Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta.

Den trygge verda der yttergrensene er markert av gardinene med den ubestemmelege grågrønblå fargen, glir sakte opp. Eit mannleg ballongtryne ligg der og svevar og skrevar. Perleøyredobbane glitrar i øyra på kvar side av dei enorme bollekjakane. Kroppen er enorm og sprengjeferdig. Magen diger som på ei høggravid dame. Mannepuppane ville fått kvar ei usikker tenåringsjente til å grine av misunning. Ballane er på storleik med fotballar og herleg blå. Kuken står der og struttar, liten og feit.

Dei to ungjentene med munnbind, blondina Agneta og brunetta Natalia, vekslar blikk seg imellom.

«Er det han vi skal hente ut?» spør Agneta på russisk.

«Ja, BT nummer 342,» svarer Natalia med eit nikk. «BT» står for «Ballongtryne» i det interne vokabularet til personalgruppa her nede i kjellaren på Håkonsvern med Å.

«Har han allereie vore her i eit år?» Agneta legg ei varm, mjuk jentehand på den venstre foten til den svevande mannen. «Det kjennest ut som han kom her i går. Tida går fort her nede.»

«Tida går fort når du er på jobb heile dagen kvar dag. Eg kan telje mine fridagar på éi hand sidan eg byrja her.» Eufori glitrar i dei vakre auga til Natalia. «Men lønna er… av ei anna verd. Herregud, eg er snart millionær!»

Blondina koplar frå bremsene på hjula på det mystiske apparatet som held mannen svevande og fanga. Snart trillar dei ut av den vesle, grågrønblå verda. Auga hans sym i forvirring, men lukkar seg i det nok ei bølgje av intens eufori strøymer gjennom den oppblåsne, sprekkeferdige kroppen. Nok ein «nesten-orgasme», og dei har det vore ganske mange millionar av. Tre i minuttet, for å vere nøyaktig.

Fortida hans er tåkelagt, og den tåka er so tett at om sinnet hans hadde vore Bergen lufthavn Flesland, hadde fly fått lette- og landeforbod.

Dei forlèt den trygge avdelinga med det dempa, nesten uverkelege lyset, og går inn i ein lang korridor med eit grelt institusjonslys. Lysrøyra i taket nesten skjer i auga, sjølv når dei er lukka. Den herlege, oppblåsne kjensla er derimot der enno. Han håper at dette berre er noko mellombels, for han ønskjer for alt i verda å kome tilbake dit. Her var alt so trygt. Inga fortid var der og plaga han, og inga framtid var der og truga han. Akkurat som barnet var alt berre notid. Han var fanga i augneblinken – kanskje for alltid.

Dei kjem til noko som ser ut som ein liten symjehall. Det luktar vatn og desinfeksjon. Den svevande, fullstendig lamma, fullstendig avslappa kroppen stoppar opp framfor eit lite basseng. Den enorme blæra summar herleg berre ved synet av vatn. Dei to jentene står bak han utanfor synsvidd, men han kan lukte dei. Dei luktar slik berre søte ungjenter kan. Heile livet framfor seg, den kleine puberteten nyleg tilbakelagt. Inngangen til vaksenlivet ligg eit metaforisk steinkast bak dei. Det er mange, mange år til klimakteriet, sjukeheimen og døden.

«No er denne fasen over,» høyrer han den søte jentestemma seie på språket som han ikkje forstår. Ein mjuk, liten jentefinger stryk han over den enorme bollekjaken. Nok ein «nesten-orgasme» går som ei ustanseleg bølgje gjennom han.

Han kjenner varme, mjuke jentehender kjærteikne den enorme rumpa. Meir presist den oppsvulma, særs kjenslevare anusen. Noko langt, mjukt og uhyre sperrande glir lett og leikent ut av han. Etter å ha vore oppfylt so lenge, er han plutseleg open.

Noko seinkar han ned i det varme vatnet. Samstundes blir han gripen av ei tung, tung kjensle i kroppen. Overgangen er nesten umerkeleg, men snart går det triste faktum opp for han: Han svevar ikkje lenger, no berre flyt han.

Ei vag lukt av salt får han til å konkludere at dette er eit saltvassbasseng. Difor flyt han som ein kork. Dette er ei innandørs gjenskaping av Dødehavet.

Lemmane flyt slapt på kvar side av kroppen. Armar og bein som ikkje har lea på seg på eit år. Dei kryssa auga kastar blikk rundt seg, spesielt på underlivet. Ballane duvar under vatnet, meir sprengjeferdige enn nokosinne. Kuken struttar opp, kukhovudet står og lurer i vassflata. Alt kitlar so intenst.

So er det brått som om nokon trekkjer ut ein propp. Alle sluser opnar seg i ræva, og det boblar herleg i det denne mannen fis for fyrste gong sidan han hamna i denne nye røyndommen. Urinen pressar på, og får endeleg viljen sin. Urinstrålen skyt fleire meter i vêret, alt dirrar og kitlar noko inni helvete. Auga kryssar seg og lukkar seg. Dette er himmelriket.

Vatnet blir brått brunt, for so å raskt bli klart igjen. Han har hatt avføring, og truleg enorme mengder av den òg. Kanskje like greitt at dette skjer under vatn, i eit basseng som ser ut til å ha overlegne reinseevner. Dette er truleg toppmoderne, topphemmeleg teknologi. Han har ei kjensle av at det han har vore igjennom her, ikkje på nokon måte er kjent blant folk flest.

Den endelege tømminga av den enorme blæra får kroppen til kjennast endå tyngre ut. Armane og beina ligg og duvar i vassflata. Auga vender seg til side medan kitlinga blir meir og meir uuthaldeleg.

Søt knising frå jentene bak han får han til å eksplodere medan ei tåre trillar ned den enorme bollekjaken. Sæden sprutar fleire meter i vêret, han er sikker på at den til og med treffer taket høgt der oppe. Han ligg i vassflata og kjem, kjem og atter kjem.

Medan «seansen» går føre seg, kjem ein mannleg lege i kvit frakk inn, kledd i munnbind akkurat som Agneta og Natalia. Han nikkar fornøgd.

«Nok ei vellykka ‘avballongifisering’,» seier han på russisk til dei to jentene. «Nøyaktig i tråd med ønsket til mektige Erika.»

«Er det sant det rykta seier?» spør Agneta. «At dette er eks-mannen til den fæle mordsjukepleiaren Merete?»

«Like sant som bakken vi står på og lufta vi pustar,» svarer legen. «Han har gjort si plikt, og no ventar den lange vegen tilbake til eit passivt og ubetydeleg liv.»

Den fullstendig uvetande fisemannen ligg der og vrir på seg medan spruten liksom aldri tek slutt. Ein del av han vil heller aldri at dette skal skje, for den vesle delen som framleis er eit menneske, har ein vag mistanke om at røyndommen ikkje vil bli fullt so trygg, vakker og uendra som denne fantastiske augneblinken.