Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Hausten ser ut til å ha sett sine iskalde klør i Bergen, og sommaren er for lengst forbi. Dette merkar spesielt byens damer (og dei som trur dei er damer), i og med at dei kjende og kjære sommarpenisane er på veg ut av bybiletet. No går folk rundt og hufsar og snufsar, og mellomleiarar riv seg i håret over at sjukefråværet atter ein gong slår alle rekordar. Influensa, covid-bølgje nummer 54, og truleg apekoppe-aids står på døra – dei nye eksperimentelle kombinasjonsvaksinane ventar på eit lager nede i Tyskland, klare til å haste-distribuerast på alle legekontor, vaksinestasjonar og gymsalar i kalde, meiningstronge Noreg. No må hovudstraumsmedia og dei lokale, norske nudge-einingane på pletten igjen med desinformasjon. Denne gongen er folk litt meir vakne, so det gjeld meir enn nokosinne å halde tunga i rett munn!

Ut dørene på Vinmonopolet i Valkendorfsgate i tjukkaste sentrum kjem vår aldrande svirekall Arve. Det sølvgrå håret er rufsete og halvlangt, ansiktet raudt og pløsete, skjegget nesten ein knyttneve langt. Auga er raude som på ei sprengt hyse. Han er ikkje akkurat eit syn for gudar der han sjagar. Fyren ser ut som han høyrer heime på gata – eller i eit Jethro Tull-hyllestband. Flaskene klirrar i netta, han held på dei med sine raude nevar. Dei må han ikkje misse, for då er dagen øydelagt.

Regnet slår i bakken og vinden ular mellom bygningane. Alt er vått og kaldt til beinet. Tinghuset like bortanfor polet står der og glinsar i all si anti-rettslege prakt. Her har dommaren øydelagt mange liv; dei einaste som har tent på dei vilkårlege og djupt urettferdige dommane har vore advokatane, inkassobyråa og til slutt gravferdsagentane. Ting vart hakket betre då ein idiot av ein dommar vart sagt opp for ein god del år sidan, og han var omtrent den fyrste dommaren i Noregs-historia som hadde blitt sagt opp på grunn av rein, skjer udugelegheit og ufatteleg vondskap. Arve flirer for seg sjølv. I retten skal han ikkje igjen – då stikk han heller jaktrifla i kjeften!

Han har ei tid budd i Ytre Sandviken, i ei av dei kjipe arbeidarleilegheitene i bratthenget ovanfor Munkebotn. Han hadde eigentleg vunne ein bodrunde på ei andelsleilegheit ute på Arnatveit, men burettslaget kasta han ut so fort styreleiar fann ut kven ekskona hans var (Morfin-Mona hadde teke livet av begge foreldra til styreleiar rundt 2003-2004). So då vart det tvangssal, og det vart leilegheita i Sandviken i staden.

Klokka er derimot berre elleve om føremiddagen, og han har som pensjonert, førarkortlaus bussjåfør ikkje ein drit å gjere på. Folk & Røvere i koselege Skostredet har derimot opna dørene – den lurvete hasjaugeblondina har bokstavleg tala akkurat låst opp dørene då Arve kjem inn i gata. Ho nikkar verdstrøytt til han og tek inn dagens aviser. Arve og uvêret følgjer med inn i lokalet. Ho går kledd i ein tynn, svart kjole med djup utringing – dei store puppane står rett ut. Fleire sølvsmykke glitrar mot den bleike huda og den djupe avgrunnen av ei blikkfangar-kløft. Dei fleste anhenga er djupt kontroversielle sataniske symbol.

«Hallaien,» seier ho med si herleg håse jentestemme. Ho har nok røykt og skrike mykje. «Det vanlege?»

«Jepp,» seier Arve og dumpar ned på ein stol ved bardisken. I dag gidd han ikkje å gå for å tinge meir alkohol. Her blir han sitjande, om han so må pisse seg ut.

Snart landar to øl og to glas brunt brennevin på bordet. Arve tek opp bankkortet og betaler. Den grådige staten har soge til seg sin daglege halvliter blod frå årene hans. No skal han nyte fruktene av dagens flåing. Dama grip to nye ølglas og byrjar å tappe, for Arve drikk som om morgondagen aldri kjem. Snart landar to nye øl og brennevin på disken. Kortet går sin gang.

Akkurat då dagens tredje runde landar på bardisken, går ytterdøra opp med eit knirkande smell. Det feittglinsande håret til den uflidde skjøkja bak disken blafrar kort frå det veldige vindsoget. Inn kjem ein viss mann med ramnsvart hår og grøne auge, berande på ein ryggsekk som det klirrar alkohol-aktig i.

«Hallaien, Karl,» seier ho med det som må vere tidenes feststemme. Ho har nok skrålt og brølt mykje i si ville, utagerande fortid.

«Hallaien,» seier Karl og set seg på krakken ved sida av Arve. Dei to nikkar grav alvorlege til kvarandre. «Ein øl.»

Dama grip i sensuell keisemd rundt eit glas og byrjar å tappe. Dette er hennar einaste oppgåve i dette universet. Misser ho jobben, misser ho vitet. Skummet glinsar frå glaset. Karl betaler med noko so sjeldan som kontantar. Det er nesten som om ymse humorsider på Facebook sit klare for å stemple han som ein farleg konspirasjonsteoretikar som truleg drikk sitt eige piss.

«Noko nytt?» spør bartenderjenta og tek litt av håret bak eit øyre det dinglar ein sølvøyrering dovent frå.

«Mykje det same,» seier Karl. «Eg var ein tur ute på Haakonsvern i går.»

«Militærbasen til den amerikanske djupstaten?» spør ho undrande. «Kva gjorde du der?»

«Eg tok meg ein titt på området.»

«Gjekk du inn der?»

«Nei, so klart ikkje, då hadde dei skote meg på flekken!» Karl flirer, før han drikk grådig frå ølglaset. Dama står klar med eit nytt glas og ser ventande på han. Han gjer eit kort nikk, og ho byrjar å tappe.

«Veit du kva dei eigentleg driv med der ute?» spør ho i det eit nytt glas landar på disken. Dei isblå auga hennar vender seg mot Arve. Han gjer òg eit kort nikk, og ho byrjar å tappe øl. Snart landar to øl og to glas brunt brennevin på disken.

«Det er noko medisinsk,» svarer til slutt Karl. «Det eg greidde å observere frå vegkanten, som er offentleg eigedom, indikerer at det jobbar ganske mykje helsepersonell der. Eg ser stadig desse søte, lyseblå uniformsskjortene og dei kvite buksene i vindauga i bygningen. Det er uvanleg at so mykje helsepersonell er på ein militærbase.»

«Hmm, eg lurer på kva det kan vere…» Ho står der med eit tankefullt uttrykk i ansiktet, men må nesten straks gje seg. Det gjer nemleg so jævla vondt å bruke hovudet. «Nei, dette går over min forstand, og eg er ikkje nemneverdig smart. (Eg jobbar jo her…)»

«Eg føler med deg.» Karl hiv i seg meir øl. «Eg skal ut dit igjen i morgon. Ei kjelde har fortalt meg at dei skal ut på handletur i morgon kveld.»

«Handletur?» Ho leikar med det eine sataniske sølvsmykket sitt.

«Ja, ei av jentene i kassa på Coop OBS på Vestkanten tipsa meg om det. Ho seier det kjem tre jenter og tre gutar i slengen, måndag, tysdag og onsdag kveld, like før stengjetid. Det følgjer alltid med dei ein mystisk mann i dress. Betalingskorta dei bruker har femsifra kode.»

«Hæ? Har ikkje kort alltid fire siffer?»

«Vanlegvis. Men dette er nok ikkje vanlege kort – eller vanleg helsepersonell. Dei handlar jo ikkje i flokk seint på kveld med eiga livvakt.»

«Nei, du seier noko…!» Ho bit seg lett og ømt i leppene. Brystvortene er godt synlege på det tynne, svarte kjolestoffet.

Arve hyler i seg den siste resten av brunt brennevin. So drikk han grådig frå den eine ølen sin.

«Høyr her…» byrjar han. Karl og bartenderjenta snur seg mot han. «Eg har ein kompis. Sonen hans jobbar som sjukepleiar der ute. Han fortalde at det er eit hemmeleg prosjekt i regi av Forsvaret og eit jævla svært utanlandsk selskap. Det er eit eksperiment. Eit medisinsk eksperiment.»

«Hmm, takk for tipset.» Karl gnir seg intrigert på haka. «Kva heiter denne sjukepleiaren?»

Arve seier klart og tydeleg kva sonen til kompisen Fritz heiter. Karl skriv namnet ivrig ned i ei lita notisblokk som dukkar opp nærast frå ingenstad. Arve leitar til og med fram mobilnummeret til sonen til Fritz på mobilen sin, og då går smilet til Karl omtrent i sirkel. Den biletvakre mannen reiser seg raskt frå krakken. Ein halvfull øl står igjen.

«Skal du gå alt?» spør bartenderjenta nærast skuffa.

«Eg må… ut eit ærend,» svarer Karl raskt. Det ser ut som han plutseleg har det grådig travelt.

«Jammen, du har jo ikkje drukke opp…!» Ho vil so gjerne at han skal bli, ho står formeleg der og trippar i lengt.

«Han gamle fyren kan få ølen min.» Karl er allereie på veg ut døra. «Vi snakkast!»

Blondina vinkar ein tanke paff til han so dei mange armbanda raslar. So vender ho seg mot Arve, som sit der med eit fårete glis, godt brisen allereie.

«So… Får eg den halvfulle ølen, eller?» spør han.

Ho dyttar glaset bryskt bort til han, før ho går over til andre enden av disken med nasen i sky. Den sjuskete flyfilla vrir på seg og stønnar svakt. Her står ho på utstilling – ho kan aldri gøyme seg.

Frøet er sådd og Karl er på sporet. Lite veit Arve kva som vil skje framover.