Jonathon Van Maren skriv for LifeSiteNews:

Eurovision er endeleg over, og songkonkurransen som har blitt ei av Europa sine største kulturelle hendingar, har trekt til seg meir merksemd enn vanleg i år. Folk gjekk i harnisk over at Israel skulle delta; den ukrainske delegasjonen vart bøtelagt på grunn av sine «Frigjer Azovstal-forsvararar»-skjorter; og, naturlegvis, den ikkje-binære heksa som representerte Irland. Som Michael Haynes tidlegare rapporterte, erklærte 31 år gamle Bambie Ray Robinson openlyst at ho hadde som mål å bruke musikk for å få folk til å byrje med heksekunst.

Som ein av mine [Van Maren] irske venner sa, er den underlege, diabolske figuren eit godt mikrokosmos for den pågåande moralske kollapsen i Irland. Det minte meg om ein djupt urovekkjande annonse som vart lagt ut av abortstøttespelarar, som kravde at det 8.tillegget som beskyttar ufødde barn skal fjernast frå den irske grunnlova, der svartkledde heksekvinner messa saman: «Vi er barnebarna til heksene de ikkje kunne brenne.» Vår post-kristne kultur har blitt anti-kristen, og hekser har blitt forvandla til vågale dissidentar som står imot moralsk tyranni. Under framføringa hennar i Eurovision, mante Robinson fram ein demon på scena. Satanisk biletmateriale har blitt eit populært tema i popmusikk dei siste åra.

Mindre diskutert er det faktum at den som til slutt vann Eurovision, ein sveitsisk songar ved namn Nemo, òg identifiserer seg som «ikkje-binær», og vann med ein song om hans «reise mot det å omfamne ikkjekjønns-identitet», kva enn det tydar. Songen blir kalla «The Code», og krev eit samanbrot av biologiske grenser. «I’m done playing the game, I’ll break out of the chains,» song Nemo. «The chains» i denne konteksten refererer til det mannleg-kvinnelege binærsystemet. Den sjukt populære songen er forkjempar for å knuse sosiale grenser, og refererer til den «ikkje-binære» identiteten som å «bryte koden». […]

Nemo seier deretter at «this story is my truth», og at somewhere between the O’s and ones, That’s where I found my kingdom come». Songen er meint som ein LGBT-hymne, og Nemo seier i sigerstalen sin: «Eg håper denne konkurransen kan leve opp til sin lovnad, og halde fram med å stå for fred og verdigheit for kvar person.» Tidlegare hadde Nemo sagt at vinnarsongen hans handlar «om den reisa det er å finne mitt sanne sjølv».

I tillegg til Nemo og den irske heksa, identifiserte ein tredje songar seg òg som «ikkje-binær», og åtte av dei som framførte identifiserte seg som å høyre til ein eller annan stad på det stadig meir utvida LGBT-spekteret. Det er ikkje rart at Eurovision ofte blir kalla «Queer Christmas» [«skeiv jul»]; fordi konkurransen dei seinare åra har blitt eit høve ikkje berre for LGBT-rørsla for å kringkaste sitt verdssyn, men òg, når det gjeld Nemo og Bambi, presse sosiale grenser vidare; å flytte Overton-vindauget vidare; å gjere ideologiar slik som «flytande kjønnsidentitet» stadig meir stovereine.

Eg ser ikkje Eurovision (eller andre musikkonkurransar eller premieutdelingsseremoniar, for den saks skuld). Men realiteten er at desse arrangementa visseleg skaper fortgang i dei kulturelle endringane vi er vitne til. «Lat meg lage songane til ein nasjon, og eg bryr meg ikkje om kven som lagar lovene,» sa Andrew Fletcher ein gong. Det er fordi han visste kva LGBT-rørsla lenge har forstått: dersom du tek kulturen, vil du uunngåeleg ta makta.

Omsett av redaksjonen i Saksyndig.