Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Doktor Jonathan Kviige har etter mykje strev greidd å kome seg på jobb denne ufyselege, råkalde februarmåndagen. Etter hendinga på busstoppet vest for Damsgårdtunnelen, er vestre innfartsåre ikkje overraskande stengt på ubestemt tid, og all trafikk er no dirigert via gamlevegen gjennom Laksevåg. Det er venta trafikkaos truleg ut dagen, og folk i Laksevåg-området blir oppmoda om å late vere å reise nokon stad om dei ikkje absolutt må.

Etter eit heilt naudsynleg besøk på do, går den nervøse mannen inn på sitt vesle kontor, kledd i kvit pleieuniform og legefrakk. Han har akkurat slått på PC-en og skal til å logge seg inn, då den energiske blondina Katinka dukkar opp i døra. Ho er for éin gongs skuld alvorleg.

«Jonathan,» seier ho. «Vi må snakke med deg.»

«Greitt, eg kjem,» seier han med ei gravrøyst som knapt nok ber. Han vil berre få denne seansen overstått slik at han kan fare heim og leggje seg og grine på sofaen.

Katinka ser på han med auge som skin av medkjensle, men han reknar nok med at denne medkjensla ikkje er so genuin som den verkar som. Han såg slike blanke auge mange gonger under den trasige personalsaka på Haukeland òg. Han følgjer etter den slanke dama nedover korridoren og inn på eit møterom. Der sit ein trio i sivilkle med nøkkelkort rundt halsen. To menn og ei dame. Sjølve toppsjiktet i Helse Bergen (som Saksyndig her har valt å anonymisere).

«God morgon, Jonathan,» seier den eine fyren med eit høfleg smil. Han er toppleiaren. Legen svarer han med eit kort nikk og noko som passerer for «god morgon». «Takk for at du tok deg tid til å vere med på dette hastemøtet, som er av ein ganske alvorleg art.»

«Vil du ha vatn eller kaffi?» spør Katinka, som set seg ned ved sida av Jonathan.

«Nei, takk,» svarer han, bleik og skjelven. Kaffi når ein nettopp har spruta halvannan liter vatn ut rævholet, er ein fenomenalt dårleg idé.

«Fint, då kan vi byrje,» seier toppleiaren. «Vi går rett på sak. Som du har fått med deg, so har vi blitt truga med søksmål av ein pårørande. Ein avdød har forsvunne frå… Frå…» Han vekslar eit blikk med dei to andre leiarane. «Det som ‘alle’ kallar likrommet. Trugslane om søksmål kjem ikkje frå kven som helst, men frå ein erfaren advokat. Eit slikt søksmål er det siste vi treng i våre tider, spesielt når budsjettet vårt er som det er.» Han vekslar blikk med sine to kollegaer. «Og det at eit lik forsvinn på denne måten, er på ingen måte noko som høyrer heime på eit moderne helseføretak. Slikt er uhøyrt, om ikkje beint fram skandaløst. Det tydar diverre at visse personar i dette føretaket gjennom sine handlingar har vist at dei ikkje høyrer heime her. Avskjed er etter vårt syn det einaste riktige å gjere i eit so graverande tilfelle av tillitsbrot. Er du, doktor Kviige, einig i denne vurderinga?»

Katinka ser på overlegen med desse skinande engleauga.

«Eg er einig på alle måtar,» seier den gråtkvelte doktor Kviige, før han snur seg mot Katinka. «Det har vore kjekt å jobbe med deg her i denne korte tida eg har vore her, og eg ønskjer deg alt godt vidare.» Han snur seg so mot dei tre leiarane, på nippet til å reise seg. «Eg kjem til å rydde ut av kontoret mitt no, og levere frå meg nøkkelkort, ID-kort og liknande. Eg vil berre beklage på det aller sterk—»

«Øh, vent litt, Jonathan,» seier toppleiaren med eit avvæpnande smil. «Eg trur du misforstår oss litt. Det er ikkje du som har fått fyken.»

«Er det ikkje?» spør den himmelfalne legen.

Begge tre leiarane ristar på hovudet. So seier toppleiaren:

«Etter instruksar frå oss installerte teknisk avdeling like før jul i fjor eit overvakingskamera på… på likrommet, etter at det byrja å gå rykte på sjukehuset om at tilsette hadde sex der nede. Vi vurderte det som naudsynleg å innføre slike… slike ‘nordfjordske’ kontrolltiltak, noko vi har heimel i Arbeidsmiljølova til å gjere. Dette varsla vi òg om i ein masseutsendings-e-post som vi går utifrå at ingen av ‘nordfjordingane’ las eller forstod. Etter at den avdøde forsvann, gjekk mine to kollegaer og eg gjennom opptaka og fann ut kva som skjedde. Dei to involverte ‘nordfjordingane’ i denne hendinga har – via kompetent tolk, naturlegvis – fått pålegg om å forlate arbeidsplassen, og er ikkje velkomne her igjen. Arbeidsforholdet til begge to vart avslutta på dagen. Hadde ikkje dei teke det forkastelege og respektlause valet om å gjennomføre samleie på eit rom med døde pasientar, so hadde ikkje lekamen blitt skubba inn på naborommet. Den tragiske konsekvensen er no at dei etterlatne ikkje har ein avdød å gravleggje. Dei to ‘nordfjordingane’ har vist grovt kritikkverdig åtferd, manglande dømmekraft og det ein kan kalle episk aktløyse. Slike tilsette ønskjer vi ikkje her på Haraldsplass.» Han vekslar fleire blikk med sine kollegaer. «Når det gjeld deg, doktor Kviige. Vikariatet ditt som konstituert overlege og leiar går ut 28.februar.»

«Ja, det veit eg. Skal eg rydde ut av kontoret mitt då i staden for?»

«Heilt unaudsynleg,» svarer toppleiaren. «Vi har faktisk lyst å tilby deg vikariatstillinga di fast.»

Stakkars doktor Kviige kan knapt tru sine eigne øyre. Han sit der med hakeslepp og store auge.

«Øh, kan du gjenta?» spør han til slutt.

Toppleiaren smiler, både til legen og til kollegaene sine. So seier han:

«Vi her på Haraldsplass er særs nøgde med jobben du har gjort som overlege og konstituert leiar. Slike som deg veks ikkje på tre, spesielt ikkje i våre dagar med alvorleg mangel på norsktalande helsepersonell. Vi gjev deg tilbod her og no om fast stilling. Takkar du ja eller nei?»

«Eg t-takkar naturlegvis ja,» svarer doktor Kviige. «Men kva med det pågåande søksmålet?»

«Det blir ikkje ditt problem,» svarer toppleiaren. «Rett saksøkt når nokon saksøkjer Haraldsplass er vi tre i toppleiinga. Ein slik risiko skulle berre mangle, for vi har den beste lønna (med god margin!). Dessutan talar mykje for at det ikkje kjem til å bli noko av søksmålet. Kanskje ligg det allereie eit alternativ der, utan at vi skal gå nærare inn på det akkurat no.» Dei tre vekslar blikk atter ein gong. «Du kan no gå tilbake til kontoret ditt, doktor Kviige. Takk for tida di.»

Den særs letta – om enn noko forvirra – legen handhelser på toppleiaren og dei to andre leiarane, før han forsvinn ut av kontoret. Mannen er truleg lettare enn luft der han trippar i veg. Tilbake sit «makttrioen» og Katinka.

«So…» byrjar toppleiaren. «No når denne seansen er overstått, lat oss snakke om nemnde ‘alternativ’.» Han lener seg tilbake på stolen. «Eg reknar med at alle de tre har lese skrivet eg sendte dykk i dag tidleg. Du òg, Katinka?» Blondina nikkar alvorleg. «Advokat Johannesen er viljug til å trekkje søksmålet mot sjukehuset dersom vi offentleggjer med fullt namn og bilete dei to ‘nordfjordingane’ som i sin elskovsiver var skuld i at liket til faren hans forsvann. Det er eit so godt tilbod at vi ville ha vore idiotar om vi takka nei til det. Eg må derimot ta det opp med dykk før eg går vidare til styret med det. Vi skal ha eit hastemøte om ti minutt.»

«Heilt greitt for meg,» svarer Katinka med eit skuldertrekk. «Sikkert ikkje so greitt for dei to. Det blir nok vanskeleg for dei å finne arbeid igjen.»

«Sei ikkje det,» seier toppleiaren. «Slike folk finn seg alltids jobb ein stad, iallfall her i politisk hyperkorrekte Noreg. Og finn dei ikkje jobb, kan dei berre ta ein tur innom NAV, der saksbehandlingstida er tilnærma null for sånne som dei.»

Nede i resepsjonen på Haraldsplass aular det av liv eit par timar seinare. Haugevis av pasientar sit i resepsjonen og ventar på pasientreiser som aldri kjem. Ein bråte med taxisjåførar av ‘nordfjordsk’ opphav står borte ved Narvesen-kiosken og gaflar i seg pølser medan dei skravlar i veg på eit høglytt, framandt tungemål. Ein gråhåra herre i dress og slips som spør nokon friviljuge pensjonistdamer i kvite pleieuniformer og grøne vestar kor Medisin 3 ligg, blir vist vidare til Katinka, som tilfeldigvis står i nærleiken og snakkar energisk på innpust og utpust med ei vaskedame.

På slaget 11 dukkar det opp eit bilete med tekst på ein av dei mange TV-skjermane som heng i resepsjonen. Ein ‘nordfjording’ med kulørt hud og mikrofon-frisyre, og hans like ‘nordfjordske’ pulevenninne med sine lange rastafletter. Deira fulle namn og kva dei har gjort står der å lese for alle. Logoen til Haraldsplass er tydeleg å sjå på biletet, og sjølve skrifttypen er den som vanlegvis er brukt på alle offisielle informasjonsskriv frå sjukehuset:

Desse to hadde sex på ‘likrommet’ på sjukehuset, og var skuld i at lekamen til ein avdød forsvann. Dei har fått sin velfortente avskjed og kjem aldri til å jobbe hjå oss igjen.

Augnebryn hevar seg og mumling byrjar å summe i lokalet. Spesielt dei mange ventande pasientreise-kundane byrjar å mumle indignerte seg i mellom. Dei mange pølsegaflande taxisjåførane blir temmeleg bleike om nebba der dei står, og med tanke på kor mørke dei er i huda, so er dette faktisk litt av ein prestasjon! Dei mange medlemmene av smarttelefon-generasjonen i resepsjonsområdet tek bilete av næraste TV-skjerm; ingen kjem til å tru dei om dei ikkje bilet-dokumenterer. Snart vil desse to ‘nordfjordske’ namna vere på alle sine lepper, og denne gongen kan sjølv ikkje kontrollfrikane i Byrådet gjere noko!