Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg «Erika og Tara Louise», publisert 25.mai 2025.

Kontorslaven Elin, spøkjelset Merete og hovudet Sofie er fanga i si urokkelege tresemd heile 17.mai. Det er ikkje før ei søt pleiejente med munnbind kjem klokka ti om kvelden at noko får Sofie til å sveve vekk frå vindauget. Elin strekkjer og vrir på seg, desperat pissetrengt. Ho ser som ein tiggande hund på pleiejenta, og dei raude bollekjakane får eit svakt smil over seg då ho ser eit eingongskateter i «helsefagarbeidarbalja» som jenta har med seg. Endeleg skal ho få tømme den enorme, sprengfulle blæra!

Elin blir avkledd den varme bunaden og sit der naken, med ingenting anna enn sølvsmykket med det hjarteforma diamantanhenget og perleøyredobbane. Dei er identiske med smykka til Merete, for det er dei same smykka. Dei breie låra glir lett frå kvarandre og openberrar «høneheimen». Kontorslaven bit seg lett i leppene då jenta går ned på kne og byrjar å opne opp dei særs oppsvulma og fuktige kjønnsleppene. Snart glir eingongskateteret lett og leikent inn.

Auga til Elin kryssar seg då urin byrjar å sildre ut. Ei urinflaske blir sakte fylt opp, heile to liter. So trekkjer jenta kateteret ut igjen, og porten er stengt for no. Det er ikkje det at blæra er tom, men urinflaska som er full. Etter den høgst naudsynlege (delvise) tømminga av den sprengfulle blæra, blir Elin vaska og kjærteikna etter alle kunstens reglar. Ho skjelv av vellyst og ønskjer at seansen aldri skal ta slutt.

Då pleiejenta er ferdig med kveldsstellet, sit Elin der på randa av orgasme, kledd i ein svart, tettsitjande kjole med høg hals. Smykket glitrar vakkert mot det svarte stoffet, perlene ser meir tindrande ut enn nokosinne. Utan eit ord forsvinn jenta ut av kontoret.

Elin har blitt døsig og dorsk av denne temmeleg intense prosessen, og sit der og småduppar. Ikkje lenge etter sovnar ho der ho sit.

Merete, derimot, er alltid vaken. Ho ser hovudet til sin tidlegare sjef kome tilbake i vindauget. Dei to stirar kvarandre beint inn i synet. Og denne intense blikkontakten held fram når mørket omsider seinkar seg. Gjennom heile den korte mainatta ser dei på kvarandre. Ingen kan trekkje unna blikket. Når sola byrjar å kjærteikne landskapet, svevar dei framleis der.

Elin vaknar med eit djupt stønn, og då forsvinn Sofie-hovudet for denne gong. Dei små dokkenevane byrjar å kjærteikne tastaturet. Ho opnar chatprogrammet til Håkonsvern med Å og skriv til Erika. Ho skulle ha vore på jobb no, sjølv om det er sundag. Har ho kanskje teke seg avspasering?

Klokka halv åtte kjem ei ny maskert pleiejente inn med frukost. Erika har ikkje svart på meldinga Elin sendte til ho. Kanskje ho søv frampå, sidan ho jo feira 17.mai i går.

Dagen går utan at Erika gjev lyd frå seg. Då Elin endeleg får blæra delvis tømt om kvelden, har ei uro byrja å oppstå i kontorslaven. Det er ikkje likt Erika å ikkje skrive tilbake når ein tilsett etterlyser ho. I ellevetida sovnar Elin igjen – og Sofie dukkar opp igjen og stirar Merete beint i synet. Dei to held fram stirekonkurransen sin denne natta òg.

Måndag morgon klokka halv ni prøver Elin å ringje Erika sin arbeidstelefon. Den går rett til talemelding utan at nokon svarer. Det same er tilfellet med hennar private telefon. No er Elin temmeleg sikker på at noko har skjedd.

Ho ringjer eit nummer ho vanlegvis aldri ringjer, og som ein berre skal ringje om det er absolutt naudsynleg.

«Hallo?» svarer ei mild, dempa damestemme.

«Hei, dette er Elin på Håkonsvern med Å…!» seier ho med si mjuke, underdanige stemme. «Erika har ikkje kome på jobb…! Ho har ikkje vist seg her sidan laurdag morgon…!»

Ein kort pause lyd i andre enden.

«Eg er på saka,» svarer damestemma til slutt. «Takk for at du ringde.»

Sambandet blir brote. Elin strekkjer sakte på seg medan eit svakt, skjelvande stønn slepper ut av det vesle damefjellet.

I denne augneblinken dukkar Sofie opp igjen utanfor vindauget. Elin frys til, og det same gjer Merete. Dei to følgjer Sofie sitt blikk i det hovudet svevar mot vindauget lengst vekke frå dei – det står nemleg på gløtt etter at pleiejenta opna det for å lufte ut den særs tunge lukta av våt fitte.

For fyrste gong på over eit år prøver Sofie å kome seg innandørs. Men, akkurat då ho står på randa av å kome inn i varmen, blir ho støytt vekk. Med ein gapande kjeft av sjokk og skam skyt ho til himmels og forsvinn gjennom skylaget.

Elin sit der med hakeslepp og store auge. So trekkjer ho på skuldrene. No har ho i det minste eitt problem mindre!

*

Stig, Ove, Nils og Truls sit på terrassen til sin staselege residens i nærleiken av Hjellestad sør i Bergen. Sola skin frå skyfri himmel, og temperaturane ligg i øvste del av 20-talet. Dei har akkurat skjenkt seg kaffi, då ein av mobiltelefonane ringjer. Stig tek den opp.

«Hallaien,» seier han. «Eg tenkte meg at du ville ringje.»

«Ja, eg fekk ein viss telefon nettopp,» svarer den milde, dempa damestemma. «Elin på Håkonsvern med Å lurer på kor sjefen hennar er.»

«Hehe, eg reknar med Erika er etterlyst no, ja,» seier Stig. Nils, Ove og Truls flirer skummelt der dei sit. «Eg sat akkurat og tenkte på å ringje Elin sjølv.»

«Kvifor slikt hastverk? Erika stikk ikkje av der ho sit.» Ein mild, dempa latter høyrest. «Lat Elin og resten av dei psykopatane sveitte litt. Det er jo framleis berre måndag. Lat det gå ei veke, minst.»

«Oi, dei kjem til å skjelve i buksene på høgste hald.»

«Lat dei skjelve. Dei fortener det.»

Dei fire fotogene fyrane humrar og kneggar. Ein av dei tek opp mobiltelefonen sin og opnar ein app på den. Det viser seg å vere eit kamera som filmar det vesle rommet der Erika og vakre Tara Louise sit. Dei er fanga i kvarandre sine blikk, like håplaust fanga som dei er i sine eigne kroppar. Han nikkar fornøgd, før han lukkar appen. Sjefen har rett – Erika stikk ingen stad. Og dei har særs god tid.  

Nokon som derimot ikkje har god tid, er visse personar høgt oppe i den norske djupstaten. Ute på Håkonsvern med Å har styret slått full alarm. Mektige Erika har ikkje vist seg på to døgn, og ho er den som styrer skuta. Mektige menn i dressar møtest seint måndag ettermiddag på kontoret til Erika. Ein av dei har ein mobiltelefon som står på høgtalar.

«Slik er situasjonen,» seier den eine mannen. «Erika er forsvunnen. Vi fryktar at nokon kan ha kidnappa ho.»

«Det er min hypotese òg,» seier den velkjende milde, dempa damestemma. «Ein utru tenar har leke til fienden at Erika skulle til sentrum og feire 17.mai. Dette er omtrent den einaste dagen i året ho forlèt basen, so det er langt frå tilfeldig.»

«Kva gjer vi?» spør ein annan dressmann.

«Vi må vente til kidnapparane tek kontakt med oss. Om det so tek ei veke. Eller ein månad.»

«So lenge? Kva om dei tek livet av ho?»

«Dei er nok ute etter å oppnå noko. Ein kidnappar ikkje folk for moro skuld. Dei vil ha nokon i byte mot Erika. Kanskje nokre av ballongtryna.»

«Ja, vi har nok trakka på ein del tær. Pårørande. Ektemakar. Barn.»

«Og no er dei tærne temmeleg forbanna. Forbanna nok til å bortføre Erika.»

«Vi må utnemne ein konstituert leiar i mellomtida.»

«God idé. Har vi nokon i sikte?»

Ein liten pause følgjer. So seier den milde, dempa damestemma:

«Eg har ein kandidat i tankane.»

*

Tidleg tysdag morgon vaknar Elin med eit gisp. Ho sit i sin fange-kontorstol kledd i ein mørkeraud, tettsitjande kjole med høg hals. Sølvsmykket og perleøyredobbane glitrar i det forlokkande sollyset. Eit visst hovud har forsvunne – heldigvis! Merete, derimot, er der framleis, låst fast i sitt hjørne.

To pleiejenter kjem inn i rommet, følgt av ein mann i dress. Elin ser forundra på han, fyren verkar underleg kjent.

«God morgon, Elin,» seier han. «Vi har dårlege og gode nyheiter til deg.»

«Eg lyttar…!» seier Elin medan ho sakte strekkjer på seg.

«Erika har blitt bortført, og vi ventar på at kidnapparane skal ta kontakt,» seier mannen. «Det er den dårlege nyheita. Den gode nyheita…» Ein kort pause som får Elin til å formeleg spisse øyra. «Håkonsvern med Å må ha ein konstituert leiar, og ein kandidat har blitt utpeikt.»

«Kven skal det vere?» spør kontorslaven.

«Du.»

Elin får hakeslepp. Fyrst trur ho at han spøkjer, men då ho ser det alvorlege ansiktsuttrykket hans, går det sakte opp for ho at han meiner alvor.

«Eg?» Ho blir tomatraud i den store bollekjakane. «Men eg er jo berre økonomi- og rekneskapsansvarleg…!»

«Og no skal du bli konstituert leiar. Pleiejentene er her for å… gjere deg meir leiaraktig.» Han klappar ei av dei på skuldra. «Eg skal late dykk vere i fred. Du må gjennom ein viss… frigjeringsprosess.»

Med eit uleseleg smil forlèt denne dresskledde herren kontorlokalet.

Dei to maskerte pleiejentene går bort til Elin. Ei av dei løftar opp den raude kjolen slik at korsryggen til Elin blir eksponert. Der sit det ein kvit propp. Dei viklar den laus, og den viser seg å vere ei lang, tynn nål som i over eit år har lamma all muskulatur frå livet og ned. Det er akkurat som nokon slår på ein brytar. Herlege ilingar byrjar å gå gjennom heile det vesle damefjellet. For fyrste gong sidan ho vart fanga greier ho å bevege føtene. Eit djupt, djupt stønn går gjennom ho då ho sakte reiser seg frå stolen.

Kontorslaven Elin står på bein som ikkje har bore ho på eit år. Den knekk og knakar i muskulaturen. Ho strekkjer seg medan knekkelydane mjukar opp heile kroppen.

«Åååå, kor godt…!» stønnar ho medan ho bit seg i leppene. Ein lang, lang fis skyt ut av ho. «Mmmm, kor pissetrengt eg er…!»

Merete kan ingenting anna enn gispe av forbausing då ho kjenner noko trekkje i brystvortene og klitoris. Ho blir tvinga til å følgje etter den plutseleg mobile dama.

Elin vraltar bortetter golvet og finn næraste toalett. Nok eit djupt, høgt stønn høyrest, saman med lyden av urin som treffer doskåla. Den konstituerte leiaren er frigjort – og ho håper dette ikkje er ei mellombels løysing!

Merete svevar over ho, synleg intrigert. Denne såg ho ikkje kome!