Rachel Marsden skriv for Russia Today (RT):

Eg har ei tilståing å kome med. Eg er verkeleg dårleg til å lage mat. Eg har ingen aning om kva eg gjer på kjøkkenet. Og mine beste forsøk endar vanlegvis med ein tur til ferdigmatseksjonen i den lokale matbutikken. Men når det sagt, eg kjenner mine grenser. Du vil ikkje sjå meg prøve å få jobb på ein parisisk gourmetrestaurant, for eksempel, eller til og med på ein lokal kafé.

Men dei som for tida koker opp det vestlege etablissementet sin felles agenda? Dei vil berre brenne ned heile kjøkkenet, og så hoppe ut. Eller i det minste vil nokre av dei gjere det sistnemnde. Ikkje på langt nær nok av dei enno. Men det ser ut til å vere ein lovande ny trend i mangel på deira evne til å berre halde seg unna frå byrjinga av.

Tysklands kanslar Olaf Scholz bad på måndag om ei mistillitsrøysting mot seg sjølv, offisielt spurde han parlamentarianarane i Bundestag om dei kanskje ønskjer å gjere han den æra å sparke han i ræva. Det er i grunn eit tilfelle av politisk sjølvmord ved hjelp av politi. Scholz ville at dei skulle frigjere mandatet hans frå si liding fordi han er heilt impotent, politisk sett. Kvifor? Fordi dei gule lys-sentristane i hans trafikklyskoalisjon forlét han, og han har ikkje lenger fleirtalet som trengst for å presse ting gjennom parlamentet.

Alt dette skjedde fordi Scholz sin finansminister, Christian Lindner, frå det sentristiske Fridemokratiske partiet, bestemte seg tilbake i november for at han ikkje var interessert i ein karriere som ein magikar som prøver å utføre mirakel med Scholz sine utgiftsprioriteringar. Tyskland signaliserte seg sjølv rett inn i økonomisk øydelegging ved å følgje EU-sanksjonar for å imponere kjærasten sin, Vladimir Zelensky. Så sa Scholz til finansministeren sin at han berre skulle løfte foten litt frå gjeldsbremsa slik at han kunne ta ei ny 15 milliardar euros ($15,7 milliardar) utgiftsferd for Ukraina. Og Lindner var som, nei, kva om du berre tørkar støv av nokre av dei langtrekkjande Taurus-missila i skapet og gjev dei til kjærasten din i staden? Ja, dei er farlege, men dei sit også berre der som ein treningssykkel i leilegheita med klesvask hengande på den, så det er ein vinn-vinn – vel, bortsett frå den der risikoen for Tredje verdskrig.

Scholz ville ikkje gjere det fordi det ville tyde å passe på Kiev slik at dei ikkje startar ein tredje verdskrig mot Russland. Det ville også tyde å sende tyske troppar til Ukraina slik at Zelensky kunne sitje på fanget deira og låst som han køyrer Taurus-ar. Og det er aldri småbarnet som får skulda for dei ulykkene.

Så Scholz og Lindner hadde ein krangel for over ein månad sidan som til slutt førte til eit brot, med Lindner og hans gule lys-sentristar som gjekk frå Scholz sitt koalisjonsstyre som ein tenåringsklikk i skulekantina.

Tyske lovgjevarar tok imot moglegheita til å sparke Scholz i Lederhosen og ut av Biergarten. Éin ned, éin igjen. For det neste er (sannsynlegvis) leiaren for dei kristendemokratiske, Friedrich Merz, som for tida toppar meiningsmålingane før eit forventa val i februar. Han verkar ivrig på å gje Washington og Brussel endå meir makt over tyske avgjerder. Ja, kanskje Washington kan gje råd til Berlin om spikrar for den økonomiske kista deira òg? Som om det verkeleg er Tysklands store problem akkurat no – at dei ikkje var servile nok under Scholz, med Merz som seier kor «pinleg det var korleis Scholz oppførte seg i Den europeiske unionen.» Scholz brydde seg ikkje om Nord Stream blei sprengt, og gjorde at den tyske økonomien levde på nåden til dyr amerikansk gass, og Merz meiner ikkje at Scholz var ein god nok lagspelar?

Scholz ville tilsynelatande berre halde fram med å mate meir skattebetalarpengar inn i det tyske militærindustrielle komplekset under påskot av å hjelpe Ukraina, men verkar ikkje so ivrig på faktisk krig. Men Merz er ikkje ein gong i stand til å forstå korleis den svindelen fungerer, tilsynelatande. Lovande.

I mellomtida, over dammen i Canada, trekte statsminister Justin Trudeau sin finansminister, Chrystia Freeland, seg frå jobben, berre timar før ho skulle levere den siste budsjettmeldinga. Det er alltid eit godt teikn. Litt som å melde seg sjuk før ein stor prøve som du veit at du kjem til å stryke på. Det 62 milliardar dollar store underskotet som skulle bli kunngjort – 22 milliardar meir enn Freeland sitt projiserte mål – kan ha hatt noko med det å gjere.

Ho seier at ho blei pressa ut fyrst, der ho skreiv i oppseiingsbrevet sitt til Trudeau: «På fredag sa du til meg at du ikkje lenger vil ha meg som finansminister og tilbaud meg ein annan posisjon i regjeringa.» Freeland seier at ho avviste «kostbare politiske gimmickar» som salsavgiftsferiar og eingongskontantutbetalingar, som ho sjølv truleg hadde brukt månader på å fremje. Ho får det til å høyrast ut som ho plutseleg var ei røyst av fornuft, og refererte til «anstrengde forsøk denne hausten på å handtere utgiftene våre på måtar som vil gje oss fleksibiliteten vi treng for å møte dei alvorlege utfordringane frå USA.»

Dei første fem personane som kjem til ein tilfeldig bussterminal i Canada er omtrent like godt kvalifiserte som Freeland til å handtere landets økonomi. Som ville forklare kvifor inflasjon, levekostnader og arbeidsløyse har skote i vêret under hennar periode. Men det er eigentleg berre ein «vibecession,» foreslo ho nyleg. Fordømte kanadiarar treng berre å endre tankesettet sitt og slutte å låst som om økonomien hennar er dårleg.

Kanadiarar er alltid problemet for Freeland, spesielt når dei står i vegen for kva enn slags agenda denne WEF-protegeen prøver å tvinge på dei. Då dei protesterte mot Covid-vaksinemandat gjennom Freedom Convoy-trucker-rørsla, beordra ho at bankkontoane deira skulle bli blokkert.

Freeland sin ekspertise ser ut til å kome frå den finansielle journalistikken ho gjorde, frå Ukraina, der bestefaren hennar ein gong dreiv ei nazi-avis frå andre verdskrig. Kanskje ho berre kunne bli finansminister der no, sidan den ukrainsk-kanadiske kongressen nettopp har kome med ei melding som kallar henne «ein av nøkkelleiarane i G7 og det internasjonale samfunnet i utviklinga av planen om å bruke frosne russiske aktiva til å støtte Ukraina, ho sikra kontinuerleg og føreseieleg støtte til Ukraina sitt forsvar av fridomen i Europa.»

Ukrainarar ser ut til å ha det omtrent like bra no som eit resultat av Freeland sine innsatsar sidan europearar er «frie», so ho har tydelegvis gjort ein strålande jobb på begge frontar. Akkurat som ho har i Canada.

Neste til å smette ut naudutgangen: Trudeau sjølv. Kanskje. Han vurderer visstnok alternativa sine. Å hive seg inn i gløymsla bak Freeland høyrest ut som ein god plan. Om alle desse globalistane kunne vere so snille å danne ei ordna kø for ei permanent ekspressutsjekking, ville dei gjere innbyggjarane sine og heile den vestlege verda ei mykje strre teneste enn deira nærvær nokon gong har gjort.

Omsett ved hjelp av Copilot og bearbeidd av redaktøren i Saksyndig.