Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Susanne i sin noverande tilstand misser fort alt som finst av tidskjensle. Ho blir tvinga til å leve i noet. Angeren og skamma frå fortida er borte, og sameleis frykta og bekymringane for framtida. Openbert vart opphaldet i asylmottaket aldri noko av, ikkje slik stoda er no. Kva rådmannen kjem til å seie, er uvisst. Ho har ei kjensle av at dette ikkje er eit vanleg sjukehus – ho svevar jo bokstavleg tala i lause lufta!

Skiljeveggane med nedtrekkbare gardiner i den ubestemmelege, grågrønblåe fargen blir etter kvart hennar trygge, varme, vesle verd. Sameleis den herleg uuthaldelege blæresprengen. Heile kroppen kjennest ut som den skal eksplodere, som om den sakte eser. Spesielt i ansiktet merkar ho at noko gjer kjakane større. Alt kitlar noko vanvitig, sjølv nedantil er det full action no. Når var ho oppsvulma og herleg fuktig der sist? Det må ha vore like før Utøya-terroren!

Åååå, kor pissetrengt ho er! Åååå, kor alt eser og sprengjer! Åååå, det er like før ho kjem der ho svevar og skrevar!

Brått opnar dei nedtrekkbare gardinene seg. To unge pleiarar med munnbind og uniform står der. To jenter. Den eine er blondine, medan den andre er brunette. Blondina har isblå auge medan brunetta har brune. Huda deira er særs bleik, som om dei ikkje har vore ute i sola på ganske lenge. Susanne rekk med sine kryssa auge å skimte verda utanfor gardinene, før den eine jenta trekkjer dei igjen. Alt ho rakk å sjå, var andre «båsar» i den ubestemmelege, grågrønblåe fargen.

Dei har begge på seg blå eingongshanskar, og blondina ber ei lita grågrønblå balje med ymse remediar oppi. Dei har på seg namneskilt, men namna er skrivne med kyrillisk skrift, som Susanne ikkje skjøner. Russisk skrift – ho kan ikkje russisk, men kjenner igjen skriftteikna. Har ho på mystisk vis hamna i Russland? Her er det noko som ikkje stemmer.

Dei to snakkar saman på det austeuropeiske språket som sannsynlegvis er russisk. Stakkars, oppsvulma, oppskjørta Susanne skjøner ikkje eit einaste ord. Ho skjøner derimot etter kvart – utifrå å høyre namna dei bruker på kvarandre – at blondina heiter Agneta medan brunetta heiter Natalia. Stemmene deira er milde og dempa, og sameleis faktene deira. Dei er akkurat som mjuke, varme englar som helst ikkje vil lage for mykje styr rundt seg sjølv. Her skal det vere stille og roleg. Dei tek på seg gule smittevernsfrakkar – Susanne hugsar desse frå covid-tida, då pleiarane på sjukeheimen gjekk rundt i fullt smittevernsutstyr til alle døgerets tider.

Eit stativ har dukka opp nærast frå ingenstad – det viste seg at det stod bak Susanne. Det liknar på apparata som dei brukte på sjukehuset for å skanne livmora då Susanne gjekk gravid. Agneta smør litt væske nede på den no store magen til Susanne – det kitlar slik at ho nesten svimar av. Hennar oppsvulma tilstand har gjort ho særs, særs kjenslevar.

Dei to jentene vekslar blikk då dei ser biletet på skjermen. Eitt stykk sprengfull blære. Susanne prøver å tolke tala, men greier ikkje å lese fordi ho ikkje kan feste blikket. Auga sym i kvar si retning, og ho må berre gje opp.

Natalia tek eit mystisk apparat ut av balja, som ho legg på nattbordet ved sida av den svevande Susanne. Agneta tek ut av balja noko som ser akkurat ut som eit eingongskateter. Susanne er so pissetrengt at dette sanneleg er eit syn for såre (kryssa) auge. Agneta heller på ei klar, tjukk væske som sannsynlegvis er glidemiddel (ikkje det at Susanne på nokon måte treng glidemiddel til den tjukke, oppsvulma, klissvåte «høneheimen»!). Medan Natalia held apparatet, koplar Agneta kateterslangen på munnstykket på sida. Natalia skrur på apparatet, og ei koseleg summing kjem.

Agneta bøyer seg fram og skil varsamt dei særs oppsvulma kjønnsleppene til Susanne. Den svevande dama ligg der på randa av orgasme, det kitlar sånn at ho prøver å skrike – utan å lykkast. Ho kan ikkje lee ein muskel, langt mindre lattermusklane.

Natalia fører slangen inn i urinrøyret til Susanne, den glir lett og leikent inn. Ååå, kor godt det skal bli å få tømt blæra!

Medan røyret er inni Susanne, finn Agneta ei urinflaske som rommar tre liter. Talet 3 er tydeleg på toppen. Natalia skrur på ein knott på maskina, og ei sugande kjensle startar djupt, djupt inni Susanne. Maskina syg urinen ut av blæra, for Susanne kan tydelegvis ikkje lenger late vatnet naturleg. Ho registrerer at klar urin byrjar å sildre frå den eine røyrenden av kateterslangen og ned i urinflaska som Agneta tolmodig held. Den andre røyrenden er kopla til apparatet. Kva slags framandarta teknologi er dette? Eit sugekateter lik den ubehagelege sugedingsen som tannlegar bruker i kjeftane på folk?

Urinen strøymer ned i flaska sakte, men sikkert. Ååå, om ho berre kunne fått tømt blæra fortare! Brått, då urinen kjem opp til 3-litersmerket, stoppar Natalia maskina. Suginga sluttar. Agneta trekkjer det glatte røyret lett og leikent ut av urinrøyret. Susanne føler ho har mykje, mykje urin igjen inni der – kvifor tømde dei ikkje blæra skikkeleg?

Brått føler ho ei varsam jentehand på den digre, oppsvulma rumpa. Fyrst då går det opp for Susanne at ho har noko der. Noko som kjennest ut som ein slags mjuk plugg som går djupt opp i ræva på ho. Det er Natalia som driv og tuklar med denne pluggen. Det kjennest ut som ho skrur opp ein slags ventil. Susanne høyrer ein kontrollert fiselyd kome frå ventilen. So høyrer ho noko sildre ut. Feis og skeit ho nettopp? Er pluggen i slekt med sugemaskina? Natalia kjem fram igjen med eit papirbekken fylt med brunleg væske. Den går i bossbøtta.

På stativet heng det òg ein svær pose med væske. Ho får næring intravenøst, kan det verke som. Den inneheld ti liter, og er halvtom. Dei to jentene nikkar til kvarandre. So tek dei av dei gule smittevernsfrakkane og hanskane.

Susanne heng svevande igjen då dei grågrønblåe gardinene blir trekte ned igjen. Ho er framleis ganske pissetrengt, men det kjennest ikkje lenger ut som ho skal eksplodere. Og den vanvitige kjæta er der framleis og heimsøkjer ho som eit vondsinna gjenferd.

Kva slags stad er dette? Og kor lenge skal ho vere her?

*

Fleire etasjar lenger oppe, i sjølvaste toppetasjen, sit mektige Erika og les rapport frå Ballongtryne-avdelinga nede i kjellaren. Ho leikar med det eine av sine tre gullsmykke medan ho smiler frå øyre til øyre, frå den eine dinglande gulløyreringen til den andre. Ho er kledd i ein tettsitjande, svart kjole i imitert skinn med eit kort skjørt som knapt dekkjer hennar «høneheim». Lange lærstøvlar pyntar dei bleike beina.

«Hmm, den nye ‘bebuaren’ i kjellaren ser ut til å ha funne seg til rette,» seier ho. «Ikkje at ho har noko val.»

Ho vender blikket mot ein viss skapning som står borte i hjørnet på sitt stativ. Mona med dei enorme puppane med æveleg mjølkespreng. Puppane som har halde ho i live ganske lenge, og som vil halde ho i live i mange, mange tiår til. Dei store, tindrande auga ser ned i golvet. Munnbindet som skjuler det alvorleg vansira, munnlause ansiktet pulserer lett.

Mektige Erika reiser seg frå sin særs behagelege kontorstol og trippar bort til ho. Ho går bak den ubevegelege, fanga eks-drapssjukepleiaren og legg hendene lett på dei tynne skuldrene. Mona sine auge vender seg i Erika si retning.

«Snart er fyrste ‘kullet’ klar for avkopling frå den vektlause maskina…!» seier ho sensuelt. «Det blir spennande å sjå om prosjektet har fungert…! Tenk…! Liggje og sveve eit heilt år…! Det er mykje dei har lyst til å gjere, kan eg tenkje meg…! Om ei veke skal det skje…! Eg kan knapt vente…!»

Erika stryk hendene sine sakte nedover halsen og brystet til Mona, og kjærteiknar dei sprengjeferdige brystvortene, som viser særs godt på det tynne, kvite stoffet til den tettsitjande genserdrakta Mona alltid har på seg. Objektet raudnar under munnbindet, og auga får eit slør av kjæte. Erika fingrar ertent med dei stive brystvortene.

«Eg elskar å kose med dei enorme puppane dine…!» seier ho medan ho byrjar å massere brysta. «Og eg har ei kjensle av at du òg elskar det…!»

Mona lukkar auga i byrjande ekstase. Mektige Erika si mektige knising fyller øyra hennar. So sluttar ho med den herlege massasjen og går vekk frå Mona. Puppane struttar, meir sprengjeferdige enn nokosinne. Ramkåte Mona kan ingenting anna enn å halde fram med å stå der på utstilling. Erika set seg bak skrivebordet med eit ertent flir av ekte vondskap.

«Det er aldri bra å gjere for mykje av noko…!» Ho bit seg lett i leppene. «Spesielt ikkje her på Håkonsvern med Å…!»