Framhald av «Engene, del 1».

Der, på horisonten, var tre svære innsjøar og noko som såg ut som myrlendt terreng. Landskapet låg for langt vekke til at eg kunne skilje detaljane, men alt tyda på at vi no gjekk inn i eit nytt landskap.

«Kva ligg der nede…??» spurde eg. For fyrste gong på truleg milliardar av år snakka eg.

«Eg veit ikkje, kjææære…!!» stønna den særs djupe stemma til Denise. Ho hadde blitt større, altso hadde stemma blitt djupare. Det massive berget av oppsvulma, dirrande kjøt strekte på seg. – «Det er fyrste gong eg har sett noko anna enn desse sukkerspinnblomane…!!» Ho klynka. – «Fffaen, mi må halde fram…!! Blæra mi er so svær at der er tidevatn der inne…!!»

«Herregud, eg trur eg nesten kjem igjen…!!» klynka eg då kitlinga vart uuthaldeleg.

«Mmmm, det gjer eg òg…!!» stønna det svære fjellet av eit firbeint damevesen då ho byrja å gå igjen.

Det dukka sakte opp fleire og fleire detaljar. Vi oppdaga at der var ei smal landbru av fast grunn omtrent so vid som ein vanleg veg. Den gjekk gjennom det myrlendte terrenget som no, då vi stod føre det, såg ut som eit endelaust hav – fullstendig paddeflatt.

«Mmmm, i det minste slepp eg å få fitta og rævhòlet konstant kitla av blomar no…!!» stønna Denise i det ho byrja å gå på denne landbrua.

«Mmmm, eg trudde du elska det…!!» stønna eg i det kitlinga igjen vart meir og meir uuthaldeleg.

«Vel, no er det berre den ringen i kjønnsleppene og ringane i brystvortene som kitlar meg…!! Faen, eg slepp aldri unna denne konstante pirringa…!!»

Vi «leid» oss gjennom nok ein avbroten orgasme.

Overflata på den endelause myra var svart som torv, med ein og annan kvit sopp. Der låg ei særs tung lukt av kjønn over området.

«Er det vi som luktar sånn…??» spurde eg medan eg snuste rundt meg.

«Ja, det er det òg…!!» kom det frå den enorme kroppen eg sat på. – «Men denne lukta er endå verre…!! Vent…!! Ser du kva eg ser…??»

Ein liten flekk dukka opp på myra langt framfor oss. Då vi kom nærare, oppdaga vi at det var eit menneskehovud som stakk opp frå den puddingaktige overflata. Det var ei ung, vakker dame med nordisk utsjånad. Ho hadde blondt, skulderlangt hår med pannelugg. Perleøyredobbar skein i øyra hennar. Ho stod til halsen i myra. Auga hennar var lukka, men ho hadde eit smil på leppene som var ekstatisk, men samstundes roleg og resignert.

«Det er eit menneske…!!» utbraut eg. – «Herregud, eg håper ho ikkje blir sett ut av ståtissen min…!!»

«Dersom ho er på ein stad som dette, kan det umogleg spele noka rolle for ho…!!» stønna Denise. Dei stod på landbrua, hovudet var om lag fem meter i frå dei. – «Øh, hei der…!! Du i myra…!!»

Den fanga kvinna opna auga sine. Dei var isblå, nett som mine. Kjakane hennar raudna ein tanke.

«Heisann, de to…!!» kurra ho med ei lett boblande stemme som formeleg kitla den særs kjenslevare kuken min. Ho såg på oss med mørke, euforiske auge.

«Kva gjer du her…??» spurde Denise. Eg var for opphissa til å snakke.

«Dette er fengselet mitt…!!» sa kvinna, før auga kryssa seg og lukka. Like etter opna ho dei igjen, like opphissa. – «Openbert har de ikkje vore her før…!!» Ho mønstra oss frå topp til tå. – «Kva er de eigentleg…??»

«Det aner eg ikkje, men vi kjem frå Engene…!!» stønna Denise medan ho sakte strekte på den enorme kroppen.

«Åh, Engene, dei har eg høyrt om…!!» Auga kryssa seg og lukka igjen. Like etter opna ho dei igjen, like uuthaldeleg opphissa som før. – «Alle som kjem seg ut av Engene går forbi meg…!! De er heldige som kan bevege dykk, for då kan de kome dykk ut herifrå…!! Det kan ikkje eg…!! Aldri…!!» Auga kryssa seg og lukka igjen. Ei svak, svak stønning summa frå ho. So opna ho auga igjen.

«Korleis hamna du her…??» spurde Denise før både eg og ho nesten kom.

«Eg gjorde noko skikkeleg gale for lenge, lenge, lenge, lenge sidan…!!» Blikket vende til side. – «Noko som førde til at ein demon kidnappa meg…!! Sidan har eg sete fast her, ute av stand til å gå vidare og leggje ting bak meg…!!» Auga kryssa seg og lukka. Både eg og Denise kom nesten.

«Faen, blæra mi er som eit luftskip…!!» stønna Denise. – «Vi må gå vidare…!!»

«Blæra mi har ein omkrins på éin kvadratkilometer…!!» sa kvinna. – «Og eg kan ikkje røre ein muskel i den enorme, enorme kroppen under overflata…!! Eg føler kvart eit steg de tek på den landbrua…!! Sjølv når de berre var ein prikk på horisonten…!!» Auga kryssa seg og lukka. Vi to kom nesten. Ho opna auga og beit seg særs lett i leppa. – «De kan røre på dykk, so de kan sleppe unna…!! Eg unner dykk det…!!»

«Lat oss gåååå…!!» stønna Denise, før det massive fjellet byrja å flytte på seg igjen.

Den vakre kvinna med perleøyredobbane og det blonde håret vende blikket resignert til side. So kryssa ho auga og lukka dei igjen med eit vagt smil om munnen.

«Eg vil ikkje eingong vete kva ho gjorde for å fortene å hamne her…!!» stønna Denise i det vi var utanfor høyreavstand.

«Ho vart kidnappa av ein demon…!!» stønna eg. – «Kanskje vart vi det òg…!!»

«Bra, for dersom vi er her på straff, må vi ha gjort noko som ligg utanfor menneskeleg fatteevne…!!»

Vi kom nesten igjen.

*

Til slutt kom vi oss ut av det endelause myrlandskapet. Landbrua førde oss over i nok ei endelaus eng av desse ekstremt kitlande sukkerspinnblomane. Denise sleppte frå seg eit stønnande raut i det ho igjen vart nådelaust pirra på heile undersida av den digre, sprengjeferdige kroppen.

Den ustanselege syklusen av «nesten-orgasmar» fekk oss til å sakte ese oss større og større. Innan landskapet endra seg igjen, var vi truleg dobbelt so store som då vi forlét myrane. Med tanke på kor utruleg stor denne staden var, var ei dobling av storleiken nærast som irrelevant å rekne.

No fann vi oss sjølve i ein skog av daude, nakne tre utan so mykje som eit lauv på seg. Trea stod so langt frå kvarandre at det svære vesenet som eg sat på lett kunne gå mellom dei. Trea var ikkje høge, dei var på storleik med gjennomsnittlege vaksne menneske. Dei låg mellom 180 og 200 centimeter, var vårt estimat. Dei minte vagt om mannspersonar, kunne eg konstatere med aukande uro.

Trea hadde berre to greiner, og dei strekte seg i vêret som eit par armar som desperat strekte seg etter himmelen og frelse. Stammen på trea tilsvarte den menneskelege torso, og røtene såg ut som bein som hadde vakse saman. Det viste seg at alle trea hadde noko som såg ut som penisar i form av tjukke greiner som stakk ut der underlivet normalt ville ha vore.

Vi oppdaga at alle trea var forsteina. Dei må ha stått der i eit hav av tid. Alle såg ut til å vere frosne i ein augneblink av ekstrem pine og nyting, kanskje like før eit klimaks. No når eg tenkte meg om, so såg det faktisk ut som den lågaste halvdelen av trestammen bula ut – desse klumpane kan ha vore gigantiske ballar som ein gong i ei fjern fortid kan ha vore like digre og blålege som mine eigne.

«Åh Gud…!!» klynka eg i det eg nærma meg nok ein «nesten-orgasme». – «Kva slags stad er dette…??»

«Eg har høyrt om denne staden…!!» stønna Denise med si særs djupe stemme i det ho strekte på seg. – «Mmmm…!!»

«Mmmm…!!» Vi kom nesten.

«Det er den forsteina skogen av medvitne tre…!!» stønna ho då vi landa.

«Det er jo berre fyrar her…!!» klynka eg.

«Menn kan gjere vonde ting òg…!!»

«Eg vil ikkje eingong vete kva desse mannetrea gjorde for å fortene dette…!!»

«Ikkje eg heller…!!»

Skogen var utruleg stor, det kjendest ut som vi gjekk der i fleire år, om ikkje fleire tiår. Der måtte ha vore millionar av desse forsteina mannetrea; alle som eitt stod der frosne i ein augneblink av nytingspine (i mangel av eit betre ord), og alle av dei hadde struttande trekukar som skreik etter utløysing. Eksisterte der verkeleg so mange vonde menn? Eksisterte der verkeleg menn som var so ufatteleg vondskapsfulle at dei fortente denne straffa, som mildt sagt var vond og uvanleg? Eg sat der og tenkte. Dersom du enda opp i æva som eit frose tre med ein permanent ereksjon, måtte du ha gjort noko so ufyseleg at det låg utanfor fatteevne. Kven – eller kva – herska eigentleg over denne staden?

«Kven laga Engene…??» spurde eg etter å ha landa frå nok ein «nesten-orgasme».

«Eg veit ikkjeeee…!!» stønna Denise med den djupe, rautande stemma.

«Trur du ein demoooon laga dei…??»

«Naturlegvis var det ein demoooon…!! Ein høgt rangert demoooon òg…!! Mmmm…!!»

Vi vart kasta ut i nok ein utruleg frustrerande «nesten-orgasme». Då eg kom til hektene igjen, gjorde eg ei oppsiktsvekkjande oppdaging.

«Du, Denise…??»

«Jaaaaa…??» stønna det digre, digre vesenet.

«Trea ser yngre ut…!!»

«Hæææ…??»

«Trea ser yngre ut…!! Dei ser meir levande ut…!! Mindre forsteina…!!»

Denise glante på trestammane med sine desperate auge. Det enorme fjellet av fanga kjøt braut ut i nok eit desperat forsøk på utløysing – og eg vart dregen hjelpelaust med.

«Du har rett…!!» laud den djupe, djupe stemma. – «Borken ser mindre grå ut…!! Den ser—Mmmmm…!!»

«Tydar det noko…??» Eg strekte sakte på meg og heiv etter pusten. Puppane og ballane kjendest ut som dei skulle eksplodere.

«Eg veit ikkje…!!»

På vår reise gjennom den endelause skogen vart trea gradvis mindre og mindre forsteina. Til slutt var der vanleg bork og lauv på trea– men lauva hadde ein brunleg eller gul farge. Trea såg òg ut til å stå lenger og lenger frå kvarandre. Medan talet tre gjekk ned, vart dei stadig yngre. Snart stod trea der med friske, grøne lauv.

På same tid høyrde vi noko særs urovekkjande som fekk det til å gå kaldt nedover dei enorme ryggane våre. Vi kunne høyre ei låg murring som såg ut til å kome frå dei no færre trea. Det høyrdest nesten ut som ei summing med ei definitivt mannleg stemme. Etter kvart var denne tonen meir og meir høyrleg.

Trea byrja å sjå ut som menneske.

Tonen gjekk gradvis over i noko som høyrdest ut som eit samanhengande stønn som aldri gav seg. Ein djup, endelaus klagesong av pine, elende og tortur. Eg visste instinktivt kjelda til denne fryktelege lyden.

Dei stod der alle og skreik av pine og eufori. Dei eldre, mest forsteina trea hadde for lengst mist evna til å skrike, og dei relativt yngre trea var i ferd med å misse stemma òg; berre summinga var igjen.

Snart vart den kollektive stønninga til tusenvis av fangar meir tydeleg og meir menneskeleg. No var det ikkje lenger ein tone, men jamlege stønn, klynk og hikst – og ei og anna knising. Trea hadde no kvit, nordisk hud, og fleire trekk som hovud og konturane av erigerte penisar kunne no sjåast. Trea stod no fleire hundre meter frå kvarandre.

So såg det ut som denne skogen av «mannetre» tok slutt. Berre dei aude engene med sine tallause kitlande sukkerspinnblomar var igjen.

«Er vi ute av den forferdelege skogen…??» spurde eg.

Denise skulle akkurat til å raute eit svar, då vi fekk auge på noko i horisonten. Noko som såg ut som ein mannsperson strekte sine frosne armar i vêret. Vi to kom nesten. Innan vi nådde denne skrekkelege, ynkelege styggedommen, hadde ti «nesten-orgasmar» pirra oss utan nåde.

Denne mannsfiguren, for alltid frosen med armar strekt i lufta, hadde eit klart tydeleg ansikt. Auga var lukka, og munnen vriden i ein grimase som anten kunne vere uuthaldeleg smterte eller uuthaldeleg nyting – ingen visste, men vi begge gjetta at han opplevde begge desse diametralt motsette kjenslene. Denise stoppa framfor han og vrei sakte på seg. Huda hans var raud, ein indikator på håplaus opphissing. Han var på randa av ein orgasme som aldri ville kome. Den erigerte kuken stod ut som eit spyd, ballane var på storleik med medisinballar og like sjukleg blå som mine. Kroppen hans var fullstendig lamma, han kunne ikkje eingong opne auga. Han kunne ikkje eingong vri på seg.

«Eg lurer på kva han tenkjer pååååå…!!» rauta Denise-skapningen.

Akkurat då trilla ei tåre nedover ansiktet på mannen.

«Ssssskitt, eg trur han kan høyre oss…!!» stønna eg.

«Mmmmm…!!» rauta Denise, og trekte meg med i nok eit håplaust forsøk på klimaks. – «Ffffaen, eg held på å eksplodere…!! Vi må gå vidare…!!»

Akkurat då kom det eit særs menneskeleg skrik frå det frosne, fanga vesenet som ein gong i ei fjern, fjern framtid kom til å bli eit forsteina tre. Det digre fjellet av botnlaus trong byrja å bevege seg bortover.

Tårer bada kjakane våre då vi atter ein gong kom til engene.