Dette er ei novelle. Alle personar og hendingar er oppdikta. Sjå òg Del 1.

Den alkoholiserte pensjonisten Arve (best kjent som eksmannen til fæle, vonde Morfin-Mona) sit og bøttar nedpå på den særs populære utestaden Folk & Røvere i herleg tronge og våte Skostredet. Regnet skamflørtar med dei eldgamle gatene og bygningane, og folk hastar forbi med glinsande regnfrakkar og hardt pulserande paraplyar. Vinden ular som gjengvaldtekne bikkjer, og gammal David Bowie dunkar ømt og kjærleg i veggane. Ute sit det ingen, for vêret er rett og slett for ufyseleg. Bak disken står den lurvete hasjaugeblondina på utstilling i ein svart, tettsitjande skinnkjole som openberrar den djupe kløfta hennar. Ymse sølvsmykke med sataniske symbol glitrar mot den likbleike huda, og i øyra heng det sølvøyreringar og tryglar om å få falle ut. Ho tek ein lang, lang slurk frå ein kopp kaffi, truleg den 50.koppen denne dovne ettermiddagen.

«Gje meg ein runde til, Fräulein,» seier Arve med sitt sleske fylleglis.

«Det same, går eg utifrå?» spør ho med si håse røykje- og skrikestemme. Han nikkar. Ho byrjar verdstrøytt å tappe skummande, herleg Ægir IPA. Eit lite glas med ein skvett brunt brennevin landar på disken framfor han. Meir blodpengar blir tappa frå kontoen hans.

Arve kastar eit blikk på lokalet. Bortsett frå han sjølv og bartenderblondina er det berre to andre menneske her: Ein fyr med langt hår og skjegg som ser ut som han bur på gata, og ei gammal blondinekjerring med svart cowboyhatt og dongerijakke.

«Ikkje mykje folk her i dag,» seier han.

«Nei, dei fleste er nok ute i Loddefjord,» svarer bartenderberta.

«Loddefjord? Kva faen gjer dei der?»

«Har du ikkje høyrt det? Det er 75% rabatt på tørrvarer på Coop OBS.»

«Hmm, og det går folk mann av huse for å kjøpe?» Han ristar på hovudet og flirer for seg sjølv. «Folk er galne.»

«Truleg eit tilfelle av massehysterisk hamstring. Media skremmer jo vitet av folk for tida med trugslar om atomkrig og dommedag.» Ho himlar med dei vakre, isblå auga. «Men tørrvarer er ikkje dumt å ha, dei står jo seg. Eg kommanderte ein av dei mange pulekompisane mine ut dit for å handle til meg. Har ikkje du òg tenkt deg til Loddefjord?»

«Ikkje om eg fekk betalt for det. Eg sit heller her og drikk.»

«Det blir nok eigaren av utestaden glad for.» Ho tek seg nok ein lang slurk av kaffien sin. «Det er sikkert fullt kaos på Vestkanten no. Eg trur BT, BA og TV2 er der ute for å filme dei kaotiske tilstandane no.»

«Ja… Det kan vel knapt bli verre der ute.»

Metaforiske horn dukkar opp i panna hans. So hyler han i seg brennevinet. Han nikkar mot ølglaset i det han reiser seg.

«Skal du gå?» spør ho.

«Eg må ut eit ærend. Straks tilbake. Pass på ølen min.»

Ho nikkar dovent og verdstrøytt, før ho grip sensuelt rundt glaset og set det inn i kjøleskapet under disken. Dette er hennar einaste funksjon i dette universet, og minst ein milliard andre alternative univers.

Arve leitar seg fram til næraste telefonkiosk – tru det eller ei, so er dei framleis i bruk; ikkje alle har tilgang til telefon til ei kvar tid, sjølv ikkje i 2024. Han bruker smarttelefonen sin til å finne nummeret til Vestkanten storsenter, før han legg innpå ein tjuekroning.

«Goddag, Vestkanten storsenter,» svarer ei honningsøt jentestemme.

«Hallaisen, eg vil gjerne ringje inn ein bombetrugsel,» svarer Arve.

Det blir stille i eit par sekund.

«Øh, kan du gjenta?» spør jenta.

«Det ligg ei bombe og tikkar ein stad på Vestkanten storsenter,» svarer han medan han strevar med å halde seg alvorleg. «Den kjem til å gå i lufta om femten minutt.»

Igjen blir det stille eit par sekund.

«Du køddar no, ikkje sant?»

«Kanskje. Vent femten minutt om du ikkje trur meg.» Eit forskrekka gisp og eit barneaktig klynk høyrest i andre enden. So legg han på.

Bartenderdama på Folk & Røvere ser intrigert på han då han kjem tilbake. Han gliser frå øyre til øyre.

«Dæven, denne karen var blid!» utbryt ho. «Har du fått ein sugejobb av ei av dei narkomane horene borte i gata?»

«Øh, ja.» Han sit seg ned på stolen. Ho landar ølen hans framfor han på disken. «Eg håper du ikkje kontaktar politiet.»

«Uro deg ikkje. Dei skal jo leve horene òg. Mange av dei kjem hit og bruker pengar etter «dagens dont».»

Ho blinkar lurt til han, og han blinkar lurt tilbake.

*

Kristin er svolten som ei ulvinne der ho sit i bilen og stampar i den intense ettermiddagstrafikken i sentrale Fyllingsdalen. Den hardtarbeidande helsefagarbeidaren har gått med på å jobbe dobbeltvakt sidan hennar hypokonderkollega Aina har meldt seg sjuk – ho er nok på Vestkanten og hamstrar tørrvarer ho òg, slik som vel 90% av Bergen og omland. Skulane og barnehagane i kommunen stengjer tidleg i dag for at lærarane og barnehagearbeidarane skal kome seg tidlegare stad og hamstre. Det går rykte om at til og med fleire kirurgar på Haukeland har utsett operasjonar for å reise til Coop OBS. Og såg ho nettopp syner, men forlét ein bussjåfør ein leddbuss full i passasjerar for å køyre i sin privatbil i retning Loddefjord?

Ein skulle nesten tru det var siste gong i verdshistoria at butikkar selde tørrvarer! Er det liksom dette som skjer før Putin trykkjer på den raude knappen og startar Tredje verdskrig?

Brått bryt radioen inn i den koselege musikken i den søte, vesle Bergen kommune-elbilen.

«Vestkanten storsenter har blitt stengt og akuttevakuert etter at det vart ringt inn ein bombetrugsel for om lag tjue minutt sidan. Politi er på veg for å sikre staden, og bombeekspertar frå Oslo er på veg. Vi ventar enorme trafikale utfordringar i Loddefjordområdet, og dei vil erfaringsmessig forplante seg til truleg heile Vestland fylke. Skal du ut og reise i dag, bli heime. Tru oss.»

Kristin sit der med ein perpleks grimase. Ein bombetrugsel? Den må då vere retta mot NAV Bergen vest, som har kontor i 5.etasje på Vestkanten. Det er vel nok ein klient som er særs misfornøgd med å bli behandla som søppel av udugelege saksbehandlarar som trur at dei får betre betalt dess tregare dei jobbar. Ho himlar med auga, før ho ser på den endelause, fullstendig stilleståande køa framfor seg. Ho har 18-19 oppdrag nær bydelsgrensa til Loddefjord, men dit kjem ho seg neppe innan planlagt tidspunkt.

I tillegg er batteriet på elbilen snart i ferd med å gå tomt. Ho hadde ikkje kalkulert med å verken jobbe dobbeltvakt eller stå og stampe i endelaus rushtrafikk. Klokka er nesten halv seks, vanlegvis flyt trafikken greitt på denne tida. Telefonen, som er festa til dashbordet på den vesle liksombilen, byrjar å ringje. Ringjetonen er «Nystemten».

«Hallo, det er Kristin,» svarer ho med søtt Heimesjukepleie-alvor.

«Hallaisen, dette er enkefru Christiansen,» svarer ei eldre dame på velklingande bergensk. «Er du langt unna, skjønne søstar Kristin?»

«Diverre, ja.» Ho sukkar tungt medan den såre, store, vonde klumpen i halsen dukkar opp. «Det er stilleståande trafikk i heile Fyllingsdalen.»

«Ja, huff, de derre hersens tørrvarene på Vestkanten.» Ho fnyser i forakt. «Ikkje stress, du kommer når du kommer. Det er jo ikkje din feil.»

«Tusen takk for at du er so forståingsfull, og eg beklagar sterkt på vegner av Bergen kommune.» Den stakkars dama er på gråten der ho sit.

«Som sagt, dette er ikkje din feil. Eg venter på deg når du kommer.»

Ho legg på. Like etter ringjer telefonen igjen.

«Hallo, det er Kristin,» svarer ho med det same søte alvoret.

«Kor i hunen er du hen, søstar?» glefsar koleriske herr Olsen i ein einebustad nær bydelsgrensa til Loddefjord. «Eg sitter her og sulter! Eg vil ha middag! Du skulle ha vært her for en time siden!»

«Eg beklagar so mykje, men det er stilleståande trafikk. Det er kaos i heile Bergen.» Ho held seg roleg, sjølv om hjartet hamrar. Ho er jo profesjonell.

«Fordømte fitte!»

«Ta deg ei brødskive, so snakkast vi.» Ho legg på før han får brølt fleire skjellsord til ho. Blir det for grov munnbruk, seier verneombodet at ho skal fylle ut skademelding, som er ein langdryg og innvikla prosedyre. Tanken bak er god, for ingen skal jo truge den kommunale heimesjukepleia.

Telefonen ringjer nok ein gong.

«Hei, det er Kristin,» svarer ho medan ho kjenner ei bølgje av svimmelheit overmanne ho. Ho burde ha ete (og pissa!) for fleire timar sidan.

«Eg har dotte på gulvet og slått meg,» svarer ei damestemme. Det er enkjefru Paulsen. Veldig ustø, veldig dement og veldig svaksynt. «Eg blør sånn. Det er en dam under meg. Eg tror eg har ‘vannet’ også.» ‘Å vanne’ er det eldre bergensfruer kallar å tisse.

«Kva… kva har skjedd?» spør Kristin medan flekkar dukkar opp framfor auga hennar.

«Eg reiste meg opp litt for fort, tror eg. Så falt eg. Eg har ikkje følelse i venstresiden av kroppen. Er det normalt?»

«Det er sovisst ikkje normalt. Hald linja. Eg må ringje 113.»

Ho tastar rutinert nummeret til det «alle» helsepersonell kallar AMK – akuttmedisinsk kommunikasjonssentral. Ei sur og skarp damestemme svarer ho.

«Goddag, dette er helsefagarbeidar Kristin [x] i Fyllingsdalen heimesjukepleie, avdeling [x],» seier ho med ei roleg, dempa, men tydeleg stemme. «Eg fekk nettopp telefon frå [xx] med adresse [xx]. Utifrå det ho fortel meg om symptom, mistenkjer eg hjerneslag. Det har ho hatt to gonger tidlegare, og er absolutt i høgrisikogruppa. Ho må få ein ambulanse straks.»

«Hmm, er du hjå ho no?»

«Nei, eg sit i trafikkork. Bilane står stille. Eg kjem meg ingen stad.»

«Du burde nesten vere hjå ho. Korleis kan du stille diagnose over telefon?»

«Eg stiller då ingen diagnose, hæ…?» Det er nesten som ho ikkje trur sine eigne øyre. «Eg er ingen lege, eg er helsefagarbeidar. Ho seier at ho fall, og at ho har inga kjensle i venstresida av kroppen. Det burde då vere alarmerande nok symptom til at ho treng akutt hjelp.»

«Vi har diverre ingen ambulansar å sende. Alle har blitt sendt til Loddefjord for å ivareta offera etter ein bombetrugsel på Vestkanten storsenter.»

«Hæ, har det vore ein eksplosjon der ute?»

«Nei, ein bombetrugsel. Politiet er på staden, og bombehelikopter frå Oslo er på veg. Og alle ambulansar er der for å ivareta offera.»

«Offera for kva? Trugslar? Treng ein ambulanse til slikt? Det ligg jo ei 93 år gammal dame her i Fyllingsdalen i sitt eige blod og urin med mistenkt hjerneslag!»

«Greitt… Vi kan sikkert sende ambulansehelikopter, vi har jo eit ekstra frå Helse Førde—»

«Ja, svært gjerne!»

«Eller, nei, det kan vi ikkje. Helikopteret er på veg tilbake til Førde. Nokon har brote beinet på det høgste fjellet i Sunnfjord. Og det andre er på veg sørover til Haugesund.»

«Har vi ikkje fleire helikopter?»

«Hehe, ‘har vi ikkje fleire helikopter’. Nei, vi har ikkje det, doktor. Vi er ikkje mangemilliardærar.»

«Eg er helsefagarbeidar!»

«Ro deg ned litt no. Denne samtalen blir spelt inn.»

«Flott! Då har vi noko å presentere for retten når brukaren min sine etterlatne saksøkjer dykk for manglande helsehjelp!» Ho stønnar frustrert og forbanna. «Er dette fyrste dagen din på jobb, eller? Har dei henta deg inn frå gata?»

«Du vil bli politimeldt for trugslar,» seier dama snurt og legg på.

«Hmm, ho har tydelegvis jobba i NAV.» Kristin held seg til hovudet. Ho har ikkje noko val. Ho må berre prioritere å kome seg fram til denne stakkars kvinna som ligg på golvet i blod og piss med mistenkt hjerneslag. Her tel kvart minutt. Og no byrjar heldigvis køa å bevege seg.

Akkurat då ringjer telefonen igjen. Det er eit nummer ho ikkje kjenner.

«Hallo, det er Kristin,» svarer ho.

«Hallaisen, eg vil gjerne ringje inn ein bombetrugsel til NAV Bergen Vest,» seier ei mannsstemme. «16-24 vekers saksbehandlingstid… Eg kjem til å bli kasta på gata. Faen ta dykk. Måtte de brenne i helvete.»

«Du har nok feil nummer. Dette er heimesjukepleia i Fyllingsdalen.» Kristin gassar ømt og kjærleg der ho glir i gåtempo framover.

«Åh… Beklagar so mykje. Ha ei god vakt vidare.» Sambandet blir brote.

Kristin vurderer nesten å seie opp stillinga si, omskolere seg og skifte fullstendig bransje. So blir ho atter ein gong overmanna av masochisme av verste sort, og ombestemmer seg. Dei lengste vakter tek jo trass alt slutt ein dag.