Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg Del 1.

Klokka to fyrste juledag, etter at ho vart innlagt julaftan, har enkjefru Halundiland framleis ikkje fått ein matbit eller ein slurk vatn. Og for å strø salt i såret, ligg ho der naken og blotta for heile det store rommet der det heile dagen er eit konstant trykk av besøkjande. Når den slitne, herja helsefagarbeidaren Belén omsider kjem tilbake til senga hennar, ser enkjefrua på ho med desperat, bedande blikk. Auga er store, tindrande og fylde av tårer.

«Vær så snill, skjønne pike, hjelp meg,» bed ho so tynt og vent.

«Åh, du er her framleis,» seier jenta, bleik og uvel av alt det harde arbeidet. Ho må faktisk støtte seg til fotenden av senga.

«Åh, eg e så sulten,» jamrar enkjefrua. «Eg e så tørstig. Blæren min sprekker snart. Og brystene og… og mitt aller helligste e blottet for all verden. Eg holder på å dø av skam – og smerte, kan man sagtens legge til. Skal eg lide min død på dette sygehuset?»

«Eg kan diverre ikkje hjelpe deg,» seier jenta med eit skuldertrekk. «Vi rekna ikkje med å få so mange pasientar her samstundes, so vi har i grunnen ikkje mat til alle. Åtte Brann-spelarar ligg på naborommet med frakturar etter å ha vore dumme nok til å spele kamp på ei bane med klink is. Og dei, som dei fleste atletar, et som hestar. Dei er unge, lovande og nyttige, so vi må nesten prioritere dei. Hadde vi hatt litt meir midlar, kunne alle ha fått mat. Men sidan toppsjefen i Helse Bergen ville ha høgare lønn…»

«Eg har for lengst forstått poenget. Hent sygepleiersken, barnet mitt. Hon med di skumle øgene.»

Belén forsvinn. Like etter dukkar den blonde perleøyredobb-dama opp igjen med sine kalde rovdyrauge og nifse smil. Ho granskar den gamle, nakne dama frå topp til gipsa tå med sitt kliniske blikk.

«Hm, frys du, enkjefru Halundi-grøna-lund?» spør ho. «Brystvortene dine er stive.» Ho flirer stille.

«Kan du være så snill å finne en dyne til meg?» spør ho. «Eg e så kald. Eg e så sulten. Eg e så tørstig. Min blære—»

«Vi har fleire senger enn vi har dyner, diverre,» avbryt sjukepleiaren. «Sist sundag måtte vi selje tjue dyner svart, rett og slett for å få kaffimat til ortopedisk avdeling i jula. Dette hadde vi ikkje trunge om vennen din hadde eigt magemål når det gjaldt lønn for ‘jobben’ han visstnok gjer. Og no skal eg snart gå av vakt, og det er bra, for eg er utsliten og møkka lei. Ver glad vi gadd å leggje deg inn i det heile.»

«Eg regner ikkje med det blir operasjon i dag…?»

«Ikkje ein sjans i havet. Kanskje neste veke ein gong.»

«N-neste uke?! Jammen, di snakket om førstkommende lørdag i verste fall!»

«Hehe, dei meinte nok i beste fall.» Sjukepleiaren strekkjer på seg medan ho held seg til korsryggen. «Vel, eg skal ut og heim. Takkar faen for at eg har to dagar fri. Gjett om eg skal drikke!»

«Kunne eg ha—»

«Avløysaren min Dorrita kan hjelpe deg.»

Sjukepleiaren forsvinn like fort som ho dukka opp.

«Dorrita?» klynkar enkjefrua og vrir på seg. «Åh, hon høres håpløst utenlandsk ut!»

Fyrste juledag går sin skeive, framandspråklege gang. Kveldsskiftet på avdelinga er like mørke som det tidlegare demokratiet Noregs framtid, og glosene er ingenting som passerer for norsk. Den sokalla sjukepleiaren Dorrita kjem ein tur innom «sengeposten» til enkjefrua i femtida om kvelden og glefsar og dundrar i veg på eit språk som høyrest ut som ei salig blanding av fugl og fisk. Enkjefrua kjem ikkje inn med eit steinsens ord. Det ville ikkje ha gjort noko frå eller til, for denne Dorrita ville høgst sannsynleg ikkje ha forstått ho.

Den eine mannlege helsefagarbeidaren på avdelinga denne vakta har eit namn som manglar vokalar – og ei hud som får den nattsvarte himmelen utanfor til å sjå Blenda-kvit ut (!). Han kastar heile tida lystne blikk på dei blotta, struttande puppane til enkjefru Halundiland, og ho fryktar kvart eit sekund at han skal forgripe seg på ho. Spesielt sidan fitta hennar ligg der herleg blotta òg.

Til slutt blir lyset sløkt og alle førebur seg på natta. Det uunngåelege skjer. Helsefagarbeidaren med namnet som er umogleg å uttale lukkar gardinene rundt senga, før han klyv mellom dei skrevande beina hennar. Ho slepper frå seg eit djupt stønn i det han trengjer djupt inn i ho – han er jævla svær og tjukk! Den sprengfulle blæra gjer ikkje saka noko betre, og ein og annan skvett lek ut av ho under denne særs korte seansen. Etter denne «tøm og røm-seansen» ligg ho der og skjelv, hutrar og småpissar i mørket.

Ho ligg ikkje slik lenge. Snart kjem MENA-nattevaktene tilbake, slik dei lovde. Denne gongen er det endå fleire av dei. Natta igjennom blir enkjefru Halundiland brukt som ei sexdokke av det som må vere majoriteten av den eritreiske befolkninga i Bergen og omland. Det er knapt pause mellom dei tallause samleia.

På eitt punkt – i firetida om morgonen – greier ho ikkje å halde seg lenger, og alle sluser opnar seg. Ho pissar som ein foss medan ein svær og tjukk penis tek ho djupt og hardt. Fyren stoppar derimot ikkje opp – all urinen gjer han ivrigare! Urinen strøymer ustoppeleg ut av ho og marinerer madrassen, saman med all den dunstande mangfaldssæden frå dei virile avlshingstane. Fyrst i sekstida får ho fred, etter at nattevaktene har vaska ho og skifta laken etter beste evne.

Den gråhåra, herja, utpinte sjukepleiaren som jobbar dagskift andre juledag, forbarmar seg over den jamrande, klynkande enkja – ho får to tablettar Oxynorm, og glir inn i ein døs der ho ligg utan dyne, mat og drikke. Verda rundt ho blir uverkeleg og absurd, og dei mange fjesa som glir gjennom rommet blir etter kvart om til monster med tre par auge og minst to munnar. Kvar gong auga glir igjen, ser ho fæle mønster av penisar på netthinna, og langs skaftet er det hundrevis av knøttsmå nevar som grafsar, klorer og kitlar. Dama er lamma av skrekk og høg som eit fjell.

So fort kveldsvaktene går av vakt, kjem MENA-nattevaktene og deira venner ut av treverket som dei nattaktive rovdyra dei er. Enkjefru Halundiland blir valdteken frå elleve om kvelden til seks om morgonen, og alle klemmer, kjærteiknar, kitlar og kosar med dei nakne puppane. Spesielt elskar dei å dra i brystvortene. Om morgonen er ho ganske so sår nedantil, og brystvortene er so ømme at hennar eigen pust får dei til å gjere vondt.

Om morgonen tredje juledag (laurdag), kjem ein kvinneleg kirurg kledd i grøn uniformsskjorte inn i avdelinga. Ho kastar eit blikk på den atter eingong neddopa enkjefrua frå døropninga, før ho vinkar til seg vakthavande sjukepleiar – som igjen er blondina med perleøyredobbane og dei skumle auga.

«Ho som ligg der borte,» byrjar kirurgen med kraftig dansk aksent. «Er det enkja etter skipsreiar Halundi-ponti-pændi-hottentott eller noko i den dur?»

«I eigen høge person,» svarer sjukepleiaren, ikkje heilt utan sarkasme i stemma.

Dei mørke ringane under auga får huda til sjukepleiarberta til å sjå sjukleg bleik ut. Ho ser omtrent ut som eit skrømt der ho står.

«Eg har fått ei ‘avbestilling’, so eg og teamet mitt kan operere ho i ettermiddag, rundt halv fire,» seier kirurgen.

«Hmm, det er vel ingenting som hastar, vennen,» seier blondina medan sadismen og forakta lyser i dei kalde auga. «Familien ho vart gifta inn i tente seg styrtrike på slavehandel under kolonitida. Selskapet segla fast rute Bergen – København – St. Croix tre gonger i året i ein mannsalder.»

Kirurgen gnir seg lett på haka medan ho ser på den kraftig neddopa enkjefrua. Spesielt ser ho på dei store, struttande puppane.

«Det byrjar vel å bli nokre år sidan,» seier kirurgen. «Og alle som var involvert i slavehandelen, er for lengst døde og gravlagde.»

«Nemnde eg at dei støtta Hitler under krigen? Og at svigerfaren hennar angav hundrevis av motstandsmenn, slik at dei vart skotne av Gestapo?»

«Det gjorde vel i grunnen det store fleirtalet av Bergensadelen, diverre. Min oldefar angav halve kvartalet, der fleirtalet var jødar.»

«Ho… ho kjenner toppsjefen i Helse Bergen personleg.»

Kirurgen ser på sjukepleiaren med heva augnebryn.

«Er det sant?» spør ho.

«Visste du ikkje det?» Sjukepleiaren flirer. «Han er ein av hennar beste venner. Kanskje er dei til og med meir enn venner. Det er det ryktet seier, iallfall.»

Kirurgen får eit uttrykk av hat i det vakre, tilårskomne ansiktet. Ho seier med ei bisk røyst:

«Lat fitta vente til langt ut i januar.»

So forlét ho avdelinga med sin danske nase i sky. Sjukepleiaren gnir seg i hendene medan ho ler som ei heks. Hårbandet på toppen av hovudet hennar kastar skugge på veggen bak ho, og får det til å sjå ut som ho har djevelhorn.

Etter nok ei natt med endelause valdtekter, blir enkjefrua oppdaga sundag morgon (fjerde juledag) av helsefagarbeidar Belén. Den 85 år gamle skipsreiarenkja ser ut til å ha alvorleg redusert allmenntilstand. Vitale målingar viser kroppstemperatur (målt i anus) på 39,8, blodtrykk på 194/102, O2-metning på 73%, og ein CRP på 145. Vakthavande sjukepleiar tilkallar vakthavande lege, som i mangel av andre kompetente kollegaer tilkallar seg sjølv (!).

Diagnosen blir stilt med ein viss slingringsmonn: Enkjefru Hurlumhei-dumpadi-dum har fått sepsis – blodforgifting. Beinbrota vart ikkje godt nok retta ut og stabiliserte på legevakta. I tillegg har dei har venta for lenge med å operere ho, so det har gått infeksjon i beinbrota. Infeksjonen har spreidd seg til blodet, og til sjølve skjelettet. Ho kjem til å døy på flekken – med mindre…

Enkjefrua glir inn og ut av medvit medan ho tykkjer ho høyrer sagelydar og utanlandske gloser. Det kjennest ut som tusen tideverv – heile framtida til universet – passerer gjennom sinnet hennar, men då ho omsider vaknar opp på eit lite, klaustrofobisk tomannsrom, oppdagar ho kva som har skjedd.

Sjukehuset har amputert begge armane og begge beina. Ho ligg der fullstendig hjelpelaus – og med både dei struttande puppane og «høneheimen» blotta. Dynelaus, matlaus, drikkelaus og med ei blære som held på å eksplodere.

«Nei, nei, nei…» klynkar ho stille medan tårene trillar.

Ho vender hovudet mot den andre senga. Der sit fire MENA-menn i kvite uniformer og gliser med sine breie, kjøtfulle lepper. So reiser dei seg sakte og trippar bort til ho. Døra inn til det vesle rommet går opp, og ein armé av våre nye landsmenn glir inn i rommet – og i tur og orden glir kvar einaste ein av dei inn i ho. Puppane blir grundig knadd og klemde som om dei var stressballar. Her kan ingen forstyrre dei. Ho kan ingenting anna gjere enn å liggje der og rugge gråtande fram og tilbake medan ho desperat prøver å pisse ein og annan skvett mellom kvart jokk.

Den utpulte, utpinte, uhyre pissetrengde enkjefru Halundiland døyr like før midnatt 31.desember, medan nyttårsrakettane sprakar på nattehimmelen utanfor. Det mørke mangfaldet er derimot so opptekne av eiga nyting at ingen oppdagar at kjerringa er daud før godt utpå føremiddagen neste dag (det er jo litt vanskeleg å oppdage rigor mortis når ho ikkje lenger har armar og bein!). Mors-stell blir gjennomført av vakthavande sjukepleiar og ein mannleg helsefagarbeidar med eit namn med berre K-ar og W-ar.

Då toppsjefen i Helse Bergen får levert desse nyheitene, blir han lettare indignert – faktisk ein tanke brydd. Sjølv har han aldri høyrt gjete denne dama. Ved å påstå at ho kjende han, trudde ho nok at enkelte dører ville bli opna. I staden vart dei stengde éi etter éi med ei hjarteløyse av ei anna verd. Her må noko gjerast, for han vil heller kappe av seg sin eigen kuk enn å gå ned i lønn!

Ei tid seinare blir ein byste høgtidleg avdekt på ein pidestall like utanfor hovudinngangen til Haukeland, ein stad alle går forbi for å kome inn i bygningen. Bysten, som viser enkjefru Halundiland, er i ekte gull – og hennar store, herleg struttande puppar er foreviga i all si nakne, skinande prakt. Toppsjefen seier til ein BT-journalist som er til stade at han diverre måtte kutte ei helsefagarbeidarstilling for å få råd til dette heilt naudsynlege minnet. Men, som han avsluttar med: «helsefagarbeidar er jo ikkje ein ekte jobb!».

Saksyndig ønskjer med dette alle sine trufaste lesarar eit godt nytt år. Vi snakkast i kasjotten.