Ethan Huff i Natural News skriv:

Ein av hovudgrunnane til at nazisme feia over Tyskland tidleg i det 20.hundreåret er den eklatante vondskapen og perversjonen som hadde teke over, inkludert den til den homofile jødiske legen Magnus Hirschfeld, som skapte verdas fyrste transkjønnsklinikk i Berlin.

Kjent som Institutt for seksualforsking i Berlin, vart Hirschfeld sin transkjønnsklinikk øydelagt av nazistane etter at dei kom til makta, saman med mange andre vondskapar som hadde slege rot i Tyskland på den tida.

Scientific American klaga over undergangen til Hirschfeld sin klinikk i ein artikkel frå august 2021 [eigentleg mai 2021; oms.an.], der skribent Brandy Shillace skreiv at den «ville ha vore eit hundreår gammal om den ikkje hadde blitt offer for naziideologien».

Sjå kor eg grin, Schillace. Den verkelege historia som du burde ha skrive om, sentrerer seg rundt ein homofil jøde som forureina Tyskland og verda med den fyrste slaktarfasiliteten nokosinne, der Hirschfeld eksperimenterte på hundrevis av menn ved å kappe av dei kjønnsorgana og bruke huda og vevet til å prøve å rekonstruere falske vaginaer.

Hugs at dette var i 1919, lenge før Internett og sosiale media kunne ha forureina sinna til folk med slike styggedommar. Gjennomsnittspersonen kunne aldri i sine villaste fantasiar ha drøymt om slik vanvitig vondskap, men Hirschfeld var openbert ikkje ein gjennomsnittsperson.

Det viser seg at Hirschfeld spelte ei påverkande rolle i å normalisere ikkje berre homofili, men òg transkjønnsideologi og andre perversitetar i det tyske samfunnet, eit samfunn som til slutt prøvde å få tilbake i Pandora si øskje alt Hirschfeld sleppte laus under framveksten av nazismen. […]

Responsen til det tyske samfunnet på LGBT-perversjonen var nazisme

Hirschfeld skreiv eit manifest med tittelen Den seksuelle historia til verdskrigen rundt den tida han forlét praksisen sin, og lanserte eit korstog av «rettferd» for det som i moderne tider har blitt kjent som LGBT-kulten.

Dei tidlegaste kjende transhumanisme-manifesta kom frå Hirschfeld, som argumenterte at der finst eit «tredje kjønn», og at enkelte er «ikkje-binære». Desse menneska refererte han til som «seksuelt imellom-liggjande», eller ikkje-konformerande individ – høyrest dette kjent ut?

Hirschfeld var ikkje fornøgd med berre homofili. Han kom til å dytte grensene til det seksuelle «spekteret» vi høyrer so mykje om i dag, og argumenterte for at menneske er «transvestittar» som ikkje passar inn i det binære, gudskapte kjønnssystemet mannleg og kvinneleg.

Konsept slik som «flytande kjønn» eksisterte ikkje før Hirschfeld, sovidt vi veit. Og det var Hirschfeld som verkeleg fekk snøballen til å rulle når det gjaldt å normalisere dette og andre konsept, der han argumenterte for at menneske som fell innunder dette spekteret berre handlar «i samsvar med sin natur».

Etter Hirschfeld sitt korrupte synspunkt, var Socrates, Michelangelo og Shakespeare alle saman «seksuelt imellom-liggjande». Han såg òg på seg sjølv og sin partner Karl Giese som det same.

Medan homofili visseleg fanst før Hirschfeld, var det Hirschfeld som tydelegvis introduserte det tyske samfunnet og til slutt verda for transkjønnsideologi og andre slike perversitetar på spekteret.

Perversjonsinstituttet til Hirschfeld eksisterte som ein stad for «forsking, undervisning, læking og trygg hamn» som han hevda kunne «frigjere individet frå fysiske plagar, psykologiske tilstandar og sosial frårøving», so vel som å tilby ei «utdanning» til alle som ønskte det.

Hirschfeld tilbaud gjennom perversjonsklinikken sin òg ei trygg hamn for feminist-aktivistar, altso mannehatarar, som han gav lov til å trykkje tidsskrift og andre propagandadokument om seksuell perversjon som deretter vart distribuert i heile samfunnet.

Før nazistane brende den ned hadde Hirschfeld sin perversjonsgøymestad til og med eit heilt bibliotek fullt av materiale om korleis ein kirurgisk «forvandla» ein menneskekropp frå mannleg til kvinneleg, eller omvendt. Saman med kirurg Erwin Gohrbandt, utførde Hirschfeld faktisk slike operasjonar, som dei kalla «forvandling av kjønnsorgan».

«Dette fann stad i stadium: kastrering, penektomi og vaginoplasti. (Instituttet behandla berre transkvinner på den tida; kvinne-til-mann-phalloplasti kom ikkje til å bli praktisert før på slutten av 1940-talet).» skriv Schillace i si lovprising av prosedyren.

«Pasientar fekk òg ordinert hormonterapi, noko som fekk dei til å utvikle naturlege bryst og mjukare trekk.»

Nazistane gjorde slutt på alt dette, slik historia viser. Ikkje berre øydela dei klinikken til Hirschfeld, men dei brende òg alle bøkene og forskinga i biblioteket hans, som mange er kjende med etter å ha sett bilete av dette i dagens historiebøker (sjølv om dei fleste historiebøker utelèt det faktum at bøkene som vart brende inneheld slike vondskapsfulle ting).

«Bøkene til Hirschfeld var den typen bøker som nazistane brende,» skriv den tidlegare biomedisin-forskaren dr. Vladimir Joukov, som delte eit bilete av ei bokbrenning 10.mai 1993 [forfattaren meiner truleg 1943; oms.komm.], der nazistane sette fyr på «arbeid av venstreorienterte og andre forfattarar som dei såg på som ‘ikkje-tyske’, inkludert tusenvis av bøker som vart plyndra frå biblioteket til Hirschfeld sitt Institut für Sexualwissenschaft [«institutt for seksualvitskap»], som det vart kalla i Tyskland.

«For ei gruppe vonde menneske høyrest dette visseleg ut som ein temmeleg nedrig måteå handtere transproblemet,» skreiv ein annan om det nazistane gjorde.

Omsett av redaksjonen i Saksyndig.