Cassy Fiano-Chesser på nettstaden LifeSite News skriv:

Island skapte internasjonale overskrifter for nokre år sidan, då det vart oppdaga at der er ein abortrate på nesten 100% for babyar som før fødselen blir diagnostisert med Downs syndrom. Og sidan nesten alle gravide kvinner i Island testar seg før fødselen, tydar dette at Downs syndrom er i ferd med å forsvinne.

Om ein spoler fram til notida, so har ikkje so mykje endra seg – og islandske bioetikk-ekspertar byrjar å bli uroa.

Den australske kringkastingskorporasjonen [Australian Broadcasting Corporation] publiserte nyleg ein artikkel som etterforska kvifor Island har slik ein skyhøg abortrate; der blir berre to av tre babyar med Downs syndrom fødd kvart år. Dette er fordi rundt 85% av gravide islandske kvinner vel å teste seg før fødselen, og når dei får positivt resultat for Downs syndrom, blir abort nesten alltid valt.

Ástríður Stefánsdóttir, lege og professor i anvendt etikk ved Universitetet i Island, antyda at det å ta abort på grunn av Downs syndrom i praksis er ein forgangen konklusjon.

«Eg er ikkje sikker på at haldninga vår er so ulik den til andre land. Det kan kome av at avgjerda blir teken ein annan stad i prosessen,» sa ho. «Dei som tek testane har allereie bestemt seg for at dei ikkje skal få ein baby med trisomi 21 [Downs syndrom; oms.an.]. So dersom det er ein [høg] abortrate, so er ikkje det rart.»

Ho la til: «Alle blir ein del av systemet. Vi har ikkje mange graviditetar der kvinner aldri er i kontakt med helsesystemet – eg trur eg kan seie at talet er null.»

Ein som òg slutta seg til debatten, var Dominic Wilkinson, ein rådgjevar innan intensivomsorg for nyfødde, og professor i medisinsk etikk ved Universitetet i Oxford, som påstod at foreldre som vel å gjennomføre eugenikk-abort [!] ikkje tek lett på denne avgjerda, der han sa: «Foreldre tykkjer denne typen val er ekstremt vanskelege. [Avgjerder før fødselen] handlar om den familien dei ønskjer å ha, barnet som dei føler dei er i posisjon til å ta seg av, og det livet dei ønskjer sitt framtidige barn.»

Dette er derimot ein del av det ibuande problemet. Eit barn burde aldri vere eit produkt som kan kjøpast og skapast i samsvar med spesifikasjonar frå kunden. Å velje å bli ein forelder burde aldri tyde at ein kan velje kva slags barn ein skal motta, for so å forkaste dei med feil og manglar. Der er aldri ein garanti for perfeksjon – for ikkje å snakke om helse – om ein diagnose finn stad før fødselen, under fødselen eller 10 år inn i framtida. Om ein person har eit handikapp eller ikkje, har han eller ho ein ibuande rett til å leve, og det livet er framleis verdifullt og verdt å leve.

Stefánsdóttir innrømte at Island ikkje tilbyr mange positive representasjonar av eit liv med Downs syndrom, noko som gjer at folk fokuserer på negative, utdaterte stereotypar om kva det inneber å oppdra eit barn med eit handikapp.

«Eg kjenner [medisinske profesjonelle] som prøver å gjere sitt absolutt beste i å informere folket, men vi kan alltid bli betre,» sa ho. «Og naturlegvis er det best dersom folk veit om dette før dei blir gravide, slik at dei ikkje må stå oppi alt dette når dei er gravide, fordi det er avgrensa kor mykje du kan diskutere dette i løpet av 20 minutt med konsultasjon med jordmora eller legen. Personleg trur eg den beste måten vi kan gjere dette, er å gjere personar med psykisk utviklingshemming og personar med Downs syndrom… synlege i offentlegheita. Dette endrar måten folk tenkjer [gjennom] personlege historier og personlege møte.»

Det vil likevel bli umogleg for personar med Downs syndrom å bli offentleg synlege og dele sine personlege historier dersom dei aldri får sjansen til å bli fødde.

Og Stefánsdóttir innrømte òg at Downs syndrom-samfunnet blir plaga av denne diskriminerande naturen. «Når vi byrjar å lytte til det som personar med Downs syndrom sjølve har å seie om dette… opplever dei det urovekkjande… og vi høyrer dei same historiene frå familiane deira,» sa ho. «Eg meiner at dette har påverknadskraft. Og det enkle faktum at testane finst, gjev liva deira mindre verdi.»

Som Den australske kringkastingskorporasjonen peikte på, vel mange menneske å ta abort etter å ha fått ein diagnose før fødselen, fordi dei blir oppmoda til å gjere dette av legane sine.

«Vår bekymring er at informasjonen som blir presentert til blivande foreldre stundom er unøyaktig, partisk og ikkje levert på beste måte,» sa Darryl Steff, adm.dir. i Down Syndrome Australia. «Blivande foreldre har retten til å ta den avgjerda som passar for dei sjølve, og alle sine omstende er ulike… so det handlar ikkje om ein abortmotstandar-posisjon, det handlar om å ta informerte val.»

Sjølv ein tilhengjar av abort som arbeider for ein abortorganisasjon tykkjer presset er problematisk.

Bonney Corbin er direktør ved MSI Asia Pacific, og vart òg fødd med fleire genetiske mutasjonar. Sjølv om ho framleis argumenterte at kvinner burde kunne få ta abort av alle grunnar, innrømte ho òg at den noverande eugenikk-mentaliteten er problematisk.

«So mykje av retorikken rundt testing før fødselen, identifisering av fosteravvik og det å tvinge dei til å ta abort, er gjennomsyra av ei slags verdibasert vurdering om at vi må luke vekk handikapp,» sa ho. «Det kan gjerast på mange ulike måtar, slik som ‘eg er lei meg for å fortelje dette…’, eller ‘eg har dårlege nyheiter’. Om det blir sagt med eit trist eller eit smilande ansikt, kan det verkeleg påverke heile konteksten til den undersøkinga, og avgjerdene som oppstår etterpå.»

Omsett av redaksjonen i Saksyndig.