Document melder at Høgre avviser samarbeid med Noregsdemokratane. Høgre-nestleiar Henrik Asheim seier til Dagbladet at partiet ikkje er eit naturleg samarbeidsparti for Høgre, og at det er naturleg å samarbeide både lokalt og nasjonalt. Desse orda fell like etter at ordførarkandidaten til Vefsn, Odd Langvatn, sa til Helgelendingen at dei ikkje utelukkar samarbeid med nokon. Langvatn seier i sin tur til Dagbladet at han skulle ha presisert at det er uaktuelt å samarbeide med Noregsdemokratane, ettersom dei to partia står for langt frå kvarandre i synet på ulike ting.

I partiprogrammet til Noregsdemokratane står det blant anna at «problemene i Sverige og resten av Europa viser at islam er nær umulig å kontrollere, og ikke hører hjemme i Vesten», og «barn som fødes i Norge av asylsøkere ikke er norske». Andre parti ser ut til å tru at barn som blir fødd av asylsøkjarar nettopp er nordmenn, med sokalla «landbakgrunn».

Sannsynlegvis er kjensla gjensidig hjå Noregsdemokratane, sjølv om dei i skrivande stund ikkje har kome med ein kommentar til denne manglande samarbeidsviljen.

Høgre har forresten ingen motvilje mot å samarbeide med MDG, som er regelrett fanatiske når det gjeld «det grøne skiftet», og som har gjort det til si livsoppgåve å gjere det so dyrt og upraktisk som mogleg å eige drivstoffbil.

Ved å nekte samarbeid med eit av dei få norske partia som faktisk set norske verdiar og nordmenn i høgsetet, har høgre vist sitt sanne ansikt som globalistar som vil ha mangfald på kostnad av den opphavlege befolkninga. Befolkningsutskifting er ikkje berre ein konspirasjonsteori, det skjer dag for dag – noko demografistatistikk briljant illustrerer. Tek ein bilete av ei folketett gate i Oslo, er det stort sett mørkhuda menneske og damer med hijab ein ser. Og norske sjukeheimar? Knapt eit norsk ord blir ytra, og bebuarar døyr av regelrett omsorgsforsømming.

Høgre er berre eitt av ideologisk og politisk identiske parti i det som på folkemunne no blir kalla «Stortingspartiet». Dei handlar på instruksar frå djupstaten og sine globalistiske overherrar, i byte mot særs godt betalte verv og toppstillingar, og kunne ikkje ha brydd seg mindre om at det norske folket går til grunne i eit hav av høge prisar, vald og armod. Dei er, som alle noverande politikarar og den toppolitiske leiinga, landssvikarar som har selt Noreg for sine biletlege tretti sølvpengar.