Sjå òg «Den gravide lærlingen som vart mobba vekk frå arbeidsplassen», publisert 20.september 2022, og «24.september 2022 (del 3 av 3): ‘Kyss ein uvaksinert – nyt forskjellen!’», publisert 24.september 2022.

I verda går det no føre seg ein kamp mellom det gode og det vonde. Mellom lys og mørke, kjærleik og hat, liv og død. Eg står sjølv midt i den kampen, og det byrjar å bli tynt i rekkjene blant dei av oss som framleis er gode. Å møtast i den verkelege verda, med alle sine farar og avgrensingar, har blitt særs vanskeleg. Då er det betre å møtast ein stad der ingen av våre sjellause, spirituelt underutvikla fiendar kan nå oss.

Draumeriket.

Eg reiste ikkje dit på impuls. Her forleden var eg på biltur til eit område utanfor Bergen. På ein elles ganske so anonym butikk der ute møtte eg ei ung dame eg ikkje hadde sett på lenge. Det var «Veronica», lærlingen som vart mobba vekk frå sin praksisplass på den aude sjukeheimen. Sist eg såg ho, var ho høggravid og herleg sprengjeferdig. Òg no hadde ho ein mage som bula ut, men ikkje under ein søt, blå pleieuniform. No gjekk ho kledd i ein kvit, blomstrete sommarkjole med djup utringing. Tre sølvsmykke med høvesvis eit kors, eit hjarte og ein halvmåne dingla i den djupe kløfta.

Ho såg meg, skvatt liksom litt til, og fekk eit vidt, kjærleg smil i det tjukke ansiktet. Ho var der åleine, utan verken barnefar eller det barnet ho måtte ha fødd for nesten to år sidan.

«Hei, du…!» sa ho ømt og sensuelt. Det vakre blikket vendte seg rundt, som om å forsikre seg om at ingen såg oss. – «Kva gjer du her ute?»

«Eg er på biltur,» svarte eg. – «Eg har fri frå jobb i dag.»

«Jobbar du framleis på den private sjukeheimen? Du hadde jo søkt jobb der sist vi… møttest.» Ho stod der og strekte lett på seg. Brystvortene var synlege på det tynne kjolestoffet.

«Det gjekk ikkje so bra. No har eg ein heilt annan jobb. Derfrå blir eg neppe fjerna med det fyrste. Arbeidsgjevar treng meg.»

«So bra å høyre…!» Ho såg lengtande på meg og beit seg lett i leppa. «Du… Eg må stikke. Men vi kan snakkast der du veit…!» Ho kasta nok eit blikk til kvar side, før ho bøygde seg fram og kyssa meg lett på kinnet.

So forsvann ho like fort som ho kom.

*

Det mørke, varme, inviterande tomrommet ønskte meg atter ein gong velkommen. På grunn av alt det kjipe som skjedde i livet mitt tilbake i 2023, var dette fyrste gong sidan slutten på 2022 at eg hadde spirituelt overskot til å reise dit. Å vere der kravde nemleg so mykje av meg, både av kropp og sjel. Eg flaut der arm- og beinlaus, og med ein ereksjon som strutta og sprengde so herleg.

Lukta av kjønn geleida meg i riktig retning. Snart såg eg ein raudleg, nesten glødande kropp utan armar og bein. Ein gravid kropp med store bryst som duva og strutta. Veronica låg der og flaut akkurat som eg. Ho snudde seg mot meg med sitt varme, kjærlege, trygge blikk.

«Vi møtest igjen…!» kurra ho. Magen var større enn nokosinne, men strekkmerka var vekke. Ho vendte blikket sitt mot manndommen min og sleikte seg rundt munnen. – «Eg har sakna denne draumen…!»

«Ja, dette er definitivt ein draum…!» sa eg medan kroppen min byrja å kitle. – «Fortel litt om deg sjølv…! Er du gravid med nummer to eller tre no? Du hadde jo termin med fyrste ungen 8.november 2022…!»

«Ja, men det skjedde ikkje…!» Ho strekte lett på seg. – «Du skjøner, av og til er løysinga at ting ikkje skjer…!»

«Hmm, kva var det som skjedde? Miste du ungen?»

«Nei, han er framleis inni meg, der han høyrer heime…!» Ho fekk eit ertent uttrykk i auga. – «Du vart nysgjerrig no, ikkje sant?» Ho flaut nærare meg. Eg kunne kjenne varmen frå den glødande, nakne kroppen. Kitlinga auka i intensitet. – «Eg sa til deg førre gong at eg kom til å sakne å ha han inni meg. So eg valde å aldri sleppe han ut.»

«Går… går det an?» Stemma mi dirra lett – eg var so opphissa at eg heldt på å eksplodere.

«Det har vore for mykje endring i livet mitt…!» Stemma hennar kviskra nesten. – «Kjærasten min fekk hjarteproblem…! Han ramla plutseleg død om inne på badet 1.november 2022…! Ei lita veke før eg hadde termin…! So eg åleine måtte bli frakta til sjukehuset då eg om natta 8.november kjende at noko var i ferd med å skje…! Men då hadde eg allereie bestemt meg…! Eg ville ikkje at det skulle skje noka meir endring…! Alt skulle bli slik det var…!»

Eg følte ballane mine ese – det var truleg ein naudsynt prosess som hadde blitt stoppa av trolldommen som gjennomsyra dette varme, mørke, inviterande tomrommet. Veronica vart endå vakrare framfor meg, og eg såg på ho med desperat merksemd.

«Eg låg der og skreva, og fødselslegen og sjukepleiarane sa at det var full opning…! Eg kunne berre presse litt, og ungen ville gli lett ut…! Eg låg der og heldt på å få orgasme…! Det var all merksemda, og det faktum at eg skulle utføre den handlinga som berre kvinner kan utføre…! Men eg valde å ikkje gjere det…! Det var so dødsherleg å gå rundt gravid…! Eg kneip igjen, og det var nett som ei dør som stengde seg…! Eg vart belønna med ein intens, intens orgasme som måtte ha vart i fleire minutt…! Åh, kor herleg det var…! Dei uniformerte folka såg på meg med avsky og uhyggje…! Dei må ha visst at eg hadde brote naturlovene…! Eg vart bortvist frå sjukehuset og beden om å ikkje vise meg der igjen…!»

«So…!» Eg var so kåt at eg nesten grein. – «Du har gått rundt gravid i over to år no?» Ho nikka sakte. – «Kva med ungen? Går det bra med han der inne?»

«Han ville aldri ha overlevd ute i verda…! Hugs at eg er vaksinert…! Vi snakkar temmeleg store kromosomavvik…! Det er eit misfoster utan auge, øyre, munn og lunger…! Men det er mitt misfoster…! Slik kan eg ære minnet etter kjærasten min…! Og slik kan eg aldri gløyme kva som skjedde, og kven vi skal halde ansvarlege…! Vi skal pine dei resten av dei ynkelege, kjøpte og betalte liva deira…! Kva skal du med millionlønn om du ikkje får sove om natta?»

«Veronica, eg har ikkje ord…!!»

«Å vere evig gravid har sine fordelar…! Eg er konstant småkåt…! Alle behandlar meg som om eg var ei prinsesse…! Og eg er so svær…! Tenk, eg er nesten hundre kilo…! Det er dødsherleg å gå rundt og vere so svær…! Eg er nesten eit lite jentefjell der eg ruvar i terrenget…! Og det ser ikkje ut som eg blir eldre heller…!» Ho flaut litt nærare meg. – «Eg ser at du treng å kome deg ut…! Di skal få ein liten farvel-presang…!»

Ho bøygde seg inntil meg og gav meg eit langt tungekyss. Den sprengjeferdige manndommen og dei enorme ballane pressa lett mot den glatte, mjuke huda på den digre magen.

So forlét eg Draumeriket og kom. Eg måtte skifte på senga midt på svarte natta. Og dusje. Det var ei stund sidan sist, for å seie det mildt (og då snakkar eg ikkje om dusjinga!). Det var for mykje som ville ut til at eg, som Veronica, klarte å knipe igjen.

Løysinga er å aldri endre seg. Å aldri meir gå over til noko anna. Å alltid halde igjen, knipe igjen, og nyte og omfamne evig stillstand. Ingen nye grenser å krysse, ingen nye territorium å oppdage. Ingen kan fjerne oss frå vårt vesle, varme, våte, vennlege paradis.

Eg ønskjer Veronica alt godt, og eg veit at ønsket er gjensidig.