Framhald av «Engene, del 2».

Dei neste tidsaldrane este vi oss sakte større og større på vår vandring gjennom havet av sukkerspinnblomar. Ein vakker dag såg vi noko som likna på ein struktur i det fjerne. Då vi nærma oss den sakte, men sikkert, såg vi at det var noko som likna på ein bomstasjon. Til vår lamslegne forbløffing oppdaga vi at der stod vesen som likna på Denise i kø der. Svære kvinnevesen med langt mindre mannsvesen sitjande oppå seg, og festa til dei med tynne gullkjeder mellom kukringane og halsringane. Då vi stilte oss bak dei, såg vi at køa strekte seg so langt auget kunne sjå. Kva dei alle stod å venta på, var umogleg å avgjere.

Der var eit slags slusesystem der, og dei enorme kroppane passa perfekt inni desse. So fort Denise gjekk inn i den slusa, kom gylne lenkjer ut av ingenting og festa seg til halsringen hennar. Den andre enden av desse tjukke lenkjene låste seg i eit spor på kvar side av slusa, slik at ho kunne gå framover eitt steg av gongen.

«Kva er dette for noko…??» spurde eg og strekte sakte på den æveleg kitlande kroppen min.

«Eg trur det er ein slags grenseovergang…!!» stønna Denise-vesenet. – «No må eg stå i ro…!! Blæra mi kjem til å eksplodere…!!»

Eit djupt, nesten infrasonisk stønn kom frå den enorme, enorme kroppen. Ho bøygde hovudet sitt bakover, og det gjorde eg òg.

Dei andre vesena stønna og vrei på seg på liknande måte. Dei såg nesten ut som oss alle saman; dei hadde vandra rundt på engene truleg lenger enn det noverande universet hadde eksistert, med sine sprengjeferdige blærer og «nesten-orgasmar», og no hadde dei omsider kome seg til grenseovergangen. Ingen visste kva som var på andre sida.

Snart kom det fleire og fleire andre vesen bak oss. Køa bevega på seg, om enn utruleg, pinefullt sakte. Kjedene i spora på slusene trekte Denise med seg steg for steg framover. Gjennomsnittleg gjekk det seks timar mellom kvar rørsle, og desse rørslene vart det etter kvart milliardar av. Blæra mi skvulpa, kuken kitla og kroppen este.

Etter kvart som tida gjekk este Denise betydeleg i storleik – no var ho truleg større enn ein semitrailer. Eg var nok på storleik med ein elefant no, om ikkje større. Puppane mine var større enn nokon puppar som fanst på Jorda, og magen min og ballane mine var so enorme at ein familie på fire kunne bu i dei.

Plutseleg glei det enorme kvinnevesenet og den komparativt vesle mannsskapningen gjennom porten. For fyrste gong kunne vi sjå kva som hadde vore skjult for oss i all den tida.

To blonde, smellvakre damer helste på dei med høflege smil. Dei hadde på seg mørkeblå, tettsitjande uniformer med gullknappar og kvite silkeskjerf. Jakkene var knappa ned slik at eg såg dei djupe kløftene deira og den kvite, jomfruelege huda. Dei hadde små, blå hattar som sat søtt på skakke. Dei såg meir ut som flyvertinner i eit luksusflyselskap enn grensevakter. Dei var identiske tvillingar. Begge gjekk med eit identisk sølvsmykke, som hadde ein liten medaljong som anheng – bokstaven «E» stod å lese på begge. Den desperat pissetrengte Denise stod der og skalv og dirra.

«Greitt, no er det dykkar tur…!!» sa den eine med ei ekstremt behageleg stemme. Kvar staving fekk det til å gå herlege ilingar gjennom meg. – «Ver venleg å kom bort her, so skal vi undersøkje dykk…!!» Denise lydde i desperasjon. – «Eg veddar på at de er desperate til å krysse grensa…!!» Ho prikka lett sine lange fingernegler over den enorme magen til Denise. Ho kunne ikkje gjere anna enn å vri på seg og raute djupt. Dei to venleikane kniste søtt. – «Eg veit, kjære…!! Du har venta veldig lenge, og eg tenkjer det skal bli godt å endeleg tømme den blæra…!! Dette tek ikkje lang tid…!!» Ho beit seg i leppa, før ho vende seg mot tvillingsystera.

«Vi skal undersøkje om du har halde din del av avtalen…!!» sa den andre tvillingen. Ho trippa over til baksida på Denise medan den fyrste tvillingen vart ståande framfor oss. Eg glodde desperat på den store struttepuppane og den djupe kløfta. Den fyrste tvillingen bøygde seg framover slik at kløfta vart endå djupare, nesten ein avgrunn. – «Høyr nøye etter…!! No skal systera mi sjekke anus og vagina på deg…!! Gå ned på kne, slik at ho kan nå opp til deg…!! Det kjem nok til å kitle litt…!!»

Denise gjekk desperat ned på kne. Eg kunne ikkje sjå kva den andre tvillingen dreiv med der bak, men eg høyrde vag knising. Denise stønna, skalv, rauta og klynka.

«Labiaringen er intakt…!!» høyrde eg ho seie der bak. – «Alt ser bra ut…!!»

«Strålande, kjære…!!» sa den fyrste tvillingen. – «Då er det på tide å klyve av transporten din…!!» Ho vende sitt isblå blikk mot meg. – «Eg skal no fjerne kjeda slik at du blir fri frå ho…!!» Med ei elegant rørsle opna ho den knøttvesle smykkelåsen til kjeda. Eg glei sakte av den mjuke, glatte huda og sveva sprengjeferdig i lufta. Denise rauta der ho stod på kne. – «No er de skilde…!! De kan no gå gjennom porten…!!»

Dei to trekte seg høfleg til side. Denise vagga gjennom porten – ho passa akkurat gjennom. Ein av tvillingane gav meg eit lett dytt i den svære rumpa, og eg glei igjennom eg òg.

Vi var ute av engene.

**

På den andre sida kom vi inn i noko som såg ut som ein hangar. Bygningen var so svær at vi ikkje kunne sjå til enden av den. Ut av ingenstad dukka det opp to smellvakre blondiner. Akkurat som «flyvertinnene» på andre sida av porten, var desse to tvillingdamene kledde i liknande uniformer, men deira var bleikblå. Kvite silkeskjerf pynta halsane deira, og sølvsmykke med bokstaven «E» i ein medaljong glitra mot den kvite, jomfruelege huda. Deira massive, struttande puppar såg ut som dei skulle rive jakkene opp. Sølvknappane heldt sovidt jakkene igjen. Med høflege smil nærma dei seg oss. Dei bleikblå hattane sat søtt på skakke oppe på dei blonde hovuda.

«Velkomen til Avgrunnane…!!» sa den eine med si mjuke, pirrande stemme. Dei bleikblå auga glitra i det kunstige lyset frå eit tak som må ha vore ein kilometer oppe. – «Berre følg oss, so skal vi fjerne ringane og pluggane…!!» Ho kniste søtt i det ho lokka oss. Vi følgde etter dei, meir desperate enn nokosinne.

Vi gjekk gjennom hangaren ganske lenge, heilt til vi kom til eit langt bord med fleire sølvfarga verktøy. Med klinisk profesjonalisme greip den andre tvillingen eit par av noko som såg ut som uttrekkjartenger, før ho trippa bort til baksida av Denise.

«Bøy deg ned, kjære…!!» kviskra den fyrste tvillingen i øyret på ho, og Denise lydde i patetisk desperasjon. Snart stod ho på kne med rumpa i vêret. Hennar stengde kjønnslepper var oppsvulma og dirra. – «Høyr nøye etter, du…!! No skal kollegaen min fjerne ringen som held kjønnsleppene dine samla…!!»

Eg hang og sveva i lufta medan eg desperat såg på dette. Den andre tvillingen kappa av den tjukke gullringen med noko som såg ut som ei avbitartong. Kjønnsleppene glei straks frå kvarandre, so oppsvulma og glinsande som dei var. Ein gyllen runding var der urinrøyret var. Den andre tvillingen gav tommelen opp til den fyrste.

«Okei, søte deg, no har kollegaen min fjerna ringen…!!» sa den fyrste og strauk Denise over dei enorme bollekjakane. – «Ikkje sant det kjennest godt ut…??» Denise nikka medan tårene trilla nedover dei kokande, tomatraude kinna. – «No skal ho fjerne urinrøyrpluggen…!! Men du kan ikkje tisse enno…!! For å gjere det lettare for deg å halde deg lite grann lenger, skal ho plassere fingeren sin på urinrøyret…!! So skal vi gå til ein ledig Avgrunn der du endeleg, endeleg, endeleg skal få tisse…!! So hald ut litt til, skatten min…!!»

Eg observerte i pirrande pine korleis den andre tvillingen brukte ei uttrekkjartong til å sakte dra pluggen ut av urinrøyret. Pluggen var gummiaktig og på storleik med ein fargeblyant, og på enden av den var ein stor ball plassert – den andre tvillingen måtte vri og vrikke litt på den ei stund før den kom ut med eit høgt «plopp». Denise stønna særs grovt og djupt, det var nesten ei buldring som kom frå den enorme kroppen. Den andre tvillingen la lett og leikent fingeren sin over den hamrande, pulserande urinrøyrsopninga, og heldt med dette tilbake dei milliardane på milliardane av liter som må ha vore der inne.

Vi byrja å bevege oss, eg sveva etter dei ein tanke forvirra. Eg ville spørje dei når dei skulle fjerne min plugg, men eg var no so katastrofalt opphissa at tunga mi nekta å lyde meg.

Til slutt kom vi ut av hangaren og kom til noko som såg ut til å vere ein botnlaus avgrunn – eit digert, digert krater som hadde ein diameter som strekte seg nesten til enden av horisonten.

«Greitt, kjære, høyr nøye etter…!!» kviskra den andre tvillingen til Denise. – «No skal eg fjerne fingeren min frå urinrøyrsopninga di…!! So, utan å søle ein drope, skal du leggje deg på rygg, spreie beina og vente på ordre…!! Du får ikkje tisse ein einaste drope før vi ber om det…!! Her handlar det om taiming…!! Forstår du…??» Denise nikka med eit djupt, buldrande raut. – «Fint…!! No fjernar eg fingeren…!!»

Urinrøyrsopninga til Denise var endeleg fri. Vesenet som truleg var på storleik med ein einebustad, la seg klønete på rygg og spreidde beina. Den andre tvillingen stilte seg framfor den oppsvulma, klissvåte, hamrande, pulserande vaginaen. Denise ville ingenting anna enn å pisse, men våga ikkje å klemme ut ein einaste drope når denne vakre dama med den søte, bleikblå uniforma og silkeskjerfet stod framfor ho.

«Vi ventar berre på herskarinna vår…!!» sa den fyrste tvillingen, før ho kasta eit blikk på meg. Eg strekte og vrei på meg. – «Ah, der kjem ho…!!»

Eg snudde meg sakte og klønete rundt i lufta. Ei blondine med ein bleikblå, fotsid kjole dukka opp. Kjolen avslørte skuldrane hennar, øvre del av ryggen og den djupe kløfta. Brystvortene på dei store, struttande puppane var godt synlege. På hovudet hadde ho ein krans som var laga av desse underlege sukkerspinnblomane. Rundt halsen hennar glitra det sju sølvsmykke i ulik lengd, alt frå tettsitjande til vide. Det fyrste hadde ei stjerne som anheng. Det andre hadde eit hjarte. Det tredje hadde merkeleg nok ein liten frosk. Det fjerde var eit sølvkors. Det femte hadde eit pentagram. Det sjette hadde bokstaven «E». Og det sjuande og vidaste, som var halvvegs nede i kløfta, hadde ein erigert penis som symbol.

Eg kjende ho straks igjen. Det blonde, alveaktige håret. Dei bleikblå auga. Den bleike hudfargen. Den høgverdige, overlegne veremåten. Dei store, struttande puppane.

Det var Ejakuline!

«Mmmm…!!» stønna eg i det eg nesten kom igjen.

«Vel, er det ikkje Einar og Denise…!» sa Ejakuline då ho stod mellom våre torturerte sjeler. Ho hadde eit overlegent lite smil i sitt bleike, nordiske ansikt. – «De kom dykk heilt til Avgrunnane…! Vi trudde aldri de ville klare det…!» Ho klappa hendene sarkastisk saman. – «Bra for dykk…!» Ho snudde seg mot Denise. – «Døyr du etter å pisse?» Denise nikka desperat. – «Trekk dykk til sida…! Lat ho få tisse…!»

Den andre tvillingen trekte seg audmjukt til side. Brøkdelen av eit sekund seinare eksploderte urinen ut av Denise i ein episk straum. Strålen rakk nesten halvvegs ut i det enorme krateret. Eg var so misunneleg at eg hang der og grein. Ejakuline snudde seg mot meg og lo kraftig og mektig.

«Denise fortener å tisse…!» sa ho til meg. – «Det gjer ikkje du…! No skal du sjå på at ho fyller heile Avgrunnen med pisset sitt…!» Ho lente seg mot meg. Dei mange glitrande sølvsmykka dingla sakte og illevarslande. – «Og etterpå skal du drikke alt saman…! Du skjøner, den einaste måten du kan kome deg vekk herifrå, er å liggje i sjøen og drikke alt innhaldet…! Då vil du kome til botnen, der den einaste vegen ut herifrå er…!» Ho la hovudet lett på skakke. – «Spørsmål?»

«Mmmm…!!» stønna eg i det eg nesten kom igjen.

Den mektige latteren hennar runga i heile det uendelege riket. 

Slik kunne det ha halde fram, og eg ville so intenst at det skulle halde fram. Men på eitt tidspunkt vart denne draumen so intens at eg diverre vakna. Eg låg der og pumpa sæd på den framleis sovande Denise. På den mjuke, varme ryggen hennar. Ho opna sine vakre, blå auge og snudde seg mot meg med eit perplekst uttrykk i ansiktet.

«Kva faen?» spurde ho med smale morgonauge. – «Kom du nettopp over heile ryggen min?»

Og frå der gjekk ting litt til helvete.