Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg del 1 og del 2.

På busstoppet ved Olsvik-krysset i Loddefjord står ein gjeng og ventar på ein særs forsinka buss. Bussen skulle etter planen ha kome 18:02, men no er klokka nesten 18:11 og ingen buss er å sjå. Slike forseinkingar har blitt ein del av den nye normalen no, og skal ein ut å reise med buss, må ein rekne minst ein time ekstra reisetid. Samstundes kan det sjå ut som bussbilletten varer litt kortare og kostar litt meir. Kundane til Skyss lurer difor med rette på kva slags teneste dei eigentleg betaler for. Med tanke på alle bussuhella som har funne stad den siste tida, er ein buss statistisk sett den farlegaste staden ein kan opphalde seg.

Brått kjem det tre vakre ungjenter krypande på alle fire ut av gravlunden som ligg like ved busstoppet. Dei ventande passasjerane kvepp til der dei står i regnet og vinden. Jentene blør frå nær sagt kvar einaste kroppsopning, dei grin stille og sårt, og manglar lommebøker, smarttelefonar og sko. Dei dunstar av uhyre kraftig-luktande sæd. Det kan nesten sjå ut som ein heil gjeng har teke seg til rette.

«Vi har blitt valdtekne,» stønner den eine. «Ring ambulanse!»

Akkurat då kjem omsider ein buss oppe i vegen. Til dei tre jentene si overrasking, går alle passasjerane på bussen – dei føler dei har stått her og venta lenge nok. Bussjåføren, som har sjokoladebrun hud og mikrofon-frisyre, kastar dei eit sløvt blikk blotta for empati.

Til dei tre jentene sitt store hell, skal ein av passasjerane av bussen. Dette er ein rettskaffen, kvit nordmann som har bikka 50. Han tek på seg rolla som miskunnsam samaritan og ringjer 113. Snart kjem ein ambulanse og hentar dei tre jentene. Dei får seg ein tur på Bergen legevakt, der dei må sitje og vente og grine i fem-seks dryge timar. Foreldra kjem og hentar jentene (dei er knapt nok lovlege!), og alle blir einige om at politiet må involverast.

Dagen etter køyrer tre bilar til den lokale politistasjonen i Laksevåg bydel, der den slitne blondine-politidama tek imot nok ei anmelding om gjengvaldtekt og tjuveri. Som vanleg blir den separate tjuverisaka henlagt på staden, medan politiet lover å «sjå litt» på valdtektssaka. Tre indignerte fedrar og tre øydelagde jenter forlèt politistasjonen ikkje heilt overtyda om at rettferd kjem til å skje.

Litt seinare den regntunge og vindfulle dagen får Fjolsine Flatbanck på hovudpolitistasjonen i Bergen sentrum ein telefon frå bydelsblondine-politidama.

«God ettermiddag,» svarer ho med malmtung røyst.

«Det har skjedd igjen,» seier den bekymra damestemma i andre enden. «Tre jenter til har blitt valdtekne på gravlunden i Loddefjord.»

«Hmm, og lommebøker, smarttelefonar og sko er blitt stolne?» spør Fjolsine.

«Ja. Eg trur vi står overfor ei valdtektsbølgje. Loddefjord er på alle måtar eit belasta strøk, men dette tek kaka.»

«Eg er einig med deg.» Fjolsine sukkar. «Eg og to erfarne kollegaer skal ta oss ein tur til høgblokkene i Loddefjordvegen i morgon. Vi må snakke litt med dei som bur der.» Ein kort pause. «Vi kjem til å bere våpen. Eg har ein mistanke om at dette kan bli stygt.»

«Treng de tolk?»

«Høgst sannsynleg!»

*

Ein politibil stoppar ute på parkeringsplassen i Loddefjordvegen. Skyene er svarte som heksegryter, men regnet har for éin gongs skuld teke seg ein pause. Vinden uler gjennom den tronge Loddefjorddalen, og trekronene virvlar av dei kraftige vindkasta. 5G-stråletårnet på toppen av Lyderhorn står der og blinkar og summar, klart til å svi hjernane til folk i Bergen og omland.

Ut av bilen dukkar det opp tre væpna politibetjentar. Den eine er Fjolsine Flatbanck, dei to andre er garva politimenn som er so tøffe i trynet at dei ser ut som dei skal drite seg ut. Slike folk knuser med glede trynet på folk som er litt for kvikke i replikken, og samla har desse to mannfolka meir politisaker på seg enn resten av Vest politidistrikt til saman.

Utanfor ei av blokkene står 13 unge menn og heng. Dei kastar kalde rovdyrblikk på dei tre uniformerte politifolka som nærmar seg dei.

«God føremiddag,» seier Fjolsine med si myndige damestemme. «Vi må prate litt med dykk.»

«Vi ikkje forstå,» svarer den eine på norsk med kraftig aksent.

«Åh, eg trur de forstår oss godt,» svarer Fjolsine. «Om de ikkje forstår oss, kan vi gjerne ta oss ein tur på politistasjonen, der ein tolk ventar på oss. Dykkar val.»

Dei 13 mennene vekslar blikk seg i mellom.

«Hva do vil snakke oss om?» spør den eine, som tydelegvis har rolla som alfahann i denne ulveflokken.

«Sidan byrjinga på januar har det skjedd 37 gjengvaldteker på gravlunden i nærleiken,» seier Fjolsine. «Offera har vore ungjenter som har vore på veg heim. Dei har alle gått forbi denne blokka, der 13 unge menn har stått og glodd på dei. Alle offera fortel same historia. Dei har plutseleg blitt omringa av nøyaktig 13 unge menn med dykkar utsjånad, valdtekne, for so å bli rana. Alle har blitt fråstolne lommebøker, smarttelefonar og – pussig nok – skoa sine.» Ho og dei tøffe politimennene mønstrar ungdommane frå topp til tå. «De er 13 unge menn, og de… passar skildringane offera har gjort til etterforskarane våre.»

Dei 13 mennene vekslar blikk seg i mellom. So trekkjer dei på skuldrene.

«Vi ikkje ane noe om gjengvoldtekt,» seier alfahannen.

«Då har de sikkert ingenting imot å bli med på politistasjonen og ta DNA-prøve,» svarer Fjolsine.

Akkurat då kjem ei synleg sliten og forkava hijab-dame i 40-åra ut av blokka. Ho gneldrar på eit framandt tungemål til dei 13 ungdommane. Ein av dei kjeftar ho huda full, før han gjev ho eit kort, effektivt rapp over det pløsete trynet. Dama gneldrar endå meir, før ho styrtar inn i blokka igjen. Dei 13 unge mennene vekslar ord seg i mellom.

«Kva handla dette om?» spør Fjolsine.

«Vår mor liker ikkje at vi snakke med politi,» svarer alfahannen.

«Er ho mora til dykk alle?» spør Fjolsine.

«Ja, vi alle er brødre,» svarer alfahannen. So får han eit ufordrageleg flir i det ungdommelege, lett kvisete, sjokoladebrune fjeset. «Vi ikkje stå her og snakke med politi lenger. Vi ikkje gjort noe galt. Dere plage oss. Dere rasister.»

«Vi kan fint kome tilbake med fleire folk og arrestere dykk,» seier Fjolsine. «Er det det de vil?» Dei 13 vekslar blikk seg imellom. «Ingen motførestillingar mot arrestasjon?» Ho snur seg mot kollegaene. «Tilkall alle patruljar. Vi skal ha DNA-prøvar av heile gjengen. Og tilkall tolk.»

Snart får 13 virile, storkjefta ungdommar seg ein tur til kjellaren på Bergen politistasjon.