Dette er ei novelle. Alle personar, hendingar og dronar er oppdikta.

Drone-oktober, eller Drontober, viser seg frå si mest sjarmerande side. Himmelen er mørkegrå, vinden ruskar i terrenget, og regnet styrtar i marka med jamne og ujamne mellomrom. I ein barnehage ein stad i Åsane blir 30 ungar i alderen to til fem tekne på tur av to utslitne barne- og ungdomsarbeidarar, Heidi (33) og Helén (25). Heidi med sine blonde valkyrje-fletter ragar mektige 188 centimeter i terrenget, medan pasjeklipp- og bollekjake-brunetta Helén er rundt 160 cm og småfeit. Begge er kledde i dei karakteristiske varmedressane som slike barnehageslavar går rundt i, sjølv om kanskje ei våtdrakt hadde passa betre på slik ein regnvåt og vindfull dag.

Den svære ungeflokken trippar i veg langs det regnpiska fortauet. Trafikken dundrar forbi 30 centimeter frå dei, men heldigvis er det 30-sone. Og det er ingen fare for at ein av ungane plutseleg skal få eit innfall og gapskrattande kaste seg ut i vegen, for alle ungane er bundne saman med elastiske band – som om dei alle rappellerte på ein isbre. For dei som er bekymra for etikken rundt å binde barn saman som om dei var ein bøling kyr på grasslettene i den amerikanske Midtvesten, kan eg skunde meg å skyte inn at Statsforvaltaren har godkjent dette tvangsvedtaket.

Heidi held bandet der ho majestetisk skrid i veg med nasen i sky. Helén har kontroll på «baktroppen», og held eit identisk band. Dei to har stålkontroll på ungane, som dei har alt ansvar for fram til barnehagen stengjer klokka 16:30. I våre travle tider leverer dei over-ambisiøse karrierekvinnene barna i barnehagen ved opningstid klokka sju, og rekk akkurat å hente dei når barnehagen stengjer. Det viktigaste i våre dagar er sjølvrealisering, so får det å oppretthalde folketalet kome i andre rekkje.

Dei kjem til eit lysregulert fotgjengarfelt der ei viktig gjennomfartsåre går forbi. Det er no raudt lys, og trailerar, bussar, personbilar og motorsyklar dundrar forbi i det som no er ein 50-sone. Heidi snur seg mot flokken og seier med si kraftige utestemme:

«No er vi komne til eit vegkryss og det er raud mann. Om de går ut i vegen no, kan de bli påkøyrde og døy.» Den mektige bysten dirrar og eit syrleg, lukka smil pyntar dei glinsande leppene. Barna ser på ho med store auge. «No må vi alle vente til mannen blir grøn.»

«Alle må gjere som Heidi seier,» klynkar småfeite Helén langt der bak. «Å bli påkøyrt av ein bil er jævla vondt. Då må de på sjukehus og få ei sprøyte i rumpa!»

Barna står stille som saltstøtter, grav alvorlege.

Bak nokre bjørker som har kasta siste rest av lauvet dukkar det brått opp ein drone. Heidi, som står og ser på barneflokken, vender sine isblå, nordiske auge mot dette fælslege skremmesynet. Ho blir endå bleikare i huda enn ho allereie er.

«Kva faen er det for noko?» spør ho med si kraftige utestemme.

Helén og dei 30 ungane snur seg mot dronen, som fyk summande mot dei. Den stoppar over hovuda på dei – det viser seg at dronen òg ventar på grøn mann. Ein kan seie mykje om dronar, men dei skjøner i det minste trafikkreglane!

«D-det er ein drone!» utbryt Helén. «Åh, kor redd eg blir no!» Ho gaper over neven i frykt.

«Ikkje få panikk!» buldrar Heidi. «Eg gjentek, ikkje få panikk! Dronen har like stor rett til å ferdast her som vi har!»

Det blir grøn mann, og alle kryssar vegen – inkludert dronen. Bilistane som ventar på grønt lys ser med redsel i blikka på denne fykedingsen. Heidi, Helén og dei 30 ungane held fram langs vegen – og oppdagar til sin namnlause skrekk at dronen følgjer etter dei. Dei byrjar å gå langs eit vanlegvis idyllisk vatn, men som i dag er stormpiska og skummande.

«Øh, det ser ut som dronen forfølgjer oss,» seier Helén med si lyse, vevre jentestemme.

«Kva sa du?» seier Heidi særs høgt. «Eg høyrer berre katteaktig klynking der bak.»

«Eg sa at dronen forfølgjer oss!» utbryt Helén med ei altfor lys stemme som kvin i øyra.

«Det har du… det har du heilt rett i!» Heidi kastar eit blikk over den breie skuldra. «Bry dykk ikkje om den. Den skal sikkert same vegen som oss.»

«Skal den òg mate ender ved Rema 1000-butikken?» spør Helén med skeptisk blikk.

«Vi veit ikkje kva dronar eigentleg driv med.» Heidi trekkjer på skuldrene. «Kanskje dei matar ender. Kanskje dei tek turar i nærmiljøet. Kanskje dei stikk på Rema 1000. Vi veit berre ikkje.»

Flokken stoppar ved ei lita sandstrand, der nokon har bygt eit skur der ein kan søkje ly for vêr og vind. Flokken blir frigjort frå dei elastiske lenkjene sine. Nøyaktig 15 ungar får plass inne i skuret – resten må stå ute og hutre og smågrine. Heidi tek ein svær pose med brødsmular ut av den vesle sekken ho går med. Ho tek med seg ti av ungane ned til fjøra, medan Helén pressar den korte, småfeite kroppen sin inn i skuret. Ho er kald og våt til beinet, akkurat som resten av dei.

Dronen svevar i lufta rundt fem meter over dei. Heidi kastar den eit lettare nervøst blikk, før ho byrjar å drysse smular i vatnet. Barna får ein neve smular kvar. Vinden bles alle smulane ut av dei små nevane og dei endar opp heilt oppe på hovudvegen. Dette gjer ingenting, for der er ikkje ei and å sjå nokon stad. Det faktum at dei har søkt tilflukt i dette dommedagsvêret viser at dyr utan tvil er smartare enn visse menneske.

Brått glimtar det ein blits frå dronen. Heidi og Helén ser seg rundt.

«Kva var dette?» spør Helén. «Lynar det ute?»

Dei alle ventar på toreskrallet. Det kjem aldri. Samstundes ser dei alle opp på den summande dronen. Ein blits til kjem frå den.

«Oi…» Heidi vrir engsteleg på seg. «Det ser ut som den…» Stemma hennar dirrar lett. «Det ser ut som den tek bilete av oss!»

«Kan dronar gjere det?» spør Helén overraska.

«Tydelegvis! Og den tek bilete av barna òg! Ingen av foreldra har samtykka til at det skal bli teke bilete av dei av framande! Og iallfall ikkje av dronar!»

Ein blits til kjem frå dronen. No herskar det dronepanikk hjå dei to barne- og ungdomsarbeidarane.

«Nei, dette går ikkje!» utbryt Heidi. «Helén, vi må jage vekk dronen! Den har ikkje lov til å ta bilete av mindreårige på offentleg stad!»

«Jage den vekk?» Helén ser opp på dronen. «Den er altfor høgt oppe! Vi har då ikkje vengjer (sjølv om eg drakk tre boksar Red Bull før vi drog)!»

«Finn steinar og kast på den! Kanskje den tek hintet!»

Dei to damene finn steinar i fjørekanten og hiv etter dronen. Ein av steinane treffer dronen midt i «trynet», og den utstøyter ein høg summelyd av tilsynelatande «sjokk» (som her kan kallast dronesjokk). Dette eine slaget er nok, og dronen bestemmer seg for å sveve vidare. Den forsvinn bak tretoppane.

«Vi må ringje politiet,» seier Heidi bestemt og tek opp smarttelefonen. «Dronen har brote norsk lov og må fangast. Vi veit ikkje kva den vil gjere med dei bileta.»

«Det… det er då heva over ein kvar tvil,» seier Helén og bit seg i dei breie, kjøtfulle leppene. «Selje dei til høgstbydande pedofile, slik som kommuneleiinga i Alver.»

«Lat oss ikkje dra dei inn i dette!» Heidi held telefonen inn til røyret.

Snart står ein politipatrulje parkert i vegen. To barske politibetjentar står i ly under skuret og avhøyrer Heidi og Helén. Dei 30 ungane står hutrande og smågrinande ute i stormen og styrtregnet. Eit signalement av dronen blir ivrig notert, og den eine betjenten ber kollegaene sine på den lokale politistasjonen (Arna og Åsane politistasjon) om å halde utkikk etter ein mogleg pedofil drone. Politiet opprettar sak, dei to kvinnene blir dimittert, og den svære flokken byrjar å rusle tilbake til barnehagen, der eit fullt kles- og bleieskift ventar dei. Dei elastiske lenkjene er tilbake; Heidi og Helén held bølingen kunnig i taumane.

Fjolsine Flatbanck på politistasjonen i Bergen sentrum sit seinare og les skrivet ho fekk frå Arna og Åsane politistasjon. Hestehalesjefen er djupt bekymra. Blondina lener seg tilbake i stolen. Dei svære puppane eser under den lyseblå politiskjorta medan dei isblå auga vender seg ut mot regnet og vinden. Ho tykkjer ho ser ein drone summe forbi, men det viser seg å vere ein måse.

BT og BA køyrer seinare den dagen ein artikkel om hendinga. Åsane Tidende hadde ikkje journalist å sende den dagen, og køyrer difor ingen artikkel. «Dronesjokk på barnehagetur» er tittelen på denne artikkelen, som i dei to avisene er identisk i overskrift og ordlyd, sjølv om den er skriven av to ulike journalistar. Moglege teoriar byrjar straks å versere på Facebook, X, TikTok og alternative media. Sjølv om kommuneleiinga i Alver straks blir nemnt som moglege mistenkte, meiner enkelte at dette høgst sannsynleg er ein falskt flagg-operasjon for å råke kritisk infrastruktur. Og i dette tilfellet er indoktrineringsinstitusjonane som barnehagar jo er, å rekne som kritisk infrastruktur.

Dei vanlege skuldige blir ramsa opp: Pål Steigan, Noregsdemokratane og Putin. Mistanken blir styrka når det viser seg at ein av barnehageungane som var til stades under turen, faktisk har russisktalande foreldre av ukrainsk opphav. Faren til ungen var ein kujon og landssvikar som flykta frå Zelensky-regimet, noko den ukrainske e-tenesta lika dårleg; kanskje fyren er spion for russarane. Konklusjonar blir trekte, og sanninga blir skriven i stein – om enn på sviktande grunnlag. Gammalmedia har gjort opp si meining om saka, og alle som meiner noko anna, får besøk av politi og helsevesen heime hjå seg – gjerne midt på høglyse dag slik at heile nabolaget ser det. Døme skal statuerast og enkelte skal skammekrok-plasserast, helst på næraste galehus.

Dronen blir aldri nokosinne funnen igjen. Kanskje svevar den der ute framleis, smekkfull av ulovlege bilete av uskuldige, kalde og våte barn. Å investere i framtida er fornuftig, samstundes som det er høgst usikkert. Men enkelte uvissemoment kan ein faktisk gardere seg mot.