Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg Del 1.

Klokka er presis halv ti på Vestkanten storsenter ein heilt vanleg måndagskveld. Ute er det regn og vind, og natta har seinka seg over forstadsområdet med dei mange triste høgblokkene og endå tristare menneskelagnadene. Ei som ikkje er so altfor trist er evig oppgira og oppglødde Coop-Malin, som sit og vrir på seg i kassa medan ho bit seg ømt i leppene. Gullsmykket med det søte, vesle, M-forma anhenget glitrar i halsgropa, og dei store puppane hennar duvar under den mørkeblå uniformsskjorta. 21-åringen er einaste levande vesen på Vestkanten, bortsett frå den mørkhuda, svenskspråklege Securitas-vakta som visstnok jobbar her.

Ho tek ein slurk av dagens niande boks med gratis energidrikk – sjefen seier partiet med dette useljelege skvipet snart er tomt, men trøysta er at den unge jenta har fått fast stilling som butikkmedarbeidar. No kan ho vere kassadame resten av livet om ho vil – no vil ho med tid og stunder berre bli kjent som Coop-Malin. Dette er hennar våte, intense, uuthaldeleg pirrande draum. Ho strekkjer seg og slepper frå seg eit sensuelt stønn. Ho dirrar i sin herleg endelause nesten-ekstase. Alt i ho kitlar og kriblar, inkludert den enorme, sprengfulle blæra. Ho skulle ønskje vakta aldri tok slutt. Finst det noko meir sexy enn å jobbe i butikk?

Ho blir var nokre steg i det fjerne, i det endelause mørket som ligg utanfor den enorme, enorme butikken. Kan det vere dei maskerte pleiarane og den mystiske mannen i dress igjen? Ho rettar seg opp i ryggen og trekkjer skuldrene tilbake slik at puppane står endå meir ut enn dei allereie gjer. Det er derimot berre ein einsleg «svale» som kjem. Den oppskjørta kassadama smiler frå øyre til øyre, frå vakkert glitrande perle til perle. Det er den dritsexy mannen med det ramnsvarte håret og dei vakre, grøne, intense auga.

«Hei-hei, Karl…!!» seier ho med si lett dirrande jentestemme, før ho kniser boblande.

«Hallaien, Coop-Malin,» seier Karl der han står og spradar framfor ho. Ho blir heilt koko i hovudet, og bryt ut i knisande, fnisande latter.

«Ja, det er meg, Coop-Malin…!!» stønnar ho. «Øh, skal du handle…??» Ho formeleg presenterer kroppen sin til han, der ho sit småskjelven og yr på stolen.

«Eg vil spionere litt på den gjengen frå Haakonsvern som skal handle her i kveld. Og du må hjelpe meg litt, Coop-Malin.»

«Mmmmm, eg elskar å bli kalla Coop-Malin…!!» stønnar den sprengkåte jenta.

«Har du ei ekstra uniform liggjande? Eg vil… gli inn i miljøet, om du skjøner.»

«Du kan godt få gli inn i mitt miljø om du vil, hi-hi-hi-hi…!!» Malin vrir seg på stolen. «Klart du kan få ei ekstra uniform…!! Kom med meg…!!»

Akkurat i det ho skal til å gli av stolen kjem nemnde gjeng langt der ute i mørket.

«Stopp,» seier Karl. Malin frys herleg til med store dådyrauge. «Du kan ikkje forlate kassa no. Berre gje meg det søte, vesle nøkkelkortet ditt. Eg veit kor garderoben er. Eg har gjort research.»

«M-hm, du har vel det, Karl…!!» Ho gliser som ei sol der ho gjev han nøkkelkortet sitt. Karl trippar i veg gjennom lokalet. Malin snur seg mot dei seks pleiarane og «dressmannen» med glødande kjakar. «‘Du kan godt få gli inn i mitt miljø’…!! Oh my God, kor eg dummar meg ut…!! Eg kjem til å daue som jomfru…!!» Ho vinkar til dei maskerte, bleike tryna og det strenge agent-trynet. «Hei-hei…!!» Den store rumpa hennar er låst til stolen for no.

Karl låser seg inn i personaldelen av den digre butikken. Ei rekkje garderobeskap står i eit lite rom. Det andre rommet er eit lite klosett der dassen ikkje eingong har sete. Eit tredje rom er det sokalla pauserommet, der det einaste av inventar er ein sliten sofa utan puter. På veggen heng tre bilete av Coop-Malin, ho er månadens medarbeidar for juni, juli og august. Karl himlar med auga. Dette er tydelegvis hennar mål i livet. Jaja, nokon må jo jobbe i butikk òg.

Snart er han ikledd den mørkeblå uniforma til Coop Noreg, ei av gigantkjedene som nyleg fekk ei bot på fleire milliardar frå Konkurransetilsynet for ulovleg prissamarbeid. Det kjem ikkje som ei overrasking, han har jo som dei fleste andre merka at alle norske butikkar stort sett har nøyaktig dei same varene til nøyaktig dei same (høge) prisane.

I sitt kostyme som tilsett kan han ubemerka nærme seg flokken utan å vekkje mistanke. Ein einsleg mann på ein butikk like før stengjetid der einaste andre mennesket er ei søt ungjente, er omtrent like merkbar som menstruasjonsblod på ein brurekjole. Det går liksom ikkje an å gøyme det vekk. Han stiller seg på andre sida av ei rad, ved sida av ymse tørrvarer og hermetikk. Her kan han høyre samtalane til jentene og dei særs feminine gutane som går forbi.

Forbløffa kan han konstatere at dei ikkje snakkar norsk saman. Dei snakkar russisk!

Heldigvis for lesaren kan Karl russisk. Det dei snakkar om gjev derimot lita meining. Orda han greier å fange opp er «ballongtryna», «tømmefrekvens», «nevro-regenerativ» eit eller anna, og masse tekniske ting som ligg over hans hovud. Han veit som erfaren helsefagarbeidar nok om helsevesenet til å vete at absolutt ingen av desse munnbind-ungdommane nokosinne har jobba i eit helseføretak. Om det er pasientane dei snakkar om, so tydar alt på at dei sjølv ikkje ser på dei som pasientar – snarare som forsøkskaninar, om pleiarane tilskriv dei sopass mykje animatheit. Dei er nok objekt i pleiarane si framande, skremmande verd.

Han står i andre enden av lokalet og ser ned på kassa i det fjerne, der Coop-Malin og perleøyredobbane hennar sit og skannar varer. Hennar tomatraude kjakar lyser som trafikklys. Puppane står komisk ut, ho ligg omtrent bakover i stolen. So forsvinn han inn i garderoben og skiftar. Då han kjem tilbake igjen, er gjengen vekke, og jenta sit åleine bak kassa og ser ærleg tala ut som det skal gå for ho når som helst. Ho vender seg mot han med sitt bekmørke soveromsblikk og glinsande lepper. Auga er store og forventingsfulle.

«Fekk du gjort research, Karl…??» spør ho med det fårete, elskovssjuke gliset.

«Eg fann ut ting eg ikkje visste frå før, so då var oppdraget vellykka,» seier han og gjev ho tilbake nøkkelkortet. Ho festar det i beltet, og igjen kan det hengje der og dingle lett og leikent. «Takk for lånet.»

«Kjem du tilbake i morgon kveld for å gjere meir research, Karl…??» spør ho og grip han lett i handa med sine små, mjuke jentehender. Ho er lett skjelven der ho sit. Han synest nesten synd på ho, sjølv om ho kognitivt sett er hakket over den Astrid-berta med Asperger (men berre lite grann!).

«Vi får sjå.» Han lèt ho sitje der og halde rundt handa hans ei lita stund, liksom berre for å gje ho den vesle, vesle gleda. «Vel, no må eg nesten gå. Eg har ting å gjere.»

«Hmm, so seint på kveld, Karl…??» Ho slepper særs motviljug handa hans. Ho nikkar med store, tindrande auge. Jenta er nesten på gråten. «Okei…!! Eg skal snart stengje likevel…!! Vi snakkast…!!»

Ho har i det minste sosiale antenner. Den stakkars jenta vinkar til han i det han går. Han vender ryggen mot ho. Ho blir mindre og mindre dess meir han fjernar seg. Snart er ho ei stjerne i det fjerne. Eit raudt trafikklys med perleøyredobbar. Slik må det nesten vere. Hennar tid kjem kanskje – men diverre er sjansen større for at den aldri kjem. Mykje talar for at Malin i all overskodeleg framtid ikkje vil vere noko anna enn Coop-Malin – og her snakkar vi om det beste alternativet. Å spå framtida er aldri lett, sjølv ikkje når ein veit svaret på førehand. Til og med då gjeld det å halde tunga i rett munn. For Malin er det enkelt, for ho har ingen andre munnar enn sin eigen.