Dette er ei novelle. Alle personar og hundar er oppdikta. Basert på denne artikkelen frå Avisa OSLO.

Langs eit idyllisk vatn i ein av bydelane til Bergen går ei dame i 60-åra på tur med hunden sin, ein knøttliten tass som gøyr på alt som rører seg. Hunden kjøpte ho tilbake i november 2020, midt i den sokalla «pandemien». I likskap med mange andre lettlurte norske fjols, kjøpte ho hund for å ha noko å gjere på når alt var nedstengt, og Feite-Erna truga med portforbod for dei som ikkje hadde hundar å lufte. Ho hadde i likskap med fleirtalet av gjengen aldri i sitt liv eigd ein hund, og kjende til dømes ikkje til konsept som dressur og ei grunnleggjande forståing av hundepsykologi. Desse «pandemihundane» var no å finne overalt, og dei alltid kvinnelege eigarane hadde store problem å halde kontroll på dei. Ein kunne byrje å lure på om det var eigaren som gjekk på tur med hunden – eller hunden som gjekk på tur med eigaren. Eit forhold der den eine hadde 99% av makta medan den andre hadde 1%, er definisjonen på slaveri.

Ein tynn, svarthåra mann i 40-åra kjem joggande langs stien. Den vesle pandemihunden byrjar å bjeffe på innpust og utpust so mannen skvett til. Hunden hoppar omtrent i saltoar på bakken, og dama må halde bandet med det vesle ho har att av krefter. Mannen nikkar forskremd til ho, før han joggar vidare – dobbelt so raskt.

«Du må ikkje bjeffe slik, Mia!» seier dama med si håse, sprokne røyst. Deretter tenner ho dagens tjuande røyk. Ho går vidare med hunden medan ho dampar og stønnar.

Brått ringjer telefonen. Det tek ei stund før ho får fikla den fram og svart.

«Hallo, det er Mette,» svarer ho. «Åh, er det du, Sofie. Korleis det går? Dei det går no veldig roleg. No er eg pensjonist, og skal ikkje gjere ein skit!» Ho ler, før ho bryt ut i eit ofseleg hosteanfall som får Mia til å byrje å gneldre i panikk. «Slapp av, Sofie, det går bra med meg. Mia blir skremt av hosten min. Doktor? Nei, nei, nei, det er då ikkje naudsynt. Vi veit alle kvifor eg hostar.»

Ho skravlar, røykjer og hostar på innpust og utpust bortetter stien. Kvar gong ho hostar, gøyr Mia so ein ser ned i den vesle halsen hennar. Ei ung dame med barnevogn dukkar opp bak nokre busker og trillar inn på stien. Mia bjeffar so høgt at dama skvett til, og barnet i vogna byrjar å grine.

«Hjelpe meg, for eit bråk!» utbryt den stakkars unge dama.

«Ho er ikkje farleg, ho er berre redd!» seier Mette.

«Og det er min fire månader gamle baby òg no!» kjem det frå dama, før ho hastar vidare.

«Kva det var?» spør Mette, framleis på telefonen. «Ei nybakt mor vart skremt av Mia. Kan du forstå det? Ein hund på storleik med ein katt er då ikkje farleg! Folk er so lettskremde av seg. Det hadde nok vore verre om eg hadde gått her med ein svær labrador.»

Ho ristar blåsande på hovudet medan ho bruker den snart opprøykte sigaretten til å tenne seg ein ny.

Ein liten dronefamilie svevar forbi over vatnet. Dronefar, dronemor og fire dronebarn. Mette kastar eit langt blikk etter dei, medan Mia som vanleg gøyr og slår saltoar på bakken.

«Øh, Sofie, har du sett dronar i ditt nabolag i det siste?» spør Mette med ei småskjelven stemme. «Ikkje det, nei? Det verkar som om dei er overalt for tida. Kjem vi til å bli invadert av Putin, Trump og Noregsdemokratane? Tenk om dei drep Mia og lagar suppe av ho! Det skulle ha teke seg ut!»

Ho ler høgt, men bryt straks ut i ein svært stygg røykhoste. Ein svær slimklump landar på bakken, og Mia byrjar med éin gong å snuse på den.

«Nei, ikkje et dette, Mia. Det er truleg ikkje bra for deg. Vi to skal på Rema-en og kjøpe hundemat!»

To tenåringsgutar kjem på sykkel bortetter stien. Mia snerrar og glefsar i det dei køyrer forbi; hadde ikkje Mette halde tauet, hadde det vesle dyret bykst rett i strupen på dei. Dei storøygde ungdommane køyrer nesten ut i vatnet.

«For ein psyko hund!» utbryt ein av dei der dei trakkar for å kome seg vekk.

«Huff, ungdommen nu til dags!» utbryt Mette. «Øh, eg meiner no til dags. Eg er ikkje klar for heimesjukepleie, omsorgsbustad og sjukeheimsplass enno, Sofie. Eg har nokre år til der eg kan sitje på ræva og nyte mitt otium.»

Brått høyrer Mette slafselydar på bakken. Ho ser ned, og oppdagar ei rekkje sjokoladefigurar som er lagt ut på ei steinhelle på bakken. Det er 36 av dei, og dei er forma som harar, egg og høns. Mia glefsar i seg ein sjokoladehare med stor appetitt medan ho lograr med halen.

«Øh, Sofie, er det bra for hundar å ete sjokolade?» spør ho. «Hmm, veldig farleg, seier du? Åh Gud, kan Mia døy?! Hjelp, vi må kome oss til legevakta!» Ein kort pause. «Åja, vi kan ikkje ta hundar til legevakta? Jammen, kor skal dei hen då?» Ein annan kort pause. «Aha, til veterinær. Greitt, eg får ta og google etter ein. Er det dyrt?» Ein annan kort pause. Mette blir fem år eldre i ansiktet. «Jaja, då blir det ikkje julefeiring på Granca i år.» Ho sukkar og trekkjer på skuldrene. «Vel, eg kan ta ekstravakter på sjukeheimen – det har du rett i, Sofie. Bra eg har AFP. Då kan eg jo få både i pose og sekk.»

Mia blir brått stille og skjelven. Ein klynkelyd kjem frå ho – og ein liten hundefis. Mette feller ei tåre der ho står og småskjelv:

«Kven kan ha… Kven kan ha lagt ut sjokolade på bakken på denne måten, Sofie? Sjokolade er jo so dyrt for tida! Oi…» Ho held seg til hovudet. «Trur du nokon kan ha gjort det med vilje? Er folk verkeleg so dumme? Er det enkelte som hatar hundar, seier du? Dei er jo so snille!»

Mia kastar brått opp der ho står. Ein ny fis smell ut den vesle hunderæva, og dyret klynkar og ber seg. Dei knøttsmå beina nektar å lystre ho, so Mette må løfte ho opp og bere ho i veg.

«Eg må skaffe meg ei sånn beremeis, Sofie,» seier ho der ho trippar andpusten og forkava bortetter stien.

Seinare den dagen får politidama Fjolsine Flatbanck ein telefon frå ein bekymra veterinær i ein av bydelane i Bergen. Ho sit der og nikkar alvorleg medan ho noterer i ei lita blokk. Deretter legg ho på og ser med eit ottefullt blikk ut på dei illevarslande skyene på oktoberhimmelen. Ein eismal drone lurer i det andre vindauget, men då blondina og hestehalen hennar snur seg dit, forsvinn dronen lynkjapt.

«Betjent Drægebø!» roper Fjolsine med si skingrande damestemme. Ein skjeggete bamse med blankpolert isse dukkar opp i døropninga. «Det har skjedd igjen. Nokon har planta drapssjokoladar på ein tursti. Det er påskesjokolade, so den har garantert gått ut på dato. Ein hund omkom nesten etter å ha ete ein sjokoladebit.»

«Dette er fjerde gong denne månaden,» svarer han. «Har vi nokon mistenkte i sikte?»

Fjolsine sukkar:

«Dei einaste mistenkte vi har, er sjokoladane sjølve. Og sjokoladar snakkar jo ikkje.»

Begge to står der resignerte. So vender begge blikket mot himmelen utanfor. Er det ein drone dei ser i det fjerne? Nei, det var visst berre ein måse.