Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg «Pistolpanikk i utkantkommunen», publisert 29.april 2025, og «Ein velfortent strekk på Alnabru», publisert 6.mai 2025.

Etter at sønene til den skriveglade bestemora og mangeårige hjelpepleiaren Anne-Britt vart truga av ein pistolmann på høglyse dag, har det oppstått uro i bygda – for å underdrive kraftig. Enkelte låser dørene sine for fyrste gong sidan tidleg 1980-tal, og andre barrikaderer dei, for dei oppdagar til si store skrekk at ytterdørene deira ikkje eingong har lås. Lensmann Terje-Jan sit med hamrande hjarte og bleikt ansikt inne på sitt svikefullt vakkert solbada kontor og snakkar med lensmannen i Førde. Tonen er alvorleg, kaffikoppen er tom.

Lensmannen i Førde trykkjer på alle knappar og sender ut det som finst av mannskap til å vakte E39 ved ferjeleiet på Lavik, sidan det er der gjerningsmannen høgst sannsynleg vil prøve å kome seg over. Han ringjer til sin gamle kompis i Heimevernet om han har folk å sende til å vakte E39 aust for Førde, som er hovudvegen austover til Oslo og nordover til Trondheim.

Lensmannen i Førde sin kompis, ein oberst på randa av pensjon, må informere at den lokale heimevernstroppen vart lagt ned tilbake i 2011 etter ordre frå høgste hald. Men han kjenner folk i Forsvaret som har litt høgare klarering enn han sjølv. Dette knippet av militære maktpersonar er visstnok på førenamn med forsvarssjefen. Kompisen ringjer dermed ein av desse, ein person som berre er kjent under namnet «Lasse».

Lasse høyrer signalementet av pistolmannen. Mørkt hår, grøne auge, fotogen utsjånad. Ein pistol ein vanlegvis berre ser på film (og sjølve pistoltypen er av største interesse). Det at pistolmannen snakkar sunnfjorddialekt får dei små grå hjå Lasse til å formeleg skumme av aktivitet. Dette høyrest ut som ein person som hans gamle kompis i E-tjenesten på Lutvann leir i Oslo har vore på utkik etter lenge. Kanskje han er interessert i denne informasjonen…

I mellomtida får redaktørane i ymse media, slik som regionavisene Firda og Firdaposten, i tillegg til lokalredaktøren i NRK, streng beskjed frå høgste hald at saka på ingen måte skal skrivast om. Journalistane skal gjere sin eigentlege jobb og halde kjeft. At hendinga er kjent i sju prestegjeld og har gått «viralt» på Facebook, får «faktasjekkarstaben» i E-tjenesten ta seg av. Historia må dyssast ned for ein kvar pris, for dette dreiar seg om rikets tryggleik!

Medan det blir summa oppover ledd etter ledd i den norske djupstaten, køyrer den skriveglade bestemora heim frå jobb og aner fred og inga fare. Ho parkerer sin trufaste bil på den gruslagte plassen utanfor einebustaden akkurat i det katten Ingolf kjem sprettande mot ho med halen i vêret. Ho går inn, lagar seg ein kopp te og ei brødskive, og går inn på Facebook. Ho la for eit par timar sidan ut eit innlegg om den særs dramatiske hendinga som sønene hennar opplevde.

Ho får rynker i panna og må ta på seg lesebrillene.

Innlegget har blitt fjerna fordi det er «i strid med retningslinjene på Facebook».

«Men i alle dagar…» utbryt ho stille. Ingolf står på golvet og ser på ho med hovudet på skakke. «Ja, du kan gjerne sjå på ho mor. Dette overgår min forstand!»

Nyheitsstraumen var full av innlegg frå slekt, venner og sambygdingar om hendinga. No er alle innlegga vekke. Ho tek telefonen og ringjer ei gammal venninne av seg som ho veit er lenge oppe.

«Ja, hallo,» kaukar den for lengst pensjonerte kjerringa i andre enden.

«Har du sett kva som har skjedd på Facebook?» spør den skriveglade bestemora.

«Sett? Eg har knapt syn! Den gråstær-operasjonen var ikkje heilt vellykka. Kva har skjedd?»

«Nokon har støvsuga Facebook for alle innlegg om pistolmannen!»

«Nei, Gud og Fader! Det går då ikkje an! Står det noko inne på NRK dått N-O?»

«Ikkje eit steinsens ord!»

Der det tidlegare var pistolpanikk i bygda, er det no lamslegen forvirring. Neste morgon ringjer fleire innbyggjarar til redaktørane i lokalavisene om kvifor saka ikkje har blitt dekt. Det er jo ein farleg pistolmann på frifot i regionen. Som svar får dei frå alle redaktørane: «Politiet har gjeve oss instruksar om å ikkje dekkje saka, sidan dette kan skade etterforskinga.» Ordlyden er identisk hjå dei alle.

Medan lokalsamfunnet har fått på seg munnkorg, har saka nådd heilt opp til øvste leiar i E-tjenesten. Ved hjelp av signalement får vedkomande laga ei fantomteikning av gjerningsmannen. Det matchar eit visst bilete i databasen deira.

«Aha!» utbryt vedkomande. «Det er jo selveste agent Karl Heldal! Skal tro hva han gjør ute i periferien…»

Samstundes tikkar det inn ein e-post frå ein informant som jobbar på Alna senter. Nokon med Karl sitt signalement har blitt observert sitje og ete på McDonald’s (meir presist stor Big Tasty-meny med ein liten cheeseburger på kjøpet). Og same personen har blitt observert oppsøkje ei adresse nærast i nabolaget til E-tjenesten.

Vedkomande ringjer til sin gamle kompis, som no er den som eigentleg styrer Oslo politidistrikt. Nemnde politidistrikt er dei som styrer Beredskapstroppen, i alternative krinsar best kjent som Delta-troppen.

Den gamle kompisen tek ein telefon til politimeisteren som offisielt styrer, og kjem med følgjande ordre: Troppen må gjennomføre ein høgrisikoarrestasjon av agent Karl Heldal i [adresse utelaten]. Bilete blir sendt til leiaren av troppen, og dei må rykkje ut nu!

Resten av politistyrken i Noreg må ikkje under nokon omstende få vete noko om dette, for vanlege politibetjentar vil møte den sikre død om dei prøver å pågripe Karl. Han er altfor smart og altfor farleg. Det den karen veit kan velte den noverande regjeringa og få massane til å reise seg mot eliten. Tilleggsordren er klar som glas: Om Karl motset seg arrestasjon, skyt for å drepe!