Den anonyme redaktøren av Saksyndig er i feriemodus, og klinkar likegodt til med ei samtale med Josefine Bru. Denne samtalen fann stad i april 2018 i den større vestlandsbyen eg på den tida jobba og budde i, nærare bestemt på eit av byens store kjøpesenter. Då hadde eg ikkje sett ho sidan samtalen vår i Polen sommaren 2017. Ho dukka opp som troll i øskje utanfor ein liten butikk som selde krimskrams, pikkpakk og andre «snurrepiperier», sånt dill og dall som jenter og kjerringar ikkje kan få nok av. Ho hadde farga håret i ein litt djupare nyanse av raudt, og gjekk i ei sjokoladebrun skinnjakke, eit par lekre, svarte lærtights og ein genser med ein farge eg skildra som «melankoli-blått», same fargen som dei djupe, sjelfulle auga hennar. Det vide sølvsmykket hennar med det tre-forma anhenget glitra i det kunstige lyset frå taket. Ho fingra med det medan ho stod der og nærast åt meg med blikket sitt.

«Vi skal ta ein kaffi saman og prate,» sa ho. Det var ikkje eit spørsmål. Det var ein ordre. Eg samtykte, sidan eg hadde fri frå jobb den dagen og ikkje noko betre å ta meg til.

Vi fann oss eit bord i det mørkaste hjørnet av ein kafé. Ungjenta som jobba der serverte oss to koppar kaffi og to kakestykke med grøn marsipan. Josefine drakk ein lang sup frå kaffien, før ho glefste i seg halve kakestykket.

«Har du byrja å lese på memoarane mine?» spurde ho. Eg såg på ho lettare forvirra. «Kortromanserien min. Den eg gav deg adressa til rundt 2016?»

«Ja, eg har lese ein god del. Eg er ferdig med tredje sesongen no. Han Einar-fyren får jaggu gjennomgå!»

«Å, han fortener det, for å seie det mildt,» sa ho og grøssa seg. «Då har du lese sesong to, altso. Den med romvesena frå Andromeda-galaksen.»

«Jepp. Du har litt av ein fantasi.»

Ho såg på meg med eit furtent uttrykk i det lett freknete ansiktet sitt:

«Du veit at det ikkje er dikting. Du veit det er memoarane mine. Det er sant kvart ord som står der.»

«Greitt, eg trur deg.» Eg tok ein slurk av kaffien. Kakestykket mitt stod urørt på bordet. «Er det òg sant at du forelska deg i ei datamaskin og til og med flytta inn med ho?»

«Strengt teke var det eit menneskesinn som hadde blitt overført til ei datamaskin. Minneoverføring, kan ein kalle det.» Ho såg seg rundt, før blikket hennar stoppa på ein kulemaga tass i andre enden av lokalet. Han sat der med ein smarttelefon og noko som likna på øyretelefonar. «Oidå. Det ser ut som om dei lyttar på samtalen vår.»

«Dei?» Eg snudde meg mot fyren. «Han karen der? Han ser ikkje ut som han er i lønt arbeid. Han er garantert på trygd.»

«Å, du skal ikkje skode hunden på håra. Det er ofte slike dei bruker.»

«Hah, eg har sett leikebilar som ser meir fryktinngytande ut enn han der!»

Ho nikka mot kakestykket mitt.

«Skal du ikkje ha det?» spurde ho.

«Eg likar ikkje kake.»

«Vel, vi må vekk herifrå. Vi blir avlytta.»

«Greitt, som du vil, Josefine. Det er jo sol og fint vêr ute.»

Eg reiste meg og følgde etter den bestemte dama. Eg kasta eit blikk på den sokalla avlyttaren. Han sat og såg på ein YouTube-video på telefonen sin. Josefine kunne vere temmeleg paranoid til tider, ho såg ut til å lide av klassisk forfølgingsvanvidd. Vi kom ut i den varme sola.

«Som eg sa, so forelska eg meg ikkje i ei datamaskin. Eg forelska meg i eit menneskesinn som ved eit uhell hadde blitt fanga i ei datamaskin.»

«Ja, kom ikkje han fyren frå ein planet i Andromeda-galaksen?»

«Jepp.» Ho raudna lett. «Josefine forelska seg i eit romvesen. Men, du veit jo godt at du ikkje kan kontrollere kven du forelskar deg i. Eg veit du prøvde å få eit avstandsforhold til å fungere – og at det ikkje gjekk so bra.»

«Vel, det heile var nok heller resultatet av ein konspirasjon. Mektige krefter på jobben ville ha meg vekk. Og no har eg skifta jobb for andre gong på eit år. No jobbar eg på sjukeheim.»

«Ja, korleis går det der?» Ho såg på meg med sine vakre, sjelfulle, tindrande auge.

«Eg har allereie roke uklar med sjefen min, ‘Christine’. Ho er eit petimeter av ei anna verd. Eit usunt fokus på detaljar, og eit usunt kontrollbehov.»

«Hmm. Dei likar ikkje folk dei ikkje kan kontrollere. Og du er som katten. Du gjer som du vil.»

«Nettopp. Kvifor kaste vekk meir tid på å prøve å ‘temje’ meg? Christine ville ha gjort det lettare for seg sjølv om ho brukte tida si på andre ting. Som til dømes å vere leiar for avdelinga si.»

«Og sjefen hennar? Kva tykkjer han om ho?»

«Eg trur eg og han deler same synet på Christine. Ho burde kanskje ikkje vere leiar. Ho burde heller gå tilbake til å vere omsorgsarbeidar, for det er bebuarane ho brenn for. Kanskje ho òg burde lågne forventningane sine. Vi jobbar jo trass alt på ei somatisk avdeling, sjølve endestasjonen for dei eldre. Dei kjem der for å døy.»

«Ja, det er jo eit biologisk faktum at døden råkar oss alle.» Ho såg hemmelegheitsfull ut. «Eller… Nesten alle. Eg er jo framleis her.»

«Ja, du trur jo vi blir gjenfødde når vi døyr.»

«Ikkje gjenfødd. Vi blir berre flytta til det neste universet i dette Multiverset. Om vi ikkje blir tekne av Demonane og plassert i deira Helvete, då…» Ho såg på meg i lett otte. «Det var det som skjedde med Einar. Fortente han det? Kanskje eitt av Helveta, men ikkje alle saman. Det får då vere måte på seigpining. Og der han enda opp til slutt var definitivt ikkje ei verdig endelykt.» Ho grøssa seg igjen.

«Du elska verkeleg Einar. Du gjekk bokstavleg tala til helvete saman med han.»

«Ja, og eg enda opp som eit overnaturleg vesen. Ei Ånd. Og so, lenge etter, vart eg faktisk Demon òg. Du må vere Demon for å bli hyra av Kontor for demoniske affærar. Men det skjer i ein seinare sesong. Eg vil ikkje røpe meir til deg sidan du held på å lese den.»

«Når vi fyrst er inne på dette med fleire univers. Har eg levd før?»

«Ja, det har alle. Men nesten ingen hugsar kva som fann stad i tidlegare univers. Dei som gjer det, trur at det dreiar seg om tidlegare reinkarnasjonar. Og so har vi jo det fenomenet som vi kallar déjà-vu, at du har ei ullen kjensle av at du har opplevd noko før, endå situasjonen og konteksten seier at det er umogleg. Til dømes om du er på ein ukjent stad, og plutseleg får kjensla av å ha vore der før. Og du har ikkje vore der før i ditt noverande liv.»

«So déjà-vu beviser at du har levd før?»

«Vitskapen kan ikkje forklare det.» Ho trekte på skuldrene.

«Ja, ei av dei halvgamle kjerringane på sjukeheimen seier at der finst meir mellom himmel og jord enn du trur. Ho er litt spirituell av seg, kan ein seie.»

«Hmm, so du kjem godt overeins med resten av kollegaene?»

«Ja, Christine er eit unntak. Men, Josefine, sei meg… Om eg har levd før, har du tilgang til minna mine frå det livet?»

«Kontor for demoniske affærar har det. Men eg er ein persona non grata der. Lang historie.» Ho himla med auga. «Kanskje lét eg makta gå til hovudet på meg. Akkurat som du, vart eg offer for ein konspirasjon. So eg har ikkje tilgang til minna dine. Eg veit ikkje om liva dine i tidlegare univers liknar det livet du har no. Men hovudregelen er at det dannar seg eit mønster ganske tidleg i Multiverset. Liva til folk er ganske like, men der finst mange variablar. Og mønsteret i livet ditt… Eg vil tippe at du ofte kjem på kanten med folk som ikkje likar meiningane dine eller din frittalande natur.»

«Åh, dei avskyr det. Eg utfordrar det vesle dei har av makt. Trur du ting vil eskalere mellom meg og Christine?»

«Utifrå det faktum at du og Christine står i naturleg, spirituell opposisjon til kvarandre, er det uunngåeleg. Og eg trur at de vil kome til eit punkt der éin av dykk må vekk. Det er arbeidslivsmessig umogleg for deg og Christine å jobbe saman.»

«Kven trur du forsvinn?»

Ho såg på meg lenge. So svarte ho:

«Er Christine mykje vekke frå jobb?»

«Ein del. Korleis visste du det?»

«Verkar ho psykisk ustabil?»

«Hmm, ho har dette usunne fokuset på uvesentlege detaljar. Og dei andre tilsette likar ho heller ikkje. Dei andre leiarane meiner at ho stressar for mykje. At ho kjem til å brenne seg ut.»

«Alle som jobbar på den måten brenn seg ut. Ho vil nok forsvinne i periodar. Men permanent? Eg tviler på det. Det er større risiko for at dei rottar seg saman mot deg på eit eller anna tidspunkt. Ver på vakt. Ikkje bli for gode venner med kollegaene dine, for dei er ikkje dine venner.» Noko mørkt dukka opp i auga hennar. «Eg har ei svært dårleg magekjensle når det gjeld stoda i verda. No er vi i… april 2018? Ja, april 2018. Eitt eller to år frå no av vil det kome noko mørkt og vondt inn i alle sine liv. Dette mørket og denne vondskapen er noko de aldri har sett maken til i historia.»

Eg såg på ho lenge. Blodet mitt fraus til is i årene mine. Mørket forsvann frå auga hennar. Eit søtt, lite smil dukka opp i ansiktet hennar:

«Men det er lenge til. I mellomtida vil du oppleve kjærleik. Kanskje litt for mykje kjærleik.»

«Hmm, interessant. Korleis veit du det?»

«Eg har ei kjensle av det. Kan hende det er ditt unike mønster som prøver å kommunisere med meg. Eg brukte jo å jobbe i Kontor for demoniske affærar. Vi beheld ein viss mental link til arbeidsplassen.»

«Kjem det til å bli barn av det?» spurde eg.

Ho såg på meg lenge. Mørket dukka opp i auga hennar igjen.

«For ditt eige beste…» byrja ho. «… ikkje få barn i våre tider. Dei vil kunne bruke det mot deg på måtar du aldri ville tru i dine villaste fantasiar. Ver so fri og uavhengig som du kan. Ingenting står skrive i stein lenger. Verken forhold, arbeid eller vennskap.» Ho såg deretter på klokka si. «Eg må fare no. Men eg blir i byen nokre månader, før eg fer til Polen i juni. Det har med jobben å gjere.»

«Hmm, eg fekk aldri heilt med meg kva du jobbar med.»

«Det er strengt hemmeleg. Men eg kan seie so mykje som at det er jobben min som gjer at dei går ut av sine gode skinn for å avlytte meg.»

«Og kven er so dei?»

Ho såg seg rundt, før ho tok eit steg nærare meg.

«Djupstaten,» kviskra ho. Deretter snudde ho seg og pilte av garde mot parkeringsgarasjen under kjøpesenteret.

No i ettertid innser eg at Josefine tilbake i 2018 spådde korona-plandemien og innføringa av totalitære regime over ei rekkje av våre fremste demokratiske nasjonalstatar. Og ho spådde fullstendig korrekt at arbeidsforholdet til meg og Christine var dømt til å mislykkast heilt frå starten. Diverre fekk ho heilt rett. Det var til slutt eg som måtte gå. Min tidlegare arbeidsgjevar, som eg hadde jobba hjå i 15 år, ville heller ha ein psykisk sjuk leiar som berre unntaksvis var på jobb, enn ein dyktig tilsett som aldri skofta ein dag frå arbeid. Mørket og vondskapen er her for å gjere ende på meg og resten av dei frie sjelene i verda. Dei vinn berre om vi gjev opp.