Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg «Det kjæraste vi eig», publisert 27.juni 2025, og «Steinansiktet på Lagunen», publisert 29.juni 2025.

Vår mann Karl har vore ein fange i Tenkjestraumen i over ein månad no. Heksene Line og Victoria, som han mistenkjer er langt eldre enn dei framstår, ser ut til å ha gjort det til si livsoppgåve å fornedre og audmjuke han. Fangenskapet er totalt – han kan ikkje sleppe unna, verken frå dei eller frå seg sjølv. Og han må alltid gå i kjolar og ymse smykke, helst so søte og nusselege som mogleg. Kjæta hans er til å ta og føle på, han føler seg heile tida på randa av ei utløysing som aldri kjem – i staden får han ein «nesten-orgasme». Tilstanden er like uforklarleg som den er obskøn. Han har garantert blitt offer for deira beksvarte magi.

Trass sin vonlause tilstand, har han ei utmerka intellektuell forståing av kva som skjer. Stig, Ove, Nils og Truls forsvinn brått over natta når julisola steikjer som verst. Han greier å snappe opp at Line og Victoria har arrangert ei reise nordover for dei. Dei kjenner folk, for å seie det mildt. Grytidleg om morgonen tek eit privatfly av frå Flesland med dei fire fotogene fyrane inni. Dei skal visstnok til den urgamle heksa som går under namnet «Ordføraren», og ho bur so langt nord og aust i Noreg som det er fysisk mogleg å kome. Kanskje til og med enno lenger aust, djupt inne på den golde Kolahalvøya.

Alt dette fangar han opp ved å intenst lytte til Line og Victoria sine samtalar. Gjerne medan dei køyrer i den kvite Volkswagen Caravellen, når han alltid sit der heilt lamma med desse hersens, utruleg kitlande lammearmbanda. Han er heilt ute av stand til å røre kroppen, til og med blikket, men øyra hans fungerer utmerka. Og det sjølv om dei snakkar på ei særs arkaisk form av Bergensdialekten som dei truleg snakka i området på 1850-talet. Han har eit språkøyre av ei anna verd, og intellektet og intelligensen hans er like velkjent som dei er berykta – sjølv hans fiendar har måtte innrømme at han er uvanleg smart.

Heile kroppen hans kitlar intenst og endelaust, og det tek aldri slutt. Han sit der med steinansikt og stirande auge skjult bak mørke solbriller. Han blir kasta herleg hjelpelaust inn i den eine «nesten-orgasmen» etter den andre. Dei kjem ustoppelege som bølgjene som vaskar over ei strand som berre ligg der og skrevar og tek imot. Den sterke sola plagar han ikkje, for magien deira ser òg ut til å inkludere eit vern mot å bli overoppheta. Det er akkurat som solstrålane ikkje greier å penetrere dette tjukke skjoldet som omgjev han. Det forklarer kvifor to likbleike hekser kan gå ute i sola heile dagen utan å bli antyding til solbrent. Dei treng sovisst ikkje ekkel, klissete solkrem med høg solfaktor, og dei treng iallfall aldri bekymre seg for hudkreft. Eller nokon som helst andre kreftformer heller, for den del. Udødelege treng ikkje å frykte dødelege ting.

Driv hans arbeidsgjevar og leitar etter han no? Det er eit særs godt spørsmål, for han har ingen tilgang til nyheiter. Line og Victoria har null interesse av å vete kva som skjer i verda utanfor Tenkjestraum-bobla. Dei har ingen radio og ingen Internett. TV-apparat har dei truleg aldri eigd. Aviser kjøper dei aldri, for dei er truleg smarte nok til å vete at moderne nyheiter i beste fall har ei noko einsidig vinkling av saker og ting. Den informasjonen dei treng, får dei gjennom sine mange kontaktar på Lagunen storsenter.

Og snakkar ein om sola… Karl kjem nesten igjen der han ser Lagunen openberre seg. Caravellen glir lett og leikent inn på deira faste parkeringsplass. Med tanke på at dei er dei eigentlege eigarane av handlesenteret, er det godt mogleg at dei òg eig denne parkeringsplassen. Dei ser ut til å kunne ta seg til rette same kor dei går. Butikkeigarane tek imot betaling frå dei omtrent berre for rekneskapen sin del. Om heksene hadde kravd gratis mat, varer og tenester, kunne ingen ha nekta dei det.

Victoria skrur av motoren på doningen, og Line tek av armbanda på føtene til Karl, slik at han kan bevege kroppen – med unntak av armane og tunga, naturlegvis. Han blinkar og vender blikket fram og tilbake. Det er truleg ikkje nemneverdig sunt for auga å ikkje bevege seg eller blinke på nesten ein time, men slike bekymringar får han ta opp med fastlegen. Om han nokosinne har time der igjen.

Som ein stum, armlamma slave følgjer han i ein døs av herleg uverkelegheit etter dei to svartkledde heksene. Med det same dei kjem inn i det folketette senteret, tek dei kvar av hans ubrukelege hender og leier han. Han går der i midten som ei vakker brunette med steinansikt og perlechoker med eit æveleg dinglande sølvhjarte – og kuken sprengjer på innsida av det særs lette og luftige skjørtet. Han bit seg i leppene medan blikket vender seg hjelpelaust til sida. Dei er her nesten kvar dag, og enno har ingen reagert på den særs synlege bulen på skjørtet. Folk passar verkeleg sine eigne saker i dette miljøet. Men, på den andre sida, om nokon skulle snakke litt for høgt, eller om ein vektar skulle stoppe dei – so veit jo alle at det kan få stygge hekserikonsekvensar for dei. Folk er ikkje dumme, sjølv om handlingane deira sidan «pandemien» seier noko anna.

Sjølv flokkdyr ser kven som er venn og kven som er fiende, og at det lønner seg å halde seg inne med sistnemnde og kaste under bussen fyrstnemnde.

Dei mange butikkarbeidarane kastar heksene redde, glødande blikk i det dei passerer. Det er ei blanding av frykt og opphissing, det er truleg den effekten Line og Victoria har på vanlege dødelege. Dei vel seg ein klesbutikk der det står ei vakker, blond ungjente på herleg utstilling bak disken. Dei store struttepuppane eser i det ho trekkjer pusten, og dei isblå auga får eit glasaktig preg over seg. Vakre perleøyredobbar (so å seie identiske med dei til «A» nede i kjellaren i Tenkjestraumen) glitrar på kvar side av dei raudnande kjakane, og tre vakre sølvsmykke glitrar mot den nordiskbleike huda. Ho er kledd i ei svart, tettsitjande skjorte som openberrar den søte jentemagen, og i navlen glitrar eit lite, sølvforma anker. Ho har på seg eit kort, svart skjørt som knapt nok dekkjer hennar kvinnelege anatomi.

«God morgon, Henriette,» seier Line med si lyse jentestemme.

«G-god morgon, Line og Victoria…!» stotrar ungjenta med si endå lysare stemme. Ho er redd og underdanig der ho står og presenterer seg. Ei lukt av ungjentekjønn strøymer ut av ho som ein pueril gasslekkasje. «Kva kan eg hjelpe dykk med?» Ho faldar dei lett skjelvande hendene sine framfor seg. Armband raslar, dinglar og glitrar rundt handledda. Ringar held fingrane i ornamental fangenskap.

«Korleis trivst du i denne sommarjobben?» spør Victoria med si djupe jentestemme.

«Eg elskar den…!» svarer ho med eit lett stønn.

«Ja, du er ei av dei som likar å stå på utstilling,» seier Line med eit kaldt smil. Ho og Victoria ser seg rundt med høgverdige smil. «Her er ganske mange kundar som stikk innom. Og so går alle forbi ute i gangen, der dei ser søte Henriette stå og vise seg fram.»

«Åh, eg elskar å vise meg fram…!!» svarer ungjenta, som no ser endå meir komisk opphissa ut. Ho boblar og gløder der ho står.

«Det gjer mora di òg, og ho har jobba her sidan tidenes morgon,» seier Victoria. «Om du speler korta dine riktig, kan vi ordne fast stilling til deg her.»

«F-fast stilling…?? Eg har jo—» Ho bit seg lett i leppene medan ho vrir på seg. «Eg har jo søkt meg inn på juridisk fakultet i Bergen til hausten…!!»

«Verda treng ikkje fleire juristar.» Line flirer søtt, men nifst. «Men vi treng fleire søte blondiner med store, herlege puppar.» Ho slepper handa til Karl og trippar sakte bort til den bivrande ungjenta. «Kan eg få kjenne litt på desse herlege puppane?»

Ungjenta får hakeslepp der ho står. Derimot kan ho ingenting anna gjere enn å nikke kort. Ho vender blikket hjelpelaust til sida i det Line startar å varsamt stryke og klemme på dei store puppane. Kjakane til Henriette er raude som overmogne tomatar. Karl kjem nesten der han står – faktisk kjennest det ut som han skal eksplodere.

«For nokre prakteksemplar,» seier Line, før ho vinkar til seg Victoria. «Kom her og kjenn. Dette er ekte saker. Ingen silikon her i garden.»

Stakkars Henriette skjelv synleg der ho står. Victoria stryk og klemmer på puppane, og nappar lett i dei godt synlege brystvortene. Henriette slepper frå seg ein søt, katteaktig lyd medan auga er store og glasaktige.

«Du burde droppe BH-en i morgon,» seier Victoria. «Puppane dine struttar nok frå før av. Du treng ikkje slike feministinstrument.»

«Ja, dropp BH-en frå no av,» kviskrar Line i øyret på jenta. «Greitt, då går vi vidare. Og berre gløym jusstudiet, Henriette. Vi vil ha deg her for alltid.»

Line og Victoria stryk dei store kosepuppane hennar ein siste gong, før dei atter tek hendene til nestenkomande Karl og fører han vidare. Han kastar eit siste blikk på Henriette, som gøymer ansiktet sitt i hendene der ho står og skjelv. Det er uvisst om ho grin, eller om det rett og slett går for ho.