Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

På grunn av «ekstremvarmen» oppmoda hovudstraumsmedia i fullt alvor damene til å droppe BH og truse under bunadene 17.mai. Saueflokken gjorde lydig det dei fekk beskjed om. Dermed gjekk mange kvinner med nakne fitter under stakken. Morfin-Mona, som ikkje eig bunad, misforstod bodskapen, og gjekk difor rundt på Noregs nasjonaldag med berre ein tynn sommarkjole utan verken BH eller truse under. Den himmelblå kjolen hadde djup utringing, og openberra halve ryggen hennar. Det var det perfekte klesplagget i den dyriske heten, spesielt på den tettpakka bussen der det måtte ha vore minst 40 grader. Tre dyre, glitrande sølvsmykke med ymse anheng glitra rundt den korte, feite halsen, og i øyra hang det dinglande sølvøyreringar.

Ho hadde vore på eit arrangement i Åsane, og var no på veg mot sentrum. Ho stod omringa av festkledde kvinner og menn, der truleg ingen av kvinnene hadde truser eller BH. Der låg ei lettare muggen lukt av våt fitte og sveitte i bussen, for mange av damene – spesielt ungjentene – vart nok kåte av å gå rundt «nakne» på denne måten.

Mona strekte den korte, feite kroppen so brysta strutta i all si ævelege mjølkespreng-prakt. Sjølv om ho var eit offer for og ein fange av det berykta klimakteriet, kjende ho seg ein tanke oppskjørta, kanskje på grunn av den intense lukta av kjønn som låg som eit varmt, kvelande teppe rundt ho. Ein ørliten del av ho kunne fint tenkje seg å få eit av dei mange blonde kvinnehovuda under sitt eige skjørt for litt sleiking og kos.

Det var akkurat då at ho plutseleg kjende noko varmt lande på ryggen. Samstundes kom ei særs kraftig lukt av noko karakteristisk: sæd. Ho rynka på nasen og snudde seg rundt med ein perpleks grimase. Den tette folkemengda stira tilbake på ho med nøytrale blikk. Det var minst tretti mannfolk der, alle kledd i dress.

«Kva faen…» mumla ho. – «Spruta ein av dykk nettopp sæd på ryggen min? Seriøst, folkens! Bruk hovudet litt! Det er barn og alt her!»

«Kva sa du for noko?» spurde den eine mannen lettare forfjamsa. So kasta han eit blikk på den sædglinsande ryggen hennar og heva augnebryna.

«Ein av dykk kom på meg!» snerra Mona, so sint at ho nesten froda. Dei enorme, struttande jura såg ut som dei skulle eksplodere. Ho var tomatraud i det stygge, pløsete deigtrynet. – «Fy faen, altso! Dette skal eg gå til politiet med!» Stemma hennar gjekk i fistel.

Mennene kasta kvarandre blikk og trekte himmelfalne på skuldrene.

«Ver vennleg og ver litt stille der bak,» kom det frå bussjåføren, som var ein korpulent kar godt opp i åra.

«Ein mann kom på ryggen min!» utbraut Mona.

«Javel, ja?» spurde bussjåføren. – «Og kva skal eg gjere med det?»

«Du må jo ringje politiet!» snerra Mona. – «Det er ulovleg å sprute uoppfordra og uønskt sæd på ryggane til godt vaksne kvinner!»

«Ta og demp deg litt, du forstyrrar meg,» svarte bussjåføren. – «Det er jævla mykje trafikk og folk overalt. Det er jo 17.mai.»

«Forstyrrar eg deg?! Vi har ein seksuell avvikar om bord! Tenk om han kjem på ryggen til eit lite barn neste gong!»

«Gje deg med den skrikinga, du er jo hysterisk!» kom det frå ein av dei andre mennene. – «Du skremmer jenta mi!» Den blonde, blåøygde, 12-årige jenta stod der og såg på Mona med store auge.

«So klart er eg hysterisk!! Eg har blitt seksuelt krenkt!!»

«Kva er det som skjer der framme?» spurde ei kvinnestemme bakarst i bussen. – «Har nokon blitt grafsa på?»

«Aner ikkje, men ein skulle jo tru det stod om liv!» kom det frå ei anna kvinne.

«Helvete, har nokon tenkt å hjelpe meg?!» kauka Mona og trampa patetisk i golvet so jura rista og smykka dingla.

«Slutt med den gaulinga, elles stoppar eg bussen og hiv alle av!» snerra den slitne, leie bussjåføren. Han tuta for å få nokon drita fulle russ til å flytte seg frå vegen. Ei av russejentene fall på ræv medan ho gapskratta.

«Stoppe bussen?» kom det frå ein annan dresskledd herre. – «Du kan vel ikkje stoppe bussen, bussjåfør! Vi skal heimatt og ete rømmegraut og fenalår!»

«Ja, folk skal jo stader,» sa ein annan «dressmann». – «Eg sjølv skal heilt til Os, og eg skal skifte buss på Busstasjonen.»

Mona ropte so dei nesten såg ned i halsen på ho:

«Jammen, i helvete!! Ring politiet før eg klikkar!! Faen, kor den sæden stinkar!! Eg kan ikkje eingong nå den og tørke den vekk!!» Ho vrikka hjelpelaust på skuldrene sine.  

«Kast ho av før vi klikkar!» kom det frå ein annan mann, som hadde ein liten gut på fanget.

«Maken til oppførsel frå godt vaksne folk!» utbraut ei bunadsjente og himla med dei vakre auga. – «Kast ho av før eg klikkar!»

«Med største glede!» utbraut bussjåføren.

Bussen stoppa med eit kraftig rykk. Bussjåføren reiste seg opp, brøytte seg gjennom folkemengda på den fullstappa bussen, og tok tak i Mona. Før ho visste ordet av det, var ho ute på den kvelande varme gata – utan sommarkjolen! Megga stod der splitter naken, med ingenting anna enn dei dyre, glitrande smykka. Veska låg igjen på bussen, som no køyrde vidare i full fart. Ho såg ut som ho skulle eksplodere, og heile kroppen var tomatraud. Ho var i ytre Sandviken, ikkje so langt frå sin tidlegare arbeidsplass. Det var folk overalt, og ho var naken. Overalt stod velkledde borgarar i dress og bunad og glante på ho med hakeslepp. Mona vralta i veg pesande og snerrande, medan den ekle sæden heldt fram med å klistre seg fast på ryggen.

Ein politibil stod parkert ved Sandvikstorget. To betjentar sat i bilen og hadde lunsj – dei åt pølse med brød sidan det jo var 17.mai. Dei to såg Mona kome kavande forbi. Sakte opna kjeftane deira seg og dei følgde ho vantru med blikket.

«Jaha…» mumla den eine. – «Eg trur nokon har misforstått bodskapen til NRK om å ikkje bruke BH eller truse under bunaden. Ho har jo ikkje BH, truse eller bunad.»

«Vi tauar ho inn,» sa den andre. – «Dette er jo blotting utan samtykke.»

Like etter styrta dei ut av bilen.

Femten minutt seinare vart nakne Mona pælma på glattcella på politistasjonen med brøl, skrik og rabalder.