Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

I Hollendergaten i tjukkaste Bergen sentrum ved Korskirken ligg det narkomane med sprøyter i begge armar i sanselaus rus, svevande mellom sjølvvalt liv og død. Regnet og vinden piskar dei eldgamle husa, og skodda ligg tjukk oppunder Fløyen. Noregs glitrande saueperle og Vestlandets sære metropol skil seg ikkje på nokon måte ut vêrmessig denne fyrste laurdagen i februar.

Ei dame i slutten av 30-åra kjem frå eit av smuga, kledd i ein olivengrøn regnfrakk med hette. Ho skrevar over 3-4 narkomane i sin veg mot Robin Hood-huset, der ho skal møte styreleiaren i det no nedbrunne sameiget Munkebotn og Mon Plaisir. Ho kjem inn i varmen og opnar regnfrakken. Ein prominent byste openberrar seg. Ho er for høvet kledd i ein svart, høghalsa genser, ei lang lysegrå strikkekåpe og svarte knestrømper. Rundt halsen glitrar eit lekkert sølvsmykke med eit H-forma anheng med eit hjarte rundt.

Jarle møter denne dama inne i det kaffidunstande lokalet. Han og fleire andre særs tvilsame, uflidde typar sit og drøser. Han reiser seg og møter ho.

«Jarle,» svarer han og rekkjer ut neven til ho. Dei to handhelser.

«Henriette,» seier ho med dempa, men likevel kraftig stemme. Dette er eldstedottera til Morfin-Mona.

«Bra at du kunne møte meg på ein laurdag,» seier han i det han galant tilbyr ho ein stol.

«Eg tok bussen til sentrum, eg har likevel ærend her.» Ho heng ifrå seg regnfrakken på stolen og set seg ned.

«Vil du ha kaffi?»

«Ja, takk.»

Snart står to kaffikoppar der og dampar. Ute regnar og uler det, som om vêrgudane prøver å vaske vekk all faenskapen i den rotne bykjernen.

«So…» byrjar Henriette etter å ha teke ein lang slurk kaffi. «Sameiget har brunne ned til grunnen, og politiet mistenkjer at nokon ‘nordfjordingar’ står bak?» Ho gjer anførselsteikn med fingrane.

«Det er arbeidshypotesen deira, ja,» svarer Jarle. «Men dei kjem garantert til å henleggje saka. Dei har jo ikkje ressursar.»

«Nei, dei manglar alltid ressursar om gjerningspersonane kjem frå ‘Nordfjord’.» Ho himlar med auga. «Vel, de får vel igjen på forsikringa, reknar eg med.»

«Jepp, men det kan ta tid. Og i mellomtida er eg huslaus.»

«Har du ingen stad å bu?»

«Eg skal ta ein telefon til systera mi. Ho bur i Alver kommune. Vi har ikkje snakka saman på fem-seks år, men ho kan vel ikkje nekte sin eigen bror husrom.»

«Vel, eg ville ikkje ha halde pusten. Folk er so egoistiske i våre dagar. Folk ligg daude i leilegheitene sine i opptil eit år utan at nokon naboar reagerer. Og i dag kan folk bokstavleg tala liggje i gatene utan at nokon hjelper dei.» Ho tek ein lang slurk frå koppen. «Jaja, eg reiste hit for å snakke om den knuste ruta. No er ikkje den ruta so viktig lenger.»

«Nei, du kunne jo ikkje vete at heile driten skulle brenne ned.» Han tek ein ny lang slurk frå kaffien.

«Eg skulle likevel til sentrum. Kanskje tek eg ein tur opp til Haraldsplass òg. Berre for å vise meg der.»

«Ja… Faren din ligg jo der.»

«Jepp. Og mora mi står ute på militærbasen ein stad. Ho er jo Mona på stativ no.»

«Mona på stativ?»

«Du vil ikkje vete det.» Ho får eit nifst, underleg smil i ansiktet. Jarle grøssar seg.

«Har du politianmeldt hærverket?»

«Ja, det gjorde eg i går. Men eg fekk brev på Digipost i dag om at saka var henlagt. Den knuste ruta er jo brunnen opp saman med resten av huset.»

«Må du anmelde igjen, då?»

«Det kan eg ikkje, for saka er jo under etterforsking.»

«Stemmer. No held dei på å etterforske om det har skjedd noko straffbart.» Jarle ristar på hovudet. «Men vi veit jo alle at det har det gjort.»

«Jepp.» Ho drikk ein lang slurk kaffi. Ute høljar regnet ned, og vinden blæs so kraftig at det kjennest ut som taket skal lette.

«Korleis går det med systera og broren din?» spør Jarle.

«Broren min og eg er eigentleg ikkje på talefot. Han er ein kødd. Eit ekte rævhol. Han forsvarer mordarar og valdtektsmenn i retten. Og Cecilie… Vel, ho har sine svin på skogen.» Ho bøyer seg over bordet. «Ho har i alle år drive på med omfattande samværssabotasje. Eksen har knapt sett si eiga dotter sidan Cecilie klikka og gjorde det slutt med han.»

«Samværssabotasje?»

«Ja. Cecilie er ikkje den skarpaste kniven i skuffa, men ho fann på eit tidspunkt ut at dersom den andre forelderen er med ungen mindre enn to dagar per månad, må han betale meir i bidrag. NAV-regelverket opnar med andre ord opp for at Cecilie har vesentlege økonomiske incentiv for å sabotere samvær.»

«Hmm, då eg snakka med ho på telefonen i går, sa ho at jenta hennar var hjå eksen.»

«Interessant… Kva tener ho på det?»

«Ho har ikkje bil for tida, so ho kjem seg ingen stader.»

«Aha, det forklarer ein heil del. Den bortskjemde dottera har mange dyre fritidsaktivitetar, og utan bil i Norheimsund kjem ein seg ingen stader. Men nok om den fæle megga. No må eg vidare.» Ho hiv i seg siste slurk av kaffien. «Takk for kaffien.»

«Takk ikkje meg, takk Robin Hood-huset. Og takk for tida di, Henriette.»

Den verdige, staselege dama nikkar alvorleg til han i det ho tek på seg regnjakka. Ho glir elegant ut av lokalet og ut i den regnvåte, vindpiska gata. Ho skrevar over 3-4 medvitslause narkomane på sin veg gjennom gata, og forsvinn inn i same smuget som ho kom frå. Tilbake sit Jarle med rynka panne av djupe bekymringar.

Det er ikkje fyrste gong NAV-regelverket har blitt misbrukt. I våre mørke tider tener faktisk par med ungar økonomisk på å gå frå kvarandre. Dette burde for dei aller fleste framstå som eit forsøk på å splitte kjernefamilien, og er definitivt i strid med barnets beste om å få vere med begge foreldra. Staten sjølv legg til rette for at barnet veks opp med berre éin av foreldra, som regel mor. For «alle» veit jo at den reelle faren til barnet er Staten, den nådelause mafiaen som eig deg frå vogge til grav.

Jarle heller seg ein kopp til med kaffi og sit der og ottast og pinest. Med redde auge ser han på telefonen sin, og på nummeret han har henta fram frå kontaktlista.

Her er det vel berre å satse alt på éin hest. I verste fall får han nei.