til ei kvar tid…! Dette er jo hittil uprøvd teknologi…!»

«Mmmmm, akkurat som covid-sprøytene…!! Genialt jobba, forresten…!!»

«Det kan vel ikkje vi ta æra for, mektige Erika…!» Natasha flirer søtt. Ho legg ei hand lett på skuldra til den mektige kvinna. «No kjem det beste…!»

«Åhhh, er det meir…??»

Ein av mennene får plutseleg ei kraftig utløysing. Sæden sprutar fleire meter i vêret og treffer nesten taket fem-seks meter lenger oppe. Den søte jentepleiaren bak han får nesten dei uhyre dunstande kakene over seg, og må søkje tilflukt inn mot veggen. Sæd strøymer ut av staken i nærast endelause mengder, og stanken får alle til å hoste og hive etter pusten – inkludert Erika. So byrjar nestemann å ejakulere, og snart ligg heile gjengen av oppsvulma mannfolk og sprutar sæd til himmels.

«Eitt år gammal sæd som endeleg får kome ut…!!» stønnar Erika. Kjolen glir opp og avslører hennar nakne kjønnslepper – ho har ikkje på seg noko som liknar på truser. Hennar heilage høneheim er minst like oppsvulma som hjå dei kvinnelege ballongtryna.

Og når ein snakkar om sola… No byrjar òg kvinnene å få orgasmar. Eit heilt år av dei òg. Medan mennene sprutar, ligg kvinnene der og «damesprutar». Lukta av kjønn er so intens at Erika og Natasha til slutt må evakuere rommet.

Ute i gangen står dei og hiv etter pusten gjennom munnbinda.

«Dette var dei ti fyrste…!» flirer Natasha. «Framleis 50 igjen…!»

«Eg trur det greier seg for meg med ti…!!» stønnar Erika. «Eg… Eg må opp på kontoret igjen…!! Eg har særs mykje arbeid å gjere…!!»

Natasha sin latter rungar i gangen medan Erika trippar nedover. Ho ser ut som ein ballong som skal sprekke. Og i dag skal mange ballongar sprekke. Avballongifiseringa av det fyrste kullet på Håkonsvern med Å har byrja.