Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg «Proppen på toppen får kniven på strupen», publisert 19.april 2025.

Vår mann Karl må sjekke GPS-en på bilen fleire gonger der han står i vegkanten. Koordinatane og adressa stemmer, og på postkassen i vegen kan han skimte eit handskrive namn med «nordfjordsk» opphav. Han er midt ute i ingenmannsland, 45 kilometer nordvest for Lavik ferjekai, vel 50 minutt med bil på smale, svingete og direkte farlege vestlandsvegar. Sjølv om landskapet rundt han er vakkert, skogkledd og solbada, og ein smal, liten fjord glitrar som eit smykke, heng det likevel ei illevarslande kjensle over han. Om Ann-Helen i sin ivrige onani-iver gav han feil adresse, veit han kor ho held hus.

Ein rask titt på eigedommen som ligg på toppen av ein liten bakke, indikerer at her er verken folk eller bil. Hans eigen bil står parkert i vegkanten, like ved ein liten rasteplass der nokon har plassert ein benk. For uforståande kan det sjå ut som Karl berre har stoppa for å nyte utsikta, ta seg ein kopp termoskaffi og kanskje ta ein liten spasertur for å strekkje på beina. Her er ikkje mykje folk likevel. Næraste nabo bur langt utanfor høyreavstand om noko skulle skje. Næraste landhandel må då vere minst ei mil unna.

Han tek ein liten handpistol opp i hylsteret på beltet sitt. Ei svart skinnjakke skjuler våpenet. Som han åtvara sjefen sin, kan dette bli stygt og farleg. Karl har ein stødig puls på 100-talet der han låser bilen og spaserer i sundagstempo bortover vegen. Bakken opp til huset forserer han med lette, leikne steg.

Ein tilhengjar med plankar står i oppkøyrsla. Ein altan ber tydeleg preg av å vere under reparasjon, «nordfjordingen» held på å leggje nye plankar på golvet. I grunnen uventa, for han trudde ikkje at slike folk hadde evne og ikkje minst vilje til å utføre slike byggjeprosjekt. Han må nesten trekkje på smilebandet: Alle reglar har tydelegvis unntak.

Til hans store overrasking står altandøra vidopen. Han skrevar over dei gapande hola på altanen og kik inn i stova. Ein stor flatskjerm pyntar veggen. Fleire veggseksjonar med bøker og bilete dekorerer dei andre veggane. Ein lampe heng ned frå taket. Strikkesaker ligg på bordet. Ein kopp med teksten «Verdens beste bestemor» står på salongbordet.

Han klør seg i hovudet. Hadde han ikkje visst betre, ville han ha trudd at han var i stova til ei tilårskomen dame. Her er det noko muffens. Har han fått feil opplysningar? Namnet på postkassen er derimot ikkje til å ta feil av – ingen ekte nordmenn heiter noko slikt. Kanskje fienden prøver å lure han.

Inne på kjøkkenet står tre nybakte brød til lufting på bordet. Omnen står halvopen. Ein berbar PC står open på kjøkkenbordet. Karl flyttar litt på datamusa og kjem rett inn på skrivebordet til PC-en. Maskina er ikkje eingong passordbeskytta. Han opnar av rein nyfikne internett, og kjem inn på det som ser ut som ein blogg. Skriveglad bestemor, heiter den. Ein rask titt på den indikerer at den består av naturbilete frå nærområdet, ein og annan topptur – og grådig mange kattebilete.

Og snakkar ein om katt… Brått kjem ein skogkatt spankulerande inn altandøra. Det er same katten som det er bilete av på bloggen. Den stoppar opp og ser på Karl med hovudet lett på skakke. Karl ser tilbake, og legg òg hovudet lett på skakke.

Når byrja «nordfjordingar» å ha kattar? Dei kan knapt ta seg av potteplanter! Her er det verkeleg noko som ikkje stemmer!

Han høyrer ein bil stoppe på grusen utanfor. So lyd ei bildør som opnar seg og lukkar seg. Deretter den illevarslande lyden av føter.

«Ingolf!» lyd ei damestemme utanfor. Katten snur seg mot ho og mjauar. «Ingolf, ikkje spring oppå altanen! Du kan falle ned og slå deg helselaus! Jøye meg!»

Inn i stova kjem ei dame som har bikka 60 med god margin, med brunraudt hår, store, isblå auge og ein mager kropp. Ho ser indignert på katten Ingolf, som står der og ser dumt på ho.

«Javel, ja, du berre står og ser på meg,» seier dama. So ser ho på PC-en. «Hmm, er dataen framleis på? Eg har jo vore ute i over ein time. Jaja. Gammalt skit.» Ho trekkjer på skuldrene og går inn på kjøkkenet. «Eg lyt ha meg litt kaffi. Det er framleis halvannan time til eg må på jobb. Kan like godt dusje òg.»

Dama tek av seg treningsjakka og den tettsitjande skjorta. Ho openberrar ein sports-BH som held på plass eit par anstendige bryst. Treningsbuksa glir av ho. I berre BH og ei svart truse trippar ho inn på badet. Ingolf blir ståande på golvet med hovudet på skakke.

Ut av skapet under kjøkkenvasken kjem Karl snikande. Vill i auga og lett skjelven beinar han ut døra so fort at skinnjakka hans har problem med å halde følgje. Ingolf mjauar febrilsk.

«Hald kjeft der ute!» gneldrar kjerringa frå badet. Lyden av rennande dusjvatn høyrest. «Du skal få mat når eg har dusja! Ho mor kan ikkje vere to stader på éin gong (bortsett frå på jobb, vel å merke)!»

Karl tek bakken ned til hovudvegen i tre og eit halvt steg. Han mønstrar postkassen frå topp til tå. Det handskrivne namnet er utan tvil av «nordfjordsk» opphav – det er berre det at eit anna, heilnorsk namn står der òg, med langt mindre skrift. Dei ser ut til å dele postkasse. Han speidar opp mot huset. Det er utan tvil ein kjellaretasje der. Kanskje «nordfjordingen» leiger hjå ho? Det er isofall den perfekte gøymestaden for eit av dei farlegaste våpena i Vestland fylke. Her må det utan tvil meir research til.

Mannen sit i bilen og drikk kaffi, framleis skjelven. Det var jaggu like før han skaut ei uskuldig, skriveglad bestemor! Han ringjer sjefen sin.

«Hallo, Karl,» svarer den milde, dempa damestemma. «Korleis går oppdraget?»

«Eg heldt på å drite meg ut,» svarer han. «Målet mitt bur ikkje i sjølve huset. Han ser ut til å leige i kjellaren.»

«Ja, eg har sjekka adressa. Dama som bur der gjer ikkje ein katt fortred.»

«Ja, ho bur bokstavleg tala med ein katt. So ho har ingenting med fienden å gjere?»

«Vel, bortsett frå at ho er ei Arbeidarparti-dame, har ho reint mjøl i posen. Men leigebuaren hennar, derimot… Han er utan tvil del av gjengen.»

«Godt å høyre. Då var ikkje dette ein fullstendig bomtur. Skal eg vente til han kjem heimatt?»

«Ja, med mindre du har lyst å ringje han og spørje kor han er.»

«Hehe, då ventar eg heller. Ap-bestemora nemnde noko om at ho skulle på jobb om halvannan time.»

«Hmm, ho byrjar på jobb om ettermiddagen, altso? Då jobbar ho nok innan helse.»

«Ja, kven elles byrjar på jobb når andre sluttar? Då får eg minst sju og ein halv time til å gjere research.»

«Godt. Ring meg når du har meir å rapportere.»

«Skal bli, Inger-Lise.»

«Ikkje… ikkje kall meg det, er du snill. Vi kan bli avlytta.»

«Orsak.»

Karl legg på. Han får rynker i panna. So det er farleg å bruke namnet på sjefen, men ikkje hans eige namn? Det seier vel litt om hierarkiet hjå den arbeidsgjevaren. Dei på golvet kan alltids ofrast.

Kaffien smaker ikkje so veldig godt. Billegaste merke, og fire timar gammal. Klokka er halv eitt. Rundt klokka to skal den skriveglade bestemora på jobb og slite seg ut. Det skal bli spennande å sjå kva som er i den kjellaren.