Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg «Monotoni og intens tosemd (stemmerett og stemmeevne)», publisert 19.mai 2025.

Det svevande hovudet Sofie stirar på både kontorslaven Elin og spøkjelset Merete. Ingen av dei tre kan so mykje som røre ein centimeter på seg. Dei er fanga i kvarandre sine blikk, og ingenting meir vil skje frå deira part før nokon bryt denne herlege monotonien, denne overjordisk uuthaldelege tresemda.

I mellomtida har Mektige Erika ved hjelp av sin private sjåfør greidd å kome seg til folkehavet i Bergen sentrum. Minst 100 000 menneske har samla seg på Noregs påståtte nasjonaldag, mange fleire enn tidlegare år. Det mørke mangfaldet har sementert sitt jarngrep over det tidlegare demokratiet, og fleirtalet av dei frammøtte treng ikkje frykte å bli solbrende, for å seie det slik.

Det tek ikkje lange tida før det sexsvoltne demonbeistet finn ein utestad fylt av dresskledde menn og bunadkledde kvinner. Berre på uteplassane er det ingen mangfaldsmørke ansikt å sjå, so Erika glir lett inn i mengda med sin nordiske utsjånad. Ho tingar eit glas kvitvin og «legg til kai» ved bardisken, der ho plantar administrator-ræva si godt ned på ein ledig barkrakk. Glaset forsvinn ganske fort, og ho tingar eit til. Blikket mønstrar det solbada lokalet. Potensielle offer er lette å finne.

Snart har ho blikkontakt med eit bord med fire ganske fotogene menn, alle like kvite som ho sjølv. Dei fire vekslar nokre ord seg i mellom. Ein av dei blir sendt i retning baren med eit brett tomme Hansa-ølglas. Den knakande kjekke karen stiller seg ved sida av Erika og kastar ho eit sideblikk. Ho formeleg kler han av med sitt eige blikk.

«Sit du her heilt åleine på 17.mai?» spør fyren med si herleg mandige stemme – ei sokalla klitoris-kitle-røyst.

«Eg gjer nok det…!» svarer geile Erika. «Har du tenkt å gjere noko med det?»

«Kanskje,» svarer mannen, før han snur seg mot bartenderdama, som naturlegvis er kledd i bunad. «Fire Hansa og eit glas kvitvin.»

«Hmm, kven skal ha kvitvinen?» spør Erika medan ho stryk ein finger nedover sitt halvtomme glas. «Kan det vere vesle moi?» Ho formar kysseteikn med munnen då ho seier det franske ordet.

«Kom og set deg med oss.» Han nikkar med eit bestemt, lukka smil. «Ingen sit åleine på sjølvaste nasjonaldagen.»

Erika glir lett og leikent ned frå stolen. Ho og den våte fitta hennar trippar i veg med ein byste som står rett ut. Karane presenterer seg i tur og orden. Dei heiter Stig, Ove, Nils og Truls. Dei norskaste namna som er å oppdrive.

«Kva skal de gjere i dag?» spør Erika. «Sitje her og pimpe?»

«Vi har planar seinare,» svarer Stig.

«Ja…» svarer Ove. «Og du blir ein del av dei.»

«Hmm, seier du det?» Ho flirer stille, men kraftig. «Kva med kjerringane dykkar? Er dei med dykk òg? Passar dei kanskje på ungane medan de sit her og skjenkjer dykk?»

«Kven har sagt vi har kjerringar?» spør Nils. «Vi er frie som fuglen alle saman.»

«Hehe, og vi har iallfall ikkje ungar,» seier Truls. «Ungar er galskap i våre dagar. Dei er ein utgiftspost og ei bør.»

«Mmmm, sei ikkje det…! Barn er då søte…!» Ho leikar med den eine gulløyreringen sin.

«Kanskje,» seier Stig. «Men barn er ikkje i vår interesse.»

«Og kva er so i dykkar interesse?» Erika ser på alle dei fire mannfolka, som smiler til ho med nifse, herleg opphissande smil. «Spurt på ein litt annan måte…! Kva er de interesserte i?»

Dei fire vekslar blikk seg i mellom. So svarer Stig:

«Vi er interesserte i deg, Erika.»

Den sprengkåte maktkvinna smiler frå øyre til øyre der ho sit. Ho blir som ei vilt forelska tenåringsjente der ho sit og kniser, raudnar og vrir på seg. Sjeldan har ho møtt menn som er so direkte!

«Er de alle fire interesserte i moi?» spør ho, som om ho, trass sin eklatante narsissisme, ikkje heilt trur det ho høyrer. Mennene nikkar medan dei smiler skummelt. «Snakkar vi… snakkar vi sex, eller?»

Alle fire nikkar igjen, denne gongen med storøygde smil som lyser av uuthaldeleg pirrande galskap.

«Vel, kva ventar de på…??» spør ho.

«Drikk opp vinen din, so går vi ein meir privat stad,» seier Ove. «Vi disponerer huset til ein god venn ute på landet. Han har ein stor kjellar.»

«Ja, ein veldig stor kjellar,» seier Nils. «Langt vekk frå folk, der ingen kan høyre sjølv dei høgaste ekstaseskrik.»

«Eg er med…!!» Komisk kåte Erika styrtar vinglaset – ho held faktisk nesten på å drikke sjølve glaset òg.

«Flink jente,» seier Stig i det han, dei tre andre mannfolka og Erika reiser seg.

Ho trippar etter dei på føter som knapt har bakkekontakt. Gjennom folkehavet ber det, forbi kvart einaste menneske frå Bergen og omland. Trass at hovudprosesjonen byrjar om mindre enn ein halvtime, er dei på veg vekk frå sentrum. Snart er dei heilt åleine i ei sidegate ikkje so langt frå Puddefjordsbroen. Der glir ein svart bil ut av ein garasje. Erika blir geleida inn i baksetet, der ho blir skvisa herleg saman mellom to av mannfolka. Den eine køyrer, endå han har drukke alkohol! Ingenting er meir sexy enn mannfolk som bryt lova! Bilen køyrer inn i Nygårdstunnelen, og snart køyrer dei sørover forbi Danmarksplass. Vekk frå ståket, folkehavet og det mørke mangfaldet.

«Kor skal vi…??» spør Erika der ho sit med dei feite låra pressa saman under stakken.

«Det er hemmeleg,» svarer Ove, som er den som køyrer. Stig sit i passasjersetet framme. Nils og Truls sit på kvar side av ho.

«Hihi, eg elskar hemmelegheiter…!!» seier ho. Ho bit seg lett i leppene og strekkjer sakte på seg. «Har de toalett på den hemmelege staden…?? Eg har byrja å bli grådig tissetrengt…!!»

«Ingen toalett,» snerrar Truls inn i øyret hennar. Ho kastar han eit storøygd blikk medan gliset hennar knapt kan bli breiare. «Du er fangen vår no, mektige Erika.»

«Ja, fangen vår,» snerrar Nils inn i det andre øyret hennar. Ho vender seg mot han med same ansiktsuttrykk.

«Ååååh, blir eg kåtare no, får eg hjarteinfarkt…!!» stønnar ho medan auga omtrent går i kryss. «Eg har ikkje hatt sex med eit ekte mannfolk på aldri den tid…!!»

Dei fire mennene vekslar blikk seg i mellom. So seier Stig:

«Ja, det er lenge sidan nokon av oss hadde sex med eit menneske.»

Dei fire ler stille, men kraftig. Stakkars Erika ser ut som ho skal eksplodere.

*

Lang ute på bondelandet ved Flesland sør i Bergen stoppar bilen utanfor ein overjordisk staseleg residens. Det er reine herskapshuset, bygt i sjarmerande 1800-talsstil. Alt som manglar er kontrakttenarar og gjenferd. Pissetrengte, sprengkåte Erika blir ført ut av bilen, og Nils og Truls held armane hennar der dei går på kvar side av ho. Dei går ned ei trapp som fører til ein mørk kjellar (som faktisk er veldig stor). Snart blir lyset skrudd på, og det openberrar seg ei stove med sofa, salongbord og eit imponerande barskap. Erika landar i den mjuke sofaen med Truls og Nils på kvar side. Ho er herleg fanga og kan ikkje sleppe unna.

Stig og Ove går bort til barskapet. Dei lagar whisky med isbitar til alle. Erika skal til å ta imot glaset, men oppdagar at begge armane hennar er bak hennar to «fangevaktarar». Igjen er låra herleg pressa saman under den svarte, varme stakken. Om dette er eit forspel, fungerer det som fjell!

«Skål til oss alle, for eit vellykka oppdrag,» seier Ove og held glaset i vêret. Erika får eit glas framfor seg, som ho gaper over. Whiskyen glir ned og brenn og kriblar so herleg.

«Oppdrag…??» spør ho. «Kva slags oppdrag…??»

«Å få med oss ei dame heim, vel,» snerrar Truls i det eine øyret hennar.

«Ja, å få ein fange,» snerrar Nils i det andre øyret.

«Og ikkje kven som helst heller,» seier Stig.

«Sjølvaste Erika frå Håkonsvern med Å,» seier Ove. «Proppen på toppen av ballongtryna.»

Erika får plutseleg ei tung, dorsk kjensle i kroppen. Auga kryssar seg lett. Alt kjennest drøymeaktig og uverkeleg ut.

«Øh, kor-korleis veit de om ballongtryna…??» spør Erika med ei plutseleg snøvlande stemme. «Det er konfi-konffffi-densssielt…!!»

Kvar staving blir brått ei stor utfordring å få ut. Truls og Nils reiser seg opp slik at armane hennar blir frie. Dei er derimot særs tunge og prikkande, og landar ved sida av ho i sofaen som to slappe vedheng. Ho kan ikkje røre so mykje som ein fingertupp. Ei intens ruskjensle går gjennom ho. Låra glir sakte frå kvarandre. Hovudet kviler mot hovudstøtta til sofaen. Ho klarer ikkje å røre ein muskel i kroppen.

«Kor-leiiiis veit de om Hååååkons-vern med Ååååå….??» spør ho medan ho jobbar hardt med kvar einaste språklyd. Tunga blir slappare og slappare i munnen. Slevet renn frå munnvikane.

«Vi har våre kjelder,» seier Stig. Han, Ove, Nils og Truls står der med whisky-glasa i nevane og ser på Erika med sine nifse smil. «Vi har òg våre offer. Fanga i ballongtryneavdelinga, ein stad sola aldri skin.»

«Lyder namnet Kristine kjent, ‘mektige’ Erika?» spør Nils. «Konduktøren frå Alnabru?» Erika ser på han med kryssa auge. Munnen opnar seg, men berre slev kjem rennande ut. «Ho forsvann nyleg under mystiske omstende.»

«Ei dame ved namn Susanne er det eine søskenbarnet mitt,» seier Truls. «Ho forsvann òg under minst like mystiske omstende.»

«Faktisk har vi alle fire ‘pasientar’ på Håkonsvern med Å som brått forsvann frå samfunnet,» seier Ove. «No ligg dei hjå deg og svevar og skrevar. Forsøkskaninar i eit eksperiment som er stempla topphemmeleg frå høgste hald, og der russarane pussig nok samarbeider med amerikanarane og NATO. Kjeldene våre har fortalt oss kva de har gjort mot dei. Vi veit alt.»

«Ja, vi veit alt,» nikkar Stig sakte. «Og no har vi det perfekte gisselet.»

Ikkje lenger fullt so mektige Erika kan ikkje røre so mykje som ein muskel der ho ligg, fullstendig hjelpelaus og håplaust pissetrengt og pulesjuk. Den siste muskelen ho misser kontroll over, er diverre ikkje den som stengjer inne all urinen – men augemusklane. Blikket hennar blir stivt og stirande. Ho kjenner meir lette enn skrekk då ein av dei lukkar augaloka hennar slik at mørket seinkar seg.

I mellomtida held den intense tresemda mellom Sofie, Elin og Merete fram. Ingen kjem til å forstyrre dei på ganske lenge. Iallfall ikkje no.