Denne meiningsartikkelen er skriven som eit vedlegg til artikkelen «Dei tre multihandikappa som ingen kommunar ‘ville’ busetje», publisert 20.februar 2023. Artikkelen var mitt forsøk på å gjengje den komplekse og særs politiserte saka om tre multihandikappa personar frå Irak som ingen kommunar i Nord-Noreg hadde råd til å busetje. NRK vinkla dette vil at kommunane ikkje ville busetje dei, so med andre ord vart utilstrekkjeleg kommuneøkonomi om til vond vilje i statskanalen sitt velsmurde propagandaapparat. Eg skal her prøve å drøfte om denne saka handlar om diskriminering av innvandrarar, av funksjonshemma eller rett og slett begge delar. Eg kan ikkje love at eg vil lykkast.

Det eg kallar Senja-saka reiser ei rekkje prinsipielle spørsmål knytt til kor mykje Noreg eigentleg skal engasjere seg i alle dei millionar i verda som reiser frå heimlanda sine i jakt på ei betre framtid. Er vi plikta til å ta imot alt som kan krype og gå av falske og reelle flyktningar – eller i dette konkrete tilfellet: er vi plikta til å ta imot alt som ikkje kan krype og gå? Som eg nemnde i den førre artikkelen er multihandikappa den mest økonomisk krevjande gruppa i samfunnet fordi dei har eit livslangt behov som med få unntak aldri blir mindre omfattande. Som eit minimum burde Noreg ha økonomi til å ta seg av dei multihandikappa vi allereie har, i staden for å importere multihandikappa som ikkje alle kommunar har råd eller evne til å ivareta.

Denne saka set fokus på både innvandring og debatten rundt dei aller svakaste i samfunnet. Debatten om innvandring er sterkt polarisert, og informasjon om skuggesidene til den ukritiske masseinnvandringa blir skjult, beint fram sensurert eller stempla som «rasisme». Det som kan vere den eigentlege agendaen bak ukritisk masseinnvandring i dei fleste vestlege land, blir regelrett stempla som ein konspirasjonsteori: teorien om befolkningsutskifting (stundom òg kjent som Kalergi-planen, sjølv om den meir spesifikt handlar om å blande kvite europearar med andre rasar i staden for å erstatte kvite med andre rasar). På den andre sida av skyttargrava har vi sokalla godheitsposørar som med flammande iver hevdar at Noreg, som er det beste landet i verda på menneskerettar (!), er moralsk forplikta til å ta imot flyktningar som rømmer frå dei diktatorstyrte, utbomba ørkenlanda eller bananrepublikkane i Den tredje verda. Alle som meiner noko anna er rasistar, antisemittar og konspirasjonsteoretikarar som kjem til å hamne i helvete når dei døyr. Denne ekstreme polariseringa gjer det so godt som umogleg å diskutere dei moglege konsekvensane av import av ikkje-integrerbare innvandrarar som har ein kultur som ikkje er i harmoni med den vestlege.

Innvandring er ei heit potet. Debatten om multihandikappa er derimot ein heilt annan. Polarisering førekjem ikkje. Strengt teke førekjem det heller ingen debatt. Grunnen til det er at multihandikappa blir skjult og gøymt vekk so godt som mogleg, saman med personar med diagnosen psykisk utviklingshemming. Å gjere narr av folk på grunn av utviklingshemming eller funksjonshemming er i dag sett på som særs dårleg og usosial åtferd. Mange stiller spørsmål ved kor nyttige ikkje-integrerbare innvandrarar er for samfunnet, men ingen ville finne på å spørje kor nyttige multihandikappa og utviklingshemma er.

Eg jobba sjølv med utviklingshemma og multihandikappa i vel 11 år. Det overveldande fleirtalet av multihandikappa hadde òg utviklingshemming, sidan tilstanden deira skuldast omfattande hjerneskade anten som følgje av genetikk eller skadar under fødselen. I samfunnsdebatten var denne gruppa med få unntak fråverande. Folk flest ville ikkje vedkjenne seg dei. Dei einaste gongene utviklingshemma/funksjonshemma vart nemnde i media, var når kommunen ikkje hadde råd til å sende dei på ferie. Då ville som regel visse godheitsposørar aggressivt engasjere seg og skjelle ut kommuneleiinga i artikkel etter artikkel, før ein verna og overbetalt kommunesjef skulda alt på økonomien, politikken og (i sjeldne, desperate tilfelle) global oppvarming. «Ja, det var jævlig at gjengen måtte droppe den årlege all inclusive-sydenturen for fyrste gong på 12 år, men ein kan jo ikkje trylle fram pengar!» Dei tårevåte kjakane til brukargruppa vart trykte i lokalaviser, og var med på å piske opp harmdirrande indignasjon – som stilna so fort offentlegheita hadde gløymt dei utviklingshemma igjen. Ingen tilbydde seg på noko tidspunkt å ta dei med seg på ferie med sine eigne familiar, sjølv ikkje den nære slekta til dei utviklingshemma. Her handla det ikkje om å løyse situasjonen, men på påføre skam – dette er modus operandi til godheitsposørar.

Multihandikappa er sjølve skuleeksempelet på det våre fiendar i globalist-eliten kallar «useless eaters». Somme av dei løftar bokstavleg tala ikkje ein finger frå vogge til grav. Men er trygda, uintegrerbare innvandrarar noko betre – og kostar dei ikkje samfunnet langt meir? Multihandikappa kan trass alt ikkje hjelpe for at dei er «ubrukelege». Eller kor ubrukelege er dei eigentleg? Til og med dei sjukaste funksjonshemma, dei som manglar verbalt språk og må matast, stellast, pleiast og passast på døgnet rundt, er til nytte for samfunnet i kraft av å generere arbeidsplassar for helsepersonell. Dette kostar sjukt mykje pengar, men alternativet er å late dei døy. Våre innfødde multihandikappa må vi ivareta etter beste evne. Innvandrarar kan ein i verste fall sende ut av landet, iallfall dei som berre «bidreg» med kriminalitet.

Senja-saka handla ikkje om at kommunane ikkje tok dei imot fordi dei kom frå Irak, den handla om at kommunane ikkje tok dei imot fordi dei var uhyre ressurskrevjande multihandikappa. Ein etnisk norsk multihandikappa ville sannsynlegvis ha møtt same responsen dersom familien ville flytte frå Oslo og opp til ein knøttliten utkantkommune i det nordnorske, ugjestmilde isøydet. Dette ville nok ha blitt stille forbigått i media og lokalsamfunnet. Det er jo ikkje ein menneskerett å bu i Nord-Noreg.

I dette tilfellet ser det ut som multihandikappa har falle mellom fleire stolar (eller fleire rullestolar i dette tilfellet). Er dette diskriminering av innvandrarar eller av funksjonshemma? Tja. Godheitsposørane snakkar om moralsk plikt til å ta imot innvandrarar, anten dei sit på sykkel eller i rullestol. Eg veit ikkje om andre land der den politiske leiinga har slikt eit patologisk Messias-kompleks. Vi skal redde alle, for ein kvar pris (sjølv om vi eigentleg ikkje har råd!), men våre eigne drit vi syltynt i. So fort ein kommune blir knekt ned på kne og gråtkvelt og bivrande må takke nei til nok ein ressurskrevjande utlending, står visse frodande godheitsposør-kjerringar på torget og skrik på innpust og utpust so dei enorme brysta dissar: Rasistar! Hjartelause demonar! 50 e førr faen ikkje nåkk! Deretter må dei trekkje i hus før orkanvindkasta blæs dei digre jura rett av dei.

Multihandikappa er i eit ørlite mindretal her i landet. Mange døyr lenge før friske folk. I motsetnad til hordane av arbeidssky, kriminelle innvandrarar, som berre treng AI-algoritmane til NAV for å få gratis pengar til sitt daglege brød, krevst det eit heilt team med dyktige profesjonelle for å halde liv i multihandikappa. Helseleiinga rundt om i kommunar veit dette, men det veit ikkje dei som aldri har arbeidd i helse før. Somme multihandikappa krev personale med spesialkompetanse, til dømes innan epilepsi, sondenæring, hjelpemiddel-reparasjonar og ymse anna. Om ein kommune ikkje har denne kompetansen, eller råd til å leige den inn, vil det vere djupt uansvarleg å ta imot tre personar med episk omfattande bistandsbehov. Iallfall i ein del av landet der «helsetenesta» inntil ganske nyleg bestod av finlandssamiske sjamanar og åndemanarar. Manglande helsekompetanse kan i dette tilfellet vere dødeleg. Ein kommune bør få heider og applaus for å vere so ærleg i ei tid der blanke løgner er den nye normalen.