Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg del 1 og del 2.

Vestkanten storsenter frodar, skummar, summar og brumlar av liv. Her er det hurlumhei og apokalypse; sniking, knuffing, dytting, kjefting, sparking, slåing og ei og anna gjengvaldtekt. Vektarane har søkt tilflukt i resepsjonen i andre etasje, her er ikkje trygt. Helst burde militæret ha blitt sendt hit, men dei ser ut til å vere opptekne med heilt andre ting. Kanskje forsvarer dei Bergen mot den påståtte russiske invasjonen som pressestøttemedia har piska opp frykt om sidan februar 2022.

Tårna av 75% prisreduserte tørrvarer minkar sakte, men sikkert i det tusenvis av nevar grafsar til seg den eine posen etter den andre og kastar dei ned i breiddfulle handlevogner. Det er kø ut av handlesenteret og ut på gata – faktisk går køa fleire kilometer langs fortauet. Bilane står stille i endelause køar, og folk har rett og slett forlate køyretøya sine for å fare til Vestkanten til fots. Eit nyheitshelikopter er i lufta for å filme galskapen, og eit titals dronar surrar over området. Det kunne vel ikkje ha blitt meir kaos her om sjølvaste The Beatles hadde gjenoppstått og bestemt seg for å spele sin einaste Noregskonsert på handlesenteret – gratis.

Auga til Coop-Malin rullar tilbake i det ho er på randa av orgasme atter ein gong. Ho strekkjer og vrir den svære kroppen på den mjuke stolen. Blæra er sprengfull, låra skjelv. Eit euforisk, dirrande klynk slepper ut av dei glinsande, sensuelle leppene – og so er det nett som eit kraftig støyt går gjennom ho. Det svære folkehavet og dei endelause haugane med tørrvarer hentar ho tilbake til røyndommen igjen, vekk frå himmelrikets perleport. Kjensla er av ei anna verd, og ho er like sprengkåt som før, fylt av utrulege mengder energi.

«H-hei-hei…!!» stønnar ho sensuelt til nok ein kunde og eit lass med varer.

«Hallaisen, Coop-Malin…!» kurrar ei sensuell kvinnestemme. «Dette likar du verkeleg godt…!»

«Åh, eg håper det varer evig…!!» dirrar ho.

Akkurat då går alarmen i heile bygget. Malin frys herleg til der ho sit. Den uendelege, sprengjande kitlinga som heimsøkjer kvar ei celle i kroppen hennar blir endå meir intens.

«Dette er senterleiinga på Vestkanten storsenter. Alle må forlate bygningen straks. Vi har fått melding om ein bombetrugsel. Alle må gå til næraste møteplass, som er utanfor hovudinngangen ved Loddefjord terminal.»

Det bryt ut protestar overalt i butikken. Ingen har lyst å forlate ein butikk som sel tørrvarer til 75% rabatt – då risikerer dei heller å bli sprengt i lufta alle som ein. Vektarane sit som skremde høns inne i resepsjonsskranken – ingen av dei fire tør å gje seg i kast med 10 000 menneske. I staden snik dei seg stille og forsiktig vekk med halane mellom beina. Ingen jobb er verdt livet.

Coop-Malin skal akkurat til å lette den svære rumpa frå stolen etter å ha sete der i 10 timar (klokka er fem om ettermiddagen). Då piler sjefen hennar bort til ho og legg hendene mjukt på dei dirrande skuldrane. Malin frys herleg til nok ein gong.

«Coop-Malin, du kan ikkje gå no!» seier ho sensuelt inn i øyret hennar. Den 21 år gamle jomfrua bit seg ømt i leppene, intenst pirra og intenst oppgira. «Vi har allereie sett omsetjingsrekord på grunn av dette fantastiske tilbodet! Det er faktisk det meste vi har tent på éin dag sidan Coop vart danna tilbake i seinmiddelalderen! Hald fram å skanne varer!»

«J-jamen, vi har fått melding om ein bombetrugsel…!!» klynkar og stønnar det vesle jentefjellet.

«Skit i det! Dette er mykje viktigare! Dessutan blir slike bombetrugslar alltid retta mot NAV i femte etasje! Om det ligg ei bombe her, ligg den heilt der oppe! Dersom den går i lufta, må NAV i verste fall bruke eit par millionar på å byggje nye lokale! Og det har dei råd til, for å seie det mildt!»

«Ja, du seier noko…!! Pengar har dei nok av, sidan dei nettopp blåste av 400 000 på ein ballbinge for dei tilsette…!!»

«Nettopp! So vi er trygge her nede! Hald fram å skanne varer, mi kjære, uunnverlege Coop-Malin…!»

«Jaaaa…!!»

Sjefen flirer so søtt i det ho piler vekk. Malin sine små, søte, utruleg mjuke jentehender held fram med å kjærteikne tørrvareposar. Ingenting kan stoppe ho no.

*

Den søte, vesle kommunebilen står med tomt batteri i vegkanten. Dei siste 800 metrane må Kristin springe til fots, men til slutt kjem ho seg inn i huset til stakkars enkjefru Paulsen. Den 93 år gamle kvinna ligg på golvet i ein dam av blod og urin. Lukta er frykteleg, men den erfarne helsefagarbeidaren er ganske so herda når det gjeld ubehageleg odør.

«Åh, endeleg kom eg meg her!» utbryt Kristin i det ho tek på seg ein søt, gul smitteuniform. Slikt verneutstyr er påbode å bruke når ein skal handtere blod og andre kroppsvæsker. Ho går ned på kne i dammen av blod og piss og tek handa til den stakkars enkjefrua. «Går det bra med deg, kjære?»

«Åh, eg har hatt det bedre,» svarer ho på velklingande bergensk. «Så bra at De kom, skjønne søstar Kristin. Nu er eg i trygge hender.» Venstresida av ansiktet hennar er fullstendig uttrykkslaust, og munnvika heng slapt ned. «Når kommer ambulansen? Er den langt unna?»

«Det…» Ho er lettare skjelven der ho sit. «Det kjem diverre ingen ambulanse, fru Paulsen.»

«Ka for noget?» spør den eldre kvinna med store, vantru auge. «Kommer der ingen ambulanse? Har De ikkje ringt?»

«Eg har ringt, men dei sa dei ikkje hadde nokon å sende. Alle er i Loddefjord.»

«Loddefjord? Ka hunen gjør di der?»

«Dei er der for å ivareta…» Kristin sukkar tungt. «Det er ikkje viktig. Høyr her, kjære…» Ho bøyer seg nærare den gamle kvinna slik at ho lettare skal høyre ho. Paulsen ser med store, merksame auge på ho. «Du har mest sannsynleg hatt eit hjerneslag. Og ingen kjem for å hjelpe oss. Vi… Vi må berre prøve å finne ei løysing. Snart må vel denne ‘situasjonen’ i Loddefjord vere over, og då vil naudtenestene atter fungere slik dei skal. I mellomtida må eg berre gjere mitt beste for å gjere det so behageleg som mogleg for deg.»

«Eg forstår.» Ho sukkar tungt der ho ligg. «Herregud. At eg skulle ende opp slik, hjelpeløs og syk, og med et helsevesen som ikkje bryr seg. Eg er tydeligvis blevet en ‘ubrukelig spiser’ nu.» Ei tåre trillar nedover det rynkete ansiktet hennar. «I det minste er De her, min kjære, trofaste Kristin.»

Ved hjelp av glimrande teknikk greier Kristin å få Paulsen opp i ein rullestol. Den blodige dama blir frakta inn på badet, kledd av og løfta kyndig over i ein dusjstol. So vaskar Kristin ho frå topp til tå. Snart ligg den gamle enkjefrua trygt og godt inne i senga. Ute er det mørkt, klokka er nesten åtte. Kristin lagar ein bolle med suppe som ho matar ho ved sengekanten. So går ho ut og vaskar golvet i stova. Ho står på alle fire i sin søte, gule smittevernuniform og skrubbar kvar ein blod- og urindrope vekk frå den 45 år gamle parketten.

Hadde Kristin delteke i ein helsefagarbeidar-konkurranse, hadde ho vunne fyrsteplass. Diverre er der ingen dommarar der – eller nokon andre – som ser alt det fantastiske arbeidet ho gjer. Dette er kvardagen til helsepersonell i eit nøtteskal, og truleg ein av grunnane til at den norske helsesektoren stadig «skrik» etter folk.

Kristin dukkar opp i døropninga og nærmar seg sakte enkjefrua. Ho ligg der i senga, berre hovudet stikk ut. Auga er igjen. Eit smil pyntar det gamle, hardt prøvde ansiktet. Eller, rettare sagt eit halvsmil, sidan heile venstresida er brutalt lamma av det særs alvorlege hjerneslaget ho pinte seg gjennom for fleire timar sidan. Kristin legg handa si sakte på høgre kinnet og stryk det varsamt.

«Går det bra med deg, kjære?» spør ho vent.

«Eg er på vei til et bedre sted nu, min engel,» svarer ho stille.

«Kan du… kan du vente litt med den turen?» spør Kristin i det tårene sprett fram. «Eg les på BT og BA at trafikken går som normalt igjen no. Bombetrugselen viste seg å vere falsk, og Coop OBS er tomme for tørrvarer. Eg kan prøve å ringje AMK igjen. Denne gongen må dei vel sende nokon.»

«Slapp av, kjære barnet mitt,» seier ho. «De har gjort meget for meg. Mere enn nogen nogensinne har gjort. Eg ønsker å dø nu, min tid er kommet. Eg vil heller dø nu enn å bli innlagt på sykehém og avlivet av en drabslysten sykepleierske.»

Kristin tastar febrilsk 113 medan tårene renn nedover dei raude kinna. Ho kjem til den same, sure, tverre dama. Ho seier med ei gråtkvelt røyst:

«Hallo, dette er helsefagarbeidar Kristin [X] i Fyllingsdal—»

«Vennlegast slutt å misbruke naudnummeret, doktor!» snerrar det frå andre enden. «Du får ingen ambulanse! Slutt å ringje inn bombetrugslar til oss! Vi er ikkje NAV-kontoret på Vestkanten!!»

«Bombe… NAV…» Kristin held seg til hovudet i det ho ser enkjefru Paulsen bli bleik i ansiktet. Brystet verken hevar eller seinkar seg lenger. «Eg kjem til å… eg kjem til å gå til sjefen min med dette. Og politiet.» Ho søkk saman på kne framfor senga og byrjar å grine. «Dette er aktlaust drap, AMK. Aktlaust drap!»

Latteren rungar i den andre enden.

*

Ein aldri so liten epilog.

Det særs uforsvarlege grepet til Coop Noreg ® fekk i etterkant skarp kritikk, både i hovudstraumsmedia og alternative media. Finansminister Trygve Slagsmål Vedum gjekk ut på NRK radio og lovde på berg og ur at matvarer skulle bli billegare, slik at ein ikkje fekk slike pandemoniske tilstandar i landets nest største by igjen. 75% rabatt på tørrvarer hadde skapt trafikkaos i heile Vestland fylke, og ført til at 16-24 tusen menneske hadde mist livet. Dette var verre enn både Utøya-massakren og Senneset-massakren (iallfall på noverande tidspunkt), og kom til å gå inn i historiebøkene som det mørkaste kapittelet i Noregshistoria sidan landet hamna i union med Danmark.

Justisminister og influensar-blondine Emilie Enger Mehl meldte på sin OnlyFans-konto at ho hadde stor medkjensle for alle dei omkomne, spesielt alle dei tapre, uredde innvandrarane som måtte ofre livet sitt på grunn av alle dei rasistiske høgreekstreme som spydde ut hattale på diverse alternative bloggar. PST skulle intensivere overvakinga si av slike brunbeisa konspirasjonsteoretikarar, og statsminister Jonas Gahr-Støre lovde fortgang i opprettinga av det norske senteret for kjeldekritikk. Farlege samfunnsfiendar slik som Steigan, Charter-Svein, «Permen» og Lysglimt Johansen skulle setjast på plass ein gong for alle. Her var ikkje shadow-banning, kenguru-rettssaker og djupstatsbestilte innleggingar på psykiatriske sjukehus nok – her måtte det opprettast eit attentatfond på cirka 55 millionar kroner, slik at nokon kunne rydde litt opp i byte mot den pengesummen og åtte års «soning».

Diverse rabiate regnbogeaktivistar arrangerte nok eit fakkeltog i Nygårdsparken der dei heldt langdryge appellar om den fæle rasismebølgja som rett og slett nekta å sleppe taket i regntunge Bergen by. Med tårer i auga og frode om kjeften kravde dei dagbøter til alle bloggarar som skreiv slike samfunnsfiendtlege og hatefulle innlegg. Faktasjekkarar skulle doble arbeidsbøra si og ta rotta på alle desse nynazistiske svina – her måtte hovudet på draken finnast og hoggast av, helst i går!

Som eit lite sidespor prøvde nokon å ta opp problematikken rundt at altfor mange bussjåførar ikkje fekk sex på fredagskvelden, men berre taco. Den forkastelege åtferda til enkelte i den viktige samfunnsgruppa var ikkje akkurat i harmoni med kravet om at ein bussjåfør skulle vere ein mann med godt humør, og iallfall stikk i strid med Bergen kommune sin visjon om at «alle» skulle reise kollektivt i staden for å køyre privatbil. Her måtte noko gjerast, og bystyret skulle snakke om det på neste møte. Kanskje Coop OBS burde innføre 75% rabatt på tacovarer for bussjåførar?

Fakkeltoget var ein heidundrande suksess, sjølv om ingen kunne setje fingeren på kvifor. Alle gjekk heim i den trua at dei hadde gjort det riktige, og ingen prøvde å uroe seg altfor mykje over at Black Friday snart stod på døra…